Unshaken in Christ

 

దేవుడు ఆ పట్టణములోనున్నాడు. దానికి చలనము లేదు. అరుణోదయమున దేవుడు దానికి సహాయము చేయుచున్నాడు (కీర్తన 46: 5)

“దానికి చలనము లేదు” అనే మాట ఎంత ధన్యకరమైన మాట! ఈ లోకపు ఒడిదుడుకులు అన్నిటికీ అంత తేలికగా చలించిపోయే మనం, మన ప్రశాంతతను ఏదీ భంగం చేయలేని స్థితికి చేరుకోగలమా? అవును, ఇది సంభవమే. ఈ సంగతి అపొస్తలుడైన పౌలుకు తెలుసు. యెరూషలేముకి వెళ్ళబోతున్నపుడు అక్కడ తన కోసం “బంధకములు, శ్రమలు" కాచుకొని ఉన్నాయని తెలిసినా “ఈ విషయాలేమీ నన్ను కదిలించవు" అంటూ ధైర్యంగా చెప్పగలిగాడు. పౌలు జీవితంలోనూ, అనుభవంలోనూ గతించిపోదగిన బలహీనతలన్నీ గతించిపోయాయి. ఇక అతడు జీవితాన్ని గాని జీవితాశలను గానీ ప్రియంగా ఎంచుకోవడం లేదు. దేవుడు మన జీవితాల్లో చేయదలచుకున్నదాన్ని చెయ్యనిస్తే మనం కూడా అలాంటి స్థితికి చేరుకోగలం. అప్పుడు చికాకు పరిచే చిన్న చిన్న అవరోధాలు గాని, బాధ పెట్టే బరువైన శ్రమలు గానీ మన ఊహకందని ప్రశాంతతకు భంగం కలిగించలేవు. దేవుని మీద ఆనుకోవడం నేర్చుకున్నవాళ్ళకి బహుమానం ఇదే.

“జయించేవాడిని నా దేవుని మందిరంలో మూలస్థంభంగా చేస్తాను. అతణ్ణి అక్కడినుండి కదిలించడం ఎవరికీ సాధ్యం కాదు." దేవుని గుడిలో స్థంభంగా అచంచలంగా ఉండగలిగే ధన్యతను అందుకోవడం కోసం మనల్ని అక్కడికి తీసుకొచ్చేటప్పుడు కలిగే కుదుపులను భరించగలగాలి.

దేవుడు ఒక రాజ్యంలో లేక నగరంలో ఉంటే అది సీయోను పర్వతంలాగా స్థిరంగా ఉంటుంది. అలాగే ఆయన ఒక హృదయంలో ఉంటే దానికి ఇరువైపుల నుండి ఆపదలు చుట్టుముట్టి సముద్రపు హోరులాగా ఘోష పెట్టినప్పటికీ, ఆ హృదయంలో మాత్రం గొప్ప ప్రశాంతత నెలకొని ఉంటుంది. అలాటి ప్రశాంతతను ప్రపంచంలోని ఏ శక్తీ ఇవ్వలేదు. ఏ శక్తీ లాగేసుకోలేదు. ప్రతి చిన్న ప్రమాదపు గాలి వీచినప్పుడు కూడా మనుషుల హృదయాలు ఆకులా వణికిపోతాయెందుకు? దేవుడు ఉండవలసిన వాళ్ళ హృదయాల్లో లోకం ఉన్నందువల్లనే కదా. దాన్ని తొలగించి దాని స్థానంలో దేవుణ్ణి ప్రతిష్టించడమే కదా కావలసింది.

