God Permits Temptation

 

యేసు పరిశుద్ధాత్మ  పూర్ణుడై  యొర్దాను నది నుండి  తిరిగివచ్చి  నలువది దినములు  ఆత్మచేత  అరణ్యములో నడిపింపబడి అపవాది చేత  శోధింపబడి చుండెను - (లూకా 4:1,2).

యేసు పరిశుద్ధాత్మతో నిండి ఉన్నాడు. అయినప్పటికీ శోధన తప్పలేదు. శోధన అన్నది మనం దేవునికి ఎంత దగ్గరగా ఉంటే అంత బలంగా వస్తుంది. సైతాను లక్ష్యాలు ఎప్పుడూ అతి ఉన్నతంగా ఉంటాయి. ఒకసారయితే ఒక అపొస్తలుడి చేత “యేసు ఎవరో నాకు తెలియదు” అని పలికించగలిగాడు వాడు. 

మార్టిన్ లూథర్ కంటే ఎక్కువసార్లు సైతానుతో ఘర్షణకు దిగిన వాళ్లు చాలా తక్కువమంది ఉంటారేమో. ఎందుకు? లూధర్ ఏకంగా నరక రాజ్యం మీదే దండెత్తాడు. జాన్ బన్యన్ సైతానుపై సాధించిన విజయాలను ఎవరు వర్ణించగలరు!

ఎవరిలో అయితే ఎక్కువగా దేవుని ఆత్మ నిండి ఉంటుందో వారికి అపవాదితో ఎక్కువ పోరాటాలు తటస్థిస్తాయి. దేవుడు అందుకు సమ్మతిస్తాడు. ఎందుకంటే తుపానులు వృక్షాలకు ఎలా మేలు చేస్తాయో, శోధనలు మన ఆత్మీయ జీవితాలకు అలా మేలు చేస్తాయి. వేరు లోతుగా తన్నడానికి సహాయ పడతాయి ఈ తుఫానులు.  పింగాణీని కాల్చడం వల్ల ఆ పాత్ర సౌష్టవం శాశ్వతం అవుతుంది కదా!

నువ్వు క్రీస్తు చేతిని గట్టిగా పట్టుకొని ఉన్నావని, ఆయన నిన్ను పట్టుకుని ఉన్నాడని నీకు తెలియదు. సైతాను తన శక్తినంతా ఉపయోగించి నిన్ను రెండో వైపుకి లాగుతున్నప్పుడు క్రీస్తు నిన్ను తన వైపుకి లాక్కోవడం తెలుస్తుంది.

అసాధారణమైన కష్టాలు వస్తే అవి మనం చేసిన అసాధారణమైన పాపాలకు ప్రతిఫలం అని భావించకూడదు. కొన్నిసార్లు అవి అసాధారణమైన కృపకు ప్రతిరూపాలే. తన ఆభరణాలను మెరుగు పెట్టడానికి దేవుని దగ్గర పదునుగల పరికరాలు చాలా ఉన్నాయి. ఆయన ప్రత్యేకంగా ప్రేమించి ఎవరినైతే ఎక్కువ తళతళలాడేలా చేయాలనుకుంటాడో వాళ్లపైనే ఎక్కువగా తన పరికరాలను వాడతాడు.

ఇది ఇది నా వ్యక్తిగత సాక్ష్యం. దేవుడి కర్మాగారంలోని కొలిమికీ, సుత్తులకీ, సానపెట్టే పరికరాలకీ నేను ఋణపడి ఉన్నాను. అసలు బెత్తం ద్వారా తప్ప నేను నేర్చుకున్నదేదైనా ఉందా అని నా అనుమానం. నేను శిక్షణ పొందుతున్న గదిలో చీకటి క్రమ్మిన వేళల్లో నేను స్పష్టంగా చూడగలను.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And Jesus being full of the Holy Ghost returned from Jordan and was led by the Spirit into the wilderness, being forty days tempted of the devil (Luke - 4:1-2)

Jesus was full of the Holy Ghost, and yet He was tempted. Temptation often comes upon a man with its strongest power when he is nearest to God. As someone has said, “The devil aims high.” He got one apostle to say he did not even know Christ.

Very few men have such conflicts with the devil as Martin Luther had. Why? Because Martin Luther was going to shake the very kingdom of hell. Oh, what conflicts John Bunyan had!

