Keep Praying

 

ఏలీయా మన వంటి స్వభావము గల మనుష్యుడే  (యాకోబు 5:17).

అందుకు దేవునికి వందనాలు! రేగు చెట్టు క్రింద చతికిలబడ్డాడు. మన లాగానే, మనం తరచుగా చేసినట్టే దేవుని మీద సణుగుకున్నాడు. ఫిర్యాదు చేసాడు. మనకు లాగానే అతనిలోనూ అపనమ్మకం చోటు చేసుకుంది. అయితే నిజంగా దేవునితో సంబంధం ఏర్పడిన తరువాత మాత్రం కథ మలుపు తిరిగింది. “మన వంటి స్వభావము గల” మనుష్యుడైనప్పటికీ ఆసక్తితో ప్రార్ధన చేసాడు,” ఇంతకన్నా శ్రేష్టమైన ఆనందం మరోటి లేదు. ఏలీయా కేవలం ఆసక్తితోనే ప్రార్ధన చెయ్యలేదు. ప్రార్థనా పూర్వకంగా ప్రార్థించాడు. ప్రార్థిస్తూనే ఉన్నాడు. ఇక్కడ మనం నేర్చుకునే పాఠం ఏమిటి? మనం వదలకుండా ప్రార్థించాలి.

కర్మెలు పర్వత శిఖరం మీదికి ఎక్కి రండి. విశ్వాసానికీ, ప్రత్యక్షంగా కనిపించేదానికీ సామ్యం కుదిర్చే వైనాన్ని వినండి. ఆకాశం నుండి అగ్ని దిగి రావడం కాదు. ఇప్పుడు కావలసింది. ఇప్పుడు ఆకాశంనుండి జల ధారలు కురియాలి. అగ్నిని అవరోహణం కమ్మని ఆజ్ఞాపించిన మనిషి, ఇప్పుడూ అదే పద్ధతిలో, అదే సాధనాన్ని ఉపయోగించి వర్షాన్ని రప్పించాలి. ఏలీయా నేలమీద పడి ముఖము మోకాళ్ళ మధ్య ఉంచుకొనెను అని రాయబడి ఉంది. అంటే అన్ని ధ్వనులనూ, ఏకాగ్రతకి భంగం కలిగించే శబ్దాలనూ దూరంగానే ఉంచాడన్న మాట. ఇలాటి భంగిమలో దుప్పటి ముసుగేసుకుని బయట ఏం జరుగుతున్నదో కనిపించకుండా ప్రార్థించాడన్నమాట.

సేవకుణ్ణి పిలిచి “నువ్వు పైకి ఎక్కి సముద్రంవైపుకి చూడమ”న్నాడు. అతడు వెళ్ళి చూసి తిరిగి వచ్చాడు “ఏం లేదు” అన్నాడు.

ఈ పరిస్థితిలో మనం ఏం చేస్తాము.

"నేను ముందే అనుకున్నాలే" అంటామేమో. ప్రార్థించడం చాలిస్తామేమో. ఏలీయా అలా చేసాడా? లేదు. “మళ్ళీ వెళ్ళు” అన్నాడు. సేవకుడు తిరిగి వచ్చి “ఏం లేదు” అన్నాడు. ఏలీయా “మళ్ళీ వెళ్ళు” అన్నాడు. సేవకుడు “ఏం లేదు” అన్నాడు. ఏలీయా “మళ్ళీ వెళ్ళు” అన్నాడు.

కొంతసేపటికి అతడు తిరిగి వచ్చినప్పుడు “మనిషి చెయ్యంత మేఘం కన్పించింది” అన్నాడు. ఏలీయా చెయ్యి అర్థింపుగా పరలోకం వైపుకు చాపబడింది. జవాబుగా వర్షం దిగింది. ఎంత త్వరగా కురిసిందంటే తన పంచకళ్యాణి గుర్రాల సహాయంతో అహాబు సమరయ ద్వారాన్ని చేరలేకపోయాడు. ఇదే విశ్వాసానికీ, ప్రత్యక్షానికీ సామ్యం చెప్పే ఉపమానం. 

ఇలా ప్రార్థించడం నీకు తెలుసా? పనుల్ని సాధించే ప్రార్ధన నీకు తెలుసా? కనిపిస్తున్న పరిస్థితులు ఎంత నిరాశాజనకంగానైనా ఉండొచ్చు. కాని వాటిని లెక్క చెయ్యకండి. మన పరమ తండ్రి పరలోకంలో ఉన్నాడు. ఆలస్యం చెయ్యడం కూడా ఆయన మంచితనంలో ఒక భాగమే, మనకి లాభమే.

