Tempered and Tried

విశ్వాసము చేతను ఓర్పుచేతను వాగ్దానములను స్వతంత్రించుకొనువారిని పోలి నడుచుకొనుడి - (హెబ్రీ 6:11,12).

‘విశ్వాస వీరులు’ వాళ్ళెక్కిన కొండ శిఖరాల మీద నుండి మనల్ని పిలుస్తున్నారు. “ఒక మనిషి ఒక పనిని చెయ్యగలిగాడంటే మరో మనిషికి కూడా అది సాధ్యమే” అంటూ వాళ్ళు మనకి విశ్వాసం ఎంత అవసరమో చెప్తున్నారు. అంతేకాక, ‘విశ్వాసం’ ఫలించాలంటే ‘ఓర్పు’ దానితో కలిసి ఎలా పనిచెయ్యాలో హెచ్చరిస్తున్నారు. మన పరలోక నాయకుని అధీనంలోనుండి మనం తప్పిపోతామేమోనని, ఆయన ప్రేమ పూరితమైన క్రమశిక్షణతో నేర్పే పాఠాలను మన సందేహాల వల్ల నేర్చుకోకుండా నిర్లక్ష్యం చేస్తామేమోనని భయంతో జాగ్రత్త పడదాం.

ఒక గ్రామంలోని కమ్మరి అన్నాడు, “నేను భయపడేది ఒకటే. పనికిరాని తుక్కులో నేను కూడా పడిపోతానేమోనని.”

“నేను ఒక ఉక్కు ముక్కును తీసుకున్నప్పుడు దాన్ని ఎర్రగా కాలుస్తాను. సుత్తితో దాన్ని సాగదీస్తాను. ఒక్కసారిగా దాన్ని చన్నీళ్ళల్లో ముంచుతాను. అది ఎండు కర్రలా విరిగిపోతుందో లేక గట్టిగా నిలిచి ఉంటుందో నాకు అప్పుడు తెలుస్తుంది. రెండు మూడు ప్రయత్నాలు చేసి పనికిరాకపోతే దాన్ని అవతల పారేస్తాను. పనికిరాని సామాన్లు కొనేవాడు వచ్చినప్పుడు చవకగా దాన్ని అమ్మేస్తాను.”

“ప్రభువు కూడా నన్ను ఇలాగే పరీక్షిస్తాడు. అగ్నితోను, నీళ్ళతోను, బరువైన సుత్తి దెబ్బలతోను నన్ను పరిశోధిస్తాడు. దానికి నేను నిలబడలేకపోతే, ఆయన నాతో సంతృప్తి చెందకపోతే నన్ను తుక్కులోకి విసిరేస్తాడేమో.” ఇదే ఆ కుమ్మరి లో ఉన్న భయం. 

కొలిమి భయంకరమైన వేడిలో ఉన్నప్పుడు చలించకు. తరువాత దశలో దీవెన ఉంది. యోబుతో కలిసి మనమూ చెప్పవచ్చు, “ఆయన నన్ను పరీక్షించినప్పుడు కొలిమిలోని బంగారంలాగా తయారయ్యాను.”

శ్రమల ద్వారానే మనుషులు పరిశుద్ధులవుతారు. పెద్ద పియానోని శృతి చెయ్యాలంటే పదకొండు టన్నుల బరువుని ఉపయోగించాలి. అలాటి బరువుకి నువ్వు తట్టుకోగలిగితే దేవుడు నిన్ను పరలోకపు సంగీతానికి అనుగుణంగా శృతిచేస్తాడు.

బాధపెట్టి కలచివేసే విషయాలు

మనిషిని స్తోత్రార్పణకి సిద్ధం చేస్తాయి

కిలకిల నవ్వే ఆహ్లాదపు దినాలకంటే

దిగ్ర్భాంతి, నాశనం, యాతన దినాలే శ్రేష్టం

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Followers of them who through faith and patience inherit the promises - (Heb - 6:12)

They (heroes of faith) are calling to us from the heights that they have won and told us that what man once did man can do again. Not only do they remind us of the necessity of faith, but also of that patience by which faith has its perfect work. Let us fear to take ourselves out of the hands of our heavenly Guide or to miss a single lesson of His loving discipline by discouragement or doubt.

