Praise in the Midst of Trouble

 

దేవునికి ఎల్లప్పుడును స్తుతి యాగము చేయుదము - (హెబ్రీ 13:15).

ఒక దైవ సేవకుడు చీకటిగా మురికి వాసన కొడుతున్న కొడుతున్న చిన్న గుడిసెలోకి తొంగి చూసాడు. "ఎవరు బాబూ అది?" అంటూ ఒక నీరసమైన స్వరం వినబడింది. అగ్గిపుల్ల వెలిగించేసరికి అవసరాలతో, బాధలతో శుష్కించి పోయిన ఒక ముసలి ఆకారం కనిపించింది. నల్లగా ముడతలు పడి పోయిన ముఖంలో జాలిగా, బేలగా ప్రశాంతంగా చూసే కళ్ళు. ఆ కుక్కి మంచం మీద పడి ఉన్న ఒక ముసలవ్వ. ఫిబ్రవరి నెల చలి వణికించేస్తున్న ఆ గుడిసెలో చలి కాచుకునేందుకు కుంపటి లేదు. ఆమెకు తినడానికి తిండి లేదు. ఆమెకి ఉన్నవల్లా రెండే రెండు. కీళ్లవాతం, దేవుని పై విశ్వాసం. ఇక అంతకంటే దిక్కులేని స్థితిలో మరెవరూ ఉండరు. కానీ ఆ ముసలవ్వ తనకు ఇష్టమైన పాట ఒకటి పాడి వినిపించింది.

నేను పడే కష్టం తెలియదెవరికీ 

యేసుకు తప్ప తెలియదెవరికీ 

నేను పడే కష్టం తెలియదెవరికీ 

హల్లెలూయా స్తోత్రం

పడుతూ ఉంటాను లేస్తూ ఉంటాను

నిలబడతాను కూలిపోతాను

మహిమ నా చుట్టూ ప్రకాశిస్తుంది

హల్లెలూయ స్తోత్రం

ఇలా సాగిపోతుంది "నేను చేసే పనెవరూ చూడరు. నా బాధలెవరికీ తెలియవు." మళ్ళీ వెంటనే "హల్లెలూయా స్తోత్రం." ఇక చివరి చరణం చూడండి.

నాకున్న సంతోషం తెలియదెవరికీ

యేసుకు తప్ప తెలియదెవరికీ 

ఎటుబోయినను శ్రమపడుచున్నను ఇరికింపబడువారము కాము,  అపాయములో ఉన్నను కేవలము ఉపాయము లేనివారము కాము. తరుమబడుచున్నను దిక్కులేని వారము కాము. పడద్రోయబడినను నశించువారము కాము ఆ ముసలవ్వకున్న ఆనందాన్ని అర్థం చేసుకోవాలంటే ఈ వాక్యాన్ని గుర్తు చేసుకోవలసిందే.

   మార్టిన్ లూథర్ తన మరణశయ్య మీద ఉన్నాడు. బాధతో మూలుగుతూ ఆ బాధలోనే నాలుగు మాటలు చెప్పగలిగాడు. "ఈ బాధలన్నీ ప్రెస్ లో కంపోజర్లు టైపు సెట్టింగ్ చెయ్యడం లాంటివి. కంపోజ్ చేసినప్పుడు మన అర్ధాన్ని అందరూ చదవగలరు." కానీ అప్పటిదాకా కూడా మనం ఆగనక్కర్లేదు. తుఫాను వస్తున్నప్పుడు ఓడలో తిరుగుతూ నావికులకి ధైర్యం చెపుతున్న పౌలు విషయం ఊహించండి. భయంతో కొయ్యబారిపోయిన వాళ్లతో 'ధైర్యం తెచ్చుకోండి' అంటున్నాడు. పౌలు, లూథరు, ఆ ముసలి నీగ్రో స్త్రీ వీళ్లంతా వికసించిన సూర్యకాంతి పుష్పాలు.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Let us offer the sacrifice of praise to God continually - (Heb  13:15)

A city missionary, stumbling through the dirt of a dark entry, heard a voice say, “Who’s there, Honey?” Striking a match, he caught a vision of earthly want and suffering, of saintly trust and peace, “cut in ebony”—calm, appealing eyes set amid the wrinkles of a pinched, black face that lay on a tattered bed. It was a bitter night in February, and she had no fire, no fuel, no light. She had had no supper, no dinner, no breakfast. She seemed to have nothing at all but rheumatism and faith in God. One could not well be more completely exiled from all pleasantness of circumstances, yet the favorite song of this old creature ran:

“Nobody knows de trouble I see,  

Nobody knows but Jesus;  

Nobody knows de trouble I see—  

Sing Glory Hallelu!  

