దేవుణ్ణి నిజంగా తెలుసుకోవడానికి అంతరంగంలో నిశ్చలంగా ఉండడం అత్యవసరం. నేను దీన్ని మొదటిసారి నేర్చుకున్న సందర్భం నాకు గుర్తుంది. ఆ కాలంలో నా జీవితంలో అతి దుర్భరమైన పరిస్థితి తలెత్తింది. నాలోని అణువణువు ఆందోళనతో కంపించసాగింది. అత్యవసరంగా శక్తి సామర్థ్యాలన్నీ వెచ్చించి ఏదో ఒకటి చెయ్యవలసిన పరిస్థితుల్లో కనీసం కాలు కదపడానికి కూడా శక్తి లేనట్టుగా అయిపోయింది. పరిష్కరించవలసిన వ్యక్తేమో మెదలకుండా ఊరుకున్నాడు.
ఇక నాలో రేగే బడబాగ్నికి నేను ఆహుతి అయిపోతానేమో అన్నంత ప్రమాదం రాగా, నా ఆత్మ లోతుల్లో ఒక మెల్లని స్వరం ఇలా పలికింది. “నేను దేవుడినని తెలుసుకుని ఊరకనే ఉండు.” ఆ మాటల్లో ఎంతో శక్తి ఉంది. నేను లోబడ్డాను. నా శరీరాన్ని, నా ఆత్మను సముదాయించి నిశ్చలంగా స్థిరంగా పైకి చూస్తూ కనిపెట్టాను. అప్పుడు నాకు అర్ధమయింది అంత అత్యవసర పరిస్థితిలో నా నిస్సహాయతలో దాన్ని ఎదుర్కోవడానికి వచ్చినది నా దేవుడే అని. ఆయనలో సేదదీరాను. ఎన్ని భాగ్యాలనైనా ఆ అనుభవం కోసం వదిలెయ్యడానికి నేను సిద్దమే. ఆ నిశ్చలతలో నుండి అత్యవసర స్థితిని కడతేర్చేందుకు ఓ వింత శక్తి పుట్టుకొచ్చింది. నా సమస్యంతా విజయవంతంగా పరిష్కారమైంది. ఊరకనే ఉండడంలోనే నా బలం ఉందని నేర్చుకున్నాను.
ఇలా నిశ్చలంగా ఉండడమూ, సోమరితనమూ ఒకటి కాదు. ఇది దేవునిపై గల నమ్మకంలోనుంచి పుట్టిన నిశ్చలత. నిశ్శబ్దంగా ఆందోళన చెందడం నమ్మకం కిందికి రాదు. అది కేవలం మూత బిగించిన ఆందోళనే.
విలయతాండవమాడే గాలివానలో కాదు
నాలుకలు చాపే అగ్నిలో, భూకంపంలో కాదు
భయాలు తొలగేది నా నిశ్శబ్దంలోనే
చల్లని మెల్లని స్వరం వినవచ్చేది మౌనంలోనే
దేవుని కొండపై ఓ హృదయమా మౌనంగా ఉండుమా
భయాలు మెండుగా, అవసరాలు దండిగా ఉండగా
వాంఛలు, విన్నపాలు వెలుగు నోచుకోక ఉండగా
అండయైన దేవుని నిండు మాటలు ఆలకించుమా
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Their strength is to sit still (Isa - 30:7)
In order really to know God, inward stillness is absolutely necessary. I remember when I first learned this. A time of great emergency had risen in my life, when every part of my being seemed to throb with anxiety, and when the necessity for immediate and vigorous action seemed overpowering; and yet circumstances were such that I could do nothing, and the person who could, would not stir.
For a little while, it seemed as if I must fly to pieces with the inward turmoil, when suddenly the still small voice whispered in the depths of my soul, “Be still, and know that I am God.” The word was with power, and I hearkened. I composed my body to perfect stillness, and I constrained my troubled spirit into quietness, and looked up and waited; and then I did “know” that it was God, God even in the very emergency and in my helplessness to meet it; and I rested in Him. It was an experience that I would not have missed for worlds; and I may add also, that out of this stillness seemed to arise a power to deal with the emergency, that very soon brought it to a successful issue. I learned then effectually that my “strength was to sit still.” —Hannah Whitall Smith
There is a perfect passivity that is not indolence. It is a living stillness born of trust. Quiet tension is not trusting. It is simply compressed anxiety.
Not in the tumult of the rending storm,
Not in the earthquake or devouring flame;
But in the hush that could all fear transform,
The still, small whisper to the prophet came.
0 Soul, keep silence on the mount of God,
Though cares and needs throb around thee like a sea;
From supplications and desires unshod,
Be still, and hear what God shall say to thee.
All fellowship hath interludes of rest,
New strength maturing in each poise of power;
The sweetest Alleluias of the blest
Are silent, for the space of half an hour.
0 rest, in utter quietude of soul,
Abandon words, leave prayer and praise awhile;
Let thy whole being, hushed in His control,
Learn the full meaning of His voice and smile.
Not as an athlete wrestling for a crown,
Not taking Heaven by the violence of will;
But with thy Father as a child sit down,
And know the bliss that follows His “Be Still!”
—Mary Rowles Jarvis
