The Living God

 

జీవముగల దేవుని సేవకుడవైన దానియేలూ, నిత్యము నీవు సేవించుచున్న నీ దేవుడు నిన్ను రక్షింపగలిగెనా? (దానియేలు 6:20)

దేవుని వాక్యంలో ఇలాంటి మాటలు చాలాసార్లు కనిపిస్తాయి. కాని మనం ఎప్పుడూ మర్చిపోయేది ఈ సంగతినే. “జీవముగల దేవుడు" అని రాసి ఉందని మనకి తెలుసు. కాని మన అనుదిన జీవితంలో ఈ సత్యాన్ని నిర్లక్ష్యం చేసినంతగా మరి దేన్నీ నిర్లక్ష్యం చెయ్యం. మూడు నాలుగు వేల సంవత్సరాల క్రితం దేవుడు ఎలా ఉన్నాడో ఇప్పుడూ అలాగే ఉన్నాడన్నది లక్ష్యపెట్టం. ఆయనకి అప్పటికీ, ఇప్పటికీ అదే రాజరికం ఉందనీ, ఆయన్ని ప్రేమించి, సేవించే వారిపట్ల ఆయనకి అదే ప్రేమ ఉందనీ, ఆ రోజుల్లో వాళ్ళ కోసం ఆయన చేసిన పనుల్నే ఈ రోజుల్లోనూ చెయ్యగలడనీ.

ఇదంతా ఎందుచేతనంటే ఆయన సజీవుడూ, మార్పులేని దేవుడనీ మనం మర్చిపోతుంటాము. ఆయనకి మన కష్టసుఖాలు చెప్పుకోవడం ఎంత అవసరం! మనం చీకటిలో ఉన్న సమయాల్లో ఆయన ఇప్పటికీ మరెప్పటికీ జీవముగల దేవుడు అన్న విషయాన్ని మనసులో ఉంచుకుందాము.

నువ్వు ఆయనతో నడుస్తూ, ఆయన వంక చూస్తూ, ఆయన నుండి సహాయం ఆశిస్తూ ఉంటే ఆయన నిన్నెప్పుడూ నిరాశపరచడన్న నిశ్చయత కలిగియుండు. “నలభైనాలుగు సంవత్సరాలుగా ప్రభుని ఎరిగి ఉన్న జార్జి ముల్లర్ అనే నీ అన్ననైన నేను ఈ మాటలు రాస్తున్నాను. నన్ను దేవుడెప్పుడూ నిరాశపరచలేదు. ఇది నీ ప్రోత్సాహం కొరకు వ్రాస్తున్నాను. ఘోర కష్టాల్లో, తీవ్రమైన శ్రమల్లో, నిరుపేదగా ఉన్నప్పుడు, అవసరాల్లో ఆయన నాకు సహాయం చెయ్యకుండా ఎప్పుడూ ఉండలేదు. తన కృపతో ఆయన్ని ఆనుకునే గుణాన్ని ఇచ్చాడు. ప్రతీసారి నాకు సహాయం చేసాడు. ఆయన నామం గురించి ఈ మంచి మాటలు చెప్పడం నాకెంతో ఆనందదాయకం. -జార్జి ముల్లర్”

మార్టిన్ లూథర్ ఒకసారి ఆపదలో చిక్కుకున్నాడు. భయం ఆవరించింది. తన టేబుల్ దగ్గర నిస్త్రాణంగా కూర్చుని ఆలోచిస్తూ ఉంటే అతని వేళ్ళు అతని ప్రమేయం లేకుండా ఏవో అక్షరాలను టేబుల్ మీద దిద్దుతున్నాయి. ఆయన సజీవుడు, ఆయన సజీవుడు.... మనకీ, సమస్త మానవాళికీ ఉన్న నిరీక్షణ ఇదే. మనుషులు వస్తారు,  పోతారు. నాయకులు,  బోధకులు, తత్వవేత్తలు వస్తారు, మాట్లాడుతారు. కొంతకాలం పనులు చేస్తారు. అందరూ నిశ్శబ్దంగా నిర్జీవంగా నిష్క్రమిస్తారు. దేవుడు మాత్రం శాశ్వతంగా ఉంటాడు. వాళ్ళంతా చనిపోతారు. ఆయన బ్రతికే ఉంటాడు. వాళ్ళంతా వెలిగించిన దీపాలు. ఎప్పుడో ఒకప్పుడు ఆరిపోవలసినదే. కాని వాళ్ళందరిని వెలిగించిన స్వయం ప్రకాశకుడు దేవుడే. ఆయన నిత్యమూ ప్రకాశిస్తాడు.

