God's Timing

నలువది ఏండ్లయిన పిమ్మట సీనాయి పర్వతారణ్యమందు ఒక పొదలోని అగ్నిజ్వాలలో ఒక దేవదూత అతనికగపడెను . . . ఐగుప్తులోనున్న నా ప్రజల దురవస్థను నేను నిదానించి చూచితిని; వారి మూలుగు వింటిని; వారిని విడిపించుటకు దిగివచ్చియున్నాను; రమ్ము, నేనిప్పుడు నిన్ను ఐగుప్తునకు పంపుదునని అతనితో చెప్పెను - (అపొ.కా 7:30,34)

నలభై సంవత్సరాలు! మోషేకి అప్పగించబడిన పని అంత కష్టతరమైనది గనుకనే అన్ని దీర్ఘ సంవత్సరాలు వేచియుండవలసివచ్చింది. దేవుడు ఆలస్యం చేస్తున్నాడనుకుంటాం గాని మన విషయంలో ఆయన సోమరిగా ఉండలేడు. తన పనిముట్టులను పదును పెడుతున్నాడు. మన శక్తిని పరిపక్వం చేస్తున్నాడు. సమయం ఆసన్నమయ్యే సరికి మనకప్పగింపబడినదాన్ని నెరవేర్చే సామర్థ్యం మనకి వస్తుంది. నజరేయుడైన యేసు సైతం ముప్పై యేళ్ళు చేతులు ముడుచుకుని కూర్చున్నాడు. తన పనిని ప్రారంభించబోయే ముందు జ్ఞానంలో ఎదుగుతూ.

దేవుడు హడావుడి పడడు. తాను బలంగా వాడుకోదలచినవాళ్ళని సంవత్సరాల తరబడి అలా ఉంచుతాడు. ఆయన దృష్టిలో ఈ కాలం చవి సారం లేనిది కాదు.

బహుశా మనకి సంభవించే శ్రమల్లో అతి భయంకరమైన భాగం కాలమేనేమో. అనుకోకుండా ఒక్కసారి సంభవించి చల్లబడిపోయే బాధని భరించడం తేలికే. కానీ సంవత్సరాల తరబడి భారంగా ఒక దిగులు మనసుని అలుముకుని కొనసాగితే, ప్రతి నిత్యమూ అదే ఆవేదన, అదే గుండెల్ని పిండి చేసే గుబులు, వదలకుండా పీడిస్తే అంతకన్న నరకం మరోటి లేదు. హుషారు చచ్చిపోతుంది. దేవుని కృప తోడుగా లేకపోతే నిరాశ నిస్పృహల అధఃపాతాళానికి కృంగిపోతాము. యోసేపు, ఈ దీర్ఘమైన శ్రమకి లోనయ్యాడు. ఎర్రగా కాలిన ఇనుముతో చర్మంపై వాత పెట్టినట్టు ఒక్కోసారి దేవుడు తన శిక్షను ఇలా సుదీర్ఘమైన బాధ ద్వారా మన అంతరాళాల్లో ముద్రిస్తాడు. వెండి పరిశుభ్రపరిచేవాడిలా, పుటం వేసేవాడిలా ఆయన పనిచేస్తాడు. కరిగిన బంగారంలో తన ప్రతిబింబాన్ని చూడగానే కంసాలి మంటని ఎలా ఆర్పివేస్తాడో, అలానే దేవుడు మనలో తన పోలిక కనిపించగానే మన కష్టాలకు స్వస్తి చెప్తాడు. తన గుప్పిట్లో ఆయన దాచి ఉంచిన దివ్య సంకల్ప ఫలాలను మనం ఇప్పుడే చూడలేకపోవచ్చు. ఇంకా కొంత కాలం మనకవి అర్థం కాకపోవచ్చు. కాని ఆయన సింహాసనాసీనుడై తగిన కాలం కోసం ఎదురుచూస్తున్నాడు. “అంతా మన మేలుకే జరిగింది” అంటూ ఆనందంతో మనం కేరింతలు కొట్టే ఘడియ వస్తుంది. ఈ బాధనుండి విముక్తి ఎప్పటికి అని ఎదురు తెన్నులు చూడక, యోసేపు లాగా దుఃఖపు బడిలో పాఠాలను జాగ్రత్తగా నేర్చుకోవాలి. ప్రతి పాఠాన్ని విధిగా కంఠస్థం చెయ్యాల్సి ఉంది. మనం పూర్తిగా సిద్దపడినప్పుడు విముక్తి తప్పకుండా వస్తుంది. కాని ఆ తరువాత ఉన్నతమైన స్థానంలో మన కర్తవ్యాన్ని నిర్వర్తిస్తున్నప్పుడు కష్టకాలంలో మనం నేర్చుకున్నవన్నీ ఎంత ఉపయోగిస్తామో తెలిసి వస్తుంది. భవిష్యత్తులో ఇంకా మహత్తరమైన బాధ్యతలు, ఉత్కృష్టమైన దీవెనలు మనకివ్వడం కోసం దేవుడు మనకి శిక్షణనిస్తున్నాడు. సింహాసనానికి తగిన లక్షణాలు మనలో ఉన్నట్టయితే దేవుడు నిర్దేశించిన సమయం వచ్చినప్పుడు మనల్నేదీ అడ్డగించ లేదు. కాలాన్ని మీ చేతుల్లోకి తీసుకోవద్దు. మీకు తన చిత్తాన్ని తెలియజేసేంతవరకూ ఓపికగా కని పెట్టండి. అవసరమైన దానికంటే ఎక్కువ ఆలస్యం చెయ్యడాయన. ఎదురు చూడడం నేర్చుకోండి.

