Waiting is Hard

 

ఆ మేఘము… నిలిచిన యెడల ఇశ్రాయేలీయులు ... ప్రయాణము చేయకుండిరి (సంఖ్యా 9:19).

ఇది విధేయతకు తుది పరీక్ష. గుడారాలను పీకేయడం బాగానే ఉంటుంది. సిల్కు పొరలవంటి మేఘం సన్నిధి గుడారం పైనుండి అలవోకగా, ఠీవిగా తేలిపోతూ ముందుకు సాగితే దాని వెంబడి నడిచిపోవడం చాలా హుషారుగా ఉంటుంది. మార్పు ఎప్పుడూ ఆహ్లాదకరంగానే ఉంటుంది. దారి వెంటపోతూ ఉంటే కనబడే ప్రకృతి సౌందర్యం, క్రొత్త ప్రదేశాలను చూడడం, తరువాతి మజిలీ ఎక్కడో అనే ఉత్సుకత.. ఇదంతా ఎంతో బాగుంటుంది. కాని ఉన్నచోటే ఆగిపోవడం అన్నదే ప్రయాణంలో ఉండేవారికి బహు కష్టమైన పని. 

ఆ ఉన్న ప్రదేశం సౌకర్యాలేవీ లేకుండా ఉన్నా, సదుపాయాలేమీ లేకుండా ఉన్నా, ఒంటికి ఎంత సరిపడకున్నా అది మన సహనాన్ని ఎంత పరీక్షించినా, ప్రమాదానికి ఎంత చేరువైనా అక్కడే తిష్ట వేసుకుని కూర్చోవడం తప్ప గత్యంతరం లేదు - అనే పరిస్థితి ఎంత బాధగా ఉంటుంది? 

కీర్తనకారుడు ఇలా అంటాడు. “ప్రభువు కొరకు ఓపికతో కనిపెడుతున్నాను, ఆయన నా మొరకు చెవినిచ్చి ఆలకించాడు”. దేవుడు అప్పటి పాత నిబంధన పరిశుద్ధుల కోసం చేసిన పనులను అన్ని కాలాల్లోనూ చేయగలడు.

కాని దేవుడు మనలను కొంతకాలం ఎదురుచూస్తూ ఉండనిస్తాడు. హడలగొట్టే శత్రువులకు ముఖాముఖిగా నిలబెట్టి, కంగారు పెట్టే పరిస్థితుల్లో ఆపదలు చుట్టుముట్టినప్పుడు మనలను అక్కడే ఉండమంటాడు. అయితే మనం వెళ్ళిపోవాలి. గుడారాలను ఎత్తివేయాలి. ఇప్పటికే సర్వనాశనం అయిపోయేంతలా బాధలుపడి ఉన్నాం అని అనుకుంటాం. ఈ వడగాలిని, మంటలను విడిచిపెట్టి పచ్చిక బయళ్ళనూ, నదీజలాలను వెదుక్కుంటూ వెళ్ళవలసిన సమయం వచ్చింది గదా.

దేవుని దగ్గరనుంచి ఏ ఉలుకూ పలుకూ లేదు. మేఘం కదలడం లేదు. మనం కదలడానికి వీలు లేదు. అయితే మన్నా, రాతిలోనుండి నీళ్ళు, ఆశ్రయం, రక్షణ మనతో ఉన్నాయి. దేవుడు తన సన్నిధిని మనతో ఉంచకుండా, మన అనుదిన అవసరాలను తీర్చకుండా ఎక్కడా మనల్ని ఆగిపొమ్మని చెప్పడు.

యువకుల్లారా, తొందరపడి మార్పు కోసం పరుగెత్తకండి. దైవ సేవకుల్లారా, మీరున్న చోటే నిలిచి ఉండండి. మేఘం కదిలే దాకా మీరు కదలడానికి వీల్లేదు. ఆయన తనకు ఇష్టమైనప్పుడు మీకు అనుమతి ఇస్తాడు.