సి.జి. ట్రంబుల్ గారు ఇలా రాసారు “ఒక రోజున నాకు డాక్టర్ జాన్ డగ్లస్ ఆడమ్స్ గారితో పరిచయమయింది. తనకి ఉన్న అతి ప్రశస్తమైన ఆత్మవరం ఏమిటంటే - యేసుక్రీస్తు ప్రత్యక్షంగా తన మనసులో ఉంటున్నాడన్న అచంచలమైన స్పందన అని ఆయన నాతో చెప్పారు. యేసు నిత్యమూ వ్యక్తిగతంగా తనతో ఉన్నాడన్న విషయం తనని నిత్యమూ నిలబెడుతూ ఉంటుందన్నారాయన. ఇదంతా ఆయన ఆలోచనలకి, యేసు తనలో ఎలా ఉంటున్నాడు అన్న అవగాహనకీ సంబంధంలేని ఒక అనుభూతి.

ఇంకా క్రీస్తు తన ఆలోచనకి నివాసం అన్నారాయన. ఇతర విషయాలనుండి బయటపడిన వెంటనే క్రీస్తువైపుకి తిరిగేది తన మనస్సు. తాను ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడు క్రీస్తుతో బిగ్గరగా సంభాషించేవాడు. వీధిలోగాని, మరెక్కడైనా, తన స్నేహితుడితో మాట్లాడినట్టే మాట్లాడేవాడు. ఆయన క్రీస్తు సాహచర్యాన్ని అంత ప్రత్యక్షంగా అనుభవించాడు.”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

O Daniel, a servant of the living God, is thy God whom thou servest continually, able to deliver thee - (Dan - 6:20)

    How many times do we find this expression in the Scriptures, and yet it is just this very thing that we are so prone to lose sight of. We know it is written “the living God”; but in our daily life, there is scarcely anything we practice so much lose sight of as the fact that God is the living God; that He is now whatever He was three or four thousand years since; that He has the same sovereign power, the same saving love towards those who love and serve Him as ever He had and that He will do for them now what He did for others two, three, four thousand years ago, simply because He is the living God, the unchanging One. Oh, how therefore we should confide in Him, and in our darkest moments never lose sight of the fact that He is still and ever will be the living God!

    Be assured, if you walk with Him and look to Him and expect help from Him, He will never fail you. An older brother who has known the Lord for forty-four years, who writes this, says to you for your encouragement that He has never failed him. In the greatest difficulties, in the heaviest trials, in the deepest poverty and necessities, He has never failed me; but because I was enabled by His grace to trust Him He has always appeared for my help. I delight in speaking well of His name.  —George Mueller

    Luther was once found at a moment of peril and fear, when he had a need to grasp unseen strength, sitting in an abstracted mood tracing on the table with his finger the words, “Vivit! visit!” (“He lives! He lives!”). It is our hope for ourselves, for His truth, and for mankind. Men come and go; leaders, teachers, thinkers speak and work for a season, and then fall silent and impotent. He abides. They die, but He lives. They are lights kindled, and, therefore, sooner or later quenched; but He is the true light from which they draw all their brightness, and He shines forevermore.  —Alexander Maclaren

    “One day I came to know Dr. John Douglas Adam,” writes C. G. Trumbull. "I learned from him that what he counted his greatest spiritual asset was his unvarying consciousness of the actual presence of Jesus. Nothing bore him up so, he said, as the realization that Jesus was always with him in actual presence; and that this was so independent of his own feelings, independent of his deserts, and independent of his own notions as to how Jesus would manifest His presence.