If a man has much of the Spirit of God, he will have great conflicts with the tempter. God permits temptation because it does for us what the storms do for the oaks—it roots us, and what the fire does for the paintings on the porcelain—it makes them permanent.

You never know that you have a grip on Christ, or that He has a grip on you, as well as when the devil is using all his force to attract you from Him; then you feel the pull of Christ’s right hand. —Selected

Extraordinary afflictions are not always the punishment of extraordinary sins, but sometimes the trial of extraordinary graces. God hath many sharp-cutting instruments, and rough files for the polishing of His jewels; and those He especially loves and means to make the most resplendent, He hath oftenest His tools upon. —Archbishop Leighton

I bear my willing witness that I owe more to the fire and the hammer, and the file than to anything else in my Lord’s workshop. I sometimes question whether I have ever learned anything except through the rod. When my schoolroom is darkened, I see most.

Proclaim What You Have Learned

 

చీకటిలో  నేను మీతో  చెప్పునది  మీరు వెలుగులో చెప్పుడి (మత్తయి 10:27).

మన దేవుడు మనకి కొన్ని విషయాలు చెప్పాలని మాటిమాటికీ మనల్ని చీకటిలోకి తీసుకుపోతున్నాడు. నీడలు కమ్మిన ఇంట్లోకి,  ఆవేదన పరదాలు కట్టిన గదుల్లోకి, ఒంటరితనం నిండిన దిక్కుమాలిన జీవితంలోకి, ఏదో ఒక వైకల్యం మనల్ని పిండిచేసే దుఃఖపు చీకటి కొట్టులోకి నడిపిస్తున్నాడు.

అక్కడ అత్యాశ్చర్యం, అత్యద్భుతం అయిన తన నిత్య, అనంత సత్యాలను చెప్తాడు. మిరుమిట్లు గొలిపే ఈ లోకపు కాంతివల్ల గుడ్డివైపోయిన మన కళ్ళకు పరలోకపు నక్షత్ర సమూహాలు కనపడేలా చేస్తాడు. బండబారిన మన చెవులకు తన మృదువైన స్వరాన్ని వినిపిస్తాడు. ఇహలోకపు రణగొణధ్వనులలో అయితే ఆ స్వరం వినిపించదు మరి.

 కాని  ఈ విధంగా వినడం వల్ల బాధ్యత మన మీద దానంతటదే పడుతున్నది. "దానిని మీరు వెలుగులో చెప్పండి. ఇంటి కప్పుల మీద దానిని ప్రకటించండి." అదే దేవుడు మనకు అప్పగించిన బాధ్యత. 

మనం కలకాలం చీకట్లోనే, మూసిన తలుపుల వెనకనే ఉండిపోకూడదు. త్వరలోనే జీవితపు త్రొక్కిసలాటలోకి మనమూ వెళ్ళవలసి ఉంది. ఆ సమయం వచ్చినప్పుడు మనం చీకట్లో నేర్చుకున్న దాన్ని ప్రకటించవలసి ఉంది.

దీని వలన శ్రమలు అనుభవించడంలోను, తలాతోకా లేనట్టు అనిపించే సంఘటనల్లోనూ ఒక క్రొత్త  ప్రయోజనం, అర్థం మనకు స్పురిస్తాయి.

"నేనెంత పనికిమాలిన వాణ్ణి!" "మనుషుల ప్రయోజనార్థం నేనేమి చేస్తున్నాను?"  "నా ఆత్మ అనే ఈ ప్రశస్త పరిమళ ద్రవ్యం ఇలా వ్యర్థం కావలసిందేనా?"  శ్రమలనుభవించేవారు ఇలా వాపోతూ ఉంటారు. అయితే వీటన్నింటిలో దేవునికి ఒక పధకం ఉంది. ఆయన వాళ్లను తనకి సమీపంగా ఎత్తైన కొండల్లోకి పిలిచి ముఖాముఖి మాట్లాడుతున్నాడు. వాళ్లు కొండ దిగి వెళ్లి ఎదురు చూస్తున్న జనసమూహానికి ఆ సందేశాలను అందించాలి.

