God's Refreshment

 

నీ శక్తికి మించిన ప్రయాణము నీకు సిద్ధమైయున్నది (1రాజులు 19:7). 

అలిసిపోయిన తన సేవకుని విషయం దేవుడు ఏం చేశాడు? తినడానికి ఆహారమిచ్చి నిద్రపొమ్మన్నాడు. ఏలీయా చేసింది చాలా ఘనకార్యం. ఆ హుషారులో రథంకంటే ముందుగా పరుగెత్తి గమ్యాన్ని చేరుకున్నాడు. అతని దేహం అలిసిపోయింది. నీరసంతో పాటు దిగులు ముంచుకొచ్చింది. శారీరక రుగ్మతలను కూడా పట్టించుకోవాలి మరి. మనుష్యుల్లో గొప్ప గొప్పవాళ్ళకి కూడా ఏలీయా లాగా బదరీవృక్షం కిందికి చేరవలసిన సమయం వస్తుంటుంది. ప్రభువు మృదువుగా మాట్లాడే మాటలు వాళ్ళని సేదదీరుస్తాయి. “నీ శక్తికి మించిన ప్రయాణమిది. నేను నిన్ను బలపరుస్తాను. శారీరకమైన బలహీనతను ఆత్మసంబంధమైన బలహీనతగా ఎంచి దిగులుపడకండి.”

ప్రార్థించడానిక్కూడా ఓపిక లేదు

అలసిన దేహం సొమ్మసిల్లింది

మనసంతా ఒకటే దాహం, ఒకటే ఆలోచన

ఆదమరచి కొంత సేపు నిదురపోవాలి

అలా పడి నిద్రపోతే

దేవుడేమంటాడో

అనుమతి లేకుండా నిద్రలోకి జారితే

ప్రార్థించకుండా పవ్వళిస్తే

క్షమిస్తాడా లేదా? 

ఆలోచించు, నీకు మాటలైనా రాని ప్రాయంలో

నీ తల్లి నిన్ను నిద్రపుచ్చలేదా?

తన ఒడిలో లాలించి జోల పాడలేదా?

నువ్వు నోరు తెరిచి అడగలేని వయసులో

అడిగే దాకా నీకు అన్నం పెట్టకుండా ఆగిందా?

నిద్రలో నీ గగుర్పాటును

తన కౌగిట చేర్చి ఓదార్చ లేదా? 

నీ బాల్యప్రాయంలో చెప్పడం చేతగాని వేళ

ఆ తల్లి ప్రేమ నీకు గుర్తు లేదా?

ఇప్పుడు ప్రార్థనకి కూడా ఓపిక లేని అలసటలో

మానవ సహజమైన బలహీనత లొంగదీసిన వేళ

నిస్సంకోచంగా పడుకుని విశ్రాంతి తీసుకో

తల్లి ఒడిలో ఉన్నట్టుగా నిదురపో

నీ పరమతండ్రికి తెలుసు నీ అలసట

పసిపాపలాగా హాయిగా నిదురపో.

తలవాల్చవచ్చా లేదా? అని సందేహం వద్దు

నువ్వు అలిసిపోయిన విషయం తండ్రికి తెలుసు

నోటిమాటల ప్రార్ధనొక్కటే కాదు ఆయన్ని చేరేది

నీ హృదిలోని ప్రేమని చూడగలడాయన.

నీకు ప్రార్థించడం వచ్చునని ఆయనకి తెలుసు

అయితే ప్రార్థించే ఓపిక నీకు ఇప్పుడు లేదని తెలుసు

క్రీస్తు కరుణకి సరిహద్దులు నీకే తెలుసు

ఎన్నుకున్న వాళ్ళని ఎల్లవేళలా గమనిస్తాడాయన.

తన ప్రియుల్ని పడుకోబెట్టి నిద్రపుచ్చినప్పుడు

కాచి కాపాడే భారం ఆయన మీద పడినప్పుడు

నీ ప్రాణాన్ని ఆయనకు అప్పగించు

ఇక భయమే లేకుండా ఆయనలో పవ్వళించు

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The journey is too great for thee - (1 Kgs - 19:7)

And what did God do with His tired servant? Gave him something good to eat, and put him to sleep. Elijah had done splendid work and had run alongside the chariot in his excitement, and it had been too much for his physical strength, and the reaction had come on, and he was depressed. The physical needed to be cared for. What many people want is sleep, and the physical ailment attended to. Some grand men and women get where Elijah was—under the juniper tree! and it comes very soothingly to such to hear the words of the Master: “The journey is too great for thee, and I am going to refresh you.” Let us not confound physical weariness with spiritual weakness.

