Rely on God, Not Self

ఇదిగో అగ్ని రాజబెట్టి అగ్ని కొరువులను మీచుట్టు పెట్టుకొనువారలారా, మీ అగ్ని జ్వాలలో నడువుడి. రాజబెట్టిన అగ్ని కొరువులలో నడువుడి. నా చేతివలన ఇది మీకు కలుగుచున్నది. మీరు వేదనగలవారై పండుకొనెదరు - (యెషయా 50:11). 

చీకటిలో నడుస్తూ వెలుగులోకి తమకై తామే రావాలని ప్రయత్నించే వ్యక్తులకి ఎంత గంభీరమైన హెచ్చరిక! అగ్నిని రాజబెట్టి కొరువులని తమచుట్టూ పెట్టుకున్నట్టుగా వీళ్ళ గురించి వర్ణించబడింది. దీని అర్థం ఏమిటి?

తమచుట్టూ చీకటి ఉన్నప్పుడు దేవుని ఆశ్రయించకుండా తమకై తాము ఏదో మార్గాన్ని వెదుకులాడుతున్నారనే గదా దీని భావం. దేవుడి సహాయాన్ని తోసిపుచ్చి మనకి మనమే సహాయం చేసుకోవడమే ఈ వాక్యంలోని అర్థం. ప్రకృతి సంబంధమైన కాంతిని వెదుకుతాము. స్నేహితుల సలహాలను అనుసరిస్తుంటాము. మన తర్క జ్ఞానం మీద ఆధారపడి సొంత అభిప్రాయాలను ఏర్పరచుకొంటాము. ఇబ్బందులనుండి తప్పించుకోవడానికి ఏ దారి కనిపిస్తే ఆ దారిలో పరుగెడదామని చూస్తుంటాము. అది దేవుడికిష్టమైన మార్గమా కాదా అని చూడము.

ఇవన్నీ మనం స్వంతంగా రాజబెట్టుకున్న అగ్ని జ్వాలలు. మనల్ని నీటి గుంటల్లోకి నడిపించే గుడ్డి దీపాలు. ఈ కొరువుల వెలుగు సాయంతో నడవదలచుకుంటే దేవుడేమీ అడ్డు పెట్టడు. అయితే దాని ఫలితం దుఃఖమే.

 ప్రియులారా, దేవుడు నిర్దేశించిన సమయంలో, నిర్దేశించిన విధానంలో తప్ప చీకటిలో నుండి బయటపడడానికి పెనుగులాడవద్దు. కష్టకాలాలకు ఓ ప్రయోజనం ఉంది. మన జీవితాలకి అత్యవసరమైన గుణపాఠాలు నేర్చుకోవడానికి అవి సంభవిస్తూ ఉంటాయి.

కలగవలసిన దానికంటే ముందుగా విడుదల కలిగితే దేవుడు మనపట్ల సిద్ధం చేసిన కృపా పథకాలు వీగిపోయే ప్రమాదం ఉంది. మన పని కేవలం పరిస్థితిని ఆయన చేతుల్లో పెట్టి ఊరుకోవడమే. ఆయన ప్రత్యక్షత మనతో ఉన్నంత కాలం చీకటిలోనే నిలిచి ఉండడానికి మనకి అభ్యంతరం ఎందుకుండాలి? గుర్తుంచుకోండి. ప్రభువు లేకుండా వెలుగులో నడవడం కంటే ప్రభువుతో చీకట్లో ఉండడమే మేలు.

దేవుని అంచనాలతోను ఆయన చిత్తంతోను చెలగాటాలాడవద్దు. ఆయన చేస్తున్న పనిలో మనం వ్రేలు పెడితే ఆ పని అంతా పాడైపోతుంది. గడియారం ముల్లును మన ఇష్టం వచ్చినట్లు తిప్పుకోవచ్చు. కాని కాలం మాత్రం తిరగదు కదా. దేవుని చిత్తం వెల్లడయ్యే విధానం త్వరగా జరిగిపోవాలని మనం కల్పించుకుంటే మొత్తంగా మూలను బడుతుంది. గులాబి మొగ్గను చేతులతో తెరువవచ్చు. కాని పువ్వు వికసించదు వాడిపోతుంది. అంతా దేవునికి వదలండి. చేతులు ముడుచుకుని కూర్చోండి. ప్రభువా, నీ చిత్తమే సిద్ధించును గాక, నాదేమీ లేదు.

