నలువది ఏండ్లయిన పిమ్మట సీనాయి పర్వతారణ్యమందు ఒక పొదలోని అగ్నిజ్వాలలో ఒక దేవదూత అతనికగపడెను . . . ఐగుప్తులోనున్న నా ప్రజల దురవస్థను నేను నిదానించి చూచితిని; వారి మూలుగు వింటిని; వారిని విడిపించుటకు దిగివచ్చియున్నాను; రమ్ము, నేనిప్పుడు నిన్ను ఐగుప్తునకు పంపుదునని అతనితో చెప్పెను - (అపొ.కా 7:30,34)నలభై సంవత్సరాలు! మోషేకి అప్పగించబడిన పని అంత కష్టతరమైనది గనుకనే అన్ని దీర్ఘ సంవత్సరాలు వేచియుండవలసివచ్చింది. దేవుడు ఆలస్యం చేస్తున్నాడనుకుంటాం గాని మన విషయంలో ఆయన సోమరిగా ఉండలేడు. తన పనిముట్టులను పదును పెడుతున్నాడు. మన శక్తిని పరిపక్వం చేస్తున్నాడు. సమయం ఆసన్నమయ్యే సరికి మనకప్పగింపబడినదాన్ని నెరవేర్చే సామర్థ్యం మనకి వస్తుంది. నజరేయుడైన యేసు సైతం ముప్పై యేళ్ళు చేతులు ముడుచుకుని కూర్చున్నాడు. తన పనిని ప్రారంభించబోయే ముందు జ్ఞానంలో ఎదుగుతూ.
దేవుడు హడావుడి పడడు. తాను బలంగా వాడుకోదలచినవాళ్ళని సంవత్సరాల తరబడి అలా ఉంచుతాడు. ఆయన దృష్టిలో ఈ కాలం చవి సారం లేనిది కాదు.
బహుశా మనకి సంభవించే శ్రమల్లో అతి భయంకరమైన భాగం కాలమేనేమో. అనుకోకుండా ఒక్కసారి సంభవించి చల్లబడిపోయే బాధని భరించడం తేలికే. కానీ సంవత్సరాల తరబడి భారంగా ఒక దిగులు మనసుని అలుముకుని కొనసాగితే, ప్రతి నిత్యమూ అదే ఆవేదన, అదే గుండెల్ని పిండి చేసే గుబులు, వదలకుండా పీడిస్తే అంతకన్న నరకం మరోటి లేదు. హుషారు చచ్చిపోతుంది. దేవుని కృప తోడుగా లేకపోతే నిరాశ నిస్పృహల అధఃపాతాళానికి కృంగిపోతాము. యోసేపు, ఈ దీర్ఘమైన శ్రమకి లోనయ్యాడు. ఎర్రగా కాలిన ఇనుముతో చర్మంపై వాత పెట్టినట్టు ఒక్కోసారి దేవుడు తన శిక్షను ఇలా సుదీర్ఘమైన బాధ ద్వారా మన అంతరాళాల్లో ముద్రిస్తాడు. వెండి పరిశుభ్రపరిచేవాడిలా, పుటం వేసేవాడిలా ఆయన పనిచేస్తాడు. కరిగిన బంగారంలో తన ప్రతిబింబాన్ని చూడగానే కంసాలి మంటని ఎలా ఆర్పివేస్తాడో, అలానే దేవుడు మనలో తన పోలిక కనిపించగానే మన కష్టాలకు స్వస్తి చెప్తాడు. తన గుప్పిట్లో ఆయన దాచి ఉంచిన దివ్య సంకల్ప ఫలాలను మనం ఇప్పుడే చూడలేకపోవచ్చు. ఇంకా కొంత కాలం మనకవి అర్థం కాకపోవచ్చు. కాని ఆయన సింహాసనాసీనుడై తగిన కాలం కోసం ఎదురుచూస్తున్నాడు. “అంతా మన మేలుకే జరిగింది” అంటూ ఆనందంతో మనం కేరింతలు కొట్టే ఘడియ వస్తుంది. ఈ బాధనుండి విముక్తి ఎప్పటికి అని ఎదురు తెన్నులు చూడక, యోసేపు లాగా దుఃఖపు బడిలో పాఠాలను జాగ్రత్తగా నేర్చుకోవాలి. ప్రతి పాఠాన్ని విధిగా కంఠస్థం చెయ్యాల్సి ఉంది. మనం పూర్తిగా సిద్దపడినప్పుడు విముక్తి తప్పకుండా వస్తుంది. కాని ఆ తరువాత ఉన్నతమైన స్థానంలో మన కర్తవ్యాన్ని నిర్వర్తిస్తున్నప్పుడు కష్టకాలంలో మనం నేర్చుకున్నవన్నీ ఎంత ఉపయోగిస్తామో తెలిసి వస్తుంది. భవిష్యత్తులో ఇంకా మహత్తరమైన బాధ్యతలు, ఉత్కృష్టమైన దీవెనలు మనకివ్వడం కోసం దేవుడు మనకి శిక్షణనిస్తున్నాడు. సింహాసనానికి తగిన లక్షణాలు మనలో ఉన్నట్టయితే దేవుడు నిర్దేశించిన సమయం వచ్చినప్పుడు మనల్నేదీ అడ్డగించ లేదు. కాలాన్ని మీ చేతుల్లోకి తీసుకోవద్దు. మీకు తన చిత్తాన్ని తెలియజేసేంతవరకూ ఓపికగా కని పెట్టండి. అవసరమైన దానికంటే ఎక్కువ ఆలస్యం చెయ్యడాయన. ఎదురు చూడడం నేర్చుకోండి.
చెయ్యడు దేవుడు జాగు
తెలుసాయనకు మన బాగు
ప్రభువాగమనం కోసం
వ్యర్థంగా చూపకు ఉక్రోషం
ఎదురుచూడు!
విసుగులేకుండా
కడుపులో చల్ల కదలకుండా
