The Discipline of Faith

నమ్మువానికి సమస్తమును సాధ్యమే. (మార్కు 9:23). 

ఈ 'సమస్తమును' అనేది ఊరికే లభించదు. ఎందుకంటే విశ్వాసం అనే మార్గాన్ని మనకి బోధించాలని దేవుడెప్పుడూ సిద్ధంగా ఉంటాడు. మనం ఇలా విశ్వాసం అనే బడిలో చదువుకునేటప్పుడు విశ్వాసానికి పరీక్షలు కూడా ఉంటాయి. విశ్వాసంలో క్రమశిక్షణ, విశ్వాసంలో సహనం, విశ్వాసంలో ధైర్యం, ఇలా ఎన్నెన్నో మెట్లెక్కితేనే గాని విశ్వాసపు తుదిమెట్టుకి రాము. ఈ తుదిమెట్టు విశ్వాసంలో జయం. 

నైతికమైన సారం విశ్వాస మూలంగానే వస్తుంది. దేవుణ్ణి నువ్వు అర్ధించావు. కాని జవాబు లేదు. ఏం చెయ్యాలి? దేవుడి మాటల్ని నమ్మడం మానుకోగూడదు. నీకు కనిపించే వాటినీ, అనిపించేవాటినీ ఆధారంగా చేసికొని దైవ వాగ్దానాల నుండి తొలగి పోకూడదు. ఇలా స్థిరంగా నిలిచి ఉంటే విస్తారమైన శక్తి అనుభవాలు నీలో పోగవుతాయి. దేవుని మాటకి వ్యతిరేకంగా జరుగుతున్న సంఘటనలను చూస్తూ కూడా విశ్వాస పీఠం మీద చలించకుండా ఉన్నప్పుడు నువ్వు బలపడతావు.

ఒక్కోసారి దేవుడు కావాలనే ఆలస్యం చేస్తాడు. ఈ ఆలస్యం అన్నది కూడా నీ ప్రార్ధనకి జవాబు లాటిదే. నీ విన్నపం నెరవేరడం ఎలాంటిదో, ఆలస్యం కావడమూ ఆలాటిదే.

బైబిల్లోని భక్త శిఖామణులందరి జీవితాల్లోనూ దేవుడు ఇలానే పనిచేసాడు. అబ్రాహాము, మోషే, ఏలీయా మొదలైన వాళ్ళు ప్రారంభంలో గొప్పవారేమీ కాదు. కాని విశ్వాస శౌర్యంవల్ల గొప్పవాళ్ళయ్యారు. ఈ మార్గం ద్వారానే దేవుడు వాళ్ళకి నియమించిన మహత్తర కార్యాలను పూర్తి చేయగలిగారు.

ఉదాహరణకి దేవుడు యోసేపును ఐగుప్తు సింహాసనం ఎక్కించడానికి సిద్దపరుస్తూ ఉన్నప్పుడూ, దేవుడతన్ని పరీక్షించాడు. అతన్ని పరిశోధించినవి కారాగారంలోని కటికనేల మీద నిద్ర, చాలీ చాలని తిండీ కావు. దేవుడే ప్రారంభంలో అతనికి దక్కబోయే అధికారం ప్రతిష్టల గురించి, అతని అన్నలకంటే తాను ఘనుడౌతాడనీ అతనికి చెప్పాడు. ఈ వాగ్దానమే అన్ని సంవత్సరాలూ అతని మనసులో ఉంది. అయితే అతను ముందుకు వెళ్తున్న కొద్దీ అడుగడుక్కీ ఈ వాగ్దానం నెరవేరే సూచనలు కనుమరుగైనాయి. చివరికి చెయ్యని నేరానికి జైలుపాలయ్యాడు. నేరం చేసి బంధించబడిన నేరస్తులు ఒక్కొక్కరు విడుదలై వెళ్ళిపోతూ ఉంటే యోసేపు మాత్రం చెరసాలలోనే మ్రగ్గిపోయాడు. 

అక్కడ ఒంటరితనంలో గడిపిన ఆ ఘడియలే అతన్ని పదును పెట్టాయి. అవి ఆత్మాభివృద్ధి కలుగజేసే ఘడియలు. చివరికి అతని విడుదలకి ఆజ్ఞ వచ్చినప్పుడు, తన అన్నలతో ఎలా వ్యవహరించాలన్న జ్ఞానం అంతా అతనికి అబ్బింది. దేవునిలో తప్ప మరెక్కడా కనిపించని ఓర్పు, ప్రేమ అతనిలో నిలిచాయి.

