Praise in Advance

బావీ ఉబుకుము. దాని కీర్తించుడి. (సంఖ్యా 21:17).

ఇది చాలా వింతైన పాట. ఇది వింతైన బావి. ఇశ్రాయేలీయులు ఎడారి దారుల్లో నడిచి వస్తున్నారు. కనుచూపు మేరలో నీళ్ళు లేవు, దాహంతో నోరెండిపోతున్నది. అప్పుడు దేవుడు మోషేతో ఇలా చెప్పాడు.

“ప్రజలను సమకూర్చు, నేను వాళ్ళకి నీళ్ళిస్తాను” ఇసుక తిన్నెల మీద చుట్టూ నిలబడ్డారు జనమంతా. తమ కర్రలతో మలమల మాడిపోతున్న ఇసుకలో లోతుగా తవ్వారు. తవ్వుతూ పాటపాడారు.

‘బావి ఉబుకుము, దానిని కీర్తించుడి.” చూస్తుండగానే బుడబుడమని శబ్దంతో నీళ్ళు పైకి ఉబికి ఆ గుంటను నింపి పొర్లి పారాయి.

వాళ్ళు ఎడారిలో నేలను త్రవ్వారు. అలా త్రవ్వుతూ భూగర్భంలో పరుగులెడుతున్న ప్రవాహం వరకు వెళ్ళారు. ఎంతో కాలంగా కంటికి కనిపించని ప్రవాహాలను చేరుకున్నారు.

ఇది ఎంత మనోహరమైన దృశ్యం! ఆశీర్వాదపు ఊటలు మన జీవితపు ఎడారుల్లో మన కంటికి కనిపించకుండా ఎక్కడో లోతున ప్రవహిస్తూ ఉంటాయట. మనం విశ్వాసం తోను, స్తుతి కీర్తనల తోను త్రవ్వుతూ వెళ్ళగలిగితే, ఎండిన ఎడారుల్లో కూడా మన అవసరాలకేమీ లోటు ఉండదు.

ఈ ఊటలోని నీళ్ళను వాళ్ళెలా బయటికి తీసారు? స్తుతి పాటల ద్వారా తమ విశ్వాస గీతాలు ఆ ఇసుకపై పాడారు, వాగ్దానాలనే గునపాలతో ఆ బావిని తవ్వారు.

మన స్తుతికి ఎడారుల్లోని ఊటల్ని తెరిచే శక్తి ఉంది. సణుగుడు అయితే మన మీదికి తీర్పు తెస్తుంది. 

స్తుతి తప్ప దేవుణ్ణి సంతోష పెట్టేది మరోటి లేదు. కృతజ్ఞతలు చెప్పగలగడమే అన్నిటి కంటే కఠినమైన విశ్వాస పరీక్ష, నువ్వు చాలినంతగా దేవుణ్ణి స్తుతిస్తూ ఉన్నావా? అసంఖ్యాకంగా నీపై కురుస్తున్న కంటికి కనిపించే ఆశీర్వాదాలకై దేవునికి కృతజ్ఞతలు చెపుతున్నావా? శ్రమల లాగా కనిపిస్తూ వాస్తవానికి ఆశీర్వాదాలయిన వాటికై దేవునికి కృతజ్ఞతాస్తుతులు చెల్లించే విశ్వాసం నీకుందా? నీకింకా అనుగ్రహించబడని దీవెనల కోసం ముందుగానే స్తుతించడం నేర్చుకున్నావా?

*విడుదలకోసం వేచియున్నావా*

*నా హృదయమా, ఎంతో కాలంగా*

*నీ విడుదల నీ స్తుతిపాటల్లోనే*

*వేచి ఉంది తెలుసా నీకు.*

*నిట్టూర్పుకు విడుదల ఎంతో దూరం లేదు*

*కట్టిన నీ కాళ్ళ గొలుసులు ఇట్టే విడిపోతాయి*

*విమోచన గీతాలతో*

*ప్రభువు నిన్ను ముంచెత్తుతాడు.*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Spring up, O well; sing ye unto it. (Num - 21:17)

This was a strange song and a strange well. They had been traveling over the desert’s barren sands, no water was in sight and they were famishing with thirst. Then God spake to Moses and said:

“Gather the people together, and I will give them water,” and this is how it came.

They gathered in circles on the sands. They took their staves and dug deep down into the burning earth and as they dug, they sang,

“Spring up, O well, sing ye unto it,” and lo, there came a gurgling sound, a rush of water and a flowing stream which filled the well and ran along the ground.