చతికిలబడి ఉన్నాను

లేచి పరుగెత్తాలని కంగారు

కోరుకున్న చోటు వేరే ఉంది 

అయితే అంతకన్నా

ఆయనపై ఆధారపడాలని ఉంది.

నా కుమారీ కదలకు 

అన్యులు నశిస్తున్నారు

నేనేమీ చేయలేకున్నాను

వాళ్ళని చేరాలనుంది

కాని దేవునిపై ఆధారపడాల్సి ఉంది.

పొందడం మంచిది

ఇవ్వడం మరీ మంచిది

అయితే అడుగడుక్కి

క్షణక్షణానికి అన్ని వేళల్లో

దేవునికి లోబడిపోవడం

అన్నిటికంటే ఉత్తమం.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

When the cloud tarried ... then the children of Israel ... journeyed not (Num -  9:19)

This was the supreme test of obedience. It was comparatively easy to strike tents, when the fleecy folds of the cloud were slowly gathering from off the Tabernacle, and it floated majestically before the host. Change is always delightful; and there was excitement and interest in the route, the scenery, and the locality of the next halting-place. But, ah, the tarrying.

Then, however uninviting and sultry the location, however trying to flesh and blood, however irksome to the impatient disposition, however perilously exposed to danger—there was no option but to remain encamped.

The Psalmist says, “I waited patiently for the Lord; and he inclined unto me, and heard my cry.” And what He did for the Old Testament saints He will do for believers throughout all ages.

Still God often keeps us waiting. Face to face with threatening foes, in the midst of alarms, encircled by perils, beneath the impending rock. May we not go? Is it not time to strike our tents? Have we not suffered to the point of utter collapse? May we not exchange the glare and heat for green pastures and still waters?

There is no answer. The cloud tarries, and we must remain, though sure of manna, rock-water, shelter, and defense. God never keeps us at post without assuring us of His presence, and sending us daily supplies.

Wait, young man, do not be in a hurry to make a change! Minister, remain at your post! Until the cloud clearly moves, you must tarry. Wait, then, thy Lord’s good pleasure! He will be in plenty of time!—Daily Devotional Commentary

An hour of waiting!  

Yet there seems such need  

To reach that spot sublime!  

I long to reach them—but I long far more  

To trust HIS time!

“Sit still, my daughter”—  

Yet the heathen die,  

They perish while I stay!  

I long to reach them—but I long far more  

To trust HIS way!

’Tis good to get,  

’Tis good indeed to give!  

Yet is it better still—  

O’er breadth, thro’ length, down depth, up height,  

To trust HIS will! —F. M. N.

What Cannot Be Uttered

అటువలె ఆత్మయు మన బలహీనతను చూచి సహాయము చేయుచున్నాడు. ఏలయనగా మనము యుక్తముగా ఏలాగు ప్రార్థన చేయవలెనో మనకు తెలియదు గాని, ఉచ్చరింప శక్యము కాని మూలుగులతో ఆ ఆత్మ తానే మన పక్షముగా విజ్ఞాపనము చేయుచున్నాడు. మరియు హృదయములను పరిశోధించువాడు ఆత్మయొక్క మనస్సు ఏదో యెరుగును; ఏలయనగా ఆయన దేవుని చిత్త ప్రకారము పరిశుద్ధుల కొరకు విజ్ఞాపనము చేయుచున్నాడు (రోమా 8:26, 27).

ప్రార్థనలోని అతి నిగూఢమైన రహస్యమిది. మానవ భాషలో చెప్పలేని దైవ సంబంధమైన ఏర్పాటు. మన వేదాంత విద్య దీనిని వివరించ లేదు. అయితే ఈ విషయం అర్థం కాకపోయినా అతి సామాన్యమైన విశ్వాసికి కూడా ఈ విషయం అనుభవమే.

