He Has Overcome the World

 ఈ విషయాలేవీ నన్ను కదిలించవు (అపొ.కా. 20:24, స్వేచ్ఛానువాదం)

సమూయేలు గ్రంథంలో చదువుతాము - హెబ్రోనులో దావీదును అభిషేకించగానే ఫిలిష్తీయులంతా దావీదు మీద పడి దాడి చెయ్యడానికి వెదుక్కుంటూ వచ్చారు. ప్రభువు దగ్గరనుండి యోగ్యమైనది ఏదన్నా పొందామంటే వెంటనే సైతాను మనల్ని వెతుక్కుంటూ వచ్చేస్తాడు.

మనం దేవుడి కోసం ఏదన్నా గొప్పకార్యం చేయడానికి పూనుకున్నప్పుడు శత్రువు ఆదిలోనే మనకి అడ్డుపడ్డాడనుకోండి అది మనకి రక్షణ సూచన. రెండింతలు ఆశీర్వాదాలు, శక్తి, విజయం మనవి అవుతాయన్నమాట. ఫిరంగి పేలినప్పుడు దాని గుండు ఇరుకు గొట్టంలోగుండా వెళ్ళవలసి రావడంచేత దాని వేగం రెట్టింపవుతుంది. విద్యుచ్ఛక్తి పుట్టేది కూడా ఇలానే కదా. పవర్ హవుస్ లో తిరిగే చక్రాల రాపిడి వల్లనే ఈ శక్తి పుడుతుంది. ఈ విధంగా మన ఆశీర్వాదాలకు దేవుడు సైతానును కూడా సాధనంగా వాడుకుంటాడు అని అర్థమవుతుంది.

వీరుడి జీవితం విరిపాన్పు కాదు

ముళ్ళతోట అతని బాట

మహనీయుల నివాసాలు చెరసాలలే

పెనుగాలులు తగిలేది నేరుగా తెరచాపకే

విజయానికి బాటలే కష్టాలు. లోయ దారిగుండా నడిచి వెళ్తే రాజబాట వస్తుంది గదా. గొప్ప విజయాలన్నిటి మీదా కష్టాల ముద్ర కనిపిస్తుంది. కఠినమైన మూసల్లోనే కిరీటాలను పోత పోసేది. దుఃఖపు గానుగలో నలగకుండా ఎవరికీ ఘనవిజయం రాదు. చింతాక్రాంతుడైన యేసు నుదిటి మీద కలతల చారలతో హెచ్చరించాడు “ఈ ప్రపంచంలో మీకెన్నో ఉపద్రవాలు వస్తాయి.” ఈ మాటలు అన్న వెంటనే ప్రశస్తమైన వాగ్దానం వచ్చింది. “అయితే భయపడకండి, నేను లోకాన్ని జయించాను.” ఈ అడుగు జాడలు ఎక్కడికి వెళ్ళినా కన్పిస్తాయి. సింహాసనానికి దారితీసే మెట్ల మీద రక్తపు చారికలు కనిపిస్తాయి. గాయపు మచ్చలకి బహుమానమే రాజదండం. మన చేతిలో ఓడిపోయిన మహా బలవంతుల దగ్గరనుంచి కిరీటాలను మనం లాక్కుంటాము. గొప్పతనానికి వెనుకనే ఆవేదన ఉంటుంది. ఇది అందరికీ తెలిసిన రహస్యమే. 

సంస్కర్తలైనవాళ్ళను శ్రమలెప్పుడూ నీడల్లా వెంటాడాయి. పౌలు, లూథరు, నాక్స్, వెస్లీ తదితర విశ్వాస వీరుల కథలన్నీ ఇంతే. వాళ్ళు కీర్తివంతులు కావడానికి వాళ్ళు ఆపదల బాట మీదుగానే నడిచి వచ్చారు.

శాశ్వతంగా నిలిచిపోయిన పుస్తకాలన్నింటినీ వాటి రచయితలు తమ రక్తంతో రాసారు. “వీరంతా మహా శ్రమకాలం నుండి బయటికి వచ్చినవాళ్ళు.” గ్రీకుల్లో అసమానుడైన కవివర్యుడు ఎవరు? హోమర్, కాని ఆయన గ్రుడ్డివాడు. ‘యాత్రికుని ప్రయాణం' అనే కరిగిపోని కలను రచించిందెవరు? చీనాంబరాలు ధరించుకుని పట్టు పరుపుల మధ్య కూర్చున్న రాకుమారుడా? కాదు. ఆ కల వెలుగు బెడ్ ఫోర్డు జైలు చీకటి గోడలపై నీడలు పరిచింది. ఆ జైలు గదికి రాజు బన్యన్. ఆ దైవజ్ఞాని తనకి కనిపించిందంతా కాగితం మీద పెట్టాడు.