“Sometimes I’m up, sometimes I’m down,  

Sometimes I’m level on the groun’,  

Sometimes the glory shines aroun’  

Sing Glory Hallelu!”  

And so it went on: “Nobody knows de work I do, Nobody knows de griefs I have,” the constant refrain being the “Glory Hallelu!” until the last verse rose:

“Nobody knows de joys I have,  

Nobody knows but Jesus!”

“Troubled on every side, yet not distressed; perplexed, but not in despair; persecuted, but not forsaken; cast down, but not destroyed.” It takes great Bible words to tell the cheer of that old negro auntie.

Remember Luther on his sickbed. Between his groans, he managed to preach on this wise: “These pains and trouble here are like the type which the printers set; as they look now, we have to read them backward, and they seem to have no sense or meaning in them; but up yonder, when the Lord God prints us off in the life to come, we shall find they make brave reading.” Only we do not need to wait till then. Remember Paul walking the hurricane deck amid a boiling sea, bidding the frightened crew “Be of good cheer,” Luther, the old negro auntie—all of them human sunflowers. —Wm. G. Garnett

Alone With God

యాకోబు ఒక్కడు మిగిలిపోయెను;  ఒక నరుడు తెల్లవారు వరకు అతనితో పెనుగులాడెను - (ఆది 32:24)

ఒక్కడే మిగిలిపోయాడు. ఈ మాటలు మన ఒక్కొక్కరిలో ఎంత భిన్నమైన అనుభవాలను గుర్తుకు తెస్తున్నాయి! కొందరికి ఒంటరితనం, చింత గుర్తొస్తాయి. కొందరికి ప్రశాంతత, విశ్రాంతి స్ఫురిస్తాయి. దేవుడు లేకుండా ఒక్కడే మిగిలిపోవడం చాలా భయంకరమైన స్థితి! కాని దేవునితో ఒంటరిగా ఉండడం పరలోకపు ఆనందానికి మారు పేరు. దేవునికి చెందినవాళ్ళు ఎక్కువ సమయాన్ని ఒంటరిగా ఆయనతో గడపగలిగితే, గతంలో లాగా ఈ కాలంలో కూడా ఆత్మలో వీరులైనవారు మనకి ఉంటారు.

మన ప్రభువే మనకి మాదిరి. దేవునితో ఒంటరిగా గడపడానికి క్రీస్తు ఎన్నిసార్లు వెళ్ళేవాడో గమనించండి. 'మీరు ప్రార్థించేటప్పుడు మీ గదిలోనికి వెళ్ళి తలుపు వేసుకుని ప్రార్థించండి' అని ఆయన ఆజ్ఞాపించడంలో చాలా గొప్ప ప్రయోజనముంది.

ఏలీయా, ఎలీషాలు దేవునితో ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడే అద్భుత కార్యాలు జరిగాయి. యాకోబు దేవునితో ఒంటరిగా ఉన్నందువల్లే రాజవంశానికి మూలపురుషుడయ్యాడు. మనం కూడా కాగలం. దేవుడతణ్ణి దర్శించినప్పుడు యెహోషువ ఒంటరిగా ఉన్నాడు (యెహోషువ 1:1). గిద్యోను, యెఫ్తా ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడే ఇశ్రాయేలును రక్షించమని వాళ్ళకి ఆజ్ఞ వచ్చింది (న్యాయాధి 6:11; 11:29). అరణ్యంలో మండే పొద దగ్గర మోషే ఒక్కడే ఉన్నాడు (నిర్గమ 3:1-5). దేవదూత కొర్నేలి దగ్గరకి వచ్చినప్పుడు అతను ఒక్కడే ఉండి ప్రార్థన చేసుకుంటున్నాడు (అపొ.కా. 10:2). పేతురు అన్యుల దగ్గరకి వెళ్ళమని ఆజ్ఞ వచ్చినప్పుడు మిద్దె మీద అతనితో ఎవరూ లేరు. బాప్తిస్మమిచ్చే యోహాను అరణ్యంలో ఒక్కడే ఉన్నాడు (లూకా 1:8).  ప్రియ శిష్యుడైన యోహాను పత్మసులో ఒంటరిగా దేవునికి సన్నిహితంగా ఉన్నాడు (ప్రకటన 1:9).