ముగ్గురు పిల్లలు విశ్వాసానికి నిర్వచనాలు చెప్పారు. మొదటి బాలుడన్నాడు “విశ్వాసం అంటే క్రీస్తును పట్టుకోవడం.” రెండో పిల్లవాడు. “పట్టుకునే ఉండడం” అన్నాడు. మూడో పిల్లవాడు “ఎప్పటికీ వదలక పోవడం” అన్నాడు. తుమ్మ జిగురులా అంటి పెట్టుకుని వదలని విశ్వాసం ఇది.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Elias was a man subject to like passions as we are (Jas - 5:17)

Thank God for that! He got under a juniper tree, as you and I have often done; he complained and murmured, as we have often done; was unbelieving, as we have often been. But that was not the case when he really got into touch with God. Though “a man subject to like passions as we are,” “he prayed to pray.” It is sublime in the original—not “earnestly,” but “he prayed in prayer.” He kept on praying. What is the lesson here? You must keep praying.

Come up on the top of Carmel, and see that remarkable parable of Faith and Sight. It was not the descent of the fire that now was necessary, but the descent of the flood; and the man that can command the fire can command the flood by the same means and methods. We are told that he bowed himself to the ground with his face between his knees; that is, shutting out all sights and sounds. He was putting himself in a position where, beneath his mantle, he could neither see nor hear what was going forward.

He said to his servant, “Go and take an observation.” He went and came back, and said—how sublimely brief! one word—“Nothing!”

What do we do under such circumstances?

We say, “It is just as I expected!” and we give up praying. Did Elijah? No, he said, “Go again.” His servant again came back and said, “Nothing!” “Go again.” “Nothing!”

By and by he came back, and said, “There is a little cloud like a man’s hand.” A man’s hand had been raised in supplication, and presently down came the rain, and Ahab had not time to get back to the gate of Samaria with all his fast steeds. This is a parable of Faith and Sight—faith shutting itself up with God; sight taking observations and seeing nothing; faith going right on, and “praying in prayer,” with utterly hopeless reports from sight.

Do you know how to pray that way, how to pray prevailingly? Let sight give as discouraging reports as it may, but pay no attention to these. The living God is still in the heavens and even delay is part of His goodness.—Arthur T. Pierson

Each of the three boys gave a definition of faith which is an illustration of the tenacity of faith. The first boy said, “It is taking hold of Christ”; the second, “Keeping hold”; and the third, “Not letting go.”

ఎడారి సెలయేర్ల

 

ఇశ్రాయేలీయులు యెహోవాకు మొఱ్ఱపెట్టగా యెహోవా ‘కాలేబు తమ్ముడైన కనజు యొక్క కుమారుడగు ఒత్నీయేలును’ రక్షకునిగా ఇశ్రాయేలీయుల కొరకు నియమించి వారిని రక్షించెను. యెహోవా ఆత్మ అతని మీదికి వచ్చెను*_ (న్యాయాధి 3:9,10).

తన యుద్ధశూరుల్ని దేవుడు సంసిద్ధపరుస్తున్నాడు. సరైన తరుణం వచ్చినప్పుడు కనురెప్పపాటులో వాళ్ళ స్థానంలో వాళ్ళని ఉంచుతాడు. “ఇతనెక్కడినుంచి వచ్చాడు!” అంటూ ప్రపంచమంతా ముక్కున వేలేసుకుంటుంది.

స్నేహితుడా, పరిశుద్ధాత్మను నిన్ను సిద్ధపరచనియ్యి. క్రమశిక్షణ నేర్చుకో. పాలరాతి శిల్పానికి తుది మెరుగులు దిద్దాక దేవుడు దాన్ని ఎత్తి పీఠం మీద ప్రతిష్టిస్తాడు. దాన్నుంచవలసిన స్థానంలో అమరుస్తాడు.

ఒకరోజు వస్తుంది, ఒత్నీయేలు లాగానే మనం కూడా జాతులకి న్యాయాధిపతులుగా ఉంటాము. వెయ్యేళ్ళ పాటు భూమిపై క్రీస్తుతో కూడా అధికారం వహించి రాజ్యమేలుతాము. ఆ రోజును రుచి చూడాలంటే దేవుని ద్వారా మనం మలచబడాలి. మన అనుదిన జీవితంలో ఎదురయ్యే శ్రమలు, చిన్న చిన్న విజయాలు -వీటన్నిటి మూలంగా దేవుడు మనకి శిక్షణ ఇస్తున్నాడు. ఇది మనకి తెలియదు కాని ఒక్క విషయం గురించి మాత్రం సందేహం లేదు. పరిశుద్ధాత్మ ఆ అవసరానికి తగినట్టు ఒత్నీయేలును సిద్ధం చేసి ఉంచాడు. పరలోకపు రాజైన దేవుడు అతనికి ఓ సింహాసనాన్ని తయారుగా ఉంచాడు.