విజేత గొప్పవాడు, సరే. 

క్షతగాత్రుడై నెత్తురొల్కుతూ

కొన ఊపిరితో మూర్ఛితుడై

రణరంగంలో కడదాకా పోరాడుతూ

నేలకొరిగిన వీరుడు

అతనికంటే నిజంగా గొప్పవాడు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

None of these things move me - (Acts - 20:24)

     We read in the book of Samuel that the moment that David was crowned at Hebron, “All the Philistines came up to seek David.” And the moment we get anything from the Lord worth contending for, then the devil comes to seek us.

    When the enemy meets us at the threshold of any great work for God, let us accept it as “a token of salvation,” and claim double blessing, victory, and power. Power is developed by resistance. The cannon carries twice as far because the exploding power has to find its way through resistance. The way electricity is produced in the powerhouse yonder is by the sharp friction of the revolving wheels. And so we shall find someday that even Satan has been one of God’s agencies of blessing.  —Days of Heaven upon Earth

A hero is not fed on sweets,

Daily his own heart he eats;

Chambers of the great are jails,

And headwinds right for royal sails.

—Emerson

    Tribulation is the way to triumph. The valley-way opens into the highway. Tribulation’s imprint is on all great things. Crowns are cast in crucibles. Chains of character that wind about the feet of God are forged in earthly flames. No man is the greatest victor till he has trodden the winepress of woe. With seams of anguish deep in His brow, the “Man of Sorrows” said, “In the world, ye shall have tribulation”—but after this sob comes the psalm of promise, “Be of good cheer, I have overcome the world.” The footprints are traceable everywhere. Blood marks stain the steps that lead to thrones. Sears is the price of scepters. Our crowns will be wrested from the giants we conquer. Grief has always been a lot of greatness. It is an open secret.

“The mark of rank in nature.

Is the capacity for pain;

And the anguish of the singer

Makes the sweetest of the strain.”

    Tribulation has always marked the trail of the true reformer. It is the story of Paul, Luther, Savonarola, Knox, Wesley, and all the rest of the mighty army. They came through great tribulation to their place of power.

    Every great book has been written in the author’s blood. “These are they that have come out of great tribulation.” Who was the peerless poet of the Greeks? Homer. But that illustrious singer was blind. Who wrote the fadeless dream of “Pilgrim’s Progress”? A prince in royal purple upon a couch of ease? Nay! The trailing splendor of that vision gilded the dingy walls of old Bedford jail while John Bunyan, a princely prisoner, a glorious genius, made a faithful transcript of the scene.

Great is the facile conqueror;

Yet haply, he, who wounded sore,

Breathless, all covered o’er with blood and sweat,

Sinks fainting, but fighting evermore

Is greater yet.

Sorrow, God's Plowshare

 

నవ్వుటకంటె దుఃఖపడుట మేలు; ఏలయనగా ఖిన్నమైన ముఖము హృదయమును గుణపరచును. (ప్రసంగి 7:3)

విచారం దేవుని కృప క్రిందికి వస్తే, అది మన జీవితాన్ని ఎన్నో విధాలుగా ఫలభరితం చేస్తుంది. ఆత్మలో ఎక్కడో మరుగుపడిపోయిన లోతుల్ని విచారం వెలికి తీస్తుంది. తెలియని సామర్ధ్యాలను, మరచిపోయిన అనుభవాలను వెలుగులోకి తెస్తుంది. నవ్వుతూ త్రుళ్ళుతూ ఉండేవాళ్ళలో లోతు ఉండదు. తమలోని సంకుచితత్వాన్ని వాళ్ళు గ్రహించుకోలేరు. ఆత్మ అనే నేలను దున్ని పూడుకుపోయిన సారవంతమైన మట్టిని పైకి తీసే దేవుని నాగలే దుఃఖం. అందువల్ల పంటలు బాగా పండుతాయి. మనం పాపంలో పడకుండా మహిమ జీవితాలే గడుపుతూ ఉన్నట్లయితే దేవుని సంతోషం అనే మందమారుతమే మనలోని నిపుణతలను వెలికి తీసే సాధనమయ్యేది. కానీ ఈ పతనమైన లోకంలో మనకర్థమయ్యేలా చెయ్యడానికి దేవుడు ఎన్నుకున్న సాధనం నిరాశతో కలుషితం కాని విచారమే. విచారంలోనే మనం దీర్ఘంగా లోతుగా ఆలోచిస్తాం.