 ఆయన మార్గం

చల్లని నీడలు పరుచుకున్నాయి

ఆగి విశ్రమిద్దామంటే ప్రభువు సాగమన్నాడు

ముందుకి సాగి అర్థం కాక ఆగి వెనక్కి చూసాను

గండ శిల దొర్లి పడింది ఆగాలనుకున్న చోట

ఉత్సాహం ఉరకలేసి సాగుతుంటే ఆగమన్నాడు

జాగులేక సమ్మతించి ఆగిపోయాను

సాగవలసిన బాటలో పడుకుని ఉంది

పగబట్టి బుసలు కొడుతున్న కోడెత్రాచు

దైవాజ్ఞకి కారణాలడగనిక

నా దారి, నా గమ్యం నావి కావిక

క్షేమపు దారుల్లో నడిపించే

మార్గదర్శి దేవుడైనప్పుడు నాకేమి భయమిక?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Behold, all ye that kindle a fire, that compass yourselves about with sparks: walk in the light of your fire, and in the sparks that ye have kindled. This shall ye have of mine hand; ye shall lie down in sorrow - (Isa - 50:11)

What a solemn warning to those who walk in darkness and yet who try to help themselves out into the light. They are represented as kindling a fire and compassing themselves with sparks. What does this mean?

Why does it means that when we are in darkness the temptation is to find a way without trusting in the Lord and relying upon Him? Instead of letting Him help us out, we try to help ourselves out. We seek the light of nature and get the advice of our friends. We try the conclusions of our reason, and might almost be tempted to accept a way of deliverance that would not be of God at all.

All these are fires of our own kindling; rushlights that will surely lead us onto the shoals. And God will let us walk in the light of those sparks, but the end will be sorrow.

Beloved, do not try to get out of a dark place, except, in God’s time and in God’s way. The time of trouble is meant to teach you lessons that you sorely need.

Premature deliverance may frustrate God’s work of grace in your life. Just commit the whole situation to Him. Be willing to abide in darkness so long as you have His presence. Remember that it is better to walk in the dark with God than to walk alone in the light. —The Still Small Voice

Cease meddling with God’s plans and will. You touch anything of His, and you mar the work. You may move the hands of a clock to suit you, but you do not change the time; so you may hurry the unfolding of God’s will, but you harm and do not help the work. You can open a rosebud but you spoil the flower. Leave all to Him. Hands down. Thy will, not mine. —Stephen Merritt

HIS WAY

God bade me go when I would stay  

(’Twas cool within the wood);  

I did not know the reason why.  

I heard a boulder crashing by  

Across the path where I stood.

He bade me stay when I would go;  

“Thy will be done,” I said.  

They found one day at early dawn,  

Across the way, I would have gone,  

A serpent with a mangled head.

No more do I ask the reason why,  

Although I may not see  

The path ahead, His way I go;  

For though I know not, He doth know,  

And He will choose safe paths for me.

Leave it With Him

 

అడవిపువ్వులు ఏలాగు నెదుగుచున్నవో ఆలోచించుడి - (మత్తయి 6:28).

ఆలివ్ నూనె బొత్తిగా దొరకడం లేదు. సరే, ఆ ఆలివ్ మొక్క ఒకటి నాటితే సరిపోతుంది అనుకున్నాడు పూర్వం ఒక సన్యాసి. మొక్కని నాటాడు. “దేవా దీనికి వర్షం కావాలి. దీని వేళ్ళు చాలా సున్నితమైనవి. కాబట్టి మెల్లని తొలకరి జల్లును కురిపించు” అంటూ ప్రార్ధించాడు. ఆ ప్రకారంగానే దేవుడు చిరుజల్లు కురిపించాడు. “దేవా ఈ మొక్కకి సూర్యరశ్మి కావాలి. సూర్యుడిని ప్రకాశింపజెయ్యి” మళ్ళీ ప్రార్ధించాడు, అలానే వెచ్చని సూర్యరశ్మి తొలకరి మేఘాలను చీల్చుకుని ప్రకాశించింది. "తేమ కావాలి దేవా, ఈ మొక్క కణజాలాలకు పుష్టి కలిగేందుకుగాను తేమని పంపించు” మళ్ళీ ప్రార్ధన చేశాడు. చల్లని మంచు, తేమ ఆ మొక్కని ఆవరించింది. సన్యాసి సంతోషించాడు. కాని ఆ సాయంత్రమే ఆ మొక్క వాడిపోయింది.

సన్యాసి విచారంగా మరో సన్యాసి ఆశ్రమానికి వెళ్ళి ఇదంతా ఆయనకి వివరించాడు. ఆయనన్నాడు “నేను కూడా ఓ మొక్క నాటాను. చూడూ అది ఎంత పచ్చగా కళకళలాడుతుందో. దాన్ని సృష్టించింది దేవుడు కాబట్టి నాకంటే దాని బాగోగులు ఆయనకే బాగా తెలుసు. దేవుడితో నేనేమీ బేరం ఆడలేదు. ఇలా ఇలా చెయ్యి అంటూ ఆయనకి నేనేమీ సలహాలనివ్వలేదు. “దేవా ఈ మొక్కకి ఏది కావాలో అది ఇయ్యి” అని మాత్రం ప్రార్థించాను. తుఫాను కావాలో, తుషారం కావాలో, నీరెండ కావాలో, నీటి చినుకులు కావాలో, మొక్కకి ఏది అవసరమో ఆయనకి తెలుసు కదా.”

