Rest on the Word of God

 

నీ మాట నమ్ముకొనియున్నాను (కీర్తన 119:42).

దేవుడు తాను చేస్తానన్న దానిని చేసి తీరుతాడని మనం ఎంతవరకు నమ్ముతామో మన విశ్వాసం అంత బలంగా ఉంది అనుకోవాలి. విశ్వాసానికి మన ఆలోచనలతో గాని, అభిప్రాయాలతో గాని, ఒక విషయం జరగడానికి అవకాశం ఉందా లేదా అన్న మీమాంసతో గాని నిమిత్తం లేదు. బయటికి కనిపించే దానితో పనిలేదు. వీటన్నిటినీ విశ్వాసానికి ముడి పెట్టాలని చూస్తే మనం దేవుని మాటని నమ్మడం లేదన్నమాట. ఎందుకంటే ఆయన మాట ఇచ్చాడూ అంటే ఇక మనకి చీకటిలో పనిలేదు. విశ్వాసం అనేది కేవలం దేవుని మాట మీదనే ఆధారపడి ఉంటుంది. ఆయన మాటను మనం ఉన్నదున్నట్టుగా నమ్మితే మన మనస్సుకి శాంతి ఉంటుంది.

మనలోని విశ్వాసాన్ని వాడుకోవడం దేవుడికెంతో సంతోషదాయకం. మొదటగా మన ఆత్మల్ని దీవించడానికి, రెండవదిగా సంఘాన్ని, సంఘంలో చేరని వాళ్ళని కూడా ఆశీర్వదించడానికి. కాని ఇలా ఉపయోగపడే స్థితినుంచి మనం మొహం చాటుచేసుకుంటాం.

శ్రమలు వచ్చినప్పుడు మనం ఏమనాలంటే “నా పరలోకపు తండ్రి ఈ శ్రమల గిన్నెని నా చేతుల్లో ఉంచాడు. ఇది గడిచిన తరువాత ఆయనే నాకు రుచికరమైన దాన్ని తాగడానికిస్తాడు.” శ్రమలనేవి విశ్వాసానికి ఆహారం. మన పరలోకపు తండ్రి చేతుల్లో ఉండిపోదాం. తన పిల్లలకి మంచి చెయ్యడమే ఆయన మనసుకి ఆనందం.

విశ్వాసం ఉపయోగపడడానికీ, అభివృద్ధి పొందడానికీ సాధనాలు కేవలం కష్టాలూ, శ్రమలే కావు. వాక్యాన్ని చదవడం, తద్వారా దేవుడు తన గురించి తాను చెప్పుకున్నదాన్ని ఆకళింపు చేసుకోవడం కూడా విశ్వాసం పెంపొందించుకునే మార్గాలే.

నీకు దేవుని వాక్యంతో ఉన్న పరిచయం వల్ల నువ్వు చెప్పగలగాలి “దేవుడెంత ప్రేయామయుడు!” అని. అలా కాని పక్షంలో నేను అపేక్షగా మిమ్మల్ని అర్థిస్తున్నాను. ఇలాటి స్థితికి తీసుకురమ్మని దేవుణ్ణి అడగండి. ఆయన దయనూ, మృదుమధురమైన లాలననూ మీరు పూర్తిగా అనుభవించాలనీ, ఆయన ఎంత మంచివాడో తెలుసు కోవాలనీ, తన పిల్లలకి క్షేమం జరగడం ఆయనకెంత ఇష్టమో మీకు తెలియాలని అర్ధించండి.