ప్రభువులో విశ్వాసముంచేవాళ్ళు సీయోను పర్వతంలాగా కదలక సిరులై ఉంటారు. మనల్ని బలపరిచే పాతకాలపు పద్యం ఒకటి ఉంది

నమ్మికతో దేవుణ్ణి ఆశ్రయించేవాళ్ళు

సీయోను శిఖరంలా నిలబడతారు నిండుగా

అది తొణకదు బెణకదు గడగడ వణకదు 

ఇనుములా, ఉక్కులా నిలిచే ఉంటుంది మొండిగా

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

God is in the midst of her; she shall not be moved: God shall help her, and that right early - (Ps  - 46:2,3,5)

    “Shall not be moved”—what an inspiring declaration! Can it be possible that we, who are so easily moved by the things of earth, can arrive at a place where nothing can upset us or disturb our calm? Yes, it is possible; and the Apostle Paul knew it. When he was on his way to Jerusalem where he foresaw that “bonds and afflictions” awaited him, he could say triumphantly, “But none of these things move me.” Everything in Paul’s life and experience that could be shaken had been shaken, and he no longer counted his life, or any of life’s possessions, dear to him. And we, if we will but let God have His way with us, may come to the same place, so that neither the fret and tear of little things of life nor the great and heavy trials, can have the power to move us from the peace that passeth understanding, which is declared to be the portion of those who have learned to rest only on God.

    “He that overcometh will I make a pillar in the temple of my God, and he shall go no more out.” To be as immovable as a pillar in the house of our God, is an end for which one would gladly endure all the shakings that may be necessary to bring us there!  —Hannah Whitall Smith

    When God is amid a kingdom or city He makes it as firm as Mount Zion, that cannot be removed. When He is amid a soul, though calamities throng about it on all hands, and roar like the billows of the sea, yet there is a constant calm within, such a peace as the world can neither give nor take away. What is it but want of lodging God in the soul, and that in His stead the world is in men’s hearts, that makes them shake like leaves at every blast of danger?  —Archbishop Leighton

    “They that trust in the Lord shall be as mount Zion, which cannot be removed, but abideth for ever.” There is a quaint old Scottish version that puts iron into our blood:

“Who sticketh to God in stable trust

As Zion’s mount, he stands full just,

Which moveth no whit, nor yet doth reel,

But standeth forever as stiff as steel!”

The Harp

 దేవాసక్తితో మీ యెడల ఆసక్తి కలిగియున్నాను (2 కొరింథీ 11:2)

అనుభవం గల వైణికుడు తన వీణను ఎంత ముద్దుగా చూసుకుంటాడు! పసిపిల్లవాడిని అక్కున చేర్చుకున్నట్టు దాన్ని నిమురుతూ మురిసిపోతుంటాడు. అతని జీవితమంతా దానితోనే ముడిపడి ఉంది. కాని దాన్ని శృతి చేసేటప్పుడు చూడండి, దాన్ని గట్టిగా పట్టుకుంటాడు. ఒక్కసారి గట్టిగా మీటుతాడు. అది నొప్పిలో ఉన్నట్లు తెరలు తెరలుగా నాదం వస్తుంటే దీక్షగా దాని పైకి వంగి ఆ నాదాన్ని వింటాడు. దాని శబ్దం సరిగ్గా లేకపోతే ఆ తీగను లాగి బిగిస్తాడు. అది బిగువుగా తెగిపోవడానికి సిద్ధంగా ఉన్నట్టు కనిపించినప్పటికీ మళ్ళీ గోటితో గట్టిగా మీటుతాడు. అలా ఆ ధ్వని అతనికి సంతృప్తికరంగా వినిపించి అతని మొహంలో చిరునవ్వు విరిసేదాకా ఆ వీణను అలా హింసిస్తాడు.

