The Friend of God

 

అబ్రాహాము ఇంక యెహోవా సన్నిధిని నిలుచుండెను. (ఆది 18:22).

దేవుని స్నేహితుడు కాబట్టి ఇతరుల గురించి దేవునితో వాదించగలడు. అబ్రాహాములో మూర్తీభవించిన విశ్వాసం, దేవునితో స్నేహం మన స్వల్ప అవగాహనకి అందదేమో. అయినా దిగులు పడాల్సిన పనిలేదు. అబ్రాహాము విశ్వాసంలో క్రమంగా ఎదిగినట్టే మనమూ ఎదగవచ్చు. అబ్రాహాము తప్పటడుగులు వేస్తూ ముందుకు సాగాడేగాని ఒక్కసారి, ఒక్క గంతులో అంత విశ్వాసాన్ని అలవరచుకోలేదు.

ఎవరి విశ్వాసమైతే పరీక్షలకూ శోధనలకూ గురవుతుందో, ఆ శోధనల్లో ఏ మనిషయితే విజయం సాధిస్తాడో ఆ మనిషికి అంతకన్నా కష్టతరమైన పరీక్షలు ఎదురవుతాయి.

వెలగల రాళ్ళను అతి జాగ్రత్తగా చెక్కి, పదును పెడతారు. లోహం ఎంత విలువైనదైతే అంత వేడిమిగల కొలిమిలో దాన్ని శుద్ధి చేయాలి. అబ్రాహాము అతి జటిలమైన పరీక్షల నెదుర్కొని నిలబడకపోయి ఉన్నట్టయితే ఆయన్ని విశ్వాసులకి తండ్రి అని పిలిచేవారు కాదు. ఆదికాండం ఇరవై రెండవ అధ్యాయం చదవండి.

“నీకు ఒక్కడై ఉన్న నీ కుమారుని, అనగా నీవు ప్రేమించు ఇస్సాకును తీసికొని...’ - 

మోరియా కొండల్లో శోక వదనంతో, నమ్రతతో కొడుకు వంక బేలగా చూస్తూ ఎక్కిపోయే ఆ వృద్ధుణ్ణి ఓసారి ఊహించుకోండి. తాను నమ్మకంగా ప్రేమించి సేవిస్తూ వస్తున్న తన దేవుని ఆజ్ఞ మేరకు, తన బంగారుకొండ, తన కొడుకు తన ప్రక్కనే బలిగా చనిపోవడానికి నడుస్తూ వస్తుంటే ఆయనలో ఏ భావాలు చెలరేగాయో ఎవరికి తెలుసు?

దేవుడు మన జీవితాల్లో జోక్యం కలుగజేసుకుంటే విసుక్కునే మనకి ఇది ఎంత ఖచ్చితమైన గద్దింపో చూడండి. అబ్రాహాము మోరియా కొండ ఎక్కుతున్న దృశ్యం గురించి తేలికగా, అనుమానాస్పదంగా వచ్చే వ్యాఖ్యానాలను ప్రక్కకి నెట్టండి. యుగయుగాల వరకూ మనుషులంతా పాఠం నేర్చుకోవలసిన మహత్తరమైన దృశ్యం అది. దేవదూతలు అప్రతిభులై చూసారా దృశ్యాన్ని.

ఈ వృద్దుని విశ్వాసమే ప్రపంచమంతటా ఉన్న జనుల విశ్వాసానికి ప్రతీకగా, ప్రాకారంగా నిలిచిపోవాలి. తొట్రుపడని విశ్వాసం ఎప్పుడూ దేవుని విశ్వాస్యతని ఋజువు చేస్తుందన్న సత్యం ఈ సంఘటన ద్వారా స్థిరపడాలి. అంటే మనలో విశ్వాసం ఉంటే దేవుడెప్పుడూ దాన్ని వమ్ము చేయడు.

కాబట్టి ఈ విషమ పరీక్షకు తట్టుకుని విశ్వాసంతో విజయం సాధించినప్పుడు దేవుని దూత - అంటే యెహోవా లేక దేవుని వాగ్దానాలన్నీ సార్థకమైన పుణ్యమూర్తి యేసుప్రభువు - అబ్రాహాము భుజం తట్టి అన్నాడు, “నీవు దేవునికి భయపడువాడవని ఇందు వలన నాకు కనబడుచున్నది.” నువ్వు నన్ను గుడ్డిగా నమ్మావు. నేను దానిని వమ్ము చేయను. నిన్ను కూడా నేను నమ్ముతాను. నువ్వు నా స్నేహితుడివి. నిన్ను నేను ఆశీర్వదిస్తాను. నిన్ను ఆశీర్వాదంగా చేస్తాను.

