వసంత కాలం అప్పుడే ప్రవేశించింది. ఒక రోజున ఎక్కడికో వెళ్ళాలని బయలు దేరాను. హటాత్తుగా తూర్పు గాలి కొట్టింది. మహా వేగంతో నిర్దాక్షిణ్యంగా, భయం గొలుపుతూ, తనవెంట దుమ్మును రేపుకుంటూ బయలుదేరింది.
అప్పుడే ఇంటికి తాళం వేసాను. చిరాకుగా మనసులో అనుకున్నాను. “అబ్బ! ఈ గాలి...” ‘తగ్గిపోతే ఎంత బాగుణ్ణు' అందామనుకుంటూ ఆగిపోయాను. ఆ వాక్యం పూర్తి చెయ్యలేదు.
నేను ప్రయాణమై వెళుతుండగా ఈ సంఘటన నాకో ఉపమానంలా అనిపించింది. ఒక దేవదూత నా ఎదుట నిలిచి ఒక తాళం చెవి యిచ్చి అన్నాడు. “నా యజమాని నీకు తన ఆశీస్సులు చెప్పమన్నాడు. ఇది నీ కిమ్మని నన్ను పంపాడు.”
“ఏమిటిది?” “గాలి తాళం చెవి” ఆ దూత అదృశ్యమయ్యాడు.
చాలా సంతోషం వేసింది. త్వర త్వరగా ఎత్తయిన ప్రదేశాలకు, గాలి పుట్టే ప్రదేశాలకు వెళ్ళి ఆ కొండ గుహల మధ్య నిలబడ్డాను. 'ఆ తూర్పు గాలిని మాత్రం ముందు అరికట్టాలి. అది ఇక నన్ను బాధపెట్టదు' అనుకుని ఆ గాలిని పిలిచి దాన్ని నా తాళం చెవిలో బంధించాను. శూన్య ప్రదేశాల్లో ప్రతిధ్వనించే నిశ్శబ్దం వినిపించింది ఆ గాలి స్థంభించగానే. “ఇంతటితో తూర్పుగాలి పీడ వదిలింది” అనుకున్నాను.
“దాని స్థానంలో మరి దేన్ని తీసుకురావాలి?” అని ఆలోచించాను. దక్షిణ వాయువు చల్లగా ఆహ్లాదకరంగా ఉంటుంది. చిన్న చిన్న గొర్రె పిల్లలు, ప్రతి చోటా కళ్ళు తెరుస్తున్న పిల్ల జీవులు, రహదారుల ప్రక్కన కళ్ళు తెరుస్తున్న పూలమొగ్గలు సంతోషిస్తాయి. సందేహించకుండా దక్షిణ వాయువు తలుపులోకి తాళం పోనిచ్చాను. నా చెయ్యి మండడం మొదలు పెట్టింది.
“నేను చేస్తున్నదేమిటి!” బాధతో అరిచాను “ఈ పనివల్ల ఎలాటి అరిష్టాలు సంభవిస్తాయో ఎవరికి తెలుసు! పొలాలకు ఏ గాలి కావాలో నాకేం తెలుసు! నేను చెయ్యబోయే తెలివితక్కువ పనివల్ల ఎన్ని నష్టాలున్నాయో కదా!”
ఎటూ తోచక సిగ్గుపడిపోయి దేవుడు మళ్ళీ తన దూతను పంపి ఈ తాళం చెవి నా నుండి తీసేసుకోవాలని ప్రార్ధించాను. ‘నేను మాత్రం ఆ తాళం చెవిని ఇక ఎప్పుడూ కావాలని కోరుకోను’ అని నిశ్చయించుకున్నాను.