దేవుడు నీ జీవితంలో కూడా ఇలానే చేస్తున్నాడేమో గమనించు. ఏ వైణికుడూ తన వీణెను ప్రేమించనంతగా ఆయన నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాడు. నీలో అన్నీ అపశ్రుతులే. నీ హృదయతంతుల్ని ఏదో ఒక శ్రమతో కఠినంగా సాగదీస్తాడు. నీ వైపుకి శ్రద్ధగా వంగి ఆలకిస్తూ నిన్ను గోరుతో మీటుతాడు. నువ్వు బాధలో కోపంగా, కరుకుగా గొణుగుకుంటే నీ గురించి ఆయన హృదయం గాయపడుతుంది. అయినప్పటికీ 'నాది కాదు ప్రభూ, నీ చిత్తమే సిద్ధించుగాక' అనే స్వరం వినిపించేదాకా ఈ శ్రుతి చెయ్యడం చాలించడు. ఆ స్వరమే ఆయన చెవులకు దేవదూతల గానం కంటే మధురమైనది. నీ హృదయం బుద్ధితెచ్చుకుని ఆయన వ్యక్తిత్వంలోని పరిశుద్ధమైన లయను, రాగాన్ని సమ్మిళితం చేసుకునేదాకా మీటుతూనే ఉంటాడు.

వేయి తీగెల వీణ పలికే రాగాలు 

ప్రేమస్వరాల్లో మారుమ్రోగే సరాగాలు

ఆ మధురిమను బాధ పరిచే అపశ్రుతులు 

తెగిన తీగెల విషాద గతులు

ప్రేమ తరంగాలున్నాయి అశ్రు నయనాల్లో 

కిరీటముంది సిలువ మోసిన చేతుల్లో

శ్రమించనివాడు విజేత కాలేడు

కష్టపడనివాడు విశ్రాంతి పొందలేడు 

దౌర్భాగ్యపు కన్నీళ్లు, ఆనందభాష్పాలూ 

కావాలంటే రెండూ కోరుకో 

లేకుంటే ఏ ఒక్కటీ దక్కదు 

ఒక్కటే కావాలంటే తట్టుకోలేదు హృదయం

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

For I am jealous for you with a godly jealousy, because I promised you in marriage to one husband, to present you as a pure virgin to Christ - (2 Cor - 11:2 )

How an old harper dotes on his harp! How he fondles and caresses it, as a child resting on his bosom! His life is bound up in it. But, see him tuning it. He grasps it firmly, strikes a chord with a sharp, quick blow; and while it quivers as if in pain, he leans over intently to catch the first note that rises. The note, as he feared, is false and harsh. He strains the chord with the torturing thumb-screw; and though it seems ready to snap with the tension, he strikes it again, bending down to listen softly as before, till at length you see a smile on his face as the first true tone trembles upward.

So it may be that God is dealing with you. Loving you better than any harper loves his harp, He finds you a mass of jarring discords. He wrings your heartstrings with some torturing anguish; He bends over you tenderly, striking and listening; and, hearing only a harsh murmur, strikes you again, while His heart bleeds for you, anxiously waiting for that strain—“Not my will, but thine be done”—which is melody sweet to His ear as angels’ songs. Nor will He cease to strike until your chastened soul shall blend with all the pure and infinite harmonies of His own being. —Selected.

“Oh, the sweetness that dwells in a harp of many strings,

While each, all vocal with love in a tuneful harmony rings!

But, oh, the wail and the discord, when one and another is rent,

Tensionless, broken and lost, from the cherished instrument.

“For rapture of love is linked with the pain or fear of loss,

And the hand that takes the crown must ache with many a cross;

Yet he who hath never a conflict, hath never a victor’s palm,

And only the toilers know the sweetness of rest and calm.

“Only between the storms can the Alpine traveler know

Transcendent glory of clearness, marvels of gleam and glow;

Had he the brightness unbroken of cloudless summer days,

This had been dimmed by the dust and the veil of a brooding haze.

“Who would dare the choice, neither or both to know,

The finest quiver of joy or the agony thrill of woe!

Never the exquisite pain, then never the exquisite bliss,

For the heart that is dull to that can never be strung to this.”

