Waiting For Resurrection

 

మగ్దలేనే మరియయు, వేరొక మరియయు, అక్కడనే సమాధికి ఎదురుగా కూర్చుండియుండిరి (మత్తయి 27:61). 

విచారం అన్నది ఎంత అర్థం లేని విషయం! అది నేర్చుకోదు, తెలుసుకోదు. కనీసం ప్రయత్నించదు. ఈ మరియలిద్దరూ కుమిలిపోతూ ప్రభువు సమాధి ద్వారం దగర కూర్చుని ఉన్నప్పుడు, ఇప్పటిదాకా పునరుత్థానోత్సవాలతో జయార్భాటంతో గడిచిన ఈ రెండు వేల సంవత్సరాల గురించి వాళ్ళకేమైనా తెలుసా? మా ప్రభువు వెళ్ళిపోయాడు అన్న ధ్యాసే గాని దాని వెనక ఉన్న పరమార్థాన్ని ఏమన్నా గ్రహించారా?

వాళ్ళకి దుఃఖకారణమైన క్రీస్తు - మరణం ద్వారానే- మనందరి విమోచన కారణమైన జయశీలి క్రీస్తుగా లేచాడు. లెక్కలేనన్ని హృదయాల అంగలార్పులో నుండి పునరుత్థానం చిగురించింది. అయితే శోకోపహతులైన ఆ స్త్రీలు మరణ బీజాన్నే చూస్తున్నారు గాని, శాఖోపశాఖలుగా విస్తరించనున్న పునరుత్థానపు మొలకను గమనించడం లేదు. తాము ఏ సంఘటనను తమ ప్రభువు అంతిమ శ్వాసగా భావించారో ఆ సంఘటనే లోకాధిపతిగా ఆయన అభిషేకానికి నాంది అని గ్రహించడం లేదు. యేసు స్వరం తాత్కాలికంగా మూగబోయింది, తిరిగి కోటి రెట్లు శక్తిగల పునరుజ్జీవనానికే.

కాని ఆ స్త్రీలకిది ప్రస్తుతం అగమ్యగోచరం. విలపించారు, ఏడ్చారు, నీరసించి తిరిగి వెళ్ళారు. మళ్ళీ వాళ్ళ హృదయాలు కుదుటబడక తిరిగి సమాధి దగ్గరికి వచ్చారు. అయితే సమాధి సమాధే. సమాధికి స్వరం లేదు, తేజస్సు లేదు. 

మన జీవితాల్లోనూ ఇది అంతే, మనమంతా వనంలో సమాధి నానుకుని దిగాలు పడి కూర్చుంటూ ఉంటాము. “ఈ దుఃఖానికి ఉపశమనం లేదు… ఈ దుఃఖంలో ఏ ప్రయోజనమూ లేదు… దీని ద్వారా నాకు చేకూరే లాభమేమీ లేదు” అని అనుకుంటూ ఉంటాము. కాని మన లోతైన దుఃఖం వెనుక, అతి భయంకరమైన ఆపద వెనక క్రీస్తు నిద్రిస్తూ ఉంటాడు, తన సమాధిలో విజేతగా తిరిగి లేవడానికి.

చావు పొంచియుంది అని మనం అనుకునే చోట మన రక్షకుడు వేచి ఉంటాడు. ఆశలు ఎండిపోయిన తావుల్లో ఫలభరితమైన ప్రారంభం ఎదురు చూస్తుంటుంది. పేరుకు పోయిన కారు చీకటిలో తిరిగి మరెన్నటికీ అస్తమించని చిరుకాంతి కిరణం తళుక్కు మంటుంది. ఈ అనుభవాలన్నీ మన గుండెలో నిండిన వేళ ఇక మన తోటలో ఇప్పుడున్న సమాధి ఆ తోట అందాన్ని పాడుచెయ్యదు. అక్కడక్కడ విచారపు నీడలున్నప్పుడే మన సంతోషం ప్రస్ఫుటమవుతుంది. దేవుడు స్థాపించిన ఉల్లాసపు దీపస్థంభాలవల్ల మన విచారపు క్రీనీడలు కూడా అందంగానే కనిపిస్తాయి. ఆ నీడల్లో పూసిన పూలు ఇంపుగా కనిపించకపోవచ్చు. వాటిని కోసి మాల కట్టడానికి మనకు ఇష్టం లేకపోవచ్చు. కాని అవి ఆత్మపుష్పాలు- ప్రేమ, ఆశ, విశ్వాసం, శాంతి సంతోషాలు. ప్రతి క్రైస్తవుడి అంతరంగంలోను ఉన్న విచారపు సమాధి చుట్టూ వికసించే పరిమళ సుమాలు ఇవి.