“There is only one thing,” said a village blacksmith, "that I fear, and that is to be thrown on the scrap heap.

“When I am tempering a piece of steel, I first beat it, hammer it, and then suddenly plunge it into this bucket of cold water. I very soon find whether it will take temper or go to pieces in the process. When I discover after one or two tests that it is not going to allow itself to be tempered, I throw it on the scrap heap and sell it for a cent a pound when the junk man comes around.

“So I find the Lord tests me, too, by fire and water and heavy blows of His heavy hammer, and if I am not willing to stand the test, or am not going to prove a fit subject for His tempering process, I am afraid He may throw me on the scrap heap.”

When the fire is hottest, hold still, for there will be a blessed “afterward”; and with Job, we may be able to say, “When he hath tried me I shall come forth as gold.” —Selected

Sainthood springs out of suffering. It takes eleven tons of pressure on a piano to tune it. God will tune you to harmonize with Heaven’s key-note if you can stand the strain.

“Things that hurt and things that mar  

Shape the man for perfect praise;  

Shock and strain and ruin are  

Friendlier than the smiling days.”

The Price of Freedom

అప్పుడు అది (అపవిత్రాత్మ) కేకవేసి, వానినెంతో విలవిలలాడించి వదలిపోయెను. - (మార్కు 9:26).

దురాత్మ చివరిదాకా పోరాడకుండా ఎప్పుడూ తన స్థానాన్ని వదిలి వెళ్ళడు. మనం కూడా సరదాగా కాలక్షేపం చెయ్యడం మూలాన ఏలాటి ఆత్మీయమైన మేలును పొందలేము. కాని యుద్ధరంగంలో నిలిచి పోరాడితేనే మనకు రావలసినదాన్ని దక్కించుకోగలం. ఆత్మీయంగా కూడా ఇదే వర్తిస్తుంది. ఆత్మీయ స్వాతంత్ర్యాన్ని ఆశించిన ప్రతి విషయంలోనూ రక్తాన్ని కార్చవలసి ఉంది. నెమ్మదిగా వాదిస్తే సాతాను పారిపోడు. దారికి అడ్డంగా పరుచుకుని నిలబడే ఉంటాడు. మనం కన్నీళ్ళు, రక్తం కార్చి మన దారిని సుగమం చేసుకోవాలి. ఇది మనం గుర్తుంచుకోలేకపోతే మనకున్న ఇతర భారాలకి ఈ అజ్ఞాన భారాన్ని చేర్చుకున్న వాళ్ళమవుతాము. మనం తిరిగి పుట్టింది శిశు సంరక్షణా కేంద్రాల్లోన్ని మెత్తని పట్టు పరుపులో పడుకోవడానికి కాదు. ఆరుబయట నిలబడి తుపాను తాకిడిని తట్టుకోవడానికే, దాని బీభత్సంలోనుంచి మన శక్తిని జుర్రుకోవడానికే మనం క్రీస్తులో మళ్ళీ జన్మించాం. ఘోర శ్రమల ద్వారా దేవుని రాజ్యంలో ప్రవేశించాలి.