Peter

మిమ్మును పూర్ణులనుగా చేసి స్థిరపరచి బలపరచును*_ (1 పేతురు 5:10) క్రీస్తుతో మనం ఏదైనా కొత్త సంబంధంలోకి ప్రవేశించబోయే ముందు ఆయనతో ఆ సంబంధం పెట్టుకోవడానికి మనకి యోగ్యత ఉన్నదా అన్న విషయంలో మనల్ని సంతృప్తిపర్చుకోవాలి. అందుకుతగ్గ మనోవికాసం మనకి ఉండాలి. ఏమాత్రం సందేహపు ఛాయలున్నా మన నిశ్చయత సడలిపోతుంది. ఇది గ్రహించి మనం ఆ నిర్ణయాన్ని, ఆ సమర్పణను, ఆ మార్గాన్ని నిస్సందేహంగా ఎంచుకోవాలి. ఒక చెట్టు నేలలో నాటుకుని ఉన్నట్టు, వివాహవేదిక మీద వధువు వరునికి శాశ్వతంగా అంకితమైనట్టు మరి తిరుగులేకుండా ఒకేసారి బేషరతుగా ఇది జరిగిపోవాలి. ఆపైన స్థిరపడి, బలపడి పరీక్షల నెదుర్కొనడానికి కొంతకాలం పడుతుంది. ఈ కాలంలో మన సంబంధం శాశ్వతమై అలవాటుగా మారిపోయేంత వరకు మనం వదలకుండా గట్టిగా అంటిపెట్టుకుని ఉండాలి. డాక్టరు విరిగిన చెయ్యిని అతకడంలాటిదే ఇది. దాన్ని చెక్కముక్కల మధ్య అటూ ఇటూ కదలకుండా ఉంచుతారు. దేవుడు కూడా తన పిల్లలు విశ్వాసపు తొలిదశల్లో చంచలులు కాకుండా ఉండడానికి తన ఆత్మ సంబంధమైన పిండికట్టు వాళ్ళచుట్టూ కడతాడు. ఇది మనకి కష్టంగా ఉండవచ్చు గాని "తన నిత్యమహిమకు క్రీస్తునందు మిమ్మును పిలిచిన సర్వకృపానిధియగు దేవుడు కొంచెము కాలము మీరు శ్రమపడిన పిమ్మట తానే మిమ్ములను పూర్ణులనుగా చేసి స్థిరపరచి బలపరచును.” పాపానికి, రోగానికి ఒకటే సహజ ధర్మం ఉంది. పరిస్థితుల ప్రభావానికి మనం లొంగి కృంగితే, ఇక అంతే. శోధకుని శక్తి మనల్ని పూర్తిగా అధోగతికి తొక్కేస్తుంది. అయితే ఆత్మీయ జీవనానికి, భౌతిక జీవనానికి కూడా వర్తించే మరొక ధర్మం కూడా ఉంది. క్రీస్తులో ఉంటే మనం వర్థిల్లుతాము. ఈ సూత్రం మొదట చెప్పిన సూత్రాన్ని నిర్వీర్యం చేసి, దానికధికారం లేకుండా చేస్తుంది. కాని దీన్ని చెయ్యడానికి మనకి నిజమైన ఆత్మశక్తి, దృఢ నిశ్చయం, అలవడిన విశ్వాసం, స్థిరమైన క్రైస్తవ జీవితం ఉండాలి. మన ఫ్యాక్టరీలో ఉపయోగించే శక్తిలాటితే ఇది కూడా. యంత్రానికున్న బెల్టు తిరుగుతూనే ఉండాలి. శక్తి ఎప్పుడూ అక్కడ ఉంటుంది. కాని దాన్ని మనకు ఉపయోగపడే యంత్రాల చక్రాలకు బెల్టు వేసి కలపాలి. ఇలా చేసినప్పుడు మాత్రమే ఆ జనరేటరులోని శక్తి మిగతా యంత్రాలన్నిటినీ తిప్పుతుంది. ఎన్నుకోవడం, నమ్మడం, కట్టుబడి ఉండడం, దేవునితో నిలకడగా నడిచి వెళ్ళడం వీటన్నిటికీ ఆత్మీయ సూత్రాలున్నాయి. ఇవన్నీ పరిశుద్ధాత్మ మనల్ని పవిత్రపరచడానికి, స్వస్థపరచడానికి అవసరం