Refreshing Dew

 

చెట్టునకు మంచు ఉన్నట్లు నేనతనికుందును (హోషేయ 14:5) 

మంచు కురవడం వల్ల ఎంత తాజాదనం! భూమిని నూతన పరచడానికి ఇది ప్రకృతి అందించే కానుక. మంచు రాత్రిలో కురుస్తుంది. ఇది లేకుంటే మొక్కలు ఎదగవు. బైబిల్లో ఈ మంచుకున్న విలువకి గుర్తింపు ఉంది. దీన్ని ఆత్మీయ తాజాదనానికి సాదృశ్యంగా వాడారు. ప్రకృతి మంచును కురిపించినట్టే దేవుడు తన ప్రజలకు క్రొత్త శక్తిని ఉత్సాహాన్ని ఇస్తుంటాడు. తీతు 3:5లో ఈ ఆత్మీయ తాజాదనాన్ని గురించిన ప్రసక్తి పరిశుద్ధాత్ముని పరిచర్య గురించి చెప్పే సందర్భంలో కనిపిస్తుంది. "పరిశుద్ధాత్మ నూతన స్వభావమును కలుగజేయును."

చాలామంది దైవ సేవకులు కూడా ఈ పరలోకపు మంచు కున్న ప్రాముఖ్యత గురించి పట్టించుకోరు. అందువల్ల వాళ్లలో స్వచ్ఛత, చురుకుదనం ఉండవు. ఆధ్యాత్మిక మంచు లేకపోవడంతో వాళ్ల ఆత్మలు తోటకూరకాడల్లాగా వేలాడుతూ ఉంటాయి. 

నాతోటి సేవకులారా, భోజనం చేయకుండా శ్రమించి పని చేస్తుంటే కూలివాడి గతి ఏమవుతుందో మీకు తెలుసు కదా. అలానే పరలోకపు మన్నాను తినకుండా తన తోటివారికి వాక్య పరిచర్య చేయబూనుకునేవాళ్ల గతి కూడా అంతే. అప్పుడప్పుడూ ఆత్మీయాహారం తీసుకుంటామంటే కుదరదు. ప్రతినిత్యం పరిశుద్ధాత్మ సహాయంతో నువ్వు నూతనత్వం పొందాలి. నీలో ప్రతి అణువు జీవంతో ఉట్టిపడుతూ ఉరకలేస్తున్న స్థితికీి, నువ్వు నీరసించిపోయి కళ్ళు తేలేసిన స్థితికీ తేడా నీకే తెలుస్తుంది గదా. నిశ్చలమైన ధ్యానం, వాక్యాన్ని వంటబట్టించుకునే శ్రద్ధ నీ మీద మంచు కురవడానికి సహాయం చేస్తాయి. రాత్రివేళల్లో ఆకులన్నీ నిశ్చలంగా ఉన్నపుడు వాటి రంద్రాలు తెరుచుకుని ఆకాశపు మంచును జుర్రుకుంటాయి. ఆత్మసంబంధమైన మంచు దేవుని సన్నిధిలో నిర్మలమైన ధ్యానంవల్ల నీ మీద కురుస్తుంది. ఆయన సన్నిధిలో ధ్యాన ముద్ర వహించు. తొందరపాటు మంచును అడ్డగిస్తుంది. నీ ఆకులన్నీ మంచులో తడిసేదాకా ఆయన సన్నిధిలో వేచి ఉండు. ఆ పైన నీ విధి నిర్వహణకు తాజాదనంతో క్రీస్తులో చురుకుదనంతో ఉత్సాహంతో బయలుదేరి వెళ్ళు.  

వేడిమి గాని, గాలి గాని ఉన్నపుడు మంచు కురవదు, వాతావరణం చల్లారాలి.  గాలి స్తంభించాలి. పరిసరాలన్నీ చల్లగా, నిశ్చలంగా అయిపోతేనే గాని గాలిలోని తేమ మంచు ముత్యాలుగా మారి ఆకులమీద, పువ్వుల మీద కురవదు. అలానే మనిషి హృదయం కూడా ఆ ప్రశాంత గంభీర ముద్ర వహించి మౌనంగా, నిశ్చలంగా ఉన్నపుడే పరిశుద్ధాత్మ ఆ హృదయంలోకి దిగి వస్తాడు.

