ఫలించు ప్రతి తీగె మరి ఎక్కువగా ఫలింపవలెనని దానిలోని పనికిరాని తీగెలను తీసివేయును*_ - (యోహాను 15:2)
ఒక భక్తురాలు తనకి ఒకదానివెంట ఒకటిగా వస్తున్న కష్టాలను చూసి విస్మయం చెందుతూ ఉండేది. ఒక రోజున ఒక ద్రాక్షతోట ప్రక్కగా నడిచివెళ్తూ ఒత్తుగా ఏపుగా పెరిగిన ద్రాక్ష ఆకుల్నీ, తీగెల్నీ చూసిందామె. నేలంతా పిచ్చిమొక్కలు, గడ్డి పెరిగి ఉన్నాయి. తోటంతా తోటమాలికి ఏమీ శ్రద్ద లేదన్న విషయాన్ని చాటి చెప్తున్నది. ఈ విషయాన్ని ఆలోచిస్తుంటే పరలోకపు తోటమాలి ఆమె చెవిలో ఒక విలువైన సందేశాన్ని ఊదాడు.
“నా ప్రియకుమారీ, నీ జీవితంలో పదే పదే వస్తున్న శ్రమలకి ఆశ్చర్య పోతున్నావు కదూ. అదిగో ఆ ద్రాక్షతోటను చూసి నేర్చుకో. ఆ సంవత్సరానికి ఇక ఆ తోటవల్ల రావలసిన పంటంతా వచ్చేసిన తరువాతే తోటమాలి దాన్ని పట్టించు కోవడం మానేస్తాడు. దాని కలుపు తీయడు. ఆకుల్ని కొమ్మల్ని కత్తిరించడు. ఎరువు, మందుల్ని వేయడు, ద్రాక్షపళ్ళు కాసే కాలం అయిపోయింది గనుక ఇక ఆ తోటని అలా వదిలేస్తాడు. ఆ తోటని ఇక ఎంత బాగుచేసినా ఆ యేడు పండ్లు కాయవు. బాధలనుండి విముక్తులైన వాళ్ళు చాలామంది ఇక దేవునికి అంతగా అవసరంలేని వాళ్ళన్నమాట. అయితే నీ జీవితాన్ని కూడా పట్టించుకోకుండా వదిలెయ్యమంటావా?” శంకలు వదిలిన ఆ హృదయం అరిచింది “వద్దు ప్రభువా!”
*ఫలించే కొమ్మనే కత్తిరిస్తారు*
*ఆ కొమ్మే మరిన్ని ఫలాలనిస్తుంది*
*నీ ఆనంద జీవితం కూలిపోయిందా*
*నీ ఆశలు అడియాసలైనాయా*
*నీ కలలు, కోరికలు, ఆశయాలు నశించి*
*అణగారిపోతే ఆనందించు, ఇది దేవుని పనే*
*ఆయన చేతుల్లో కత్తెర ఉన్నది*
*కొంత ఫలించిన నీ జీవితం మరింత*
*ఫలభరితమవుతుంది*
--------------------------------------------------------------------
_*And every branch that beareth fruit he purgeth it, that it may bring forth more fruit*_ - (John - 15:2)
A child of God was dazed by the variety of afflictions which seemed to make her their target. Walking past a vineyard in the rich autumnal glow she noticed the untrimmed appearance and the luxuriant wealth of leaves on the vines, that the ground was given over to a tangle of weeds and grass, and that the whole place looked utterly uncared for; and as she pondered, the Heavenly Gardener whispered so precious a message that she would fain pass it on:
“My dear child, are you wondering at the sequence of trials in your life? Behold that vineyard and learn of it. The gardener ceases to prune, to trim, to harrow, or to pluck the ripe fruit only when he expects nothing more from the vine during that season. It is left to itself, because the season of fruit is past and further effort for the present would yield no profit. Comparative uselessness is the condition of freedom from suffering. Do you then wish me to cease pruning your life? Shall I leave you alone?” And the comforted heart cried, “No!”
—Homera Homer-Dixon
It is the branch that bears the fruit,
That feels the knife,
To prune it for a larger growth,
A fuller life.
Though every budding twig be lopped,
And every grace
Of swaying tendril, springing leaf,
Be lost a space.
O thou whose life of joy seems reft,
Of beauty shorn;
Whose aspirations lie in dust,
All bruised and torn,
Rejoice, tho’ each desire, each dream,
Each hope of thine
Shall fall and fade; it is the hand
Of Love Divine
That holds the knife, that cuts and breaks
With tenderest touch,
That thou, whose life has borne some fruit
May’st now bear much.
—Annie Johnson Flint