*మానవ బలము, మానవ ఘనత*

*సుఖశాంతుల్లో చిగురించవు*

*లోకంలో బాధలనెదుర్కోనివారు*

*శూరులెన్నటికీ కాలేరు*

మనిషి జీవిత యాత్రలో ఎప్పుడో ఒకప్పుడు పల్లపు ప్రాంతాల్లో నడవక తప్పదు. ప్రతివాడు బాధల సొరంగంలో గుండా వెళితేనే తప్ప విజయపు మెట్టు ఎక్కలేడు.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

When the Israelites cried out to the Lord, Jehovah saved them by appointing “Othniel the son of Canaab's younger brother Othniel” as his Savior. The Spirit of Yahweh came on him * (Judges 3: 9,10).

God is preparing his warriors. He puts them in their place on the eyelid when the right moment comes. "Where did he come from!" The whole world is sniffing around.

Friend, prepare the Holy Spirit for you. Learn discipline. When the marble sculpture is finished, God lifts it up and places it on the pedestal. Fits in where it should be.

The day will come when, like Othniel, we will be judges of the nations. We will also rule and rule with Christ on earth for thousands of years. We must be molded by God to taste that day. God is training us through the hardships and small successes we face in our daily lives. We do not know this but there is no doubt about one thing. The Holy Spirit prepared Othniel to meet that need. God, the King of heaven, has prepared for him a throne.

* Human strength, human dignity *

* Does not sprout in happiness *

* Suffering in the world *

* Can't be a warrior *

Man must walk in the sunken areas at some point in the journey of life. No one can climb the ladder of success unless everyone goes through a tunnel of suffering.

The Risen Lord

 

…నేను జీవించువాడను; మృతుడనైతిని గాని ఇదిగో యుగయుగములు సజీవుడనైయున్నాను (ప్రకటన 1:18). 

పువ్వుల్లారా, ఈస్టరు రోజున పూసిన లిల్లీ మొగ్గల్లారా, ఏదీ ఈ ఉదయం నాకా దివ్యమైన పాఠాన్ని మళ్ళీ చెప్పండి! ఎన్నో కృంగియున్న హృదయాలకి మీరు అందించిన ఆ శాశ్వత జీవపు కథను నాకూ వినిపించండి.

జ్ఞానం నిండిన ఓ పరిశుద్ధ గ్రంథమా, ఏదీ మరోసారి నీ పుటలు తిరగెయ్యనియ్యి. చనిపోవడం లాభం అంటూ నీవందించే నిశ్చయతను మళ్ళీ రుచి చూడనియ్యి.

కవులారా, నిత్యజీవపు సూక్తులు ప్రతిధ్వనించే మీ పదాలను మళ్ళీ వినిపించండి. గాయకులారా, ఉత్సాహ గీతాలు అందుకోండి. ఆ పునరుత్థానపు కీర్తనను మళ్ళీ వినిపించండి.

-చెట్లూ, చేమలూ, పక్షులూ, పురుగులూ, ఆకాశం, సముద్రం, గాలులూ, వానలూ మీరంతా ఆ సందేశాన్ని క్రొత్తగా వినిపించండి. కిలకిలలాడండి, ప్రతిధ్వనింప జెయ్యండి. ప్రతి అణువులోనూ ఈ మాట స్పందింపజేయండి. గాలంతా ఈ నినాదం నింపండి.

మళ్ళీ మళ్ళీ మళ్ళీ మళ్ళీ ఆశ నిశ్చయతగా మారేదాకా, నిశ్చయత అంతా ప్రత్యక్షతలో కేంద్రీకృతమయ్యేదాకా గానం చెయ్యండి. పౌలు లాగా మనమంతా చావుకెదురైనప్పుడు జయగీతాలతో విశ్వాసపు స్థిరత్వంతో, పవిత్రతతో పొంగి పొరలే వదనంతో అతిశయించేంత వరకూ పాడండి.