దేవునితో ఒంటరితనాన్ని కోరుకోండి. మనం ఆశీర్వాదాలు పొందితేనే ఇతరులకి ఆశీర్వాదకారణంగా ఉంటాము. ఒంటరి ప్రార్థనను మనం నిర్లక్ష్యం చేస్తే మనల్ని మనమే నష్టపరచుకోవడం కాకుండా ఇతరులకి దీవెనలందకుండా చేసిన వాళ్ళమవుతాము. ఒంటరి ప్రార్థనల వల్ల బయట మనం చేసే పని తగ్గవచ్చు. అయితే మనలోని శక్తి నూరంతలు పెరుగుతుంది. ఫలితంగా మనుషులు క్రీస్తునే మనలో చూస్తారు.

ఒంటరి ప్రార్థన ప్రాముఖ్యత గురించి ఎంత చెప్పినా అతిశయోక్తి కాదు.

మౌనంగా ప్రభు సన్నిధిని

ఎన్నికైన భక్తులు ఏకాంతాన

ధ్యానించక పోతే

ఎంత చేసినా సఫలం కావు

ఎంచదగ్గ దైవకార్యాలు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And Jacob was left alone; and there wrestled a man with him until the breaking of the day - (Gen - 32:24)

Left alone! What different sensations those words conjure up to each of us. To some they spell loneliness and desolation, to others rest and quiet. To be left alone without God, would be too awful for words, but to be left alone with Him is a foretaste of Heaven! If His followers spent more time alone with Him, we should have spiritual giants again.

The Master set us an example. Note how often He went to be alone with God; and He had a mighty purpose behind the command, “When thou prayest, enter into thy closet, and when thou hast shut thy door, pray.”

The greatest miracles of Elijah and Elisha took place when they were alone with God. It was alone with God that Jacob became a prince; and just there that we, too, may become princes—“men (aye, and women too!) wondered at” (Zech. 3:8). Joshua was alone when the Lord came to him. (Josh. 1:1) Gideon and Jephthah were by themselves when commissioned to save Israel. (Judges 6:11 and 11:29) Moses was by himself at the wilderness bush. (Exodus 3:1-5) Cornelius was praying by himself when the angel came to him. (Acts 10:2) No one was with Peter on the house top, when he was instructed to go to the Gentiles. (Acts 10:9) John the Baptist was alone in the wilderness (Luke 1:90), and John the Beloved alone in Patmos, when nearest God. (Rev. 1:9)

Covet to get alone with God. If we neglect it, we not only rob ourselves, but others too, of blessing, since when we are blessed we are able to pass on blessing to others. It may mean less outside work; it must mean more depth and power, and the consequence, too, will be “they saw no man save Jesus only.”

To be alone with God in prayer cannot be over-emphasized.

“If chosen men had never been alone,  

In deepest silence open-doored to God,  

No greatness ever had been dreamed or done.”

More Than Sufficient

 

నా కృప నీకు చాలును - (2 కొరింథీ 12:9). 