ఇలాటి మానసిక స్థితికి మనం ఎంత దగ్గరగా రాగలిగితే అంత నిశ్చింతగా మనల్ని మనం ఆయన చేతులకి అప్పగించుకుంటాం. మన బ్రతుకులో ఆయన ఏమి చేసినప్పటికీ తృప్తిగానే ఉంటాము. అప్పుడు శ్రమలు వస్తే మనం చెప్పగలం. “వీటి ద్వారా దేవుడు నాకేమి చేయనున్నాడో ఓపికగా కనిపెట్టి చూస్తాను. ఆయన ఏదో ఒక మేలు చేస్తాడని నా నిశ్చయం.” ఈ విధంగా ఒక హుందాతనంతో లోకం ఎదుట సాక్ష్యమిస్తాము. ఈ విధంగా ఇతరులను మనం బలపరుస్తాము.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I trust in thy word (Ps - 119:42)

Just in proportion to which we believe that God will do just what He has said, is our faith strong or weak. Faith has nothing to do with feelings, or with impressions, improbabilities, or with outward appearances. If we desire to couple them with faith, then we are no longer resting on the Word of God because faith needs nothing of the kind. Faith rests on the naked Word of God. When we take Him at His Word, the heart is at peace.

God delights to exercise faith, first for blessing in our own souls, then for blessing in the Church at large, and also for those without. But this exercise we shrink from instead of welcoming. When trials come, we should say: “My Heavenly Father puts this cup of trial into my hands, that I may have something sweet afterward.”

Trials are the food of faith. Oh, let us leave ourselves in the hands of our Heavenly Father! It is the joy of His heart to do good to all His children.

But trials and difficulties are not the only means by which faith is exercised and thereby increased. There is the reading of the Scriptures, that we may buy them acquaint ourselves with God as He has revealed Himself in His Word.

Are you able to say, from the acquaintance you have made with God, that He is a lovely Being? If not, let me affectionately entreat you to ask God to bring you to this, that you may admire His gentleness and kindness, that you may be able to say how good He is, and what a delight it is to the heart of God to do good to His children.

Now the nearer we come to this in our inmost souls, the more ready we are to leave ourselves in His hands, satisfied with all His dealings with us. And when the trial comes, we shall say:

“I will wait and see what good God will do to me by it, assured He will do it.” Thus we shall bear an honorable testimony before the world, and thus we shall strengthen the hands of others. —George Mueller.

Resurrection Hope

 

ఆర్భాటము తోను, ప్రధాన దూత శబ్దము తోను, దేవుని బూర తోను పరలోకము నుండి ప్రభువు దిగివచ్చును; క్రీస్తునందుండి మృతులైనవారు మొదట లేతురు. ఆ మీదట సజీవులమై నిలిచియుండు మనము వారితో కూడ ఏకముగా ప్రభువును ఎదుర్కొనుటకు ఆకాశమండలమునకు మేఘముల మీద కొనిపోబడుదుము (1థెస్స 4:16,17). 

యేసు ప్రభువు సమాధినుండి లేచినది ఉదయం. “పెందలకడనే, ఇంకను చీకటియుండగానే తెరిచియున్న ఆయన సమాధి మీద సూర్యునికంటే ముందు వేకువ చుక్క ప్రకాశించింది. నీడలు కరిగిపోలేదింకా. యెరూషలేము నగరవాసులింకా నిద్ర లేవలేదు. అదింకా రాత్రే. నిద్రపోయే చీకటి సమయమే. ఆయన లేవడం యెరూషలేము నిద్రని చెడగొట్టలేదు. క్రీస్తు శరీరం, అంటే క్రీస్తు సంఘం లేచి ఆరోహణం అయ్యేది కూడా ఇలా పెందలకడ ఇంకా చీకటి ఉండగానే, వేగుచుక్క వెలుగుతూ ఉన్నప్పుడే, ఆయన మృత్యువునుండి మేల్కొన్నట్టే ఆయన పరిశుద్ధులు కూడా లోకమంతా నిద్రలోను మరణ నిద్రలోను ఉన్నప్పుడే మేలుకుంటారు. మేలుకోవడంలో ఎవరికీ ఇబ్బంది కలిగించరు. ఎవరికీ నిద్రాభంగం కలిగించరు. వాళ్ళని పిలిచే స్వరం ఇతరులకి వినిపించదు. తల్లి ఒడిలో నిద్రపోయే పసిపాపలాగా యేసుప్రభువు వాళ్ళని నిశ్శబ్దమైన సమాధులలో మెల్లగా నిద్రపుచ్చినట్టే అంత మృదువుగానూ, మెల్లగానూ ఆ ఘడియ వచ్చినప్పుడూ వాళ్ళని నిద్రలేపుతాడు. “మంటిలో పడియున్నవారలారా, మేల్కొని ఉత్సహించుడి” (యెషయా 26:19) అనే మాటలు వాళ్ళకి వినిపించి ప్రాణం పోస్తాయి. వాళ్ళ సమాధుల్లోకి మహిమ కిరణాలు చొచ్చుకుపోతాయి. ప్రాతఃకాలపు తొలి కిరణాలు వాళ్ళని పలకరిస్తాయి. తూర్పుదిక్కు సన్నని వెలుతురు ముసుగు సవరించుకుంటూ ఉంటుంది. దాని సున్నితమైన పరిమళం, జోలపాడే స్తబ్దత, దాని నైర్మల్యం, మధురమైన ఏకాంతం, ఆ పవిత్రత, ఆశాదీపాలన్నీ వాళ్ళవే.