నీ నిశ్చలత్వపు మంచు కురిపించు

ప్రభూ నా అసహనాన్ని ఖండించు

కదులుతూ మెదులుతూ కలవరపడే

నా మనస్సులో నీ శాంతిని స్థాపించు

కోరికలతో వేసారిన నా హృదయంలోకి

నీ చల్లని ఊపిరి పంపించు

భూకంప అగ్నిజ్వాలల్లో

వినబడే నీ కోమల స్వరాన్ని వినిపించు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I will be as the dew unto Israel - (Hos - 14:5 )

     The dew is a source of freshness. It is nature’s provision for renewing the face of the earth. It falls at night, and without it, the vegetation would die. It is this great value of the dew which is so often recognized in the Scriptures. It is used as the symbol of spiritual refreshing. Just as nature is bathed in dew, so the Lord renews His people. In Titus 3:5 the same thought of spiritual refreshing is connected with the ministry of the Holy Ghost—“renewing of the Holy Ghost.”

    Many Christian workers do not recognize the importance of the heavenly dew in their lives, and as a result, they lack freshness and vigor. Their spirits are drooping for lack of dew.

    Beloved fellow-worker, you recognize the folly of a laboring man attempting to do his day’s work without eating. Do you recognize the folly of a servant of God attempting to minister without eating the heavenly manna? Nor will it suffice to have spiritual nourishment occasionally. Every day you must receive the renewing of the Holy Ghost. You know when your whole being is pulsating with the vigor and freshness of Divine life and when you feel jaded and worn. Quietness and absorption bring the dew. At night when the leaf and blade are still, the vegetable pores are open to receive the refreshing and invigorating bath; so spiritual dew comes from quiet lingering in the Master’s presence. Get still before Him. Haste will prevent your receiving the dew. Wait before God until you feel saturated with His presence; then go forth to your next duty with the conscious freshness and vigor of Christ.  —Dr. Pardington

    Dew will never gather while there is either heat or wind. The temperature must fall, and the wind ceases, and the air come to a point of coolness and rest—absolute rest, so to speak—before it can yield up its invisible particles of moisture to bedew either herb or flower. So the grace of God does not come forth to rest the soul of man until the still point is fairly and fully reached.

“Drop Thy still dews of quietness,

Till all our strivings cease:

Take from our souls the strain and stress;

And let our ordered lives confess

The beauty of Thy peace.

“Breathe through the pulses of desire

Thy coolness and Thy balm;

Let sense be dumb, its beats expire:

Speak through the earthquake, wind, and fire,

O still small voice of calm!”

Unshaken in Christ

 

దేవుడు ఆ పట్టణములోనున్నాడు. దానికి చలనము లేదు. అరుణోదయమున దేవుడు దానికి సహాయము చేయుచున్నాడు (కీర్తన 46: 5)

“దానికి చలనము లేదు” అనే మాట ఎంత ధన్యకరమైన మాట! ఈ లోకపు ఒడిదుడుకులు అన్నిటికీ అంత తేలికగా చలించిపోయే మనం, మన ప్రశాంతతను ఏదీ భంగం చేయలేని స్థితికి చేరుకోగలమా? అవును, ఇది సంభవమే. ఈ సంగతి అపొస్తలుడైన పౌలుకు తెలుసు. యెరూషలేముకి వెళ్ళబోతున్నపుడు అక్కడ తన కోసం “బంధకములు, శ్రమలు" కాచుకొని ఉన్నాయని తెలిసినా “ఈ విషయాలేమీ నన్ను కదిలించవు" అంటూ ధైర్యంగా చెప్పగలిగాడు. పౌలు జీవితంలోనూ, అనుభవంలోనూ గతించిపోదగిన బలహీనతలన్నీ గతించిపోయాయి. ఇక అతడు జీవితాన్ని గాని జీవితాశలను గానీ ప్రియంగా ఎంచుకోవడం లేదు. దేవుడు మన జీవితాల్లో చేయదలచుకున్నదాన్ని చెయ్యనిస్తే మనం కూడా అలాంటి స్థితికి చేరుకోగలం. అప్పుడు చికాకు పరిచే చిన్న చిన్న అవరోధాలు గాని, బాధ పెట్టే బరువైన శ్రమలు గానీ మన ఊహకందని ప్రశాంతతకు భంగం కలిగించలేవు. దేవుని మీద ఆనుకోవడం నేర్చుకున్నవాళ్ళకి బహుమానం ఇదే.

“జయించేవాడిని నా దేవుని మందిరంలో మూలస్థంభంగా చేస్తాను. అతణ్ణి అక్కడినుండి కదిలించడం ఎవరికీ సాధ్యం కాదు." దేవుని గుడిలో స్థంభంగా అచంచలంగా ఉండగలిగే ధన్యతను అందుకోవడం కోసం మనల్ని అక్కడికి తీసుకొచ్చేటప్పుడు కలిగే కుదుపులను భరించగలగాలి.

