నార్త్ ఆంప్టన్ లో ఉన్న సమాధుల్లోకి వెళ్ళి డేవిడ్ బ్రెయినార్డ్ సమాధినీ, అతడు ప్రేమించినప్పటికీ పెళ్ళి చేసుకోలేకపోయిన అందాల రాశి జెరూషా ఎడ్వర్డ్సు సమాధినీ చూడండి.
ఆ యువ మిషనరీతో పాటే ఎన్ని ఆశలు, క్రీస్తు కోసం ఎన్ని ఆశయాలు ఆ సమాధిలోకి వెళ్ళిపోయాయో. అతని మిషనరీ సేవ గురించిన జ్ఞాపకాలన్నీ తెరమరుగయ్యాయి. అయితే తన కుమార్తె జెరూషాను అతనికిద్దామనుకున్న దైవజనుడు జోనాథాన్ ఎడ్వర్డు గారు అతని జీవిత విశేషాలను సంగ్రహించి చిన్న పుస్తకం రాశారు.ఆ పుస్తకం అట్లాంటిక్ సముద్రం దాటి కేంబ్రిడ్జిలో విద్యనభ్యసిస్తున్న హెన్రీ మార్టిన్ కంటబడింది.
పాపం మార్టిన్! అతనికి వస్తున్న ఉపకారవేతనాన్ని, అతని తెలివితేటల్నీ, విజ్ఞాన సముపార్జననీ ఎందుకు వదిలేశాడు? ఇండియాకు మిషనరీగా వెళ్ళి ఆరోగ్యం పాడైనప్పటికీ లెక్కచేయ్యకుండా ఉత్తరదిశగా ఎందుకు ప్రయాణించాడు? టర్కీ ఎడారి ప్రాంతాలగుండా నల్ల సముద్రం దాకా వెళ్ళి, మాడిపోతున్న జ్వరం నుండి కాస్తంత చల్లదనం కోసం ఆ ఎడారి ఇసుకల్లో గుర్రం కళ్ళేల క్రింద తలదాచుకుని ఒంటరి చావు చావవలసిన అగత్యం ఏముంది?
ఎందుకిలా మనుషులు వ్యర్థంగా నశించడం? యవ్వన ప్రాయంలో చనిపోయిన బ్రెయినార్డు సమాధి నుండి, నల్ల సముద్రం ఇసుకలో ఉన్న మార్టిన్ ఒంటరి సమాధి దాకా వేలమంది ఆధునిక మిషనరీలు ఎంతెంతమందో! అందుకని.
ఎడారి ఉందా ఎల్లలులేని సముద్రముందా
ప్రభూ నన్నెక్కడికి పంపుతావు?
నరకవలసిన దేవదారు మ్రాను ఉందా
పగలగొట్టాల్సిన బండ ఉందా?
లేక పొలంలో చల్లేందుకు
పిడికెడు గింజలున్నాయా?
అవి ఫలించి పంట పండితే
పంచి పెట్టడానికి నీ ప్రజలున్నారా?
తండ్రీ! ఎడారినైనా సాగరాన్నైనా
చూపించు, నన్ను పంపించు నీ ఇష్టమైతే
నా తనువు రాలిన తరువాత
తండ్రీ! నన్ను విశ్వాసుల్లో లెక్కించు.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Except a grain of wheat fall into the ground and die, it remains a single grain, but if it dies away in the ground, the grain is freed to spring up in a plant bearing many grains (John - 12:24)
Go to the old burying ground of Northampton, Mass., and look upon the early grave of David Brainerd, beside that of the fair Jerusha Edwards, whom he loved but did not live to wed.
What hopes, what expectations for Christ’s cause went down to the grave with the wasted form of that young missionary of whose work nothing now remained but the dear memory, and a few score of swarthy Indian converts! But that majestic old Puritan saint, Jonathan Edwards, who had hoped to call him his son, gathered up the memorials of his life in a little book, and the little book took wings and flew beyond the sea, and alighted on the table of a Cambridge student, Henry Martyn.
Poor Martyn! Why should he throw himself away, with all his scholarship, his genius, his opportunities! What had he accomplished when he turned homeward from “India’s coral strand,” broken in health, and dragged himself northward as far as that dreary khan at Tocat by the Black Sea, where he crouched under the piled-up saddles, to cool his burning fever against the earth, and there died alone?
To what purpose was this waste? Out of that early grave of Brainerd, and the lonely grave of Martyn far away by the splashing of the Euxine Sea, has sprung the noble army of modern missionaries. —Leonard Woolsey Bacon
“Is there some desert, or some boundless sea,
Where Thou, great God of angels, wilt send me?
Some oak for me to rend, Some sod for me to break,
Some handful of Thy corn to take
And scatter far afield,
Till it in turn shall yield
Its hundredfold
Of grains of gold
To feed the happy children of my God?
“Show me the desert, Father, or the sea;
Is it Thine enterprise? Great God, send me!
And though this body lies where ocean rolls,
Father, count me among all faithful souls.”