దేవునికంటే ముందు పరుగెత్తాలని ఆత్రుత పడకండి. దేవుని గడియారంలో గంటలముల్లు, నిమిషాల ముల్లు కూడా సరైన కాలం చూపించేదాకా వేచి యుండడం నేర్చుకోండి.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
And when forty years were expired, there appeared to him in the wilderness of Mount Sinai an angel of the Lord in a flame of fire in a bush...saying...I have seen the affliction of my people which is in Egypt, and I have heard their groaning, and am come down to deliver them. And now come, I will send thee into Egypt - (Acts - 7:30,32,34)
That was a long wait in preparation for a great mission. When God delays, He is not inactive. He is getting ready His instruments, He is ripening our powers, and at the appointed moment, we shall arise equal to our task. Even Jesus of Nazareth was thirty years in privacy, growing in wisdom before He began His work. —Dr. Jowett
God is never in a hurry but spends years with those He expects to greatly use. He never thinks the days of preparation too long or too dull.
The hardest ingredient in suffering is often time. A short, sharp pang is easily borne, but when a sorrow drags its weary way through long, monotonous years, and day after day returns with the same dull routine of hopeless agony, the heart loses its strength, and without the grace of God, is sure to sink into the very sullenness of despair. Joseph’s was a long trial, and God often has to burn His lessons into the depths of our being by the fires of protracted pain. “He shall sit as a refiner and purifier of silver,” but He knows how long, and like a true goldsmith He stops the fires the moment He sees His image in the glowing metal. We may not see now the outcome of the beautiful plan which God is hiding in the shadow of His hand; it yet may belong concealed; but faith may be sure that He is sitting on the throne, calmly waiting the hour when, with adoring rapture, we shall say, “All things have worked together for good.” Like Joseph, let us be more careful to learn all the lessons in the school of sorrow than we are anxious for the hour of deliverance. There is a “need-be” for every lesson, and when we are ready, our deliverance will surely come, and we shall find that we could not have stood in our place of higher service without the very things that were taught us in the ordeal. God is educating us for the future, for higher service and nobler blessings; and if we have the qualities that fit us for a throne, nothing can keep us from it when God’s time has come. Don’t steal tomorrow out of God’s hands. Give God time to speak to you and reveal His will. He is never too late; learn to wait. —Selected
“He never comes too late; He knoweth what is best;
Vex not thyself in vain; Until He cometh—REST.”
Do not run impetuously before the Lord; learn to wait His time: the minute-hand, as well as the hour-hand, must point the exact moment for action.