మనకు అర్థం కాని భారాలెన్నో మన హృదయంపై మోస్తూ ఉన్నాం. మన మనస్సు ఎన్నెన్నో అస్పష్టమైన నివేదనలను దేవుని యెదుట ఉంచాలని ఉవ్విళ్ళూరుతున్నది. అయితే ఇవన్నీ పరమ సింహాసనం నుండి వచ్చిన ప్రతిధ్వనులే. దేవుని హృదయంలోనుండి వెలువడిన గుసగుసలే. సాధారణంగా మన హృదయంలో పాట కంటే మూలుగే ఎక్కువ ధ్వనిస్తూ ఉంటుంది. అయితే ఈ భారం ధన్యకరమైనది. ఈ భారం క్రింద ఆనందగానాలు, భాషకందని ఉత్సాహగానాలు ఉన్నాయి. ఇది ఉచ్ఛరింపశక్యం గాని మూలుగు. దీనిని మనకై మనం పలకలేం. కొన్నిసార్లు మన అంతరంగంలో దేవుడే ప్రార్థిస్తున్నాడన్న ఒక భావం తప్ప మరేదీ అనుభవంలోకి రాదు. ఆయనకే అర్థమయ్యే ఒక అవసరం కోసం ఆయన మనలో ఉండి విజ్ఞాపన చేస్తున్నాడు.

ఇందువల్ల మన హృదయ సంపూర్ణతను, మన ఆత్మ భారాన్నీ, మనలను వేధించే వేదననూ ఆయన సన్నిధిలో ఒలకబొయ్యాలి. ఆయన వింటున్నాడు, అర్థం చేసుకుంటున్నాడు. స్వీకరిస్తున్నాడు.

మన ప్రార్థనలో ఏదైనా సరికానిది గాని, అడగకూడనిది గాని ఉంటే దాన్ని వేరుచేసి మిగిలినదాన్ని ప్రధానయాజకుని హోమంతో పాటు మహోన్నతుని సింహాసనం చెంతకు పంపిస్తున్నాడు. మన ప్రార్థన ఆయన నామం పేరిట అంగీకరించబడుతుంది.

ఊహలకందని ఒక తియ్యని సహవాసమేదో ఎప్పుడూ దేవుణ్ణి మన హృదయంతో ఐక్యం చేస్తూనే ఉంటుంది. తల్లి ప్రక్కన ఒక చిన్న పిల్లవాడు ఉన్నాడనుకోండి. తల్లిగాని, పిల్లవాడు గాని మాట్లాడుకోక పోయినా వాళ్ళ మధ్య ఒక బంధం ఉంటుంది. పిల్లవాడు తన ఆటలో తానుంటాడు. తల్లి తన పని తాను చేసుకుంటూ పోతుంది. అయితే ఇద్దరి మధ్య సహవాసం తెగిపోదు. తన తల్లి తనతో ఉన్నదని పిల్లవాడికి తెలుసు. పిల్లవాడు క్షేమంగా ఉన్నాడని తల్లికి తెలుసు. అలాగే విశ్వాసి, దేవుడు గంటల తరబడి తమ మౌన సహవాసంలో ఉంటారు. విశ్వాసి తన పనుల్లో నిమగ్నమై ఉంటాడు. అయినప్పటికీ తాను చేస్తున్న ప్రతి చిన్న పనిలోనూ దేవుని హస్తం తోడుగా ఉన్నదన్న ఆత్మ జ్ఞానం అతనికి ఉంటుంది. దేవుని సమ్మతి, ఆయన ఆశీర్వాదం తనతో ఉన్నాయని అతనికి తెలుసు.