చెరసాల, ఖడ్గం, అగ్నిగుండం

అన్నిటికీ ఎదురు నిలిచిన

మన తండ్రుల విశ్వాసం 

ఈ మాటలు వింటే మనకెంత గర్వం

మన తండ్రుల విశ్వాసం, పరిశుద్ధ విశ్వాసం

దానికి వారసులమవుదాం

చీకటి కొట్టుల్లో గొలుసులతో కట్టారు వాళ్లను

గానీ వాళ్ళ మనసులు, ఆత్మలు స్వతంత్రాలే

వారి సంతానం ఆదే దారిన వెళ్ళగలిగితే

ఎంత మేలు! అది వాళ్ళకెంత క్షేమం!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And the spirit cried, and rent him sore, and came out of him - (Mark - 9:26)

Evil never surrenders its hold without a sore fight. We never pass into any spiritual inheritance through the delightful exercises of a picnic, but always through the grim contentions of the battlefield. It is so in the secret realm of the soul. Every faculty which wins its spiritual freedom does so at the price of blood. Apollyon is not put to flight by a courteous request; he straddles across the full breadth of the way, and our progress has to be registered in blood and tears. This we must remember or we shall add to all the other burdens of life the gall of misinterpretation. We are not “born again” into soft and protected nurseries, but in the open country where we suck strength from the very terror of the tempest. “We must through much tribulation enter into the kingdom of God.” Dr. J. H. Jowett

“Faith of our Fathers! living still,  

Despite dungeon, fire, and sword:  

O how our hearts beat high with joy  

Whenever we hear that glorious word.  

Faith of our Fathers! Holy Faith!  

We will be true to Thee till death!  

“Our fathers, chained in prisons dark,  

Were still in heart and conscience free;  

How sweet would be their children’s fate,  

If they, like them, could die for Thee!”

Meet Him in the Morning

ఉదయమునకు...సీనాయి కొండయెక్కి అక్కడ శిఖరము మీద నా సన్నిధిని నిలిచి యుండవలెను. ఏ నరుడును నీతో ఈ కొండకు రాకూడదు - (నిర్గమ 34:2,3).

కొండమీద కనిపెట్టడం చాలా అవసరం. దేవుణ్ణి ఎదుర్కోకుండా కొత్తరోజును ఎదుర్కోకూడదు. ఆయనతో మాట్లాడనిదే ఇతరులతో మాట్లాడకూడదు. 

నీ బలాన్ని నమ్ముకుని రోజును ప్రారంభిస్తే నీకు విజయం రాదు. నీ హృదయంలో దేవుణ్ణి గురించిన కొన్ని ఆలోచనలతో, ధ్యానంతో అనుదిన జీవితంలోకి ప్రవేశించు. నీ జీవితపు నాయకుడు, మహిమాన్వితుడైన అతిథి యేసుక్రీస్తును కలుసుకోకుండా మరెవర్నీ, ఆఖరుకి నీ ఇంట్లో వాళ్ళని కూడా కలుసుకోవద్దు.

ఒంటరిగా ఆయన్ని కలుసుకో, క్రమంగా కలుసుకో. ఆయన మాటలున్న గ్రంథంలో ఆయనతో మాట్లాడు. ఆయన వ్యక్తిత్వపు మహిమ నీ దైనందిన జీవితంలోని ప్రతి పనినీ జరిగించేలా ఆ పనులన్నిటినీ ఆయన అనుమతితో ప్రారంభించు.

దేవునితో మొదలుపెట్టు ప్రతిదినం

నీ సూర్యుడాయనే

ప్రాతఃకాలపు వెలుగాయనే

చెయ్యాలనుకున్నవన్నీ చెప్పు ఆయనకే

ఉదయమే క్రొత్త పాట పాడు

అరణ్యాలతో పర్వతాలతో

మంద మారుతాలతో మైదానాలతో

మరుమల్లెలతో గొంతు కలిపి ఆలపించు

దేవునితోనే వెయ్యి నీ మొదటి అడుగు 

నీతో రమ్మని ఆయన్ని అడుగు

నదులైనా పర్వతాలైనా, జలపాతమైనా

అడుగు ఆయన తోడు

నీ మొదటి వ్యవహారం దేవునితో

వర్థిల్లుతుంది నీ వ్యాపారం

దినమంతా పెరుగుతుంది ప్రేమ

పైనున్నవానితో నీ సహవాసం

మొదటి పాట దేవునికి పాడు

నీ సాటి మనిషికి కాదు

మహిమగల సృష్టికర్తకే

ఆయన చేసిన సృష్టికి కాదు

దేవుని కోసం గొప్ప పనులు చేసిన వాళ్ళంతా ప్రతిరోజూ తెల్లవారుజామునే లేచి మోకరించినవాళ్ళే.