సమాధి దారిలో మృతుణ్ణి మోసుకుంటూ

శోక వదనాలతో మౌనంగా సాగే మానవుల్లారా

సమాధులవంక ఈ రోజుకి చూడకండి

కళ్ళెత్తి దేవుని మహిమని కలకాలం కనుగొనండి

కన్నీళ్ళ కాలం కదిలిపోయింది

పునరుత్థాన పుష్పాలు పకపకమన్నాయి

హృదయాలు పులకరించాయి

గుడిగంటల పిలుపుకి బదులు పలికాయి.

క్రీస్తు ఇప్పటికీ మృతుడై ఉంటే

మరణపు చెరలో మ్రగ్గుతూ ఉంటే

పాతాళ కూపం నుంచి విముక్తుడు కాకుంటే

నీ కన్నీరు తుడిచేవాడు లేకుంటే

నిరాశకి తావుంది, దుఃఖానికి చోటుంది.

కానీ లేచాడాయన కట్లు తెంచుకుని

మానండిక నిట్టూర్పులు ఇది గ్రహించుకుని

ఒక పాస్టరు గారు తన గదిలో కూర్చుని తాను ఈస్టరు రోజున ఇవ్వవలసిన ప్రసంగాన్ని రాసుకుంటున్నాడు. హఠాత్తుగా ఒక ఆలోచన ఆయన మనస్సుని మెరుపులా తాకింది. “ప్రభువు ఇప్పుడు బ్రతికి ఉన్నాడు!” ఒక్క గంతులో ఆయన కుర్చీలోంచి లేచి కాలుగాలిన పిల్లిలా అటూ ఇటూ పచార్లు చెయ్యసాగాడు. “క్రీస్తు బ్రతికే ఉన్నాడిప్పుడు. ఒకప్పుడున్నవాడు కాడు ఆయన. ఇప్పుడున్నవాడు. ఆయన కేవలం ఓ చారిత్రాత్మక సత్యం కాదు. ప్రస్తుతం సత్యం. జీవించి ఉన్న సత్యం. ఈ ఈస్టరు నిజం ఎంత గొప్పది.” 

మరణం నుండి తిరిగి లేచిన క్రీస్తును మనం నమ్ముతాము. గతంలోకి మీ ముఖం తిప్పుకోకండి. ఆయన సమాధిని ఆరాధించకండి. బ్రతికి ఉన్న క్రీస్తుని ఆరాధించండి. ఆయన సజీవుడు కాబట్టి మనం సజీవులం. ఎప్పటికీ సజీవులం.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I am he that liveth, and was dead; and, behold, I am alive forevermore (Rev - 1:18)

Flower! Easter lilies! speak to me this morning the same dear old lesson of immortality which you have been speaking to so many sorrowing souls.

Wise old Book! let me read again in your pages of firm assurance that to die is gain.

Poets! recite to me your verses which repeat in every line the Gospel of eternal life.

Singers! break forth once more into songs of joy; let me hear again the well-known resurrection psalms.

Tree and blossom and bird and sea and sky and the wind whisper it, sound it afresh, warble it, echo it, let it throb and pulsate through every atom and particle; let the air be filled with it.

Let it be told and retold and still retold until hope rises to conviction, and conviction to the certitude of knowledge; until we, like Paul, even though going to our death, go with triumphant mien, with assured faith, and with a serene and shining face.

O sad-faced mourners, who each day are wending  

Through churchyard paths of cypress and of yew,  

Leave for today the low graves you are tending,  

And lift your eyes to God’s eternal blue!  

It is no time for bitterness or sadness;  

Twine Easter lilies, not pale asphodels;  

Let your souls thrill to the caress of gladness,  

And answer the sweet chime of Easter bells.  

If Christ were still within the grave’s low prison,  

A captive of the enemy we dread;  

If from that moldering cell He had not risen,  

Who then could chide the gloomy tears you shed?  

If Christ were dead there would be a need to sorrow,  

But He has risen and vanquished death for aye;  

Hush, then your sighs, if only till the morrow,  

At Easter give your grief a holiday.  

—May Riley Smith

A well-known minister was in his study writing an Easter sermon when the thought gripped him that his Lord was living. He jumped up excitedly and paced the floor repeating to himself, “Why Christ is alive, His ashes are warm, He is not the great ’I was,’ He is the great ’I am.’” He is not only a fact but a living fact. The glorious truth of Easter Day!

We believe that out of every grave there blooms an Easter lily, and in every tomb there sits an angel. We believe in a risen Lord. Turn not your faces to the past that we may worship only at His grave, but above and within that we may worship the Christ that lives. And because He lives, we shall live also.—Abbott