When they dug this well in the desert, they touched the stream that was running beneath, and reached the flowing tides that had long been out of sight.

How beautiful the picture given, telling us of the river of blessing that flows all through our lives, and we have only to reach by faith and praise to find our wants supplied in the most barren desert.

How did they reach the waters of this well? It was by praise. They sang upon the sand their song of faith, while with their staff of promise they dug the well.

Our praise will still open fountains in the desert, when murmuring will only bring us judgment, and even prayer may fail to reach the fountains of blessing.

There is nothing that pleases the Lord so much as praise. There is no test of faith so true as the grace of thanksgiving. Are you praising God enough? Are you thanking Him for your actual blessings that are more than can be numbered, and are you daring to praise Him even for those trials which are but blessings in disguise? Have you learned to praise Him in advance for the things that have not yet come? —Selected

“Thou waitest for deliverance!  

O soul, thou waitest long!  

Believe that now deliverance  

Doth wait for thee in song!  

“Sigh not until deliverance  

Thy fettered feet doth free:  

With songs of glad deliverance  

God now doth compass thee.”

Eternal Glory Struggles

ఏర్పరచబడినవారు నిత్యమైన మహిమతో కూడ క్రీస్తు యేసు నందలి రక్షణ పొందవలెనని నేను వారి కొరకు సమస్తము ఓర్చుకొనుచున్నాను*_ (2 తిమోతి 2:10).

యోబు బూడిదలో కూర్చుని, తనకి వాటిల్లిన శ్రమ గురించి హృదయాన్ని క్షీణింపజేసుకుంటూ ఉన్నప్పుడు ఒక విషయం ఆయనకి తెలిసినట్టయితే ఎంతో ధైర్యం తెచ్చుకునేవాడు - ఈ లోకానికి సంబంధించిన ఒక సమస్యను పరిష్కరించడంలో, ఏ మనిషైనా దేవుడికి సహాయపడుతున్నాడూ అంటే, తానే ఆ మనిషి అని. కేవలం తన కోసమే ఏ మనిషి బ్రతకడు. యోబు బ్రతుకు కూడా నీ, నా బ్రతుకుల్లాటిదే. కాకపోతే అది పెద్ద అచ్చులో రాయబడింది. కాబట్టి మన కోసం కాచుకుని ఉన్న శ్రమలేమిటో మనకి తెలియకపోయినా మనకి ఒక నమ్మకం ఉండాలి. యోబు తనను చుట్టుముట్టిన నికృష్ట స్థితిలో పోరాడిన రోజులే ఆయన్ని మనం మాటిమాటికీ గుర్తు చేసుకునేలా చేసాయి. ఆ శ్రమలు యోబుకి రాకపోయినట్టయితే ఆయన పేరు జీవ గ్రంథంలో రాయబడేది కాదేమో. అలానే మనం పెనుగులాడుతూ గడిపిన రోజులూ, దారీ తెన్నూ తెలియక కొట్టుమిట్టాడిన రోజులే మన జీవితాల్లో అతి ప్రాముఖ్యమైన రోజులు అని గుర్తుంచుకోండి.

మనకి అతి విచారకరంగా అనిపించిన రోజులే అతి శ్రేష్టమయిన రోజులు. మనం మొహం నిండా చిరునవ్వుతో వసంత కాలపు పుష్పాలు నిండిన మైదానాల్లో గంతులేస్తూ పరుగెత్తే రోజుల్లో హృదయానికి మాత్రం ఏమీ మేలు జరుగదు.

ఎప్పుడూ ఉల్లాసంతో, ఉత్సాహంతో ఉండే ఆత్మ జీవితపు లోతుల్ని తరచి చూడదు. అలాటి స్థితిలో ఉండాల్సిన ఆనందం సంతృప్తి ఉన్నాయి కాని హృదయం మాత్రం ఎదగదు. ఔన్నత్యాన్నీ, లోతైన అనుభవాలనూ తరచి చూడవలసిన మన ప్రవృత్తి మాత్రం ఏ అభివృద్ధి లేకుండా అలానే ఉండిపోతుంది. జీవితం కొవ్వొత్తిలాగా గుడ్డిగా వెలిగి చివరికంటా కాలిపోతుంది. దానికి నిజమైన సంతోషపు ధగధగలు ఉండవు.