గరిక పూలు దిగులుపడవు 

దిగులుపడకు నువ్వు కూడా.

వానచినుకులో గడ్డిపరకలు

పొగమంచులో పున్నాగ పూలు

చీకటి ముసుగున సిరిమల్లెలు

ఉదయపు కాంతిలో ప్రకృతి అంతా

పెరుగుతుంది, కుసుమిస్తుంది

వాటికాధారం దేవుడే

నీరు పోసేవాడు ఆయనే

పూలు పూసేది ఆయన వల్లే 

జాజికంటే సంపెంగకంటే

మంచు కడిగిన మల్లికంటే

ఆయనకి నువ్వే ఇష్టం తెలుసుకుంటే.

నీ బరువాయనదే

కొరతలు, విన్నపాలు ఆయనకి చేరాలి.

నీ బాధ్యత ఆయనదే 

నిశ్చింతగా ఉండు

అంతా ఆయనకి వదిలి.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Consider the lilies, how they grow - (Matt - 6:28)

I need oil,“ said an ancient monk; so he planted an olive sapling. ”Lord,“ he prayed, ”it needs rain that its tender roots may drink and swell. Send gentle showers.“ And the Lord sent gentle showers. ”Lord,“ prayed the monk, ”my tree needs sun. Send sun, I pray Thee.“ And the sun shone, gilding the dripping clouds. ”Now frost, my Lord, to brace its tissues," cried the monk. And behold, the little tree stood sparkling with frost, but in the evening it died.

Then the monk sought the cell of a brother monk and told his strange experience. “I, too, planted a little tree,” he said, “and see! it thrives well. But I entrust my tree to its God. He who made it knows better what it needs than a man like me. I laid no condition. I fixed no ways or means. ’Lord, send what it needs,’ I prayed, ’storm or sunshine, wind, rain, or frost. Thou hast made it and Thou dost know.’”

Yes, leave it with Him,  

The lilies all do,  

And they grow—  

They grow in the rain,  

And they grow in the dew—  

Yes, they grow:  

They grow in the darkness, all hid in the night—  

They grow in the sunshine, revealed by the light—  

Still, they grow.  

Yes, leave it with Him  

’Tis dearer to His heart,  

You will know,  

Then the lilies that bloom,  

Or the flowers that start  

’Neath the snow:  

Whatever you need, if you seek it in prayer,  

You can leave it with Him—for you are His care.  

You, you know.

Obstinate Faith

 

సర్వలోక నాధుడగు యెహోవా నిబంధన మందసమును మోయు యాజకుల అరకాళ్లు యొర్దాను నీళ్లను ముట్టగానే యొర్దాను నీళ్లు, అనగా ఎగువ నుండి పారు నీళ్లు ఆపబడి యేకరాశిగా నిలుచును. (యెహోషువ 3:13). 

లేవీయుల ధీరత్వాన్ని ఎవరు ప్రశంసించకుండా ఉండగలరు? మందసాన్ని నేరుగా నదిలోకి మోసుకు పోయారు. వాళ్ళ కాళ్ళు నీటిలో మునిగేదాకా నదీ జలం విడిపోయి దారి ఇవ్వలేదు. దేవుడు ఇచ్చినది అంతా అదే. దేవుడు చేసిన ప్రమాణాన్ని మనసులో పెట్టుకొని దాన్ని తప్ప మరి దేన్నీ లెక్క చెయ్యనిదే “మొండి విశ్వాసం”.

ఊహించండి. ఈ దైవ సేవకులు మందసాన్ని ఎత్తుకొని నిండుగా ప్రవహిస్తున్న నదిలోకి నడుస్తున్నప్పుడు అక్కడ నిలబడిన వాళ్లు ఏం అనుకుని ఉంటారో? “నేను మాత్రం చస్తే ఇలాంటి పని చెయ్యను. ఏమిటీ! నదీ ప్రవాహానికి మందసం కొట్టుకొని పోదూ!”. అలాంటిదేమీ జరగలేదు. “మందసము మోయు యాజకులు యొర్దాను మధ్య ఆరిన నేలను స్థిరముగా నిలిచిరి.” ఒక విషయం ఎప్పుడూ గుర్తుంచుకోవాలి. దేవుడు తన పథకాలను నెరవేర్చడానికి, మన విశ్వాసం కూడా ఆయనకు తోడ్పడుతుంది.