ఈ విషయాలకీ, వాళ్ళు గడిపిన చీకటి రాత్రికి ఎంత తేడా ఉందో చూడండి. వీటికీ, వాళ్ళింతవరకూ నిద్రించిన సమాధికీ ఉన్న తేడా గమనించండి. తమని బంధించి ఉంచిన నేలని విదిలించుకుని మృత్యుపాశాలను తెంచుకుని, తమ మహిమ శరీరాలతో, ఆకాశంలో తమ ప్రభువును కలుసుకోవడానికి తేలికగా ఆరోహణమౌతూ ఎవరూ నడవని ఆ దారులవెంట, వేగుచుక్క కిరణాల జలతారు దారాలమీదుగా ఎక్కిపోతారు. రాత్రంతా విలాపం ఉండవచ్చు. కాని ఉదయంతో పాటు ఉల్లాసం వస్తుంది.

సైన్యాలు పరలోకం నుండి దిగివస్తూ

హోసన్నా అని పాడుతుంటే

పరిశుద్ధులు, దూతలు జయనాదం పలుకుతుంటే

శృంగార మహిమాతిశయాలతో యేసు

తనవారిని చేర్చుకుంటాడు

ఇలాగే అవుతుంది. యేసుప్రభు త్వరగా వచ్చెయ్యి

ఒక సైనికుడన్నాడట “నేను చనిపోతే నా సమాధి దగ్గర విలాప సంగీతాలు వాయించవద్దు. తెల్లవారు జామునే మేలుకొమ్మని హెచ్చరించే బూరలు ఊదండి.”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

For the Lord, himself shall descend from heaven with a shout, with the voice of the archangel, and with the trump of God: and the dead in Christ shall rise first: then we which are alive and remain shall be caught up together with them in the clouds, to meet the Lord in the air: so shall we ever be with the Lord (1 Thess -  4:16-17)

It was “very early in the morning” while “it was yet dark,” that Jesus rose from the dead. Not the sun, but only the morning star shone upon His opening tomb. The shadows had not fled, the citizens of Jerusalem had not awaked. It was still night—the hour of sleep and darkness when He arose. Nor did his rising break the slumbers of the city. So shall it be “very early in the morning while it is yet dark,” and when naught but the morning star is shining, that Christ’s body, the Church, shall arise. Like Him, His saints shall awake when the children of the night and darkness are still sleeping their sleep of death. In their arising, they disturb no one. The world hears not the voice that summons them. As Jesus laid them quietly to rest, each in his own still tomb, like children in the arms of their mother; so, as quietly, as gently, shall He awake them when the hour arrives. To them come the quickening words, “Awake and sing, ye that dwell in dust” (Isa. 26:19). Into their tomb, the earliest ray of glory finds its way. They drink in the first gleams of the morning, while as yet the eastern clouds give but the faintest signs of the uprising. Its genial fragrance, its soothing stillness, its bracing freshness, its sweet loneliness, its quiet purity, all so solemn and yet so full of hope, these are theirs.