    “Moreover, he said that Christ was the home of his thoughts. Whenever his mind was free from other matters it would turn to Christ; and he would talk aloud to Christ when he was alone—on the street, anywhere—as easily and naturally as to a human friend. So real to him was Jesus’ actual presence.

The Breaking of the Storm

అప్పుడు పెద్ద తుఫాను రేగెను (మార్కు 4:37)

జీవితంలో కొన్ని కొన్ని తుఫాన్లు హఠాత్తుగా వస్తాయి. ఓ గొప్ప ఆవేదన, భయంకరమైన నిరాశ, లేక అణగదొక్కేసే అపజయం. కొన్ని క్రమక్రమంగా వస్తాయి. అవి దూరాన కనిపించే మనిషి చెయ్యి అంత మేఘంలా ప్రారంభమై, ఇది చిన్నదే కదా అని అనుకుంటుండగానే ఆకాశమంతా కమ్ముకుని మనల్ని ముంచెత్తుతుంది.

అయితే ఇలాంటి తుఫాను వేళల్లో దేవుడు మనల్ని సేవకు సిద్ధపరుస్తాడు. దేవునికొక దేవదారు వృక్షం అవసరమైతే ఆయన దాన్ని మైదానంలో నాటుతాడు. పెనుగాలులు దాన్ని వణికిస్తాయి. వర్షం దాన్ని మర్దిస్తుంది. ఈ పోరాటాల్లో నే ఆ చెట్టుకి కావలసిన చేవను అది సంపాదించుకుని అరణ్యం మొత్తానికే రాజవుతుంది.

దేవుడు ఒక మనిషిని ఎన్నుకున్నప్పుడు ఆయన అతన్ని తుఫానులో నిలబెడతాడు. ఒక మనిషి విజయం సంపాదించడం అనేది చాలా కఠినమైన పరీక్షలతో కూడుకొని ఉంటుంది. ఏ మనిషీ “తుఫానుకు ఎదురు నిలిచి గెలవకుండా” మనిషి అనిపించుకోలేడు. ప్రభూ, నన్ను పగులగొట్టు. తిరిగి నీ చేతులతో తయారు చెయ్యి అని తాను చేసిన ప్రార్థన సార్థకం కాకుండా ఎవడూ పునీతుడు కాలేడు.

ఒక ఫ్రెంచి కళాకారుడు తన అపార మేధా శక్తిని ఉపయోగించి ఒక చిత్రాన్ని గీశాడు. ఆ బొమ్మలో గొప్ప గొప్ప వేదాంతులు, అమరవీరులు, ప్రపంచంలో అన్ని రంగాల్లోనూ ప్రఖ్యాతి గాంచిన మహామహులంతా ఉన్నారు. అయితే ఆ చిత్రం ప్రత్యేకత ఏమిటంటే వాళ్ళు విశ్వవిఖ్యాతి చెందడానికి ముందు కష్టాల్లో ఆరితేరినవాళ్లు. ఆ బొమ్మలో అందరికంటే ముందుగా వాగ్దానం వల్ల వారసత్వంగా లభించిన కనానుకు చేరలేకపోయిన మోషే ఉన్నాడు. అతని ప్రక్కన తడుములాడుతూ కళ్ళు లేని హోమర్, మిల్టన్ ఉన్నారు. వీళ్లందరి ప్రక్కన ఉన్నతునిగా కనిపిస్తున్న మరొక వ్యక్తి ఉన్నాడు. ఆయన ముఖంలో వీరెవ్వరి ముఖంలోనూ కనిపించని బాధ కనిపిస్తున్నది. ఆ కళాఖండానికి ‘తుఫాను’ అనే పేరు సరిగ్గా సరిపోతుంది.