మందసాన్ని మోయడానికి మోతకఱ్ఱలు ఉన్నాయి. దేవుని నిబంధన మందసమైనా అది తనంతట తాను కదలలేదు. దాన్ని భుజాలకెత్తుకొని మోయాలి. దేవుడు అంచనాలను పథకాలను సిద్ధపరుస్తాడు. వాటిని అమలు పరిచే పని వాళ్ళం మనమే. మన విశ్వాసమే దేవునికి సహాయం. సింహాల నోళ్లు మూయించే దేవుడు దాన్ని గౌరవిస్తాడు. విశ్వాసం ముందుకు సాగి పోతూనే ఉండాలి. మనం కోరదగిన విశ్వాసం ఎలాంటిదంటే దేవుడు తనకు అనుకూలమైన సమయంలో అన్నింటినీ నెరవేరుస్తాడన్న నిశ్చయతతో ముందుకు సాగిపోయే విశ్వాసం. నా తోటి లేవీయులారా, మన బరువును ఎత్తుకుందాం రండి. దేవుని శవపేటికను ఎత్తుకున్నట్టుగా మొహాలు వేలాడేసుకోవద్దు. ఇది సజీవుడైన దేవుని నిబంధన మందసం. పొంగుతూ ప్రవహించే నది వైపుకి పాటలు పాడుకుంటూ సాగిపోదాం.

అపొస్తలుల కాలంలో పరిశుద్ధాత్మ వాళ్లకి వేసిన ఓ ప్రత్యేకమైన ముద్ర ఏమిటంటే “ధైర్యం”. దేవుని కోసం గొప్ప కార్యాలు తలపెట్టి, అపూర్వమైన ఆశీర్వాదాలను దేవుని నుండి ఆశించే విశ్వాసం యొక్క లక్షణం ఒక్కటే. పరిశుద్ధత నిండిన సాహసం. మన వ్యవహారాలన్నీ లోకాతీతుడైన దేవునితోనే. మానవపరంగా అసాధ్యమైన ఈవుల్ని మనం పొందుతున్నది ఆయన నుండే. అలాంటప్పుడు జంకుతూ జాగ్రత్తగా ఒడ్డుకు అంటిపెట్టుకుని ఉండడం దేనికి? సాహసోపేతమైన నమ్మకంతో స్థిరంగా నిలబడటానికి సందేహం దేనికి? విశ్వాస జీవితనౌకలో పయనించే నావికులారా లోతైన సముద్రాల్లోకి నావను నడిపిద్దాం రండి. దేవుడికి అన్నీ సాధ్యమే. ఆయన్ని నమ్మేవాళ్ళకి అసాధ్యం ఏదీ లేదు. ఈనాడు మనం దేవుని కోసం గొప్ప కార్యాలను తలపెడదాం రండి. ఆయన నుండి విశ్వాసం పొందుదాం. ఆ విశ్వాసం, ఆయన బలపరాక్రమాలు మనం తలపెట్టిన గొప్ప కార్యాలను సాధిస్తాయి.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And it shall come to pass, as soon as the soles of the feet of the priests that bare the ark of the Lord, the Lord of all the earth, shall rest in the waters of Jordan, that the waters of Jordan shall be cut off from the waters that come down from above; and they shall stand upon a heap. ( Josh 3:13 )

Brave Levites! Who can help to admire them, to carry the Ark right into the stream; for the waters were not divided till their feet dipped in the water (ver. 15). God had not promised aught else. God honors faith. “Obstinate faith,” that the PROMISE sees and “looks to that alone.” You can fancy how the people would watch these holy men march on, and some of the bystanders would be saying, “You would not catch me running that risk! Why, man, the ark will be carried away!” Not so; “the priests stood firm on dry ground.” We must not overlook the fact that faith on our part helps God to carry out His plans. “Come up to the help of the Lord.”

The Ark had staves for the shoulders. Even the Ark did not move of itself; it was carried. When God is the architect, men are the masons and laborers. Faith assists God. It can stop the mouth of lions and quench the violence of fire. It yet honors God, and God honors it. Oh, for this faith that will go on, leaving God to fulfill His promise when He sees fit! Fellow Levites, let us shoulder our load, and do not let us look as if we were carrying God’s coffin. It is the Ark of the living God! Sing as you march towards the flood! —Thomas Champness

One of the special marks of the Holy Ghost in the Apostolic Church was the spirit of boldness. One of the most essential qualities of the faith that is to attempt great things for God, and expect great things from God, is holy audacity. Where we are dealing with a supernatural Being, and taking from Him humanly impossible things, it is easier to take much than little; it is easier to stand in a place of audacious trust than in a place of cautious, timid clinging to the shore.

Likewise, seamen in the life of faith, let us launch out into the deep, and find that all things are possible with God, and all things are possible unto him that believeth.

Let us, today, attempt great things for God; take His faith and believe in them and His strength to accomplish them. —Days of Heaven upon Earth.