దేవుడు ఒక రాజ్యంలో లేక నగరంలో ఉంటే అది సీయోను పర్వతంలాగా స్థిరంగా ఉంటుంది. అలాగే ఆయన ఒక హృదయంలో ఉంటే దానికి ఇరువైపుల నుండి ఆపదలు చుట్టుముట్టి సముద్రపు హోరులాగా ఘోష పెట్టినప్పటికీ, ఆ హృదయంలో మాత్రం గొప్ప ప్రశాంతత నెలకొని ఉంటుంది. అలాటి ప్రశాంతతను ప్రపంచంలోని ఏ శక్తీ ఇవ్వలేదు. ఏ శక్తీ లాగేసుకోలేదు. ప్రతి చిన్న ప్రమాదపు గాలి వీచినప్పుడు కూడా మనుషుల హృదయాలు ఆకులా వణికిపోతాయెందుకు? దేవుడు ఉండవలసిన వాళ్ళ హృదయాల్లో లోకం ఉన్నందువల్లనే కదా. దాన్ని తొలగించి దాని స్థానంలో దేవుణ్ణి ప్రతిష్టించడమే కదా కావలసింది.

ప్రభువులో విశ్వాసముంచేవాళ్ళు సీయోను పర్వతంలాగా కదలక సిరులై ఉంటారు. మనల్ని బలపరిచే పాతకాలపు పద్యం ఒకటి ఉంది

నమ్మికతో దేవుణ్ణి ఆశ్రయించేవాళ్ళు

సీయోను శిఖరంలా నిలబడతారు నిండుగా

అది తొణకదు బెణకదు గడగడ వణకదు 

ఇనుములా, ఉక్కులా నిలిచే ఉంటుంది మొండిగా

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

God is in the midst of her; she shall not be moved: God shall help her, and that right early - (Ps  - 46:2,3,5)

    “Shall not be moved”—what an inspiring declaration! Can it be possible that we, who are so easily moved by the things of earth, can arrive at a place where nothing can upset us or disturb our calm? Yes, it is possible; and the Apostle Paul knew it. When he was on his way to Jerusalem where he foresaw that “bonds and afflictions” awaited him, he could say triumphantly, “But none of these things move me.” Everything in Paul’s life and experience that could be shaken had been shaken, and he no longer counted his life, or any of life’s possessions, dear to him. And we, if we will but let God have His way with us, may come to the same place, so that neither the fret and tear of little things of life nor the great and heavy trials, can have the power to move us from the peace that passeth understanding, which is declared to be the portion of those who have learned to rest only on God.

    “He that overcometh will I make a pillar in the temple of my God, and he shall go no more out.” To be as immovable as a pillar in the house of our God, is an end for which one would gladly endure all the shakings that may be necessary to bring us there!  —Hannah Whitall Smith

    When God is amid a kingdom or city He makes it as firm as Mount Zion, that cannot be removed. When He is amid a soul, though calamities throng about it on all hands, and roar like the billows of the sea, yet there is a constant calm within, such a peace as the world can neither give nor take away. What is it but want of lodging God in the soul, and that in His stead the world is in men’s hearts, that makes them shake like leaves at every blast of danger?  —Archbishop Leighton

    “They that trust in the Lord shall be as mount Zion, which cannot be removed, but abideth for ever.” There is a quaint old Scottish version that puts iron into our blood:

“Who sticketh to God in stable trust

As Zion’s mount, he stands full just,

Which moveth no whit, nor yet doth reel,

But standeth forever as stiff as steel!”

The Harp

 దేవాసక్తితో మీ యెడల ఆసక్తి కలిగియున్నాను (2 కొరింథీ 11:2)

అనుభవం గల వైణికుడు తన వీణను ఎంత ముద్దుగా చూసుకుంటాడు! పసిపిల్లవాడిని అక్కున చేర్చుకున్నట్టు దాన్ని నిమురుతూ మురిసిపోతుంటాడు. అతని జీవితమంతా దానితోనే ముడిపడి ఉంది. కాని దాన్ని శృతి చేసేటప్పుడు చూడండి, దాన్ని గట్టిగా పట్టుకుంటాడు. ఒక్కసారి గట్టిగా మీటుతాడు. అది నొప్పిలో ఉన్నట్లు తెరలు తెరలుగా నాదం వస్తుంటే దీక్షగా దాని పైకి వంగి ఆ నాదాన్ని వింటాడు. దాని శబ్దం సరిగ్గా లేకపోతే ఆ తీగను లాగి బిగిస్తాడు. అది బిగువుగా తెగిపోవడానికి సిద్ధంగా ఉన్నట్టు కనిపించినప్పటికీ మళ్ళీ గోటితో గట్టిగా మీటుతాడు. అలా ఆ ధ్వని అతనికి సంతృప్తికరంగా వినిపించి అతని మొహంలో చిరునవ్వు విరిసేదాకా ఆ వీణను అలా హింసిస్తాడు.