చెయ్యడు దేవుడు జాగు

తెలుసాయనకు మన బాగు

ప్రభువాగమనం కోసం

వ్యర్థంగా చూపకు ఉక్రోషం

ఎదురుచూడు!

విసుగులేకుండా

కడుపులో చల్ల కదలకుండా

దేవునికంటే ముందు పరుగెత్తాలని ఆత్రుత పడకండి. దేవుని గడియారంలో గంటలముల్లు, నిమిషాల ముల్లు కూడా సరైన కాలం చూపించేదాకా వేచి యుండడం నేర్చుకోండి.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And when forty years were expired, there appeared to him in the wilderness of Mount Sinai an angel of the Lord in a flame of fire in a bush...saying...I have seen the affliction of my people which is in Egypt, and I have heard their groaning, and am come down to deliver them. And now come, I will send thee into Egypt - (Acts - 7:30,32,34)

That was a long wait in preparation for a great mission. When God delays, He is not inactive. He is getting ready His instruments, He is ripening our powers, and at the appointed moment, we shall arise equal to our task. Even Jesus of Nazareth was thirty years in privacy, growing in wisdom before He began His work. —Dr. Jowett

God is never in a hurry but spends years with those He expects to greatly use. He never thinks the days of preparation too long or too dull.

The hardest ingredient in suffering is often time. A short, sharp pang is easily borne, but when a sorrow drags its weary way through long, monotonous years, and day after day returns with the same dull routine of hopeless agony, the heart loses its strength, and without the grace of God, is sure to sink into the very sullenness of despair. Joseph’s was a long trial, and God often has to burn His lessons into the depths of our being by the fires of protracted pain. “He shall sit as a refiner and purifier of silver,” but He knows how long, and like a true goldsmith He stops the fires the moment He sees His image in the glowing metal. We may not see now the outcome of the beautiful plan which God is hiding in the shadow of His hand; it yet may belong concealed; but faith may be sure that He is sitting on the throne, calmly waiting the hour when, with adoring rapture, we shall say, “All things have worked together for good.” Like Joseph, let us be more careful to learn all the lessons in the school of sorrow than we are anxious for the hour of deliverance. There is a “need-be” for every lesson, and when we are ready, our deliverance will surely come, and we shall find that we could not have stood in our place of higher service without the very things that were taught us in the ordeal. God is educating us for the future, for higher service and nobler blessings; and if we have the qualities that fit us for a throne, nothing can keep us from it when God’s time has come. Don’t steal tomorrow out of God’s hands. Give God time to speak to you and reveal His will. He is never too late; learn to wait. —Selected

“He never comes too late; He knoweth what is best;  

Vex not thyself in vain; Until He cometh—REST.”  

Do not run impetuously before the Lord; learn to wait His time: the minute-hand, as well as the hour-hand, must point the exact moment for action.