ఒకరోజు కష్టపడి పనిచేసి తిరిగి వెళ్తున్నాను. చాలా అలసటగా ఉంది. చాలా నీరసించిపోయి ఉన్నాను. హఠాత్తుగా మెరుపు మెరిసినట్లు ఈ వాక్యం నాకు తోచింది. "నా కృప నీకు చాలును." ఇంటికి చేరి నా బైబిలు తీసి చూసాను. నా కృప నీకు చాలును. నిజమే ప్రభూ. ఒక్కసారి ఆనందంతో గట్టిగా నవ్వు వచ్చింది. అబ్రాహాము ఎందుకు నవ్వుకుంటూ ఉండేవాడో అప్పుడు అర్ధం అయింది. అపనమ్మకం అనేది ఉందని కూడా నమ్మశక్యం కాలేదు. ఆ క్షణంలో ఎలా అనిపించిందంటే ఒక చిన్న చేపకి దాహం వేసింది వేసిందట. నీళ్లు తాగితే నదిలో నీళ్లన్నీ అయి పోతాయేమోనని భయపడిందట ఆ చేప. ఇలా ఉంది నా పరిస్థితి. గోదావరి అంటుంది, "ఓ చిన్న చేపా, నీ దాహం తీర్చుకో, నాలోని నీళ్లు నీకు చాలు". లేదా ఏడు సంవత్సరాల సమృద్ధి తరువాత ఓ చిట్టెలుక తాను కరువుతో చనిపోతానేమోనని భయపడినట్టుంది. యోసేపు దానితో అంటాడు "ఓ చిట్టెలుకా దిగులుపడకు, నా ధాన్యపు కొట్టులోనిది నీకు చాలు." ఇంకా ఆలోచిస్తే ఒక మనిషి పర్వతం మీద నిలబడి అనుకుంటున్నాడు "ప్రతీసారి నేను ఇంత గాలి పీల్చుకుంటున్నాను. వాతావరణంలోని ఆక్సిజన్ అంతా అయిపోతుందేమో." అయితే భూమి అంటుంది "ఓ మనిషీ, నీ ఇష్టం వచ్చినంత గాలితో మీ ఊపిరితిత్తుల్ని నింపుకో. నా చుట్టూ ఆవరించి ఉన్న వాతావరణం నీకు సరిపోతుంది."

ఓ సోదరులారా! నమ్మకం ఉంచండి. కొంచెం పాటి విశ్వాసం మీ హృదయాలను పరలోకానికి తీసుకువెళ్తుంది. గొప్ప విశ్వాసమైతే పరలోకాన్నే మీ హృదయాల్లోకి తీసుకు వస్తుంది.

ఘనకార్యాలు చేయించే

గొప్ప కృప దేవునిది

హృదయాన్ని ముంచెత్తే కెరటాలు

ఊపిరాడనియ్యని పెనుగాలులు 

అలవిగాని విపరీతాలు కూడివచ్చినా

దేవుని కృప చాలు

చిన్న పనులు చేసిపెట్టే

గొప్ప కృప దేవునిది

చిరాకు పెట్టే చిన్న చిన్న దిగుళ్ళు

జోరీగల హోరు పెట్టే శోధనలు

మనశ్శాంతిని పాడు చేసే ముళ్ళు

అన్నింటినీ మరిపిస్తాయి ఆయన కృపా పరవళ్ళు

పరలోకపు బొక్కసంలో మన పేరున పేరున చాలా మొత్తం ఉంది. విశ్వాసాన్ని చూపించి ఆ డబ్బును తీసుకోవచ్చు. ఇష్టం వచ్చినంత తీసుకోండి.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

My grace is sufficient for thee - (2 Cor - 12:9)

The other evening I was riding home after a heavy day’s work. I felt very wearied, and sore depressed, when swiftly, and suddenly as a lightning flash, that text came to me, “My grace is sufficient for thee.” I reached home and looked it up in the original, and at last, it came to me in this way, “MY grace is sufficient for thee”; and I said, “I should think it is, Lord,” and burst out laughing. I never fully understood what the holy laughter of Abraham was until then. It seemed to make unbelief so absurd. It was as though some little fish, being very thirsty, was troubled about drinking the river dry, and Father Thames said, “Drink away, little fish, my stream is sufficient for thee.” Or, it seemed after the seven years of plenty, a mouse feared it might die of famine; and Joseph might say, “Cheer up, little mouse, my granaries are sufficient for thee.” Again, I imagined a man away up yonder, in a lofty mountain, saying to himself, “I breathe so many cubic feet of air every year, I fear I shall exhaust the oxygen in the atmosphere,” but the earth might say, “Breath away, O man, and fill the lungs ever, my atmosphere is sufficient for thee.” Oh, brethren, be great believers! Little faith will bring your souls to Heaven, but great faith will bring Heaven to your souls. —C. H. Spurgeon

His grace is great enough to meet the great things  

The crashing waves that overwhelm the soul,  

The roaring winds that leave us stunned and breathless,  

The sudden storm is beyond our life’s control.  

His grace is great enough to meet the small things  

The little pin-prick troubles that annoy,  

The insect worries, buzzing and persistent,  

The squeaking wheels that grate upon our joy.  

—Annie Johnson Flint

There is always a large balance to our credit in the bank of Heaven waiting for our exercise of faith in drawing it. Draw heavily upon His resources.