హెబ్రీ భాషలో ఈ మాటలెలా ఉన్నాయంటే “ఆపదల మధ్యలోకి వెళ్ళినప్పటికీ” అని వ్రాయబడ్డాయి. మన కష్టకాలంలో దేవుడికి మనం మొర్రపెట్టాము. విడిపిస్తానన్న ఆయన మాటనుబట్టి ఆయన్నడిగాము, గాని విడుదల రాలేదు. శత్రువు వేధిస్తూనే ఉన్నాడు. మనం యుద్ధరంగ నడిబొడ్డులోకి, ఆపదల కేంద్ర బిందువులోకి వెళ్ళిపోయాం. ఇక ప్రభువుకు మొర్రపెట్టి మాత్రం ప్రయోజనం ఏముంది?అని అనుకుంటాము.
మార్త అంది కదా, “ప్రభూ, నువ్వు ఇక్కడ ఉన్నట్టయితే మా తమ్ముడు చనిపోయే వాడు కాదు.” అయితే ఈ నైరాశ్యాన్ని యేసు మరొక వాగ్దానంతో ఎదుర్కొన్నాడు. “మీ తమ్ముడు తిరిగి బ్రతుకుతాడు” ఇలా కష్టాల నడిబొడ్డుకి మనం చేరినప్పుడు మార్త లాగా మనం కూడా ఇక విడుదల సమయం దాటిపోయిందని అనుకుంటాము. కాని తన వాక్యం లోని వాగ్దానం ద్వారా ఆయన మనకి జవాబిస్తున్నాడు. “నీవు ఆపదలలో చిక్కుబడి యున్నను, నేను నిన్ను బ్రతికించెదను.”
ఆయన ఆదుకోవడం ఆలస్యం చేసినప్పటికీ మనం ఆపదల్లోనే ఇంకా కొనసాగుతూ ఉన్నప్పటికీ ఆపద నడిబొడ్డే ఆయన మనల్ని బ్రతికించే చోటు. మనల్ని విడిచిపెట్టే చోటు కాదది.
ఆశలు అడుగంటిన ఆ స్థలంలోనే ఆయన మన శత్రువు దౌర్జన్యానికి విరోధంగా - తన చెయ్యి చాపి వాడిని సరిచేస్తాడు. సరిగ్గా ఆ క్షణంలోనే, ఆయన మనపై జరిగే దాడిని అరికట్టి శత్రువును ఓడించి సమాప్తం చేస్తాడు. ఇక మనం నిస్పృహ చెందవలసిన అవసరం ఏముంది?
సుడిగాలి నిన్నెగరేసుకు పోగలదని
దిగులుపడి దీనంగా దిక్కులు చూడకు
వడగండ్లవాన వేధిస్తుందని వేదన పడకు
తుపాను నడిబొడ్డుకి ధైర్యంగా నడిచివెళ్ళు
అక్కడుందో చోటు వెచ్చగా హాయిగా
విశ్వాసపు నేత్రాలకి మాత్రమే కనిపించే చోటు.
సుడులపై చిందులు తొక్కింది పెనుగాలి
దుష్టశక్తులు పొర్లిపారాయి కట్టలు తెంచుకుని
కొండల్లా అలలెగసిపడ్డాయి
వాన పడగ అవనిని మూసింది
దేవుడి నానుకున్న ఆత్మ నిబ్బరంగా ఉంది
తుపాను నడిబొడ్డున స్తుతి పాటలు పాడింది
పెనుచీకటిలో ఆశల్ని ఆర్పెయ్యవద్దు
పెనుగాలికి కొంతకాలం చిరుదీపం ఆరినా
చీకటి వెనకాల పెనుతారలు వెలుగుతున్నాయి
తండ్రి ప్రేమ నీకు ఇస్తుంది ఆకాశ దీపాల కాంతి
చీకటి పొరల్ని చీల్చుకుని పైపైకి దృష్టి సారించు
కాంతిమయుని వదనారవిందంలోకి
ప్రమాదం నుండీ పాపం నుండీ నీకు రక్షణగా
దేవుడే తుపానుని రప్పించాడు
ఆయన మాటతోనే ఊరుకుంటుంది
గాలిచేసే గోల హల్లెలూయ అవుతుంది
అందుకే తుఫాను మబ్బులు పడితే ఉత్సహించు
తుఫాను నడిబొడ్డులో దేవుని చిరునవ్వు నీకు తోడు
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Though I walk in the midst of trouble, thou wilt revive me (Ps - 138:7)
The Hebrew rendering of the above is “go on in the center of trouble.” What descriptive words! We have called on God in the day of trouble; we have pleaded His promise of deliverance but no deliverance has been given; the enemy has continued oppressing us until we were in the very thick of the fight, in the center of trouble. Why then trouble the Master any further?
When Martha said, “Lord, if thou hadst been here my brother had not died,” our Lord met her lack of hope with His further promise, “Thy brother shall rise again.” And when we walk “in the center of trouble” and are tempted to think like Martha that the time of deliverance is passed, He meets us too with a promise from His Word. “Though I walk in the midst of trouble, thou wilt revive me.”
Though His answer has been so long delayed, though we may still continue to “go on” amid trouble, “the center of trouble” is the place where He revives, not the place where He fails us.
When in the hopeless place, the continued hopeless place, is the very time when He will stretch forth His hand against the wrath of our enemies and perfect that which concerneth us, the very time when He will make the attack cease and fail and come to an end. What occasion is there then for fainting? —Aphra White
THE EYE OF THE STORM
“Fear not that the whirlwind shall carry thee hence,
Nor wait for its onslaught in breathless suspense,
Nor shrink from the whips of the terrible hail,
But pass through the edge to the heart of the gale,
For there is a shelter, sunlight and warm,
And Faith sees her God through the eye of the storm.
“The passionate tempest with rush and wild roar
And threatenings of evil may beat on the shore,
The waves may be mountains, the fields battle plains,
And the earth be immersed in a deluge of rains,
Yet, the soul stayed on God, may sing bravely its psalm,
The heart of the storm is the center of calm.
“Let hope be not quenched in the blackness of night,
Though the cyclone awhile may have blotted the light,
For behind the great darkness the stars ever shine,
And the light of God’s heavens, His love shall make thine,
Let no gloom dim thine eyes, but uplift them on high
To the face of thy God and the blue of His sky.
“The storm is thy shelter from danger and sin,
And God Himself takes thee for safety within;
The tempest with Him passeth into a deep calm,
And the roar of the winds is the sound of a psalm.
Be glad and serene when the tempest clouds form;
God smiles on His child in the eye of the storm.”
