'మా కొరకు ... కలుగజేయుచున్నది' అనే మాటల్ని గమనించండి. మానవ జీవితంలో కన్నీరెప్పుడూ వరదలై పారుతూ ఉంటుందెందుకని? రక్తంతో బ్రతుకు తడిసి ఉంటుంది ఎందుకని? ఇలాటి ప్రశ్నలు పదే పదే వినిపిస్తూ ఉంటాయి. పై వాక్యంలో దీనికి సమాధానం కన్పిస్తోంది. శ్రమలు మనకోసం కొన్ని ప్రశస్థమైన వాటిని సాధించి పెడుతున్నాయి. విజయ మార్గాన్ని కాక విజయ సాధన సూత్రాలను కూడా అవి మనకి నేర్పుతున్నాయి. ప్రతి దుఃఖానికి ఏదో ఒక నష్ట పరిహారం మనకి దక్కుతుంది. ఇంగ్లీషులో ప్రసిద్ధి చెందిన పాటలో ఈ విషయమే ఉంది.
సిలువ ఎక్కవలసి వచ్చినా
నీ చెంతకి… దేవా నీ చేరువకి…
నీ వైపుకి… చేరితే నాకదే చాలు
విచారపు కడుపునుండే ఆనందం ఉద్భవిస్తుంది. “ఆయన్ని ముఖాముఖిగా చూస్తాను” అంటూ ఫానీ క్రాస్బీ ఎలా రాయగలిగిందంటే ఆమె ఎన్నడూ పచ్చని చేలనూ, సంధ్య కాంతులనూ, తల్లి కన్నుల్లోని మమతనూ చూడడానికి నోచుకోలేదు. కంటి చూపు లేకపోవడమే ఆమెకు ఆత్మీయ దృష్టి తేటపడేలా చేసింది.
విచారం అనేది కేవలం రాత్రి గడిచే మట్టుకే ఉంటుందని గ్రహించి ఆదరణ పొందాలి. ఉదయం కాగానే అది సెలవు పుచ్చుకుంటుంది. వసంత కాలపు ఆహ్లాదకరమైన రోజును తలుచుకుంటే తుఫాను రోజు చాలా తక్కువ కాలమే. రాత్రంతా విలాపాలున్నా, ఉదయాన ఆనందం ఉదయిస్తుంది.
కేరింతలతో కాదు దాని మూలం
ఆదరించే ప్రేమ కాదు దానికి పునాది
మనోనిబ్బరమే దాని ప్రాణం
ఓర్పుతో జయించడమే దాని ధ్యేయం
త్యాగంలో శాంతి ఉంది
అనుభూతుల అల్లకల్లోలాలు లేని శాంతి ఏదెనులో నెలకొన్న శాంతి కాదది
గెత్సెమనె లో గెలిచినదే అది
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
For this our light and transitory burden of suffering is achieving for us a weight of glory - (2 Cor - 4:17)
“Is achieving for us,” mark. The question is repeatedly asked—Why is the life of man drenched with so much blood, and blistered with so many tears? The answer is to be found in the word “achieving”; these things are achieving for us something precious. They are teaching us not only the way to victory, but better still the laws of victory. There is a compensation in every sorrow, and the sorrow is working out the compensation.
It is the cry of the dear old hymn:
“Nearer my God to Thee, nearer to Thee,
E’en tho’ it be a cross that raiseth me.”
Joy sometimes needs pain to give it birth. Fanny Crosby could never have written her beautiful hymn, “I shall see Him face to face,” were it not for the fact that she had never looked upon the green fields nor the evening sunset nor the kindly twinkle in her mother’s eye. It was the loss of her own vision that helped her to gain her remarkable spiritual discernment.
It is the tree that suffers that is capable of polish. When the woodman wants some curved lines of beauty in the grain he cuts down some maple that has been gashed by the axe and twisted by the storm. In this way he secures the knots and the hardness that take the gloss.
It is comforting to know that sorrow tarries only for the night; it takes its leave in the morning. A thunderstorm is very brief when put alongside the long summer day. “Weeping may endure for the night but joy cometh in the morning.” —Songs in the Night
“There is a peace that cometh after sorrow,
Of hope surrendered, not of hope fulfilled;
A peace that looketh not upon tomorrow,
But calmly on a tempest that it stilled.
“A peace that lives not now in joy’s excesses,
Nor in the happy life of love secure;
But in the unerring strength the heart possesses,
Of conflicts won while learning to endure.
“A peace there is, in sacrifice secluded,
A life subdued, from will and passion free;
’Tis not the peace that over Eden brooded,
But that which triumphed in Gethsemane.”