According to Our Faith

 

మీ నమ్మిక చొప్పున మీకు కలుగును గాక - (మత్తయి 9:29)

ప్రార్థనలో పరిపక్వం కావడం అంటే పరిపూర్ణమైన విశ్వాసంలో పాదం మోపేంత వరకు సాగిపోవడమే. ఇంకా ప్రార్థిస్తూ ఉండగానే మన ప్రార్థన దేవుని చేరింది, అంగీకరించబడింది అన్న అభయాన్ని పొందాలి. మనం ప్రార్ధిస్తున్నది మనకు అనుగ్రహింపబడే సమయం ఇంకా రాకముందే దానిని పొంది కృతకృత్యులమైనట్టు భావన కలగాలి. అడిగిన దానిని నిస్సందేహంగా పొందామన్న గట్టి నమ్మిక స్థిరపడాలి.

ఈ ప్రపంచం అనిశ్చితమూ చంచలమూ అయినది. దైవ వాక్కుకి అయితే మార్పు లేదు. నిలకడగా ఆయన మాటల మీద మనము దృష్టి నిలిపితే అని మనపట్ల నిజం కావడానికి ప్రపంచంలోని ఏ శక్తీ అడ్డుపడలేదు. దీన్ని మనసులో పెట్టుకుందాం. ఏ ఇతరమైన సాక్ష్యాధారాలు లేకుండానే ఆయన మాటలు నమ్మడానికి మనల్ని ప్రేరేపిస్తాడు దేవుడు. ఆ తరువాతే మన నమ్మిక చొప్పున మనకు ఇస్తాడు.

ఈ వరం ఇచ్చానంటూ

వచ్చిందాయన అమోఘ వాక్కు(హెబ్రీ 13:5)

మాటకి నిలిచే మా మంచి దేవుడు

ఇచ్చాడు మాట చొప్పున నాకు (2 కొరింథీ 1:20)

ప్రార్థన- బ్యాంకు చెక్కు లాంటిది. దాన్ని బ్యాంకులో ఇచ్చి దర్జాగా డబ్బు తీసుకోవచ్చు.

"దేవుడు ...... పలుకగా ఆ ప్రకారమాయెను" (ఆది 1:9)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

According to your faith be it unto you - (Matt - 9:29)

“Praying through” might be defined as praying one’s way into full faith, emerging while yet praying into the assurance that one has been accepted and heard, so that one becomes actually aware of receiving, by firmest anticipation and in advance of the event, the thing for which he asks.

Let us remember that no earthly circumstances can hinder the fulfillment of His Word if we look steadfastly at the immutability of that Word and not at the uncertainty of this ever-changing world. God would have us believe His Word without other confirmation, and then He is ready to give us “according to our faith.”

“When once His Word is passed,  

When He hath said, ’I will,’ (Heb. 13:5)  

The thing shall come at last;  

God keeps His promise still.” (2 Cor. 1:20)  

The prayer of the Pentecostal age was like a cheque to be paid in a coin over the counter. —Sir R. Anderson

“And God said…and it was so.” (Gen. 1:9.)

Sorrowful, Yet Rejoicing

దుఃఖపడిన వారమైనట్లుండియు ఎల్లప్పుడు సంతోషించువారము - (2 కొరింథీ 6:10)

కన్నీళ్ళు కార్చడం నామోషి అనుకునేవారున్నారు. కన్నీరు కార్చడం క్రైస్తవుడికి ఎంతమాత్రం నిషేధం కాదు. ఓర్వలేని దుఃఖం వలన హృదయం చింతాక్రాంతమై ఉండవచ్చు. శ్రమల తాకిడికి పగిలి నేలకూలే స్థితిలో ఉండవచ్చు. అయితే ఈ చింతనుండి మనిషి విలపించడం మూలంగా ఉపశమనాన్ని పొందుతాడు కాని ఇంతకంటే శ్రేష్టమైన దారి మరొకటి ఉంది.

ఉప్పుసముద్రం మధ్యలో ఎక్కడో తియ్యటి నీటి ఊటలు ఉంటాయంటారు. అతి కఠినమైన గండ శిలల నెర్రెల్లో కొండ శిఖరాలపై అతి సుకుమారమైన పుష్పాలు వికసిస్తాయంటారు. గుండెల్ని పిండిచేసే దుఃఖంలోనుండి తేనెకంటే తియ్యనైన పాటలు పుడతాయంటారు.