శోకాల కాలిబాట

క్రీస్తు విశ్రమించిన చోట

గులాబీలనివ్వదు ఈ తోట

ఇది ముళ్ళబాట

 

పరలోక దీవెనల గరిక పూలు

వికసించాలంటే ఈ చోటే మేలు

ఈ బాటలో సిలువ మోసినవాడు

రాకుమారుడవుతాడు ముందునాడు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And there was Mary Magdalene and the other Mary, sitting over against the sepulchre ( Matt -  27:61)

How strangely stupid is grief. It neither learns nor knows nor wishes to learn or know. When the sorrowing sisters sat over against the door of God’s sepulchre, did they see the two thousand years that have passed triumphing away? Did they see anything but this: “Our Christ is gone!”

Your Christ and my Christ came from their loss; Myriad mourning hearts have had the resurrection amid their grief, and yet the sorrowing watchers looked at the seed-form of this result and saw nothing. What they regarded as the end of life was the very preparation for coronation; for Christ was silent that He might live again in tenfold power.

They saw it not. They mourned, they wept, and went away, and came again, driven by their hearts to the sepulchre. Still, it was a sepulchre, unprophetic, voiceless, lusterless.

So with us. Every man sits over against the sepulchre in his garden, in the first instance, and says, “This woe is irremediable. I see no benefit in it. I will take no comfort in it.” And yet, right in our deepest and worst mishaps, often, our Christ is lying, waiting for resurrection.

Where our death seems to be, there our Saviour is. Where the end of hope is, there is the brightest beginning of fruition. Where the darkness is thickest, there the bright beaming light that never is set is about to emerge. When the whole experience is consummated, then we find that a garden is not disfigured by a sepulchre. Our joys are made better if there be sorrow in the midst of them. And our sorrows are made bright by the joys that God has planted around them. The flowers may not be pleasing to us, they may not be such as we are fond of plucking, but they are heart-flowers, love, hope, faith, joy, peace—these are flowers which are planted around about every grave that is sunk in the Christian heart.

“’ Twas by a path of sorrows drear  

Christ entered into rest;  

And shall I look for roses here,  

Or think that earth is blessed?  

Heaven’s whitest lilies blow  

From earth’s sharp crown of woe.  

Who here his cross can meekly bear,  

Shall wear the kingly purple there.”

Commit and Rest

 

విశ్వాసమనునది... అదృశ్యమైనవి యున్నవనుటకు రుజువునైయున్నది (హెబ్రీ 11:1). 

నిజమైన విశ్వాసం ఎలాటిదంటే పోస్టుబాక్సులో ఉత్తరాన్ని పడేసి ఇక దాని గురించి మర్చిపోవడం లాటిది. ఆ ఉత్తరానికి జవాబు వస్తుందో రాదో అని మనసు పీకుతూ ఉంటే అది అపనమ్మకమే. వారాల క్రితమే ఉత్తరం రాసేసి అడ్రసు తెలియకో, ఇంకా విశేషాలేమన్నా రాయాలా అనే సందిగ్ధంలోనో ఇంకా పోస్టు చెయ్యని కొన్ని ఉత్తరాలు మన దగ్గర ఉండిపోతుంటాయి. వాటి వలన మనకి గాని, వాటినందుకోవలసిన వాళ్ళకి గాని ఎలాటి ప్రయోజనమూ లేదు. నేను వాటిని విడనాడి, పోస్టుమేన్ మీద నమ్మకం ఉంచి పోస్టు చేస్తేనే తప్ప ఆ ఉత్తరాలకు అర్థం లేదు.