కొండమీద మోషే గడిపిన  నలభై రోజులు, హోరేబులో ఏలీయా గడిపిన కాలము, అరేబియాలో పౌలు గడిపిన సంవత్సరాలు వ్యర్థం ఎలా అవుతాయి?

విశ్వాస జీవితంలో దగ్గర దారి అంటూ ఏమీ లేదు.  దేవునితో ఒంటరి సంభాషణ, సహవాసం, ధ్యానం ప్రతి ఒక్కరికీ తప్పనిసరి. దైవ సన్నిధి అనే శిఖరాగ్రంలో సహవాసమూ, స్థిరమైన బండ సందులో విశ్రాంతికరమైన నిద్ర విశ్వాస జీవితంలో అంతర్భాగాలు. ఇహలోకపు తాపత్రయాలను అంధకారం కమ్మి ఆకాశ తారలు కనిపించే వేళల్లో అనంతమూ, శాశ్వతమూ అయిన ప్రపంచాల దర్శనాలను మన ఆత్మలు చూడగలగడం అన్నది అవశ్యం.

దైవసన్నిధి మన ఆత్మలో సుస్థిరంగా నెలకొని ఉండాలంటే ఇంతకంటే వేరే మార్గం లేదు. అలాంటప్పుడే మన ఆత్మలు కూడా కీర్తనకారుడితో కలిసి పాడగలుగుతాయి "దేవా నీవు సమీపంగా ఉన్నావు.”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

What I tell you in the darkness, speak ye in the light (Matt -  10:27)

Our Lord is constantly taking us into the dark, that He may tell us things. Into the dark of the shadowed home, where bereavement has drawn the blinds; into the dark of the lonely, desolate life, where some infirmity closes us in from the light and stir of life; into the dark of some crushing sorrow and disappointment.

Then He tells us His secrets, great and wonderful, eternal and infinite; He causes the eye which has become dazzled by the glare of earth to behold the heavenly constellations; and the ear to detect the undertones of His voice, which is often drowned amid the tumult of earth’s strident cries.

But such revelations always imply a corresponding responsibility—’ that speak ye in the light—that proclaim upon the housetops.”

We are not meant to always linger in the dark, or stay in the closet; presently we shall be summoned to take our place in the rush and storm of life; and when that moment comes, we are to speak and proclaim what we have learned.

This gives a new meaning to suffering, the saddest element in which is often its apparent aimlessness. “How useless I am!” “What am I doing for the betterment of men?” “Wherefore this waste of the precious spikenard of my soul?”

Such are the desperate laments of the sufferer. But God has a purpose in it all. He has withdrawn His child to the higher altitudes of fellowship, that he may hear God speaking face to face, and bear the message to his fellows at the mountain foot.

Were the forty days wasted that Moses spent on the Mount, the period spent at Horeb by Elijah, or the years spent in Arabia by Paul?

There is no shortcut to the life of faith, which is the all-vital condition of a holy and victorious life. We must have periods of lonely meditation and fellowship with God. That our souls should have their mountains of fellowship, their valley of quiet rest beneath the shadow of a great rock, their nights beneath the stars, when darkness has veiled the material and silenced the stir of human life, and has opened the view of the infinite and eternal, is as indispensable as that our bodies should have food.

Thus alone can the sense of God’s presence become the fixed possession of the soul, enabling it to say repeatedly, with the Psalmist, “Thou art near, 0 God.” —F. B. Meyer

“Some hearts, like evening primroses, open more beautifully in the shadows of life.”

Discovering God's Graces

 నీవేల నాతో వ్యాజ్యెమాడుచున్నావో నాకు తెలియజేయుము (యోబు 10:2)

అలసిపోయిన ఓ హృదయమా, ఒకవేళ నీ సౌందర్యాన్ని పరిపూర్ణం చెయ్యడానికి దేవుడు నిన్నిలా బాధలకి గుర్తుచేస్తున్నాడేమో. నీలోని కొన్ని అందాలు శ్రమల్లోగాని బయటికి తెలియనివి ఉన్నాయి. ప్రేమ మిణుగురు పురుగులాంటిది. చుట్టూ చీకటి అలుముకున్నప్పుడే తప్ప దాని వెలుగు బయటికి కనబడదు. నిరీక్షణ అనేది మిణుకు మిణుకుమనే తారలాంటిది. సమృద్ధిగా ఉన్న పరిస్థితుల్లో, పగటి వేళ సూర్యకాంతిలో అది కనబడదు. శ్రమ కాలంలో, చీకటి రాత్రిలోనే దాన్ని చూడగలం. కష్టాలనేవి నల్లవి ముఖమల్ గుడ్డల్లాంటివి. వాటిలో దేవుడు వజ్రాలవంటి తన దీవెనలను చుట్టి తన పిల్లల కోసం ఉంచాడు. ఆ నల్లని గుడ్డలో వజ్రాలు మరింత తళుకులు విరజిమ్ముతాయి.