తుఫాను తరువాతే ప్రకృతిలోని అసలు అందం బయటపడుతుంది. పర్వతానికి ఉన్న కరుకు సౌందర్యం తుఫాను సమయంలో కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తుంది. అలాగే మనుషుల్లో మహాత్ములైన వాళ్ళ జీవితాలన్నీ తుఫానుల తాకిడికి రాటుదేరినవే.

నీ జీవితంలో కూడా పెనుగాలులు విసిరి నిన్ను అటూ ఇటూ కొట్టాయి. వాటన్నిటి వలన నువ్వు పగిలిపోయి, అలసిపోయి లోయలో మట్టికరిచావా? లేక ఆ పెనుగాలులు నిన్ను మరింత మెరుగుపెట్టి నీ వ్యక్తిత్వానికి ఔన్నత్యాన్ని సంపాదించిపెట్టాయా? తుఫాను తాకిడులకు అలసిసొలసి ఉన్న వాళ్లంటే సానుభూతిని నీలో రేకెత్తించాయా?

దేవుడు నాటిన వృక్షాన్ని ఏ ప్రభంజనమూ కదిలించలేదు 

గాలి రేగినా, కొమ్మలు ఊగినా ఆ చెట్టుకు మాత్రం మరింత పట్టు

భూమి లోతుల్లో వేరు తన్నే మహా వృక్షంగా

దేవుని పోషణలో అది శాఖోపశాఖలై పల్లవిస్తుంది

ప్రభువు గుర్తించే పాదసాన్ని కదిలించే తుఫాను లేదు

ఉరుములు మెరుపులు వడిగా కురిసిన పిడుగుల సవ్వడి

ఎంత రేగినా ఏమీ కాదు

దేవుడు నాటిన ఆ దివ్య వృక్షము

నిలకడగా ఉంటుంది, నిత్యం పుష్పిస్తుంది

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And there arose a great storm - (Mark  4:37)

      Some of the storms of life come suddenly: a great sorrow, a bitter disappointment, a crushing defeat. Some come slowly. They appear upon the ragged edges of the horizon no larger than a man’s hand, but, trouble that seems so insignificant spreads until it covers the sky and overwhelms us.

    Yet it is in the storm that God equips us for service. When God wants an oak He plants it on the moor where the storms will shake it and the rains will beat down upon it, and it is in the midnight battle with elements that the oak wins its rugged fiber and becomes the king of the forest.

    When God wants to make a man He puts him into some storm. The history of manhood is always rough and rugged. No man is made until he has been out into the surge of the storm and found the sublime fulfillment of the prayer: “O God, take me, break me, make me.”

    A Frenchman has painted a picture of universal genius. There stand orators, philosophers, and martyrs, all who have achieved pre-eminence in any phase of life; the remarkable fact about the picture is this: Every man who is pre-eminent for his ability was first pre-eminent for suffering. In the foreground stands that figure of the man who was denied the promised land, Moses. Beside him is another, feeling his way—blind Homer. Milton is there, blind and heartbroken. Now comes the form of one who towers above them all. What is His characteristic? His Face is marred more than any man's. The artist might have written under that great picture, “The Storm.”

    The beauties of nature come after the storm. The rugged beauty of the mountain is born in a storm, and the heroes of life are the storm-swept and the battle-scarred.

    You have been in the storms and swept by the blasts. Have they left you broken, weary, beaten in the valley, or have they lifted you to the sunlit summits of a richer, deeper, more abiding manhood and womanhood? Have they left you with more sympathy with the storm-swept and the battle-scarred?  —Selected

The wind that blows can never kill

The tree God plants;

It bloweth east, it bloweth west,

The tender leaves have little rest,

But any wind that blows is best.

The tree that God plants

Strikes deeper root grows higher still,

Spreads greater boughs, for God’s goodwill

Meets all its wants.