నిజమైన విశ్వాసం ఇదే. మన స్థితిని దేవుని చేతికి అప్పగించాలి. అప్పుడు ఆయన తన పని మొదలుపెడతాడు. 37వ దావీదు కీర్తనలో ఓ మంచి మాట ఉంది. “నీ మార్గమును యెహోవాకు అప్పగింపుము. నీవు ఆయనను నమ్ముకొనుము, ఆయన నీ కార్యము నెరవేర్చును” అంటే ఆయనను మనం నమ్ముకోనంత వరకు మన కార్యాన్ని నెరవేర్చడు. విశ్వాసం అంటే దేవుడు ప్రసాదించిన వాటిని స్వీకరించడమే. మనం నమ్మాలి. ఆయన చెంతకి చేరాలి. ఆయనకు అప్పగించాలి. అంతే. అయితే మన ఆశీర్వాదాలు ఎంత గొప్పవో, వాటిని మనం అందుకుంటున్నప్పుడే గ్రహిస్తాము. విధేయతతో వాటిని స్వీకరించేటప్పుడే మనకర్థమౌతుంది.

ఒక వృద్దురాలు తన కుమారుడి పరిస్థితి గురించి బెంగతో కృశించిపోతూ ఉండగా ఒక భక్తుడు ఆమెకిలా రాసాడు. “అతని గురించి అంత కంగారుపడతావెందుకు? నువ్వతనికోసం ప్రార్థన చేసావు కదా. అతన్ని దేవునికప్పగించావు కదా. ఇక అతని విషయం ఆందోళన చెందవచ్చునా?” దేని విషయమూ చింతించకండి అనే దేవుని ఆజ్ఞ అవధులు లేనిది. “మీ చింత యావత్తూ ఆయన మీద వెయ్యండి” అనే మాట కూడా అలాటిదే. మనం మోస్తున్న బరువును మరొకరి మీద వేసినప్పుడు అది ఇక మనల్ని బాధించదు కదా. కృపాసింహాసనం దగ్గరనుండి మన సమస్యల్ని వెనక్కి తెచ్చేసుకుంటే దాని అర్థం దేవుని ఎదుట మనమేమీ మిగల్చలేదనే కదా. నా మట్టుకు నేనైతే నా ప్రార్థనల గురించి ఒకే ఒక రుజువు కోసం చూస్తాను. హన్నాలాగా, అంతా దేవునికి అప్పగించి లేచిన తరువాత నా మనస్సులో ఇక ఏమీ ఆందోళన లేకుండా, నా హృదయంపై ఏమీ భారం లేకుండా ఉన్నట్టయితే నేను విశ్వాసంతో ప్రార్థన చేసానని తెలుసుకుంటాను. అలా కాక నా భారాన్ని నా వెంట వెనక్కి తెచ్చేసుకుంటే, నేనప్పటి దాకా చేసిన ప్రార్థన విశ్వాస రహితమని అంటే విశ్వాసం లేనిదని అర్థం చేసుకుంటాను.”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Faith is...the evidence of things not seen (Heb - 11:1)

True faith drops its letter in the post office box and lets it go. Distrust holds on to a corner of it, and wonders that the answer never comes. I have some letters on my desk that have been written for weeks, but there was some slight uncertainty about the address or the contents, so they are yet unmailed. They have not done either me or anybody else any good yet. They will never accomplish anything until I let them go out of my hands and trust them to the postman and the mail.

