వస్తువులు ధగధగా మెరవాలంటే కొంత ఖర్చవుతుంది. కాంతి జనకాలు ఉంటే తప్ప కాంతి పుట్టదు. వెలిగించని కొవ్వొత్తి వెలుగునియ్యదు. మంట లేనిదే తళతళలు లేవు. అలాగే మనం అగ్నికి ఆహుతైపోకుండా ఇతరుల్ని వెలిగించలేము. మండటం శ్రమ పడడానికి గుర్తు. మరి మనమైతే నొప్పినుండి దూరంగా తొలిగిపోయే ప్రయత్నం చేస్తుంటాము.
మనం దృఢంగా ఉండి పనులు చెయ్యడానికి శక్తి కలిగి ఉండి, మన మనస్సు లోను, చేతులనిండా ఇతరులకి ప్రయోజనకరమైన కార్యక్రమాలను చేపట్టి ఉన్నప్పుడు మనం ఎంతో మానవ సేవ చేస్తున్నాము అనుకుంటాము.
అయితే మనం ఒక మూలన చేరి శ్రమల ననుభవించడం తప్ప మరేమీ చెయ్యలేని స్థితి లోనో, లేక రోగ పీడితులం గానో ఉన్నప్పుడూ, బాధ మనల్ని కబళిస్తున్నప్పుడూ, మన కార్యక్రమాలను పట్టించుకునే నాథుడు లేక మూలనబడినప్పుడూ మనం ఇతరులకేమీ ఉపయోగపడడం లేదు అనుకుంటాము. మన జీవితమే పనికిరానిదైపోయినట్టు బాధ పడతాము.
అయితే దీర్ఘశాంతం కలిగి, దేవుని చిత్తానికి లోబడితే మనం హుషారుగా ఇతరులకి సహాయపడే రోజులకంటే, బాధల్లో కృశిస్తూ ఉన్నప్పుడే మన చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచానికి మనం ఎక్కువ ఆశీర్వాదకరంగా ఉండగలం. ఎందుకంటే బాధల్లో ఉన్నవాళ్ళు మండే కొవ్వొత్తి లాటివాళ్ళు. వాళ్ళు కాంతుల్ని వెదజల్లుతారు.
రేపటి మహిమ తేజస్సు ఈనాటి దారిద్ర్యంలో వేళ్ళు పాతుకుంటుంది. చాలా మంది సిలువ లేకుండా మహిమ కావాలంటారు. మండకుండా వెలుగు నివ్వాలంటారు. కాని శ్రమలు పొందిన తరువాతే కదా కిరీటం దొరికేది? మండితేనే కదా వెలుగు పుట్టేది.
మా ఊళ్ళో పెరిగే మందుచెట్టు కథ విన్నారా
నూరేళ్ళు పెరిగి పెరిగి పరిపక్వమవుతుంది
చిటారుకొమ్మన చిన్నారిమొగ్గ కళ్ళు తెరిచి
వైభవంగా విరబూస్తాయి వేవేల పుష్పాలు
మందుచెట్టు త్యాగం కన్నారా
పూలగుత్తి అందమే మందు చెట్టు అంతం
మా ఊళ్ళో పెరిగే మందు చెట్టు కథ విన్నారా
విరబూసిన వేవేల పుష్పాలు
రాలుతూ అవుతాయి నేలకి తలంబ్రాలు
రాలిన ప్రతి పువ్వు వేళ్ళు పట్టి
ప్రతి పువ్వూ అవుతుందో మందుచెట్టు
పూల ఆంతం అదే మందు చెట్ల కారంభం
అన్నిటికంటే అతిశ్రేష్టమైన కథ విన్నారా
ఒక మహాత్ముడి, పవిత్రుడి పరమగాధ
ఆయన మరణం అనేకాత్మల జీవం
ఆకాశంలో జ్యోతుల తళతళలు
మనలో ఆయన ఆత్మజ్యోతి మిలమిలలు
బ్రతుకుని ప్రేమించకండి, ఆయన చెప్పాడు వినండి
ప్రేమ నిండిన బ్రతుకు కోరండి
మన బ్రతుక్కి ప్రాణం ఆయన త్యాగం
ఆయన భరించిన నష్టం మనకెంత లాభం!
ఆయన కన్నీళ్ళు మన చిరునవ్వుల కాంతులు
ఆయన ఆవేదన మన బ్రతుకుల్లో శాంతులు
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
I even reckon all things as pure loss because of the priceless privilege of knowing Christ Jesus my Lord (Phil - 3:8)
Shining is always costly. Light comes only at the cost of that which produces it. An unlit candle does not shine. Burning must come before shining. We cannot be of great use to others without cost to ourselves. Burning suggests suffering. We shrink from pain.
We are apt to feel that we are doing the greatest good in the world when we are strong, and able for active duty, and when our hearts and hands are full of kindly service.
When we are called aside and can only suffer; when we are sick; when we are consumed with pain; when all our activities have been dropped, we feel that we are no longer of use, that we are not doing anything.
But, if we are patient and submissive, it is almost certain that we are a greater blessing to the world in our time of suffering and pain than we were in the days when we thought we were doing the most of our work. We are burning now, and shining because we are burning. —Evening Thoughts
“The glory of tomorrow is rooted in the drudgery of today.”
Many want the glory without the cross, the shining without the burning, but crucifixion comes before coronation.
Have you heard the tale of the aloe plant,
Away in the sunny clime?
By humble growth of a hundred years
It reaches its blooming time;
And then a wondrous bud at its crown
Breaks into a thousand flowers;
This floral queen, in its blooming, seen,
Is the pride of the tropical bowers,
But the plant to the flower is sacrificed,
For it blooms but once, and it dies.
Have you further heard of the aloe plant,
That grows in the sunny clime;
How every one of its thousand flowers,
As they drop in the blooming time,
Is an infant plant that fastens its roots
In the place where it falls on the ground,
And as fast as they drop from the dying stem,
Grow lively and lovely around?
By dying, it liveth a thousand-fold
In the young that spring from the death of the old.
Have you heard the tale of the pelican,
The Arabs’ Gimel el Bahr,
That lives in the African solitudes,
Where the birds that live lonely are?
Have you heard how it loves its tender young,
And cares and toils for their good,
It brings them water from mountains far,
And fishes the seas for their food.
In famine, it feeds them—what love can devise!
The blood of its bosom—and, feeding them, dies.
Have you heard this tale—the best of them all—
The tale of the Holy and True,
He dies, but His life, in untold souls
Lives on in the world anew;
His seed prevails, and is filling the earth,
As the stars fill the sky above.
He taught us to yield up the love of life,
For the sake of the life of love.
His death is our life, His loss is our gain;
The joy for the tear, the peace for the pain.