“I’m too tired to trust and too tired to pray,  

Said one, as the over-taxed strength gave way.  

The one conscious thought by my mind possessed,  

Is, oh, could I just drop it all and rest.  

“Will God forgive me, do you suppose,  

If I go right to sleep as a baby goes,  

Without an asking, if I may,  

Without ever trying to trust and pray?  

“Will God forgive you? why think, dear heart,  

When language to you was an unknown art,  

Did a mother deny you needed rest,  

Or refuse to pillow your head on her breast?  

“Did she let you want when you could not ask?  

Did she set her child an unequal task?  

Or did she cradle you in her arms,  

And then guard your slumber against alarms?  

“Ah, how quick was her mother love to see,  

The unconscious yearnings of infancy.  

When you’ve grown too tired to trust and pray,  

When over-wrought nature has quite a given way:  

“Then just drop it all, and give up to rest,  

As you used to do on a mother’s breast,  

He knows all about it—the dear Lord knows,  

So just go to sleep as a baby goes;  

“Without even asking if you may,  

God knows when His child is too tired to pray.  

He judges not solely by uttered prayer,  

He knows when the yearnings of love are there.  

“He knows you do pray, He knows you do trust,  

And He knows, too, the limits’ of poor weak dust.  

Oh, the wonderful sympathy of Christ,  

For His chosen ones in that midnight tryst,  

“When He bade them sleep and take their rest,  

While on Him the guilt of the whole world pressed—  

You’ve given your life up to Him to keep,  

Then don’t be afraid to go right to sleep.”

Night of Pure Faith

 భయంకరమైన కటిక చీకటి అతని కమ్మగా... (ఆది 15:12).

సూర్యాస్తమయమైంది. రాత్రి తన ముసుగును భూమిపై పరచింది. రోజంతా పనిచేసి తనువూ మనస్సూ అలిసిపోయి అబ్రాహాము నిద్రకు ఒరిగాడు. నిద్రలో అతని ఆత్మ గాఢాంధకారంలో మునిగింది. అతణ్ణి ఊపిరాడనీయకుండా చేసేటంత భయంకరమైన అంధకారమది. అతని గుండెలపై పీడకల లాగా ఎక్కి కూర్చుంది. ఆ చీకటి చేసే భీభత్సం నీకు కొంచెమైనా తెలుసా? ఏదైనా ప్రగాఢ సంతాపం, తిరిగి కోలుకోనీయకుండా మనస్సుని నొక్కిపట్టినప్పుడు, దేవుని కరుణవల్లే కలిగే మనశ్శాంతిని బలవంతంగా ఊడబెరికేసినప్పుడు, ఆశా కిరణమేమీ లేని నడి సముద్రంలో దాన్ని ఏకాకిని చేసినప్పుడు, ఆశపడ్డ హృదయాన్ని క్రౌర్యం చిందర వందర చేసినప్పుడు, ఇవన్నీ చూస్తున్న దేవుడు వీటన్నిటినీ ఎందుకు జరగనిస్తున్నాడు అని మనసు విలవిలలాడినప్పుడు ఈ “భయంకరమైన కటిక చీకటి” ఏమిటో అర్థమౌతుంది. మానవ జీవితం నిండా ఇవే. చీకటి వెలుగులు, కొంతసేపు సూర్యుడు, కొంత సేపు మబ్బు నీడ, వీటన్నిటి మధ్య దేవుని న్యాయవిధి తన పని తాను జరిగించుకుంటూ వెళ్తున్నది. క్రమశిక్షణకి గురవుతున్న హృదయం మీదనే కాక చుట్టుప్రక్కల ఉన్న మనుషులందరి మీదా తన ప్రభావాన్ని చూపిస్తున్నది. దేవుడు మానవుల పట్ల జరిగించే కార్యాల మూలంగా నెలకొనే ఈ భయంకరమైన కటిక చీకటికి బెదిరిపోయేవారు ఆ దేవుని మహా జ్ఞానాన్ని బట్టి, కేవలం న్యాయమైన ఆయన విధానాలను బట్టి ఆయనలో నిరీక్షణ ఉంచాలి. ఎందుకంటే ఆయన తనంతట తానే కల్వరిలో ఆ భయంకరమైన కటిక చీకటిని అనుభవించాడు. దిక్కుమాలినవాడై కేకలు పెట్టాడు. అందుమూలంగా మరణమనే గాఢాంధకారపు లోయలో నీతో బాటు తోడుగా ఉండి అవతలి వైపున నీ కంటికి సూర్యకాంతి కనిపించేదాకా నడిపించగల సమర్థుడయ్యాడు. అందుకని మనకంటే ముందు వీటిని అనుభవించిన వానిలోనే మన ఆశలు నిలుపుకొని మనకి అగోచరమైన పరిస్థితుల్లో ఆయన పైనే ఆధార పడదాము. మన లంగరును ఆయనలోనే దించుదాము. ఆయనలో అయితే దానికి పట్టు ఉంటుంది. తెల్లవారేదాకా అది నిలిచి ఉంటుంది.