This is the way with true faith. It hands its case over to God, and then He works. That is a fine verse in the Thirty-seventh Psalm: “Commit thy way unto the Lord, trust also in Him, and He worketh.” But He never worketh till we commit. Faith is a receiving or still better, a taking of God’s proffered gifts. We may believe, and come, and commit, and rest; but we will not fully realize all our blessings until we begin to receive and come into the attitude of abiding and taking. —Days of Heaven upon Earth

Dr. Payson, when a young man, wrote as follows, to an aged mother, burdened with intense anxiety on account of the condition of her son: “You give yourself too much trouble about him. After you have prayed for him, as you have done, and committed him to God, should you not cease to feel anxious respecting him? The command, ’Be careful with nothing,’ is unlimited; and so is the expression, ’Casting all your care on him.’ If we cast our burdens upon another, can they continue to press upon us? If we bring them away with us from the Throne of Grace, it is evident we do not leave them there. Concerning myself, I have made this one test of my prayers: if after committing anything to God, I can, like Hannah, come away and have my mind no sadder, my heart no more pained or anxious, I look upon it as one proof that I have prayed in faith; but, if I bring away my burden, I conclude that faith was not in exercise.”

Thou Wilt Revive Me

 

నేను ఆపదలలో చిక్కుబడియున్నను నీవు నన్ను బ్రదికించెదవు (కీర్తన 138:7)

హెబ్రీ భాషలో ఈ మాటలెలా ఉన్నాయంటే “ఆపదల మధ్యలోకి వెళ్ళినప్పటికీ” అని వ్రాయబడ్డాయి. మన కష్టకాలంలో దేవుడికి మనం మొర్రపెట్టాము. విడిపిస్తానన్న ఆయన మాటనుబట్టి ఆయన్నడిగాము, గాని విడుదల రాలేదు. శత్రువు వేధిస్తూనే ఉన్నాడు. మనం యుద్ధరంగ నడిబొడ్డులోకి, ఆపదల కేంద్ర బిందువులోకి వెళ్ళిపోయాం. ఇక ప్రభువుకు మొర్రపెట్టి మాత్రం ప్రయోజనం ఏముంది?అని అనుకుంటాము. 

మార్త అంది కదా, “ప్రభూ, నువ్వు ఇక్కడ ఉన్నట్టయితే మా తమ్ముడు చనిపోయే వాడు కాదు.” అయితే ఈ నైరాశ్యాన్ని యేసు మరొక వాగ్దానంతో ఎదుర్కొన్నాడు. “మీ తమ్ముడు తిరిగి బ్రతుకుతాడు” ఇలా కష్టాల నడిబొడ్డుకి మనం చేరినప్పుడు మార్త లాగా మనం కూడా ఇక విడుదల సమయం దాటిపోయిందని అనుకుంటాము. కాని తన వాక్యం లోని వాగ్దానం ద్వారా ఆయన మనకి జవాబిస్తున్నాడు. “నీవు ఆపదలలో చిక్కుబడి యున్నను, నేను నిన్ను బ్రతికించెదను.”

ఆయన ఆదుకోవడం ఆలస్యం చేసినప్పటికీ మనం ఆపదల్లోనే ఇంకా కొనసాగుతూ ఉన్నప్పటికీ ఆపద నడిబొడ్డే ఆయన మనల్ని బ్రతికించే చోటు. మనల్ని విడిచిపెట్టే చోటు కాదది.

ఆశలు అడుగంటిన ఆ స్థలంలోనే ఆయన మన శత్రువు దౌర్జన్యానికి విరోధంగా - తన చెయ్యి చాపి వాడిని సరిచేస్తాడు. సరిగ్గా ఆ క్షణంలోనే, ఆయన మనపై జరిగే దాడిని అరికట్టి శత్రువును ఓడించి సమాప్తం చేస్తాడు. ఇక మనం నిస్పృహ చెందవలసిన అవసరం ఏముంది?