విచారం మనల్ని మెల్లగా తరచి తరచి మన హృదయాలను, అభిప్రాయాలను తలపోసుకుంటూ సాగేలా చేస్తుంది. పరలోకపు జీవితంలోని మాధుర్యాలను మనలో పుట్టించేది విచారమే. దేవుని కొరకు, తోటి మానవుల కొరకు సేవ చెయ్యడమనే మహా సముద్రంలో మన సమర్పణా నౌకను నడిపించడానికి మనలను ప్రోత్సహించేది విచారమే.

ఒక గొప్ప పర్వత శేణి దగ్గర కొందరు సోమరి జనం నివశిస్తున్నారు. ఆ పర్వతాల లోయలనూ దారులనూ వాళ్ళెప్పుడూ పరిశోధించడానికి పూనుకోలేదు. ఒక రోజు ఆ ప్రాంతాల్లో ఒక పెను తుఫాను వచ్చింది. వాళ్ళున్న ప్రాంతం మునిగిపోయే ప్రమాదం వచ్చేసరికి తప్పనిసరై వాళ్ళంతా పర్వతాల్లోకి వెళ్ళి నివాస స్థలం కోసం వెదకసాగారు. ఆ గాలివానలోనే వాళ్లకి ఆ పర్వతాల నిండా మంచి గుహలు, పండ్ల చెట్లు, నీటి వాగులు, మానవ నివాసానికి అన్ని సౌకర్యాలున్న ప్రదేశాలెన్నో కనిపించాయి. అప్పటి దాకా వాటిని వృధాగా పోనిచ్చినందుకు వాళ్ళు బాధ పడ్డారు. మనం కూడా ఇంతే. మన వ్యక్తిత్వపు ఇవతలి అంచులో ఏ చలనమూ లేకుండా ఉంటుంటాము. దుఃఖపు గాలివానలు వచ్చి మనలో అంత శక్తి ఉందని మనం ఊహించనైనా ఊహించలేని వ్యక్తిత్వాన్ని మనకి చూపిస్తాయి.

దేవుడు ఒక వ్యక్తిని ముక్కలుగా విరగ్గొడితే గాని ఏ గొప్ప పనికీ వాడుకోడు. యాకోబుకున్న అందరు కొడుకుల కంటే యోసేపు ఎక్కువ దుఃఖాన్ని అనుభవించాడు. ఇదే అతణ్ణి అనేక జనాంగాలకి అన్నదాతగా నిలబెట్టింది. అందుకే పరిశుద్ధాత్మ యాకోబు ద్వారా అతని గురించి ఇలా వచించాడు. "యోసేపు ఫలించెడి కొమ్మ..." దాని రెమ్మలు గోడ మీదికి ఎక్కి వ్యాపించును" (ఆది 49:22). ఆత్మ విశాలం కావాలంటే దుఃఖం అవసరం.

నాగటి చాలు పైకి తెస్తుంది

సారవంతమైన సేంద్రియాన్ని

నేర్పింది ఇది నాకో సరికొత్త పాఠాన్ని

ఆకాశం కింద పరచుకున్న

అవనీతలం నా జీవితం

అందులో విరివిగా పండాలి ఫలసాయం

విశ్వాసం, దయ వంటి

బంగారు పంట ఎక్కడ పండుతుంది?

దుఃఖం అనే నాగలి దున్నిన గుండె పొలం లోనే

దేవుని కష్టాల బడిలో ప్రతి వ్యక్తి, ప్రతి జాతి పాఠాలు నేర్చుకోవాలి. "రాత్రి ఎంత బావుంటుంది! రాత్రిళ్ళే కదా చుక్కలు కనిపిస్తాయి" అంటాము. అలాగే "దుఃఖం ఎంత మంచిది. దుఃఖంలోనే దేవుని ఆదరణ మనకి దొరికేది" అనాలి. వరదలు వచ్చి ఒకతని ఇల్లు, అతని జీవనోపాది సర్వస్వం కొట్టుకుపోయింది. నీళ్ళన్నీ ఇంకిపోయిన తరువాత దిగాలుగా నిలబడి చూస్తున్నాడా వ్యక్తి. అంతలో నేలలో పాతుకొని ఏదో మెరుస్తూ కనిపించిందతనికి. వరద నీళ్ళు దానిపైనున్న మట్టిని కడిగేశాయి. "బంగారంలా ఉందే" అంటూ చూసాడతను. బంగారమే! అతన్ని దరిద్రుణ్ని చేసిన వరదలే అతన్ని ధనికుణ్ని చేసాయి. జీవితంలో చాలా సందర్భాలలో ఇలాగే జరుగుతుంది.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sorrow is better than laughter; for by the sadness of the countenance the heart is made better - (Eccl  - 7:3)

