యాజకుడునగు యెహెజ్కేలునకు ప్రత్యక్షము కాగా అక్కడనే యెహోవా హస్తము అతని మీదికి వచ్చెను (యెహెజ్కేలు 1:1,3).
మనకు దేవుని వాక్యాన్ని చెరసాల వివరించినంత స్పష్టంగా మరేదీ వివరించ లేదు. మనం బబులోను నదుల ఒడ్డున కూర్చుని ఉన్నప్పుడు మన దైవ సంకీర్తనలు మన హృదయాలను కదిలించినట్టుగా మరెన్నడూ కదిలించ లేదు. మనం చెరలో పాడిన పాటలు ఆనందంతో మారుమ్రోగుతాయి.
జీవితంలో కష్టాలను అనుభవించిన వ్యక్తి తన దైవగ్రంథాన్ని ఎప్పుడూ విడిచిపెట్టి ఉండడు. మరొక బైబిలుకి అతని బైబిలుకీ చూడడానికి తేడా ఏమీ కనిపించకపోవచ్చు. అయితే అతనికి అలా కాదు. ఆ పాతగిలిపోయిన, కన్నీళ్ళ మరకలతో నిండిన బైబిలు నిండా ఇతరులెవరికీ కనిపించని అక్షరాలతో అతడు తన అనుభవాలను రాసుకున్నాడు. అతని జీవితపు బేతేలు స్థంభం దగ్గరకీ లేక ఎలీము చెట్ల దగ్గరకీ అతనెప్పుడూ వస్తుంటాడు. అతని జీవిత చరిత్రలో అవి మలుపు రాళ్ళు.
మన చెరనుబట్టి మనకు కూడా ఆశీర్వాదం రావాలంటే ఆ పరిస్థితిని మనకు అనుకూలమైనదిగా మార్చుకోవాలి. మన దగ్గరనుండి దేన్నయినా దేవుడు లాగేసుకుంటే, లేక దూరం చేస్తే దానిని గురించి చింతించడంవల్ల ఏమీ లాభం లేదు. మనకు మిగిలి ఉన్నవాటిని అభివృద్ధిపరచుకోనియ్యకుండా ఇది చేస్తుంది. లాగిన కొద్దీ ఉరి బిగుసుకుంటుందే తప్ప వదులు కాదు కదా?
దూకుడు స్వభావం ఉన్న గుర్రం తన కళ్ళెం ఆజ్ఞలను ఓపికగా అనుసరించకపోతే దానికే నొప్పికదా? కాడి కింద ఎద్దు అసహనంగా అటూ ఇటూ కదులుతుంటే దాని మెడమీదే పుండ్లు లేస్తాయి. పంజరం కమ్మీలకేసి 'నన్నొదిలేయండి, నన్నొదిలేయండి' అంటూ రెక్కలు టపాటపా కొట్టుకోవడం కంటే పంజరంలో ప్రశాంతంగా కూర్చుని బయట స్వేచ్ఛగా ఎగిరే కోయిలకంటే తియ్యగా పాటలు పాడడం చిలకమ్మకు మేలు కదా.
ఏ ఆపదా మనకు చెడు చెయ్యలేదు. దాన్ని మనం తీవ్రమైన ప్రార్థనలో దేవుని ముందు ఉంచగలిగితే. వర్షం నుంచి తప్పించుకుందామని చెట్టుని ఆశ్రయించిన వాడికి తాను వెతుకుతున్న పండు ఆ చెట్టు కొమ్మల్లోనే కనిపించవచ్చు. దేవుని రెక్కల క్రిందికి ఆశ్రయం కోసం పరుగెత్తిన మనకు ఇంతకు ముందెన్నడూ దేవునిలో కనిపించని, తెలియని దీవెనలు కనిపిస్తాయి.
ఈ విధంగా దేవుడు తనను తాను మన శ్రమల్లో, బాధల్లోనే కనబరచుకుంటాడు. యబ్బోకు రేవు దాటితే పెనూయేలు చేరతాము. అక్కడ మన పెనుగులాట మూలంగా దేవుణ్ణి ముఖాముఖిగా చూస్తాము. ఆ విధంగా మన ప్రాణాలు దక్కించుకుంటాము. "చెరలో ఉన్నవాళ్ళలారా, దేవుడు మీకు రాత్రిలో ఆనందగానాన్ని ఇస్తాడు. నీకోసం మరణచ్ఛాయను అరుణోదయంగా మార్చేస్తాడు”
దేవుని చిత్తానికి లోబడడం అనేది తలవాల్చుకోవడానికి అత్యంత క్షేమకరమైన తలగడ.
అదృశ్యమైన మహిమ
నా గదిలో నిండింది
నా బ్రతుకులో నిండింది
పెనుగులాటల్లో ప్రశాంతత నిచ్చింది
వాగ్దాన విహంగ తంతి
పాటలు పాడింది.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
As I was among the captives by the river of Chebar, the heavens were opened and I saw visions of God ... and the hand of the Lord was there upon me (Ezek - 1:1,3)
There is no commentator of the Scriptures half so valuable as a captivity. The old Psalms have quavered for us with a new pathos as we sat by our “Babel’s stream,” and have sounded for us with new joy as we found our captivity turned as the streams in the South.
The man who has seen much affliction will not readily part with his copy of the Word of God. Another book may seem to others to be identical with his own; but it is not the same to him, for over his old and tear-stained Bible he has written, in characters which are visible to no eyes but his own, the record of his experiences, and ever and anon he comes on Bethel pillars or Elim palms, which are to him the memorials of some critical chapter in his history.
If we are to receive benefit from our captivity we must accept the situation and turn it to the best possible account. Fretting over that from which we have been removed or which has been taken away from us, will not make things better, but it will prevent us from improving those which remain. The bond is only tightened by our stretching it to the uttermost.
The impatient horse which will not quietly endure his halter only strangles himself in his stall. The high-mettled animal that is restive in the yoke only galls his shoulders; and every one will understand the difference between the restless starling of which Sterne has written, breaking its wings against the bars of the cage, and crying, “I can’t get out, I can’t get out,” and the docile canary that sits upon its perch and sings as if it would outrival the lark soaring to heaven’s gate.
No calamity can be to us an unmixed evil if we carry it in direct and fervent prayer to God, for even as one in taking shelter from the rain beneath a tree may find on its branches fruit which he looked not for, so we in fleeing for refuge beneath the shadow of God’s wing, will always find more in God than we had seen or known before.
It is thus through our trials and afflictions that God gives us fresh revelations of Himself; and the Jabbok ford leads to Peniel, where, as the result of our wrestling, we “see God face to face,” and our lives are preserved. Take this to thyself, O captive, and He will give thee “songs in the night,” and turn for thee “the shadow of death into the morning.” —William Taylor
“Submission to the divine will is the softest pillow on which to recline.”
“It filled the room, and it filled my life,
With a glory of source unseen;
It made me calm in the midst of strife,
And in winter my heart was green.
And the birds of promise sang on the tree
When the storm was breaking on land and sea.”