సుడిగాలి నిన్నెగరేసుకు పోగలదని

దిగులుపడి దీనంగా దిక్కులు చూడకు

వడగండ్లవాన వేధిస్తుందని వేదన పడకు

తుపాను నడిబొడ్డుకి ధైర్యంగా నడిచివెళ్ళు

అక్కడుందో చోటు వెచ్చగా హాయిగా

విశ్వాసపు నేత్రాలకి మాత్రమే కనిపించే చోటు.

సుడులపై చిందులు తొక్కింది పెనుగాలి

దుష్టశక్తులు పొర్లిపారాయి కట్టలు తెంచుకుని

కొండల్లా అలలెగసిపడ్డాయి

వాన పడగ అవనిని మూసింది

దేవుడి నానుకున్న ఆత్మ నిబ్బరంగా ఉంది

తుపాను నడిబొడ్డున స్తుతి పాటలు పాడింది 

పెనుచీకటిలో ఆశల్ని ఆర్పెయ్యవద్దు

పెనుగాలికి కొంతకాలం చిరుదీపం ఆరినా

చీకటి వెనకాల పెనుతారలు వెలుగుతున్నాయి

తండ్రి ప్రేమ నీకు ఇస్తుంది ఆకాశ దీపాల కాంతి

చీకటి పొరల్ని చీల్చుకుని పైపైకి దృష్టి సారించు

కాంతిమయుని వదనారవిందంలోకి

ప్రమాదం నుండీ పాపం నుండీ నీకు రక్షణగా

దేవుడే తుపానుని రప్పించాడు

ఆయన మాటతోనే ఊరుకుంటుంది

గాలిచేసే గోల హల్లెలూయ అవుతుంది

అందుకే తుఫాను మబ్బులు పడితే ఉత్సహించు

తుఫాను నడిబొడ్డులో దేవుని చిరునవ్వు నీకు తోడు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Though I walk in the midst of trouble, thou wilt revive me (Ps - 138:7)

The Hebrew rendering of the above is “go on in the center of trouble.” What descriptive words! We have called on God in the day of trouble; we have pleaded His promise of deliverance but no deliverance has been given; the enemy has continued oppressing us until we were in the very thick of the fight, in the center of trouble. Why then trouble the Master any further?

When Martha said, “Lord, if thou hadst been here my brother had not died,” our Lord met her lack of hope with His further promise, “Thy brother shall rise again.” And when we walk “in the center of trouble” and are tempted to think like Martha that the time of deliverance is passed, He meets us too with a promise from His Word. “Though I walk in the midst of trouble, thou wilt revive me.”

Though His answer has been so long delayed, though we may still continue to “go on” amid trouble, “the center of trouble” is the place where He revives, not the place where He fails us.

When in the hopeless place, the continued hopeless place, is the very time when He will stretch forth His hand against the wrath of our enemies and perfect that which concerneth us, the very time when He will make the attack cease and fail and come to an end. What occasion is there then for fainting? —Aphra White

THE EYE OF THE STORM

“Fear not that the whirlwind shall carry thee hence,  

Nor wait for its onslaught in breathless suspense,  

Nor shrink from the whips of the terrible hail,  

But pass through the edge to the heart of the gale,  

For there is a shelter, sunlight and warm,  

And Faith sees her God through the eye of the storm.  

“The passionate tempest with rush and wild roar  

And threatenings of evil may beat on the shore,  

The waves may be mountains, the fields battle plains,  

And the earth be immersed in a deluge of rains,  

Yet, the soul stayed on God, may sing bravely its psalm,  

The heart of the storm is the center of calm.  

“Let hope be not quenched in the blackness of night,  

Though the cyclone awhile may have blotted the light,  

For behind the great darkness the stars ever shine,  

And the light of God’s heavens, His love shall make thine,  

Let no gloom dim thine eyes, but uplift them on high  

To the face of thy God and the blue of His sky.  

“The storm is thy shelter from danger and sin,  

And God Himself takes thee for safety within;  

The tempest with Him passeth into a deep calm,  

And the roar of the winds is the sound of a psalm.  

Be glad and serene when the tempest clouds form;  

God smiles on His child in the eye of the storm.”