“దుఃఖపడువారు ధన్యులు.” చలికాలపు సుదీర్ఘమైన రాత్రుల అంధకారంలోనే చుక్కలు కాంతివంతంగా ప్రకాశిస్తాయి. కొన్ని కొండపూలు మనం ఎక్కలేని ఉన్నత శిఖరాల పైనే వింతరంగులతో విరబూస్తాయి. బాధ అనే గానుగలోనే దేవుని వాగ్దానాలనే చిక్కటి ద్రాక్షారసం బయటికి వస్తుంది. చింతాక్రాంతుడైన యేసు తత్వం ఎలాటిదో దుఃఖాలను రుచి చూసిన వాడికే అర్థమవుతుంది.

నీ జీవితంలో సూర్యకాంతి ప్రకాశించడం లేదు. కాని ఇప్పుడున్న మబ్బు పట్టిన స్థితిలో కూడా నీకు తెలియని మేలు ఉంది. ఎందుకంటే కొంతకాలం ఎండలు కాస్తే నేలంతా ఎండిపోయి ఎడారిలా తయారవుతుందేమో. దేవుడికి అంతా తెలుసు. సూర్యుడు, మబ్బులు ఆయన చేతుల్లోనే ఉన్నాయి.

------------------------------------------------------------------------- I endure all things for the sake of God's own people; so that they also may obtain salvation...and with it eternal glory* (2 Tim - 2:10)

If Job could have known as he sat there in the ashes, bruising his heart on this problem of Providence—that in the trouble that had come upon him he was doing what one man may do to work out the problem for the world, he might again have taken courage. No man lives to himself. Job’s life is but your life and mine written in larger text….So, then, though we may not know what trials wait on any of us, we can believe that, as the days in which Job wrestled with his dark maladies are the only days that make him worth remembrance, and but for which his name had never been written in the book of life, so the days through which we struggle, finding no way, but never losing the light, will be the most significant we are called to live. —Robert Collyer

Who does not know that our most sorrowful days have been amongst our best? When the face is wreathed in smiles and we trip lightly over meadows bespangled with spring flowers, the heart is often running to waste.

The soul which is always blithe and gay misses the deepest life. It has its reward, and it is satisfied to its measure, though that measure is a very scanty one. But the heart is dwarfed; and the nature, which is capable of the highest heights, the deepest depths, is undeveloped; and life presently burns down to its socket without having known the resonance of the deepest chords of joy.

“Blessed are they that mourn.” Stars shine brightest in the long dark night of winter. The gentians show their fairest bloom amid almost inaccessible heights of snow and ice.

God’s promises seem to wait for the pressure of pain to trample out their richest juice as in a wine-press. Only those who have sorrowed know how tender is the “Man of Sorrows.” —Selected

Thou hast but little sunshine, but thy long glooms are wisely appointed thee; for perhaps a stretch of summer weather would have made thee as a parched land and barren wilderness. Thy Lord knows best, and He has the clouds and the sun at His disposal. —Selected

“It is a gray day.” “Yes, but dinna ye see the patch of blue?” —Scotch Shoemaker

Wait on God's Time

దేవుడు అబ్రాహాముతో చెప్పిన నిర్ణయ కాలములో శారా గర్భవతియై అతని ముసలితనమందు అతనికి కుమారుని కనెను. (ఆది 21:2). 

_*“యెహోవా ఆలోచన సదాకాలము నిలుచును. ఆయన సంకల్పములు తరతరములకు ఉండును”*_ (కీర్తన 33:11)

అయితే దేవుడు అనుకున్న సమయం వచ్చే దాకా మనం వేచియుండడానికి సిద్దపడాలి. దేవునికి కొన్ని నిర్ణీతమైన సమయాలున్నాయి. "ఎప్పుడు" అనేది మనకి తెలియని మర్మం. మనకవి తెలియవుగాని ఆ సమయాలకోసం మనం ఎదురు చూడాల్సి ఉంది.

అబ్రాహాము హారానులో కాపురమున్నప్పుడే దేవుడు ఆయనతో మరో ముప్పయి యేళ్ళకి నీకు కొడుకు పుడతాడు అని చెప్పినట్టయితే అబ్రాహాము అంత కాలం కనిపెట్టాలి కాబోలు అనుకొని నిరుత్సాహపడేవాడే. కాని దేవుడు తన ప్రేమకొద్దీ ఆ సంవత్సరాల తరబడి కనిపెట్టడాన్ని అబ్రాహాముకి లేకుండా చేసి, ఆ వాగ్దానం నెరవేరడానికి ఇంకా కేవలం నెలల గడువు ఉందనగా అబ్రాహాముతో చెప్పాడు. 'ఈ కాలమున, నిర్ణయకాలమందు . . . శారాకు కుమారుడు కలుగును” (ఆది 18:14)

నిర్ణయకాలం ఎట్టకేలకు రానే వచ్చింది. ఆ ఇంట్లో పసివాడి నవ్వులు కేరింతలు వింటూ ఆ ముసలి దంపతులు గతకాలమంతా తాము పడిన తమ మనస్తాపాన్ని మర్చిపోయారు.