There is no storm hath power to blast

The tree God knows;

No thunderbolt, nor beating rain,

Nor lightning flash, nor hurricane;

When they are spent, it doth remain,

The tree God knows,

Through every tempest standeth fast,

And from its first day to its last

Still, fairer grows.  —Selected

Be Still

 ఆ రాత్రియే యెహోవా అతనికి (ఇస్సాకుకు) ప్రత్యక్షమాయెను ఆది 26:24

‘ఆ రాత్రే’ దేవుడు ప్రత్యక్షమయ్యాడట. బెయేర్షెబాకి వెళ్ళిన రాత్రే ఇలా ప్రత్యక్షమవ్వడం ఏదో యదాలాపంగా జరిగిందనుకుంటున్నారా? ఈ రాత్రి కాకపోతే ఏదో ఒక రాత్రి ప్రత్యక్షం జరిగేదేననుకుంటున్నారా? పొరపాటు. బెయేర్షెబా చేరిన రాత్రే ఇస్సాకుకి దర్శనం ఎందుకు వచ్చింది? ఎందుకంటే విశ్రాంతి పొందింది ఇస్సాకు ఆ రాత్రే. అప్పటి దాకా ఆ ప్రదేశంలో అతడికి ఎన్నెన్నో చిరాకులు కలిగాయి. బావి గురించి దెబ్బలాటల్లాంటి చిన్న చిన్న చిరాకులు వచ్చాయి. చిన్నచిన్న విషయాల గురించి పోట్లాటలంత చిరాకు మరేదీ లేదు. ముఖ్యంగా ఇలాటివి ఒక దానివెంట ఒకటి పోగవుతూ ఉంటే అది మరీ చిరాకు. ఇస్సాకుకి ఇది అనుభవంలోకి వచ్చింది.

పోట్లాట తీరకపోయినా, ఇక ఆ ప్రదేశంలో ఉండడానికి మనసొప్పదు. అక్కడినుండి వెళ్ళిపోవాలని నిర్ణయించాడు. స్థలం మార్పు అవసరమనిపించిందతనికి. తనకి తలనొప్పి కలిగించిన కజ్జాలు తలెత్తిన చోటనుండి దూరంగా వెళ్ళిపోయి తన గుడారాన్ని వేసుకున్నాడు. ఆ రాత్రే దర్శనం వచ్చింది. మనసులో ఏమీ అల్లకల్లోలాలు లేకుండా ఉన్నప్పుడే దేవుడు మాట్లాడతాడు. మనసంతా చిరాకు చిరాకుగా ఉంటే ఆయన స్వరం వినబడదు. ఆత్మలో నిశ్శబ్దం కావాలంటుంది దేవుని స్వరం. ఆత్మలో నలుమూలల నెమ్మది పరుచుకున్న తరువాతే దేవుని సన్నిధి ఇస్సాకు చెవులకు సోకింది. నిశ్చలమైన ఆకాశమే నక్షత్రాలు కనిపించే ఆకాశం.

“ఊరక నిలుచుండి చూడు” - ఈ మాటలనెప్పుడైనా నీ హృదయం ధ్యానించిందా? ఆందోళన చెందియున్న వేళ నీ ప్రార్ధనలకు వచ్చే జవాబు కూడా నీకు వినిపించదు. ప్రార్థన చేసిన తరువాత చాలా కాలానికి జవాబు వచ్చినట్టు నీకెప్పుడూ అనిపించలేదా? బాధతో నువ్వు పెట్టిన పొలికేకకి కలిగిన భూకంపంలో, ఉరుములో, రాజుకున్న అగ్నిలో నీకు జవాబు రాలేదు. నీ ఆక్రందనలు అంతమయ్యాక, నిశ్శబ్దం అలుముకున్నాక, నువ్వు తలుపు తట్టడం చాలించుకున్నాక, ఇతరుల గురించిన నీ ఆవేదనలో నీకు కలిగిన దుఃఖాన్ని నువ్వు మర్చిపోయిన తరువాత, నువ్వెప్పుడో ఎదురుచూసిన జవాబు వస్తుంది. ఓ హృదయమా, నువ్వు కోరుకున్నది నీకు దక్కాలంటే ముందు ప్రశాంతంగా విశ్రమించాలి. నీ వ్యక్తిగతమైన బాధల మూలంగా దడదడా కొట్టుకునే నీ గుండె చప్పుళ్ళను ముందు అదుపులో పెట్టుకో.  నీ జీవితంలో రేగిన తుఫానును మర్చిపోయి, నీ తోటివారందరికీ కలుగుతున్న కష్టాలను గురించి పట్టించుకో. ఆ రాత్రే దేవుడు నీకు ప్రత్యక్షమవుతాడు. ఇంకిపోతున్న వరద వెనకాలే దేవుని వర్షపు ధనస్సు కనిపిస్తుంది. నిశ్చలతలో నిత్య సంగీతం నువ్వు వింటావు.