     When sorrow comes under the power of Divine grace, it works out a manifold ministry in our lives. Sorrow reveals unknown depths in the soul and unknown capabilities of experience and service. Gay, trifling people are always shallow, and never suspect the little meannesses in their nature. Sorrow is God’s plowshare that turns up and subsoils the depths of the soul, that it may yield richer harvests. If we had never fallen or were in a glorified state, then the strong torrents of Divine joy would be the normal force to open up all our souls’ capacities; but in a fallen world, sorrow, with despair taken out of it, is the chosen power to reveal ourselves to ourselves. Hence it is sorrow that makes us think deeply, long, and soberly.

    Sorrow makes us go slower and more considerately, and introspect our motives and dispositions. It is sorrow that opens up within us the capacities of the heavenly life, and it is sorrow that makes us willing to launch our capacities on a boundless sea of service for God and our fellows.

    We may suppose a class of indolent people living at the base of a great mountain range, who had never ventured to explore the valleys and canyons back in the mountains; and someday, when a great thunderstorm goes careening through the mountains, it turns the hidden glens into echoing trumpets, and reveals the inner recesses of the valley, like the convolutions of a monster shell, and then the dwellers at the foot of the hills are astonished at the labyrinths and unexplored recesses of a region so nearby, and yet so little known. So it is with many souls who indolently live on the outer edge of their own natures until great thunderstorms of sorrow reveal hidden depths within that were never hitherto suspected.

    God never uses anybody to a large degree, until after He breaks that one all to pieces. Joseph had more sorrow than all the other sons of Jacob, and it led him out into a ministry of bread for all nations. For this reason, the Holy Spirit said of him, “Joseph is a fruitful bough…by a well, whose branches run over the wall” (Gen. 49:22). It takes sorrow to widen the soul. —The Heavenly Life

The dark brown mold’s upturned

By the sharp-pointed plow;

And I have a lesson learned.

My life is but a field,

Stretched out beneath God’s sky,

Some harvest rich to yield.

Where grows the golden grain?

Where faith? Where sympathy?

In a furrow cut by pain.

—Maltbie D. Babcock

    Every person and every nation must take lessons in God’s school of adversity. “We can say, ’Blessed is night, for it reveals to us the stars.’ In the same way, we can say, ’Blessed is sorrow, for it reveals God’s comfort.’ The floods washed away home and mill, all the poor man had in the world. But as he stood on the scene of his loss, after the water had subsided, broken-hearted and discouraged, he saw something shining in the bank which the waters had washed bare. ’It looks like gold,’ he said. It was gold. The flood which had beggared him made him rich. So it is ofttimes in life.”  —H. C. Trumbull

Persistent Prayer

 వారు విసుకక నిత్యము ప్రార్థన చేయుచుండవలెను  (లూకా 18:1)

“చీమ దగ్గరికి వెళ్ళండి” తామర్లేన్ ఒక సంఘటనను తన స్నేహితులకి ఎప్పుడూ చెబుతుండేవాడు. “ఒకసారి నేను శత్రువు తరుముతుంటే పారిపోతూ ఒక పాడుబడిన భవనంలో తలదాచుకున్నాను. అక్కడ కూర్చుని చాలా గంటలు గడిపాను. నా నికృష్ట స్థితిని గురించి అతిగా ఆలోచించి మనసు పాడుచేసుకోకుండా ఉండాలని అక్కడ పాకుతున్న ఒక చీమను గమనిస్తూ కూర్చున్నాను. అది తనకంటే పెద్దదిగా ఉన్న ఒక గోధుమ గింజను మోసుకుంటూ ఒక గోడ ఎక్కుతున్నది. గమ్యం చేరడానికి అది ఎన్నిసార్లు ప్రయత్నం చేసిందో లెక్కబెట్టాను. ఆ గింజ అరవై తొమ్మిదిసార్లు పడిపోయింది. అయినా చీమ తన ప్రయత్నాన్ని మానలేదు. డెబ్భైయవసారి ఆ గింజతో సహా గోడను ఎక్కగలిగిందా చీమ. ఆ క్షణంలో ఆ దృశ్యం నాకు ధైర్యాన్నిచ్చింది. ఆ పాఠాన్ని నేనెప్పుడూ మరచిపోను.”