చూస్తుండగానే దేవుడే నా ఎదుట ప్రత్యక్షమయ్యాడు. తన చెయ్యి చాపి తాళం చెవిని తీసేసుకున్నాడు. ఆయన చేతిలో దాన్ని ఉంచుతూ చూసాను - అది ఆయన చేతిలోని గాయపు మచ్చమీద ఆనింది. ఆయన చేసిన కార్యాలలో దేనిమీదనైనా విసుక్కున్నందుకు బాధపడ్డాను. అలాటి ప్రతి పనిలోనూ నాపట్ల ఆయనకి ఉన్న ప్రేమ ముద్రితమై ఉంది. ఆయన ఆ తాళం చెవిని తన నడుముకి కట్టుకున్నాడు.
“ప్రభూ, అయితే ఈ తాళం చెవి నీ చేతిలో ఉంటుందా ఎప్పుడూనూ?” ప్రభువుని అడిగాను. “అవునయ్యా” దయతో జవాబిచ్చాడాయన.
నేను తేరిపార చూస్తే, నా జీవితానికి సంబంధించిన తాళం చెవులన్నీ ఆయన నడుముకే వేలాడుతున్నాయి. నా మొహంలోని ఆశ్చర్యాన్ని చూసి ఆయన అన్నాడు “కుమారా, అన్నీ నా అదుపులో ఉన్నాయని నీకు తెలియదా?”
“అన్నీనా ప్రభూ?” భయభక్తులతో పలికాను, “అయితే దేన్ని గురించి కూడా విసుక్కోవడం నాకు క్షేమం కాదు. నీవే అన్నింటినీ నిర్ణయిస్తున్నావు కదా.” ఆయన ప్రేమతో నా మీద తన చెయ్యి వేసాడు. "కుమారా, ప్రతి దానిలోనూ నీకు క్షేమకరమైనదేమిటంటే, నన్ను ప్రేమించడం, స్తుతించడం, నాపై నమ్మకముంచడం.”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Lord hath prepared his throne in the heavens; and his kingdom ruleth over all* (Ps - 103:19)
Some time since, in the early spring, I was going out at my door when round the corner came a blast of east wind—defiant and pitiless, fierce and withering—sending a cloud of dust before it.
I was just taking the latchkey from the door as I said, half impatiently, “I wish the wind would”—I was going to say change, but the word was checked, and the sentence was never finished.
As I went on my way, the incident became a parable to me. There came an angel holding out a key, and he said:
“My Master sends thee His love, and bids me give you this.”
“What is it?” I asked, wondering. “The key of the winds,” said the angel, and disappeared.
Now indeed should I be happy? I hurried away up into the heights whence the winds came, and stood amongst the caves. “I will have done with the east wind at any rate—and that shall plague us no more,” I cried; and calling in that friendless wind, I closed the door, and heard the echoes ringing in the hollow places. I turned the key triumphantly. “There,” I said, now we have done with that.
“What shall I choose in its place?” I asked myself, looking about me. “The south wind is pleasant”; and I thought of the lambs, the young life on every hand, and the flowers that had begun to deck the hedgerows. But as I set the key within the door, it began to burn my hand.
“What am I doing?” I cried; “who knows what mischief I may bring about? How do I know what the fields want! Ten thousand things of ill may come of this foolish wish of mine.”
Bewildered and ashamed, I looked up and prayed that the Lord would send His angel yet again to take the key; and for my part, I promised that I would never want to have it anymore.
But lo, the Lord Himself stood by me. He reached His hand to take the key; and as I laid it down, I saw that it rested against the sacred wound print.
It hurt me indeed that I could ever have murmured against anything wrought by Him who bare such sacred tokens of His love. Then He took the key and hung it on His girdle.
“Dost THOU keep the key of the winds?” I asked.
“I do, my child,” He answered graciously.
And lo, I looked again, and there hung all the keys of all my life. He saw my look of amazement, and asked, “Didst thou not know my child, that my kingdom ruleth overall?”
“Overall, my Lord!” I answered; “then it is not safe for me to murmur at anything?” Then did He lay His hand upon me tenderly. “My child,” He said, “thy only safety is, in everything, to love and trust and praise.”—Mark Guy Pearse