అయితే చెప్పశక్యం కాని భారాలు, బాధలు వచ్చిపడినప్పుడు, అర్థం చేసుకోలేని సమస్యలు ఆవహించినప్పుడు నేరుగా దేవుని ఒడిలో వాలిపోగలగడం, మన దుఃఖాన్ని ఆయన యెదుట వెళ్ళబుచ్చడం ఎంత ధన్యకరం!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Likewise also the Spirit helpeth our infirmities; for we know not what to pray for as we ought; but the Spirit itself maketh intercession for us with groanings which cannot be uttered. And he that searcheth the hearts knoweth what is the mind of the Spirit, because he maketh intercession for the saints according to the will of God (Rom -  8:26-27)

This is the deep mystery of prayer. This is the delicate divine mechanism which words cannot interpret, and which theology cannot explain, but which the humblest believer knows even when he does not understand.

Oh, the burdens that we love to bear and cannot understand! Oh, the inarticulate out-reaching's of our hearts for things we cannot comprehend! And yet we know they are an echo from the throne and a whisper from the heart of God. It is often a groan rather than a song, a burden rather than a buoyant wing. But it is a blessed burden, and it is a groan whose undertone is praise and unutterable joy. It is “a groaning which cannot be uttered.” We could not ourselves express it always, and sometimes we do not understand any more than that God is praying in us, for something that needs His touch and that He understands.

And so we can just pour out the fullness of our heart, the burden of our spirit, the sorrow that crushes us, and know that He hears, He loves, He understands, He receives; and He separates from our prayer all that is imperfect, ignorant and wrong, and presents the rest, with the incense of the great High Priest, before the throne on high; and our prayer is heard, accepted and answered in His name. —A. B. Simpson

It is not necessary to be always speaking to God or always hearing from God, to have communion with Him; there is an inarticulate fellowship more sweet than words. The little child can sit all day long beside its busy mother and, although few words are spoken on either side, and both are busy, the one at his absorbing play, the other at her engrossing work, yet both are in perfect fellowship. He knows that she is there, and she knows that he is all right. So the saint and the Savior can go on for hours in the silent fellowship of love, and he be busy about the most common things, and yet conscious that every little thing he does is touched with the complexion of His presence, and the sense of His approval and blessing.

And then, when pressed with burdens and troubles too complicated to put into words and too mysterious to tell or understand, how sweet it is to fall back into His blessed arms, and just sob out the sorrow that we cannot speak!

Run With Patience

Let us run with patience (Heb - 12:1)

To run with patience is a very difficult thing. Running is apt to suggest the absence of patience, the eagerness to reach the goal. We commonly associate patience with lying down. We think of it as the angel that guards the couch of the invalid. Yet, I do not think the invalid’s patience the hardest to achieve.

There is a patience which I believe to be harder—the patience that can run. To lie down in the time of grief, to be quiet under the stroke of adverse fortune, implies a great strength; but I know of something that implies a strength greater still: It is the power to work under a stroke; to have a great weight at your heart and still to run; to have a deep anguish in your spirit and still perform the daily task. It is a Christlike thing!

Many of us would nurse our grief without crying if we were allowed to nurse it. The hard thing is that most of us are called to exercise our patience, not in bed, but in the street. We are called to bury our sorrows, not in lethargic quiescence, but in active service—in the exchange, in the workshop, in the hour of social intercourse, in the contribution to another’s joy. There is no burial of sorrow so difficult as that; it is the “running with patience.”

This was Thy patience, O Son of man! It was at once a waiting and a running—a waiting for the goal, and a doing of the lesser work meantime. I see Thee at Cana turning the water into wine lest the marriage feast should be clouded. I see Thee in the desert feeding a multitude with bread just to relieve a temporary want. All, all the time, Thou wert bearing a mighty grief, unshared, unspoken. Men ask for a rainbow in the cloud; but I would ask more from Thee. I would be, in my cloud, myself a rainbow—a minister to others’ joy. My patience will be perfect when it can work in the vineyard. —George Matheson

“When all our hopes are gone,  

’Tis well our hands must keep toiling on  

For others’ sake:  

For strength to bear is found in duty done;  

And he is best indeed who learns to make  

The joy of others cure his own heartache.”