గతంలో ప్రార్థనలకి జవాబు రాలేదన్న కారణం చేత, సోమరితనంగా యధాలాపంగా చేసే ప్రార్థన విశ్వాస సహితమైన ప్రార్థన కాదు. ప్రార్థనలకి జవాబు ఇంతవరకు రాలేదంటే ఆ జవాబు అతి సమీపంగా ఉందన్నమాట. ఇలా అనుకుని చేసేదే నిజమైన ప్రార్థన. మొదటినుండి చివరిదాకా మనం యేసుప్రభువు ఉదాహరణలను పాఠాలుగా తీసుకోవాలి. దీర్ఘశాంతంతో చెయ్యని ప్రార్థన, నివేదనను పట్టు వదలకుండా మరీ మరీ వినిపించని ప్రార్థన, చేసిన కొద్దీ బలంగా చేస్తూ వెళ్ళని ప్రార్ధన - ఫలితాలను సంపాదించే ప్రార్థన కాదని యేసు ప్రభువు చూపిన ఆదర్శం మనకు బోధిస్తున్నది.

సంగీత విద్వాంసుడు రూబెన్ స్టీవ్ ఒకసారి అన్నాడు. “సంగీత సాధనను నేను ఒక రోజు నిర్లక్ష్యం చేస్తే ఆ లోపం నాకు తెలిసిపోతుంది. రెండు రోజులు నిర్లక్ష్యం చేస్తే నా స్నేహితులకి తెలిసిపోతుంది. మూడురోజులు నిర్లక్ష్యం చేస్తే నా కచేరికి హాజరైన వాళ్ళకి తెలిసిపోతుంది. ఇది చాలా పాత సిద్ధాంతమే. సాధన మనిషికి నైపుణ్యాన్ని సంపాదించి పెడుతుంది.” మనం నమ్మకంలోను, ప్రార్థనలోను, దేవుని చిత్తాన్ని నెరవేర్చడంలోను ఎడతెగక ఉండాలి. ఏ కళలోనైనా ఒక కళాకారుడు సాధన మానేసాడనుకోండి, ఏమవుతుందో మనకి తెలుసు. ఇదే సూత్రాన్ని, ఇదే సామాన్య జ్ఞానాన్ని మన ఆధ్యాత్మిక జీవితంలో అనుదినం అవలంబిస్తే మనమూ సర్వశ్రేష్టతని సంతరించుకోగలం.

డేవిడ్ లివింగ్ స్టన్ ఆశయం ఇది. “నా గమ్యాన్ని చేరేదాకా, అనుకున్నదాన్ని సాధించేదాకా ఆగిపోకూడదని నా దృఢ నిర్ణయం.” తడబాటులేని నిశ్చయంతో, దేవునిపై విశ్వాసంతో ఆయన విజయాలు సాధించాడు.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Men ought always to pray and not to faint - (Luke - 18:1) 

    “Go to the ant.” Tamerlane used to relate to his friends an anecdote of his early life. “I once,” he said, “was forced to take shelter from my enemies in a ruined building, where I sat alone for many hours. Desiring to divert my mind from my hopeless condition, I fixed my eyes on an ant that was carrying a grain of corn larger than itself up a high wall. I numbered the efforts it made to accomplish this object. The grain fell sixty-nine times to the ground, but the insect persevered, and the seventieth time it reached the top. This sight gave me courage at the moment, and I never forgot the lesson.”  —The King’s Business

    A prayer that takes the fact that past prayers have not been answered as a reason for languor has already ceased to be the prayer of faith. To the prayer of faith, the fact that prayers remain unanswered is only evidence that the moment of the answer is so much nearer. From first to last, the lessons and examples of our Lord all tell us that prayer which cannot persevere and urge its plea importunately, and renew, and renew itself again, and gather strength from every past petition, is not the prayer that will prevail.  —William Arthur

    Rubenstein, the great musician, once said, “If I omit practice one day, I notice it; if two days, my friends notice it; if three days, the public notice it.” It is the old doctrine, “Practice makes perfect.” We must continue believing, continue praying, continue doing His will. Suppose along any line of art, one should cease practicing, we know what the result would be. If we would only use the same quality of common sense in our religion that we use in our everyday life, we should go on to perfection.

    The motto of David Livingstone was in these words, “I determined never to stop until I had come to the end and achieved my purpose.” By unfaltering persistence and faith in God, he conquered.