ఇంతకు ముందే కదా నువ్వు మోకాళ్ళూని ప్రార్థించావు, 'ప్రభూ నాకు విశ్వాసం లేదేమోనని నాకు సందేహంగా ఉంది. నాకు విశ్వాసం ఉంది అని నాకు తెలిసేలా చెయ్యి' అని.

మరి కష్టాలను పంపమని ప్రార్థించడమేగా ఇది. నీకు తెలియకపోవచ్చు. ఈ ప్రార్ధనకి పర్యవసానం. ఎందుకంటే నీలోని విశ్వాసం పరీక్షకి గురైనప్పుడే కదా విశ్వాసం అసలు ఉన్నదీ లేనిదీ తెలిసేదీ? ఇది నీకు ఆధారం. మనలోని సులక్షణాలు వెలుగులోకి రప్పించడం కోసం దేవుడు మన పైకి శ్రమలను పంపుతుంటాడు. మనలో అవి ఉన్నాయి అన్న నిర్ధారణ మనకి కలగడం కోసం ఆ శ్రమలు మనకి సంభవిస్తూ ఉంటాయి. ఇది కేవలం మనలోని ఆత్మ సౌందర్యాన్ని తెలుసుకోవడం మాత్రమే కాదు. ఆ సౌందర్యం అభివృద్ధి కావడానికి కూడా ఈ పవిత్రమైన శ్రమలు తోడ్పడతాయి. 

దేవుడు తన సైనికులకు శిక్షణనిచ్చేది సౌకర్యాలు, సౌఖ్యాలు ఉన్న మందిరాలలో కాదు. బయట ఎండలో కవాతులు, కఠినమైన విశ్వాసాలతోనే. ఆయన వాళ్ళని సెలయేళ్ళ కడ్డంపడి నడవమంటాడు. నదుల్ని ఈదమంటాడు. కొండలెక్కమంటాడు. వీపు మీద బోలెడంత బరువుతో మైళ్ళ తరబడి నడిపిస్తాడు. క్రైస్తవుడా, నువ్వు అనుభవిస్తున్న శ్రమలకు కారణం ఇదే. నీతో ఆయన వ్యాజ్యం ఆడడానికి కారణం ఇదే. 

 సైతాను మిమ్ముల్ని కదిలించకుండా ఉంటే అది ఆశీర్వాదం అనుకోవడానికి వీలులేదు.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Show me wherefore thou contendest with me (Job - 10:2)

Perhaps, O tried soul, the Lord is doing this to develop thy graces. There are some of thy graces that would never have been discovered if it were not for the trials. Dost thou does not know that thy faith never looks so grand in summer weather as it does in winter? Love is too oft like a glowworm, showing but little light except it be in the midst of surrounding darkness. Hope itself is like a star—not to be seen in the sunshine of prosperity, and only to be discovered in the night of adversity. Afflictions are often the black folds in which God doth set the jewels of His children’s graces, to make them shine the better.

It was but a little while ago that, on thy knees, thou wast saying, “Lord, I fear I have no faith: let me know that I have faith.”

Was not this really, though perhaps unconsciously, praying for trials?—for how canst thou know that thou hast faith until thy faith is exercised? Depend upon it. God often sends us trials that our graces may be discovered, and that we may be certified of their existence. Besides, it is not merely discovery; real growth in grace is the result of sanctified trials.

God trains His soldiers, not in tents of ease and luxury, but by turning them out and using them for forced marches and hard service. He makes them ford through streams, swim through rivers and climb mountains, and walk many a weary mile with heavy knapsacks on their backs. Well, Christian, may not this account for the troubles through which you are passing? Is not this the reason why He is contending with you? —C. H. Spurgeon