ఒంటరి బాటలో ఒక్కడివే సాగిపో 

చింతలు లేని నీ అంతరంగం 

ఇంతకు ముందెన్నడూ వినని వింత గొలిపే

అందమైన దైవ రహస్యాలు వింటుంది

అల్లరి మూక విరుచుకుపడుతుంది

అన్ని విషయాల కోసం ప్రాకులాడుతుంది 

అన్వేషించు వినిర్మల సంగీతం వినిపించే

మరో లోకపు ధన్యతా స్వరాలను

దుమ్ము నిండిన దారి నీకొద్దు 

తెల్లవారు జామున తళతళ మెరిసే 

సముద్రోపరితలంలాగా మచ్చలేని ఆత్మను

నవ నవోన్మేషంగా వుంచుకో

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Lord appeared to him that night and said, “I am the God of your father Abraham. Do not be afraid, for I am with you. I will bless you and multiply your descendants for the sake of my servant Abraham.” - (Gen - 26:24 )

“Appeared the same night,” the night on which he went to Beer-sheba. Do you think this revelation was an accident? Do you think the time of it was an accident? Do you think it could have happened on any other night as well as this? If so, you are grievously mistaken. Why did it come to Isaac in the night on which he reached Beer-sheba? Because that was the night on which he reached rest. In his old locality, he had been tormented. There had been a whole series of petty quarrels about the possession of paltry wells. There are no worries like little worries, particularly if there is an accumulation of them. Isaac felt this. Even after the strife was passed, the place retained a disagreeable association. He determined to leave. He sought a change of scene. He pitched his tent away from the place of former strife. That very night the revelation came. God spoke when there was no inward storm. He could not speak when the mind was fretted; His voice demands the silence of the soul. Only in the hush of the spirit could Isaac hear the garments of his God sweep by. His still night was his starry night.

My soul, hast thou pondered these words, “Be still, and know”? In the hour of perturbation, thou canst not hear the answer to thy prayers. How often has the answer seemed to come long after the heart got no response in the moment of its crying—in its thunder, its earthquake, and its fire. But when the crying ceased, when the stillness fell, when thy hand desisted from knocking on the iron gate, when the interest of other lives broke the tragedy of thine own, then appeared the long-delayed reply. Thou must rest, O soul, if thou wouldst have thy heart’s desire. Still the beating of thy pulse of personal care. Hide thy tempest of individual trouble behind the altar of a common tribulation and, that same night, the Lord shall appear to thee. The rainbow shall span the place of the subsiding flood, and in thy stillness thou shalt hear the everlasting music. —George Matheson

Tread in solitude thy pathway,

Quiet heart and undismayed.

Thou shalt know things strange, mysterious,

Which to thee no voice has said.

While the crowd of petty hustlers

Grasps at vain and paltry things,

Thou wilt see a great world rising

Where soft mystic music rings.

Leave the dusty road to others,

Spotless keep thy soul and bright,

As the radiant ocean’s surface

When the sun is taking flight.

—(From the German of V. Schoffel) H. F.