Oh, the contrast between these things and the dark night through which they have passed! Oh, the contrast between these things and the grave from which they have sprung! And as they shake off the encumbering turf, flinging mortality aside, and rising, in glorified bodies, to meet their Lord in the air, they are lighted and guided upward, along the untrodden pathway, by the beams of that Star of the morning, which, like the Star of Bethlehem, conducts them to the presence of the King. “Weeping may endure for a night, but joy cometh in the morning.” —Horatius Bonar

“While the hosts cry Hosanna, from heaven descending,  

With glorified saints and the angels attending,  

With grace on His brow, like, a halo of glory,  

Will Jesus receive His own?”  

“Even so, come quickly.”

A soldier said, “When I die do not sound taps over my grave, but reveille, the morning call, the summons to rise.”

Waiting and Working

 

అక్కడ యెహోవా హస్తము నామీదికి వచ్చి, నీవు లేచి మైదానపు భూమికి వెళ్లుము, అక్కడ నేను నీతో మాటలాడుదునని ఆయన నాకు సెలవిచ్చెను. (యెహెజ్కేలు 3:22)

ప్రత్యేకంగా కొంత కాలం ఎదురు చూస్తూ గడపవలసిన అవసరం రాని వాళ్ళెవరూ దేవుని కోసం గొప్ప పనులు చేసినట్లు మనం చూడం. మొదట్లో తప్పనిసరిగా అలాంటి వాళ్ళు అనుకున్నవన్నీ పూర్తిగా తారుమారైపోతాయి. పౌలు తాను మారుమనసు పొందిన వెంటనే సువార్తతో ఉరకలేసేటప్పుడు మూడేళ్లు అరేబియా ఎడారిలో ఉండాల్సి రావడం నుండి ఈనాటి వరకు ఇది ఇలానే వస్తూ ఉంది.

నా విషయంలో ఇలానే జరిగింది. సాహిత్యం ద్వారా దైవ సేవ చేయడానికి నాకు అవకాశం దొరకగానే ఎగిరి గంతేసి మొదలుపెట్టేద్దామనుకున్నాను కానీ డాక్టర్ అడ్డుపడ్డాడు. “లాభం లేదు, ఆవిడకి రాయడం ముఖ్యమో ప్రాణం నిలబెట్టుకోవడం ముఖ్యమో తేల్చుకోవాలి” అన్నాడు. రెండూ చేయాలంటే కుదరదు.

ఇది 1860వ సంవత్సరంలో జరిగింది. ఆ గూట్లో నుండి నేను 1869 లో బయటకు వచ్చాను. నీడలో తొమ్మిదేళ్లు నన్ను ఎదురు చూస్తూ ఉంచిన దేవుని జ్ఞానం నాకు అర్థమైంది. దేవుని ప్రేమ మార్పు లేనిది. ఆయన ప్రేమ మనకి కనిపించకపోయినా అనుభవంలోకి రాకపోయినా ఆయన మాత్రం అలానే ప్రేమిస్తూ ఉంటాడు. ఆయన ప్రేమ, ఆయన ప్రభుత్వం ఒకదానితో ఒకటి పెనవేసుకున్నాయి. అందువల్ల మనకి ఇష్టంగానూ అభివృద్ధికరంగానూ కనిపించే వాటిని కొన్నిసార్లు మనకివ్వడు. ఎందుకంటే మనలో తన కార్యాలను ఇంకా విజయవంతంగా చెయ్యగలిగే పరిపక్వత ఇంకా రాలేదని ఆయనకి తెలుసు.