దేవుడు నీ జీవితంలో కూడా ఇలానే చేస్తున్నాడేమో గమనించు. ఏ వైణికుడూ తన వీణెను ప్రేమించనంతగా ఆయన నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాడు. నీలో అన్నీ అపశ్రుతులే. నీ హృదయతంతుల్ని ఏదో ఒక శ్రమతో కఠినంగా సాగదీస్తాడు. నీ వైపుకి శ్రద్ధగా వంగి ఆలకిస్తూ నిన్ను గోరుతో మీటుతాడు. నువ్వు బాధలో కోపంగా, కరుకుగా గొణుగుకుంటే నీ గురించి ఆయన హృదయం గాయపడుతుంది. అయినప్పటికీ 'నాది కాదు ప్రభూ, నీ చిత్తమే సిద్ధించుగాక' అనే స్వరం వినిపించేదాకా ఈ శ్రుతి చెయ్యడం చాలించడు. ఆ స్వరమే ఆయన చెవులకు దేవదూతల గానం కంటే మధురమైనది. నీ హృదయం బుద్ధితెచ్చుకుని ఆయన వ్యక్తిత్వంలోని పరిశుద్ధమైన లయను, రాగాన్ని సమ్మిళితం చేసుకునేదాకా మీటుతూనే ఉంటాడు.

వేయి తీగెల వీణ పలికే రాగాలు 

ప్రేమస్వరాల్లో మారుమ్రోగే సరాగాలు

ఆ మధురిమను బాధ పరిచే అపశ్రుతులు 

తెగిన తీగెల విషాద గతులు

ప్రేమ తరంగాలున్నాయి అశ్రు నయనాల్లో 

కిరీటముంది సిలువ మోసిన చేతుల్లో

శ్రమించనివాడు విజేత కాలేడు

కష్టపడనివాడు విశ్రాంతి పొందలేడు 

దౌర్భాగ్యపు కన్నీళ్లు, ఆనందభాష్పాలూ 

కావాలంటే రెండూ కోరుకో 

లేకుంటే ఏ ఒక్కటీ దక్కదు 

ఒక్కటే కావాలంటే తట్టుకోలేదు హృదయం

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

For I am jealous for you with a godly jealousy, because I promised you in marriage to one husband, to present you as a pure virgin to Christ - (2 Cor - 11:2 )

How an old harper dotes on his harp! How he fondles and caresses it, as a child resting on his bosom! His life is bound up in it. But, see him tuning it. He grasps it firmly, strikes a chord with a sharp, quick blow; and while it quivers as if in pain, he leans over intently to catch the first note that rises. The note, as he feared, is false and harsh. He strains the chord with the torturing thumb-screw; and though it seems ready to snap with the tension, he strikes it again, bending down to listen softly as before, till at length you see a smile on his face as the first true tone trembles upward.

So it may be that God is dealing with you. Loving you better than any harper loves his harp, He finds you a mass of jarring discords. He wrings your heartstrings with some torturing anguish; He bends over you tenderly, striking and listening; and, hearing only a harsh murmur, strikes you again, while His heart bleeds for you, anxiously waiting for that strain—“Not my will, but thine be done”—which is melody sweet to His ear as angels’ songs. Nor will He cease to strike until your chastened soul shall blend with all the pure and infinite harmonies of His own being. —Selected.

“Oh, the sweetness that dwells in a harp of many strings,

While each, all vocal with love in a tuneful harmony rings!

But, oh, the wail and the discord, when one and another is rent,

Tensionless, broken and lost, from the cherished instrument.

“For rapture of love is linked with the pain or fear of loss,

And the hand that takes the crown must ache with many a cross;

Yet he who hath never a conflict, hath never a victor’s palm,

And only the toilers know the sweetness of rest and calm.

“Only between the storms can the Alpine traveler know

Transcendent glory of clearness, marvels of gleam and glow;

Had he the brightness unbroken of cloudless summer days,

This had been dimmed by the dust and the veil of a brooding haze.

“Who would dare the choice, neither or both to know,

The finest quiver of joy or the agony thrill of woe!

Never the exquisite pain, then never the exquisite bliss,

For the heart that is dull to that can never be strung to this.”