అన్ని కాలాల్లోనూ ఈ కథ ఇంతే. ఇక ఎప్పటికీ ఈ వైనం మారదు. విశ్వాస సంబంధులైన వాళ్ళు అబ్రాహాముతో కూడా ఆశీర్వదించబడతారు. 

దేవునికి స్నేహితుడిగా ఉండడం అన్నది మామూలు విషయం కాదు.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Abraham stood yet before the Lord. (Gen - 18:22)

The friend of God can plead with Him for others. Perhaps Abraham’s height of faith and friendship seems beyond our little possibilities. Do not be discouraged, Abraham grew; so may we. He went step by step, not by great leaps.

The man whose faith has been deeply tested and who has come off victorious is the man to whom supreme tests must come.

The finest jewels are most carefully cut and polished; the hottest fires try the most precious metal. Abraham would never have been called the Father of the Faithful if he had not been proved to the uttermost. Read Genesis, twenty-second chapter:

“Take thy son, thine only son, whom thou lovest.” See him going with a chastened, wistful, yet humbly obedient heart up Moriah’s height, with the idol of his heart beside him about to be sacrificed at the command of God whom he had faithfully loved and served!

What a rebuke to our questionings of God’s dealings with us! Away with all doubting explanations of this stupendous scene! It was an object lesson for the ages. Angels were looking.

Shall this man’s faith stand forever for the strength and help of all God’s people? Shall it be known through him that unfaltering faith will always prove the faithfulness of God?

Yes; and when faith has borne victoriously its uttermost test, the angel of the Lord—who? The Lord Jesus, Jehovah, He in whom “all the promises of God are yea and amen”—spoke to him, saying, “Now I know that thou fearest God.” Thou hast trusted me to the uttermost. I will also trust thee; thou shalt ever be My friend, and I will bless thee, and make thee a blessing.

It is always so, and always will be. “They that are of faith are blessed with faithful Abraham.” —Selected

It is no small thing to be on terms of friendship with God.

The Road Uphill

 

…అగ్నిలో సంచరించుట చూచుచున్నాను.(దానియేలు 3:25).

వాళ్ళ కదలికను అగ్ని ఆపలేకపోయింది. దాని మధ్యలో వాళ్ళు నడుస్తున్నారు. తమ గమ్యానికి చేరడానికి అగ్ని కూడా ఒక రాజమార్గమే. క్రీస్తు బోధనలోని ఒక ఆదరణ ఏమిటంటే ఆయన దుఃఖంనుండి విడుదల ఇస్తాననలేదు. దుఃఖం ద్వారా విడుదల ఇస్తానన్నాడు.

నా దేవా, చీకట్లు అలుముకున్నప్పుడు నేను కేవలం ఓ సొరంగంలో మాత్రమే ఉన్నాను అని నాకు జ్ఞాపకం చెయ్యి. కొంతకాలానికి అంతా చక్కబడుతుందని తెలియడమే నాకు చాలు.

నేను ఒలీవ కొండ శిఖరం మీద నిలబడాలట. పునరుత్థానపు మహిమలో పాలుపొందాలట. కాని ప్రియ తండ్రీ, ఆ శిఖరానికి నేను ఎక్కి వెళ్ళడానికి కల్వరి దారి కావాలి. ఈ లోకం లోని కష్టాల నీడలు నీ పరలోకపు ఇంటి దారి లోని చెట్ల నీడలే కదా. తండ్రీ, నీ ఇల్లు కొండ మీద ఉంది. కష్టపడి నేనా కొండపైకి ఎగబ్రాకక తప్పదు. నేను అగ్నిజ్వాల మధ్యలో నడిస్తే నన్ను ఏ దుఃఖమూ అంటదు.