కళ్ళు కాయలు కాసేలా కనిపెట్టే క్రైస్తవుడా, నిరుత్సాహపడకు. నువ్ ఎవరికోసమైతే కనిపెడుతున్నావో ఆయన నిరాశపర్చేవాడు కాడు. తాను నియమించిన సమయానికి ఐదు నిమిషాలుకూడా ఆలస్యం చేయడు. శీఘ్రంగానే నీ విచారం ఉత్సాహంగా మారుతుంది.

దేవుడు నిన్ను ఆనందంలో ముంచెత్తినప్పుడు ఎంత దీవెనకరమైన స్థితి అది! సూర్యోదయానికి ముందు చీకటి పటాపంచలైనట్టే ఆ సమయం వచ్చేసరికి విచారం, ఏడుపు దూరంగా పారిపోతాయి.

మనం ప్రయాణికులమే. ప్రయాణపు చిత్రపటాలను, దిక్సూచినీ కెలకడం మనకి తగదు. సర్వం తెలిసిన మన పైలెట్ ఆ వ్యవహారమంతా చూసుకుంటాడు.

కొన్ని పనులు ఒక్క రోజులో అయిపోవు. సూర్యాస్తమయ సమయంలో ఆకాశంలో సాక్షాత్కరించే వింత రంగులు ఒక్కక్షణంలో తయారయ్యేవి కావు.

*ఓ శుభ దినాన బండరాళ్ళు చదును అవుతాయి*

*ఏ రోజది? ఎవరికి తెలుసు?*

*నెర్రెలు విచ్చిన నేల నీరు తాగుతుంది నిండుగా*

*అడ్డు గడియలు విరుగుతాయి, తలుపులు తెరుచుకుంటాయి*

*కఠినమైన చోట్లు సాఫీ అవుతాయి, వంకర దారులు తిన్నగా అవుతాయి*

*ఓపికగా కని పెట్టే హృదయమున్నవాడికి జరుగుతాయి ఇవన్నీ* 

*దేవుడు నిర్ణయించిన ఘడియల్లో అది రేపో మాపో ఎవరికి తెలుసు?*

*తెలిసిందల్లా తప్పక జరుగుతాయని మాత్రమే*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sarah bare Abraham a son in his old age, at the set time of which God had spoken to him. (Gen - 21:2)

The counsel of the Lord standeth forever, the thoughts of His heart to all generations Ps - 33:11

But we must be prepared to wait God’s time. God has His set times. It is not for us to know them; indeed, we cannot know them; we must wait for them.

If God had told Abraham in Haran that he must wait for thirty years until he pressed the promised child to his bosom, his heart would have failed him. So, in gracious love, the length of the weary years was hidden, and only as they were nearly spent, and there were only a few more months to wait, God told him that “according to the time of life, Sarah shall have a son.” (Gen. 18:14.)

The set time came at last; and then the laughter that filled the patriarch’s home made the aged pair forget the long and weary vigil.

Take heart, waiting one, thou waitest for One who cannot disappoint thee; and who will not be five minutes behind the appointed moment: ere long “your sorrow shall be turned into joy.”

Ah, happy soul, when God makes thee laugh! Then sorrow and crying shall flee away forever, as darkness before the dawn. —Selected

It is not for us who are passengers, to meddle with the chart and with the compass. Let that all-skilled Pilot alone with His own work. —Hall

“Some things cannot be done in a day. God does not make a sunset glory in a moment, but for days may be massing the mist out of which He builds His palaces beautiful in the west.”

“Some glorious morn—but when? Ah, who shall say?  

The steepest mountain will become a plain,  

And the parched land be satisfied with rain.  

The gates of brass all broken; iron bars,  

Transfigured, form a ladder to the stars.  

Rough places plain, and crooked ways all straight,  

For him who with a patient heart can wait.  

These things shall be on God’s appointed day:  

It may not be tomorrow—yet it may.”