యోబు బూడిదలో కూర్చుని, తనకి వాటిల్లిన శ్రమ గురించి హృదయాన్ని క్షీణింపజేసుకుంటూ ఉన్నప్పుడు ఒక విషయం ఆయనకి తెలిసినట్టయితే ఎంతో ధైర్యం తెచ్చుకునేవాడు - ఈ లోకానికి సంబంధించిన ఒక సమస్యను పరిష్కరించడంలో, ఏ మనిషైనా దేవుడికి సహాయపడుతున్నాడూ అంటే, తానే ఆ మనిషి అని. కేవలం తన కోసమే ఏ మనిషి బ్రతకడు. యోబు బ్రతుకు కూడా నీ, నా బ్రతుకుల్లాటిదే. కాకపోతే అది పెద్ద అచ్చులో రాయబడింది. కాబట్టి మన కోసం కాచుకుని ఉన్న శ్రమలేమిటో మనకి తెలియకపోయినా మనకి ఒక నమ్మకం ఉండాలి. యోబు తనను చుట్టుముట్టిన నికృష్ట స్థితిలో పోరాడిన రోజులే ఆయన్ని మనం మాటిమాటికీ గుర్తు చేసుకునేలా చేసాయి. ఆ శ్రమలు యోబుకి రాకపోయినట్టయితే ఆయన పేరు జీవ గ్రంథంలో రాయబడేది కాదేమో. అలానే మనం పెనుగులాడుతూ గడిపిన రోజులూ, దారీ తెన్నూ తెలియక కొట్టుమిట్టాడిన రోజులే మన జీవితాల్లో అతి ప్రాముఖ్యమైన రోజులు అని గుర్తుంచుకోండి.
మనకి అతి విచారకరంగా అనిపించిన రోజులే అతి శ్రేష్టమయిన రోజులు. మనం మొహం నిండా చిరునవ్వుతో వసంత కాలపు పుష్పాలు నిండిన మైదానాల్లో గంతులేస్తూ పరుగెత్తే రోజుల్లో హృదయానికి మాత్రం ఏమీ మేలు జరుగదు.
ఎప్పుడూ ఉల్లాసంతో, ఉత్సాహంతో ఉండే ఆత్మ జీవితపు లోతుల్ని తరచి చూడదు. అలాటి స్థితిలో ఉండాల్సిన ఆనందం సంతృప్తి ఉన్నాయి కాని హృదయం మాత్రం ఎదగదు. ఔన్నత్యాన్నీ, లోతైన అనుభవాలనూ తరచి చూడవలసిన మన ప్రవృత్తి మాత్రం ఏ అభివృద్ధి లేకుండా అలానే ఉండిపోతుంది. జీవితం కొవ్వొత్తిలాగా గుడ్డిగా వెలిగి చివరికంటా కాలిపోతుంది. దానికి నిజమైన సంతోషపు ధగధగలు ఉండవు.
“దుఃఖపడువారు ధన్యులు.” చలికాలపు సుదీర్ఘమైన రాత్రుల అంధకారంలోనే చుక్కలు కాంతివంతంగా ప్రకాశిస్తాయి. కొన్ని కొండపూలు మనం ఎక్కలేని ఉన్నత శిఖరాల పైనే వింతరంగులతో విరబూస్తాయి. బాధ అనే గానుగలోనే దేవుని వాగ్దానాలనే చిక్కటి ద్రాక్షారసం బయటికి వస్తుంది. చింతాక్రాంతుడైన యేసు తత్వం ఎలాటిదో దుఃఖాలను రుచి చూసిన వాడికే అర్థమవుతుంది.
నీ జీవితంలో సూర్యకాంతి ప్రకాశించడం లేదు. కాని ఇప్పుడున్న మబ్బు పట్టిన స్థితిలో కూడా నీకు తెలియని మేలు ఉంది. ఎందుకంటే కొంతకాలం ఎండలు కాస్తే నేలంతా ఎండిపోయి ఎడారిలా తయారవుతుందేమో. దేవుడికి అంతా తెలుసు. సూర్యుడు, మబ్బులు ఆయన చేతుల్లోనే ఉన్నాయి.
------------------------------------------------------------------------- I endure all things for the sake of God's own people; so that they also may obtain salvation...and with it eternal glory* (2 Tim - 2:10)
If Job could have known as he sat there in the ashes, bruising his heart on this problem of Providence—that in the trouble that had come upon him he was doing what one man may do to work out the problem for the world, he might again have taken courage. No man lives to himself. Job’s life is but your life and mine written in larger text….So, then, though we may not know what trials wait on any of us, we can believe that, as the days in which Job wrestled with his dark maladies are the only days that make him worth remembrance, and but for which his name had never been written in the book of life, so the days through which we struggle, finding no way, but never losing the light, will be the most significant we are called to live. —Robert Collyer
Who does not know that our most sorrowful days have been amongst our best? When the face is wreathed in smiles and we trip lightly over meadows bespangled with spring flowers, the heart is often running to waste.
The soul which is always blithe and gay misses the deepest life. It has its reward, and it is satisfied to its measure, though that measure is a very scanty one. But the heart is dwarfed; and the nature, which is capable of the highest heights, the deepest depths, is undeveloped; and life presently burns down to its socket without having known the resonance of the deepest chords of joy.
“Blessed are they that mourn.” Stars shine brightest in the long dark night of winter. The gentians show their fairest bloom amid almost inaccessible heights of snow and ice.
God’s promises seem to wait for the pressure of pain to trample out their richest juice as in a wine-press. Only those who have sorrowed know how tender is the “Man of Sorrows.” —Selected
Thou hast but little sunshine, but thy long glooms are wisely appointed thee; for perhaps a stretch of summer weather would have made thee as a parched land and barren wilderness. Thy Lord knows best, and He has the clouds and the sun at His disposal. —Selected
“It is a gray day.” “Yes, but dinna ye see the patch of blue?” —Scotch Shoemaker