*దారి కరుకుగా ఉంది*

*చాలా దూరం పైకెక్కిపోవాలి*

*పూలు కాదు ముళ్ళున్న దారి*

*ఆకాశం మబ్బులు పట్టింది.*

*ఆ మసక వెలుగులో ఎవరో*

*నా చేయి పట్టుకున్నారు*

*నా దారంతా పూలబాటగా పరచుకొంది.*

*శిలువ భయంకరం*

*నా వీపు మోయలేని భారం*

కర్కశం, కఠినం, పాషాణం*

*చేయూతనిచ్చే వాళ్ళు లేరు*

*ఒకరు మెల్లగా నా భుజం తట్టారు*

*“నాకు తెలుసు నేను నీకు తోడు*

*నేనర్థం చేసుకోగలను”*

*ఎందుకు బాధ, నిట్టూర్పు*

*సిలువ మోసేవాళ్ళలారా రండి*

*గమ్యమదిగో కన్పిస్తుంది*

*మన కల్ల పంట కనుచూపు మేరలో ఉంది.*

*మనం వేసే ప్రతి అడుగూ*

*వేద్దాం ప్రభు సన్నిధిలో.*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Walking in the midst of the fire* (Dan - 3:25)

The fire did not arrest their motion; they walked in the midst of it. It was one of the streets through which they moved to their destiny. The comfort of Christ’s revelation is not that it teaches emancipation from sorrow, but emancipation through sorrow.

O my God, teach me, when the shadows have gathered, that I am only in a tunnel. It is enough for me to know that it will be all right someday.

They tell me that I shall stand upon the peaks of Olivet, the heights of resurrection glory. But I want more, O my Father; I want Calvary to lead up to it. I want to know that the shadows of this world are the shades of an avenue the avenue to the house of my Father. Tell me I am only forced to climb because Thy house is on the hill! I shall receive no hurt from sorrow if I shall walk in the midst of the fire. —George Matheson

“’ The road is too rough,’ I said;  

’It is uphill all the way;  

No flowers, but thorns instead;  

And the skies overhead are grey.’  

But One took my hand at the entrance dim,  

And sweet is the road that I walk with Him.  

“The cross is too great,’ I cried—  

’More than the back can bear,  

So rough and heavy and wide,  

And nobody by to care.’  

And One stooped softly and touched my hand:  

’I know. I care. And I understand.’  

“Then why do we fret and sigh;  

Cross-bearers all we go:  

But the road ends by-and-by  

In the dearest place, we know,  

And every step in the journey we  

May take in the Lord’s own company.”

Beginning Without Finishing

 

వారు విసుకక నిత్యము ప్రార్థన చేయుచుండవలెననుటకు ఆయన వారితో ఈ ఉపమానము చెప్పెను. (లూకా 18:1) 

విసుగు పుట్టి ప్రార్థన చెయ్యడం మానుకోవడం అనేది క్రైస్తవ జీవితంలో అన్నింటి కంటే అతి భయంకరమైన శోధన. మనం ఒక విషయం గురించి ప్రార్థన చెయ్యడం మొదలు పెడతాము. ఒక రోజు, ఒక వారం, మహా అయితే ఒక నెల రోజులు దేవుడికి విన్నవించుకుంటాము. ఏదీ ఖచ్చితమైన సమాధానం రాకపోతే విసుగెత్తి ఇక బొత్తిగా ప్రార్థించడమే మానుకుంటాము.

ఇది చాలా ప్రమాదకరమైన పొరపాటు. ఇది ఆరంభ శూరత్వం. కనిపించిన ప్రతి పనీ మొదలు పెట్టి ఏది పూర్తి చెయ్యలేని పరిస్థితి. ఇది జీవితం నాశనం కావడానికి హేతువు. 

కార్యాన్ని మొదలుపెట్టి పూర్తిచెయ్యకుండా వదిలేసే పద్ధతిని అలవాటు చేసుకున్న వ్యక్తి పరాజయాలను అలవాటు చేసుకుంటున్నాడన్నమాట. ఒక ప్రయోజనం కోసం ప్రార్థించడం మొదలు పెట్టి సరైన జవాబు దొరికే దాకా ప్రార్థించని ప్రతి వ్యక్తీ ఇదే అలవాటు పడుతున్నాడు.

ప్రార్థనలో విసుగు చెందడం అంటే ఓడిపోవడం. ఈ ఓటమి ప్రార్థన అంటే ఆసక్తి, విశ్వాసం లేకుండా చేస్తుంది. జయ జీవితానికి ఇది ప్రక్కలో బల్లెం లాంటిది.

అయితే కొందరడుగుతారు, “ఎంత కాలం ప్రార్థన చెయ్యాలి? కొంత కాలం చేసాక ఇక దేవుడి చేతిలో ఆ విషయాన్ని వదిలి ఆయనకి మొరపెట్టడం మానెయ్యాలి కదా?”