సముద్రంపై రేగిన తుపాను తమను యేసునుండి వేరుచేసిందని శిష్యులు భయపడ్డారు. అంతేకాదు, యేసు తమ గురించి బొత్తిగా మర్చిపోయాడనుకున్నారు. తమ గురించి ఆయనకు లెక్కలేదనుకున్నారు. ప్రియ స్నేహితుడా, ఇలాటి సమయాల్లోనే కష్టాల ముల్లు గుచ్చుకుంటుంది. సైతాను నీ చెవిలో ఊదుతాడు. “దేవుడు నిన్ను మర్చి పోయాడు. నిన్ను వదిలేశాడు” అని. నీ అవిశ్వాస హృదయం గిద్యోనులాగా అంగలారుస్తుంది. “ప్రభువు మాతో ఉంటే ఇది మాకు ఎందుకు సంభవించింది?” దేవుణ్ణి నీకు సమీపంగా తీసుకు రావడానికే నీకు ఈ కీడు కలిగింది. యేసును నీ నుండి వేరుచెయ్యడానికి కాదు; నువ్వు ఆయనకు మరింత విశ్వాసంతో మరింత ఆత్రుతగా హత్తుకోవాలనే.

దేవుడు మనల్ని వదిలేసాడన్నట్టు కనిపించిన  పరిస్థితుల్లోనే మనల్ని మనం ఆయన చేతుల్లో వదిలి నిశ్చింతగా ఉండాలి. ఆయన మనకి అనుగ్రహించాలనుకున్నప్పుడే మనం వెలుగునూ ఆదరణనూ అనుభవిద్దాము. ఆయన ఇచ్చే బహుమతుల మీద కాదు గాని ఆయన మీదే ఆశపెట్టుకుందాము. విశ్వాసపు రాత్రిలో ఆయన మనల్ని వదిలినప్పుడు ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసే ఆ చీకటిలోనే సాగిపోదాం.

విజయం తెచ్చే విశ్వాసం కావాలి

పరాజయం నీ మీద పడనుంటే

కావాలి విజయాన్ని తెచ్చే విశ్వాసం

జయధ్వానాల్లోకి నడిపిస్తుంది

అపజయమెరుగని విజయ విశ్వాసం.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lo, a horror of great darkness fell upon him - (Gen - 15:12)

The sun, at last, went down, and the swift, eastern night cast its heavy veil over the scene. Worn out with the mental conflict, the watchings, and the exertions of the day, Abraham fell into a deep sleep, and in that sleep, his soul was oppressed with dense and dreadful darkness, such as almost stifled him and lay like a nightmare upon his heart. Do you understand something of the horror of that darkness? When some terrible sorrow which seems so hard to reconcile with perfect love, crushes down upon the soul, wringing from it all its peaceful rest in the pitifulness of God, and launching it on a sea unlit by a ray of hope; when unkindness and cruelty maltreat the trusting heart, till it begins to doubt whether there be a God overhead who can see and still permit—these know something of the “horror of great darkness.” It is thus that human life is made up; brightness and gloom; shadow and sun; long tracks of cloud, succeeded by brilliant glints of light, and amid all Divine justice is working out its own schemes, affecting others equally with the individual soul which seems the subject of special discipline. O ye who are filled with the horror of great darkness because of God’s dealings with mankind, learn to trust that infallible wisdom, which is co-assessor with immutable justice; and know that He who passed through the horror of the darkness of Calvary, with the cry of forsakenness, is ready to bear you company through the valley of the shadow of death till you see the sun shining upon its further side. Let us, by our Forerunner, send forward our anchor, Hope, within the veil that parts us from the unseen; where it will grapple in-ground and will not yield, but hold until the day dawns, and we follow it into the haven guaranteed to us by God’s immutable counsel. —F. B. Meyer

The disciples thought that that angry sea separated them from Jesus. Nay, some of them thought worse than that; they thought that the trouble that had come upon them was a sign that Jesus had forgotten all about them, and did not care for them. Oh, dear friend, that is when troubles have a sting, when the devil whispers, “God has forgotten you; God has forsaken you”; when your unbelieving heart cries as Gideon cried, “If the Lord be with us, why then is all this befallen us?” The evil has come upon you to bring the Lord nearer to you. The evil has not come upon you to separate you from Jesus, but to make you cling to Him more faithfully, more tenaciously, more simply. —F. S. Webster, M.A.