నా పనిని మౌనంగా ప్రక్కన పెట్టాను

విశ్రాంతి సమయాన్ని వినయంతో స్వీకరించాను

”విశ్రాంతి తీసుకో” అంటూ యజమాని పిలిచాడు

“క్రీస్తుతోనే నా విశ్రాంతి” నా మనసు పలికింది

తనదైన విశ్రాంతిని తన చేతితో ఇచ్చాడు

ఇప్పుడున్న అనారోగ్యం ఆయన నిర్ణయమే

విశ్రాంతి తీసుకోమంటే కష్టపడి పోతాం మనం ఆయన దారి మంచిది, అంధులం మనం

ఆయన ఇచ్చిన పనిని ఆయనే పూర్తి చేస్తాడు అలసిన పాదాలు నడవవలసిన దారులున్నాయి

అలసిన చేతులు చెయ్యవలసిన పనులు ఉన్నాయి

ఇప్పుడైతే విధేయత చూపాల్సిన అవసరం ఉంది

కదలక మెదలక ఉండడంలో దివ్య విశ్రాంతి ఉంది

తన ఇష్టప్రకారం ఆయన చేతులు తీర్చిదిద్దుతాయి

ఆయన పని జరగాలి పాఠం పూర్తిగా నేర్చుకోవాలి

మర్చిపోవద్దు, ఆయనకున్న నేర్పు మరెవ్వరికీ లేదు

పని చెయ్యడమే కాదు, శిక్షణ పొందాలి

శిక్షలో యేసు శిరస్సు వంచడం నేర్చుకున్నాడు ఆయన భారం తేలిక, ఆయన కాడి సులువు

నీతి ఉంది ఆయన క్రమశిక్షణలో

ఏ పనిముట్లు కావాలో ఏరుకోవడం

మన పని కాదు, మనం సేవకులమే

పనిలోనూ, ఎదురు చూడడం లోను

మన చిత్తం కాదు, దేవుని చిత్తమే నెరవేరాలి

దేవుడు మనకు పనులు పురమాయించినట్లుగానే విశ్రాంతి తీసుకునే స్థలాలను కూడా చూపిస్తాడు. విశ్రాంతి తీసుకోండి. అలసిన మిమ్మల్ని దారి ప్రక్కన బావి దగ్గరకు తీసుకు వచ్చిన ఆయన పట్ల కృతజ్ఞులై ఉండండి.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And the hand of the Lord was there upon me; and he said unto me, Arise, go forth unto the plain, and I will there talk with thee (Ezek - 3:22)

Did you ever hear of anyone being much used for Christ who did not have some special waiting time, some complete upset of all his or her plans first; from St. Paul’s being sent off into the desert of Arabia for three years, when he must have been boiling over with the glad tidings, down to the present day?

You were looking forward to telling about trusting Jesus in Syria; now He says, “I want you to show what it is to trust Me, without waiting for Syria.”

My own case is far less severe, but the same in principle, that when I thought the door was flung open for me to go with a bound into literary work, it is opposed, and the doctor steps in and says, simply, “Never! She must choose between writing and living; she can’t do both.”

That was in 1860. Then I came out of the shell with “Ministry of Song” in 1869 and saw the evident wisdom of being kept waiting nine years in the shade. God’s love is unchangeable, He is just as loving when we do not see or feel His love. Also, His love and His sovereignty are co-equal and universal; so He withholds the enjoyment and conscious progress because He knows best what will really ripen and further His work in us. —Memorials of Frances Ridley Havergal

I laid it down in silence,  

This work of mine,  

And took what had been sent me—  

A resting time.  

The Master’s voice had called me  

To rest apart;  

“Apart with Jesus only,”  

Echoed my heart.  

I took the rest and stillness  

From His own Hand,  

And felt this present illness  

Was what He planned.  

How often do we choose labor,  

When He says “Rest”—  

Our ways are blind and crooked;  

His way is best.  

The work Himself has given,  

He will complete it.  

There may be other errands  

For tired feet;  

There may be other duties  

For tired hands,  

The present is obedience  

To His commands.  

There is a blessed resting  

In lying still,  

In letting His hand mold us,  

Just as He will.  

His work must be completed.  

His lesson set;  

He is the higher Workman:  

Do not forget!  

It is not only “working.”  

We must be trained;  

And Jesus “learned” obedience,  

Through suffering gained.  

For us, His yoke is easy,  

His burden is light.  

His discipline most needful,  

And all is right.  

We are but under-workmen;  

They never choose  

If this tool or if that one  

Their hands shall use.  

In working or in waiting  

May we fulfill  

Not ours at all, but only  

The Master’s will!  

—Selected

God provides resting places as well as working places. Rest, then, and be thankful when He brings you, wearied to a wayside well.