దీనికి ఒకటే సమాధానం - మీరు అడిగిన విషయం మీకు దొరికే దాకా ప్రార్థించాలి. లేక అది దొరుకుతుంది అన్న నిశ్చయత మీ హృదయంలో కలిగే దాకా ప్రార్థించాలి.

మనం దేవుని సన్నిధిలో గోజాడడాన్ని ఈ రెంటిలో ఏదో ఒకటి జరిగే దాకా ఆపకూడదు. ఎందుకంటే ప్రార్ధన అంటే కేవలం దేవుణ్ణి అడగడం మాత్రమే కాదు. అది సైతానుతో పోరాటం కూడా. ఎందుకంటే ఈ పోరాటంలో దేవుడు మన ప్రార్ధనలను సైతానుకి వ్యతిరేకమైన ఆయుధంగా వాడుతున్నాడు. కాబట్టి ఎప్పుడు ప్రార్ధన చెయ్యడం ఆపాలో నిర్ణయించవలసింది దేవుడే. మనకి ఆ హక్కు లేదు. జవాబు వచ్చే దాకా లేక జవాబు వస్తుందన్న నిశ్చయత కలిగే దాకా మన ప్రార్థనలను ఆపే అధికారం మనది కాదు. 

మొదటి సందర్భంలో అయితే సమాధానం మన కంటికి కనిపించింది గనుక ప్రార్థించడం మానేస్తాము. రెండో సందర్భంలో అయితే సమాధానం వస్తుందని నమ్ముతాము గనుక మానేస్తాము. ఎందుకంటే మన హృదయంలోని నమ్మకం మన కంటికి కనిపించే దృశ్యాల వంటిదే. ఎందుకంటే ఈ నమ్మకం దేవునినుండి, దేవుని వలన కలిగిన నమ్మకం.

మనం ప్రార్థనా జీవితంలో అనుభవజ్ఞులమౌతున్న కొద్దీ దేవుడిచ్చే నిశ్చయత ఎలాటిది అనే విషయాన్ని మరింతగా గుర్తుపడుతుంటాము. ఆ నిశ్చయతను ఆధారం చేసుకుని ఎప్పుడూ నిశ్చింతగా ఉండవచ్చు. లేక ఎలాంటి పరిస్థితిలో మన ప్రార్థనని కొనసాగించాలి అనే సంగతి మనకర్థం అవుతుంది.

దేవుని వాగ్దానాల మజిలీలో వేచి ఉండండి. దేవుడొచ్చి మిమ్మల్ని అక్కడ కలుస్తాడు. తన వాగ్దానాల బాట మీదుగానే నడిచివస్తాడాయన.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

He spoke a parable unto them...that men ought always to pray, and not to faint. (Luke - 18:1)

No temptation in the life of intercession is more common than this failure to persevere. We begin to pray for a certain thing; we put up our petitions for a day, a week, a month; and then, receiving as yet no definite answer, straightway we faint and cease altogether from prayer concerning it.

This is a deadly fault. It is simply the snare of many beginnings with no completions. It is ruinous in all spheres of life.

The man who forms the habit of beginning without finishing has simply formed the habit of failure. The man who begins to pray about a thing and does not pray it through to a successful issue of the answer has formed the same habit in prayer.

To faint is to fail; then defeat begets disheartenment, and unfaith in the reality of prayer, which is fatal to all success.

But someone says, “How long shall we pray? Do we not come to a place where we may cease from our petitions and rest the matter in God’s hands?”

There is but one answer. Pray until the thing you pray for has actually been granted, or until you have the assurance in your heart that it will be.

Only at one of these two places dare we stay our importunity, for prayer is not only a calling upon God but also a conflict with Satan. And since God is using our intercession as a mighty factor of victory in that conflict, He alone, and not we, must decide when we dare cease our petitioning. So we dare not stay in our prayer until the answer itself has come, or until we receive the assurance that it will come.

In the first case, we stop because we see. On the other, we stop because we believe, and the faith of our heart is just as sure as the sight of our eyes; for it is faith from, yes, the faith of God, within us.

More and more, as we live the prayer life, shall we come to experience and recognize this God-given assurance, and know when to rest quietly in it, or when to continue our petitioning until we receive it. —The Practice of Prayer

Tarry at the promise till God meets you there. He always returns by way of His promises.