ఇది నిజమే. అనేకమైన శ్రమల మధ్య దేవుణ్ణి ప్రేమించే ఆత్మలకు సంతోషంతో గంతులు వెయ్యాలనిపించే కారణాలు, ప్రేరేపణలు కలుగుతాయి. రాత్రి సమయమంలో దేవుని పాటలు వినిపిస్తుంటాయి. జీవితమంతటిలోనూ అత్యంత భయంకరమైన చీకటి రాత్రిలో మన ప్రభువైన యేసుక్రీస్తు తండ్రియైన దేవుని స్తుతించాడు. ఈ పాఠాన్ని నువ్వు నేర్చుకున్నావా? దేవుని చిత్తాన్ని కేవలం భరించడం కాదు, దాన్ని కోరుకోవాలి. దానిలో పట్టరాని ఉత్సాహంతో ఆనందించాలి. మహిమలో తేలియాడాలి.

గాయపడిన నా హృదయం మౌనమూనింది

కలతల కెరటం నాపై పొర్లిపారింది

మూలుగు, చిన్న ఆక్రోశం కూడా ఉబికి రాలేదు

పెదవులు బిగబట్టి కన్నీటికి ఆనకట్ట వేసాను

మౌనమే శరణ్యం

బాధ కలిగించేది ప్రేమే అని తెలుసు

చివరి ఆదరణ బిందువుని ఆవిరిచేస్తుంది

మిగిలిన ఒక్క తీగెనీ తెంపేస్తుంది

దేవుడే ప్రేమ, నాకు నేను నచ్చజెప్పుకున్నాను

హృదయమా సందేహపడకు

కొంత సేపు ఎదురుచూడు, లేవనెత్తుతాడాయన

అవును, ఆయనకిష్టమైనపుడు

గుండెలో మ్రోగిన వాగ్దానాన్ని విన్నాను

నిర్వికారంగా నిలదొక్కుకున్నాను

ఆరిన కళ్ళను ఆకాశం వైపు ఎత్తాను

అవును క్రీస్తూ నీ చిత్తమే అన్నాను

 భారంగా పలికింది హృదయం

బేలగా కదిలాయి అధరాలు

ఇంతేకాదు నా హృదయమా ఇంకా ఉంది

భరించడమే కాదు, ఆనందించాలి

ఇప్పుడు నేనూ నా హృదయం పాడుతున్నాము

వాయిద్యాల మేళవింపు లేకపోయినా గానం చేస్తున్నాము

ఎడారిలో కడుపార నీళ్ళు త్రాగుతున్నాము

అణగారిపోయిన పక్షిరాజులా ఆకాశానికెగురుతున్నాము

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

As sorrowful, yet always rejoicing - (2 Cor - 6:10)

The stoic scorns to shed a tear; the Christian is not forbidden to weep. The soul may be dumb with excessive grief, as the shearer’s scissors pass over the quivering flesh; or, when the heart is on the point of breaking beneath the meeting surges of trial, the sufferer may seek relief by crying out with a loud voice. But there is something even better.

They say that springs of a sweet freshwater well up amid the brine of salt seas; that the fairest Alpine flowers bloom in the wildest and most rugged mountain passes; that the noblest psalms were the outcome of the profoundest agony of soul.

Be it so. And thus amid manifold trials, souls which love God will find reasons for bounding, leaping joy. Though deep calls to deep, yet the Lord’s song will be heard in silver cadence through the night. And it is possible in the darkest hour that ever swept a human life to bless the God and Father of our Lord Jesus Christ. Have you learned this lesson yet? Not simply to endure God’s will, nor only to choose it, but to rejoice in it with joy unspeakable and full of glory. —Tried as by Fire

I will be still, my bruised heart faintly murmured,  

As o’er me rolled a crushing load of woe;  

The cry, the call, e’en the low moan was stifled;  

I pressed my lips; I barred the tear drop’s flow.  

I will be still, although I cannot see it,  

The love that bears a soul and fans pain’s fire;  

That takes away the last sweet drop of solace,  

Breaks the lone harp string, hides Thy precious lyre.  

But God is love, so I will bide me, bide me—  

We’ll doubt not, Soul, we will be very still;  

We’ll wait till after while when He shall lift us  

Yes, after a while, when it shall be His will.  

And I did listen to my heart’s brave promise;  

And I did quiver, struggling to be still;  

And I did lift my tearless eyes to Heaven,  

Repeating ever, “Yea, Christ, have Thy will.”  

But soon my heart upspake from ’neath our burden,  

Reproved my tight-drawn lips, my visage sad:  

“We can do more than this, O Soul,” it whispered.  

“We can be more than still, we can be glad!”  

And now my heart and I are sweetly singing—  

Singing without the sound of tuneful strings;  

Drinking abundant waters in the desert,  

Crushed, and yet soaring as on eagle’s wings.