Never should we so abandon ourselves to God as when He seems to have abandoned us? Let us enjoy light and consolation when it is His pleasure to give it to us, but let us not attach ourselves to His gifts, but to Himself; and when He plunges us into the night of pure faith, let us still press on through the agonizing darkness.

Oh, for the faith that brings the triumph  

When defeat seems strangely near!  

Oh, for a faith that brings the triumph  

Into victory’s ringing cheer—  

Faith triumphant; knowing not to defeat or fear.  

—Herbert Booth

The Path to Blessing

 

అతడు పూర్ణ మనస్సుతో యెహోవాను అనుసరించెను గనుక ... అతడు అడుగు పెట్టిన దేశమును నేను అతనికిని అతని సంతానమునకును ఇచ్చెదను (ద్వితీ 1:36).

నీ దారికి అడ్డంగా ఉన్న ప్రతి ఆటంకమూ, చెయ్యడానికి ఇష్టం లేని ప్రతి పనీ, బాధ, ప్రయత్నం, పెనుగులాటలతో కూడుకున్న ప్రతి విషయమూ నీకోసం ఆశీర్వాదాన్ని దాచిపెట్టి ఉంచింది. ఆ పనిని చెయ్యకపోవడం ఆ దీవెనలను వదులుకున్నట్టే.

నీ దేవుని అడుగుజాడలున్న ప్రతి ముళ్ళదారీ, వెంబడించమని ఆదేశించిన ప్రతి కాలిబాటా దీవెన మార్గమే. ఈ ఏటవాలు ముళ్ళబాటలో నువ్వు నడవలేకపోతే నీకు ఆ దీవెనలు దక్కవు. 

నువ్వు వెళ్ళే ప్రతి యుద్ధరంగమూ, కత్తిదూసి శత్రువు నెదిరించే ప్రతి సమయమూ విజయవంతమే. నీ జీవితానికి ఆశీర్వాద కారణమే. నువ్వు ఎత్తవలసి వచ్చిన ప్రతి బరువులోనూ అందుకు తగిన బలాన్నిచ్చే గుణం ఉంది.

కెరటాలు ఎగిరెగిరిపడుతున్నాయ్

పొగమంచు కమ్ముకొస్తోంది

ఆకాశంలో వెలుగు హరించుకుపోయింది

ఒక్కడినే ఏమీ చెయ్యలేను

ఇద్దరం కలిస్తే సాధిస్తాం… యేసూ + నేనూ

పిరికివాణ్ణి, దారితప్పిన బలహీనుణ్ణి

రంగులు మారే ఆకాశంతో మారిపోయేవాణ్ణి

ఈరోజు ఉత్సాహంగా, రేపు నిస్త్రాణంగా

ఆయనైతే పట్టు వదలడు

ఇద్దరం కలిస్తే గెలుస్తాము… యేసూ, నేనూ

నా జీవిత నావను చెలరేగే సంద్రంలో

నాకై నేను నడిపించలేను

నా చెంతను ఉన్నారొకరు

నాతో కలిసి నడిపించేవాడు

ఇద్దరం కలిస్తే నాకు తెలుసు

నావను తీరం చేర్చగలమని… యేసూ, నేనూ.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

To him will I give the land that he hath trodden upon because he hath wholly followed the Lord - (Deut -1:36)

Every hard duty that lies in your path, that you would rather not do, that it will cost you pain and struggle or sore effort to do, has a blessing in it. Not to do it, at whatever cost, is to miss the blessing.

Every hard piece of road on which you see the Master’s shoe-prints and along which He bids you follow Him surely leads to blessing, which you cannot get if you cannot go over the steep, thorny path.

Every point of battle to which you come, where you must draw your sword and fight the enemy, has a possible victory that will prove a rich blessing to your life. Every heavy load that you are called to lift hides in itself some strange secret of strength. —J. R. Miller

“I cannot do it alone;  

The waves run fast and high,  

And the fogs close all around,  

The light goes out in the sky;  

But I know that we two  

Shall win in the end, Jesus and I.  

“Coward and wayward and weak,  

I change with the changing sky;  

Today so eager and bright,  

Tomorrow too weak to try;  

But He never gives in,  

So we two shall win, Jesus and I.  

“I could not guide it myself,  

My boat on life’s wild sea;  

There’s One who sits by my side,  

Who pulls and steers with me.  

And I know that we two  

Shall safe enter port,  

Jesus and I.”