మాథ్యూ హెన్రీ ఉదయం నాలుగు గంటలకి లేచి ధ్యానం మొదలు పెట్టేవాడు. ఎనిమిదిదాకా ఉండేవాడు. ఉదయ ఫలహారం చేసాక కుటుంబ ప్రార్థన. మళ్ళీ మధ్యాహ్నం దాకా తన గదిలోనే చదువుకొని భోజనం చేసేవాడు. మళ్ళీ నాలుగుదాకా రాసుకుంటూ గడిపి ఆ పైన స్నేహితులను దర్శించడానికి వెళ్ళేవాడు.

డాడ్రిడ్జి గారు ఉదయం ఐదు గంటలకి లేవడానికి ఏడు గంటలకి లేవడానికి తేడాలు చెప్తుండేవారు. అంటే అలా రోజుకి 2 గంటల సమయం వృధా అయినట్టే లెక్క.

డాక్టర్ ఆడమ్ క్లార్కుగారి 'కామెంటరీ'ని ఆయన పూర్తిగా తెల్లవారు సమయంలోనే రాసాడట. బార్నెస్ గారి 'కామెంటరీ'ని కూడా ఆయన ఉదయం గంటల్లో పడిన కష్టం ఫలితమే. సిమ్యోను అనే కళాకారుడి కళాఖండాలన్నీ తెల్లవారుజాములో వేసినవే. కాబట్టి మనం కూడా ఉదయ సమయాన్ని దేవునికోసం గడపడం మంచిది కదా.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Be ready in the morning, and come up ...present thyself there to me in the top of the mount. And no man shall come up with thee - (Exod - 34:2-3)

The morning watch is essential. You must not face the day until you have faced God, nor look into the face of others until you have looked into His.

You cannot expect to be victorious if the day begins only in your own strength. Face the work of every day with the influence of a few thoughtful, quiet moments with your heart and God. Do not meet other people, even those of your own home, until you have first met the great Guest and honored Companion of your life—Jesus Christ.

Meet Him alone. Meet Him regularly. Meet Him with His open Book of counsel before you, and face the regular and the irregular duties of each day with the influence of His personality definitely controlling your every act.

Begin the day with God!  

He is thy Sun and Day!  

His is the radiance of thy dawn;  

To Him address thy lay.  

Sing a new song at morn!  

Join the glad woods and hills;  

Join the fresh winds and seas and plains,  

Join the bright flowers and rills.  

Sing thy first song to God!  

Not to thy fellow-men;  

Not to the creatures of His hand,  

But to the glorious One.  

Take thy first walk with God!  

Let Him go forth with thee;  

By the stream, or sea, or mountain path,  

Seek still His company.  

Thy first transaction be  

With God Himself above;  

So shall thy business prosper well,  

And all the day be love.  

—Horatius Bonar

The men who have done the most for God in this world have been early upon their knees.

Matthew Henry used to be in his study at four, and remain there till eight; then, after breakfast and family prayer, he used to be there again till noon; after dinner, he resumed his book or pen till four, and spent the rest of the day in visiting his friends.

Doddridge himself alludes to his “Family Expositor” as an example of the difference of rising between five and seven, which, in forty years, is nearly equivalent to ten years more of life.

Dr. Adam Clark’s “Commentary” was chiefly prepared very early in the morning.

Barnes’ popular and useful “Commentary” has been also the fruit of “early morning hours.”

Simeon’s “Sketches” were chiefly worked out between four and eight.