ఇలాటి అనుభవాలు మనకి నేర్పేటంత శ్రేష్టమైన పాఠాలు మరెక్కడా నేర్చుకోలేము. ఒకసారి దేవుడు ఒక పనిచేస్తానంటూ పలికి రోజులు గడిచిపోతున్నా ఆయన దాన్ని చెయ్యకుండా ఉంటే అది మనకి కష్టంగానే ఉంటుంది. అయితే విశ్వాసంలో క్రమశిక్షణ నేర్చుకుని దేవునికి సంబంధించిన జ్ఞానాన్ని పెంపొందించుకోవడానికి ఇదే మార్గం. మరే విధంగానూ ఇది సాధ్యపడదు.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

All things are possible to him that believeth. (Mark - 9:23)

The “all things” do not always come simply for the asking, for the reason that God is ever seeking to teach us the way of faith, and in our training in the faith life there must be room for the trial of faith, the discipline of faith, the patience of faith, the courage of faith, and often many stages are passed before we really realize what is the end of faith, namely, the victory of faith.

Real moral fiber is developed through the discipline of faith. You have made your request of God, but the answer does not come. What are you to do?

Keep on believing God’s Word; never be moved away from it by what you see or feel, and thus as you stand steady, enlarged power and experience are being developed. The fact of looking at the apparent contradiction to God’s Word and being unmoved from your position of faith makes you stronger on every other line.

Often God delays purposely, and the delay is just as much an answer to your prayer as is the fulfillment when it comes.

In the lives of all the great Bible characters, God worked thus. Abraham, Moses, and Elijah were not great in the beginning but were made great through the discipline of their faith, and only thus were they fitted for the positions to which God had called them.

For example, in the case of Joseph whom the Lord was training for the throne of Egypt, we read in the Psalms:

“The word of the Lord tried him.” It was not the prison life with its hard beds or poor food that tried him, but it was the word God had spoken into his heart in the early years concerning elevation and honor which were greater than his brethren were to receive; it was this which was ever before him when every step in his career made it seem more and more impossible of fulfillment until he was there imprisoned, and all in innocency, while others who were perhaps justly incarcerated, were released, and he was left to languish alone.

These were hours that tried his soul, but hours of spiritual growth and development, that, “when his word came” (the word of release), found him fitted for the delicate task of dealing with his wayward brethren, with love and patience only surpassed by God Himself.

No amount of persecution tries like such experiences as these. When God has spoken of His purpose to do, and yet the days go on and He does not do it, that is truly hard; but it is a discipline of faith that will bring us into a knowledge of God that would otherwise be impossible.

Sailing Through the Tempest

మేము నిప్పులలోను నీళ్ళలోను పడితిమి. అయినను నీవు సమృద్ధిగల చోటికి మమ్ము రప్పించియున్నావు*_ (కీర్తన 66:12). 

వినేవాళ్ళకి విచిత్రంగా ఉండవచ్చు కాని, కష్టపడి సాధించినప్పుడే విశ్రాంతిగా ఉండగలం. మనిషి ఇలా సాధించిన ప్రశాంతత అనేది తుఫాను ముందు అలుముకునే భయంకర నిశ్శబ్దం లాంటిది కాదు. తుఫాను వెలిసిన తరువాత గిలిగింతలు పెట్టే మందమారుతం లాంటిది.

కన్నీళ్ళంటే తెలియని భాగ్యవంతుడైనవాడు స్థిరంగా ప్రశాంతంగా ఉండ లేడు. అతని గుణస్వభావాలు పరీక్షకి గురి కాలేదు. చిన్న విఘాతం కలిగినా దానిని తట్టుకోగలడో లేదో ఎవరికీ తెలియదు. సముద్రంలో గాలివాన ఎలాటిదో తెలియని నావికుడు నిజంగా నావికుడు కాదు. వాతావరణం ప్రశాంతంగా ఉన్నంతకాలం అతను పనికి వస్తాడు. కాని పెనుగాలి రేగినప్పుడు చుక్కాని దగ్గర ఉండవలసింది ఎవరంటే ఇంతకు ముందు తుపానులతో పోరాడి ఉన్నవాడే. తుపానుల్లో ఓడ బలాన్ని పరీక్షించి తెలుసుకుని ఉన్నవాడే.

మొట్టమొదటిసారిగా శ్రమలొచ్చి పడినప్పుడు మనం కట్టుకున్న మేడలన్నీ కూలిపోతాయి. అల్లిబిల్లిగా అల్లుకున్న ఆశాలతలు తెగిపోతాయి. గాలివానకి నేల కూలిన తీగె లాగా మన హృదయం కూలిపోతుంది. కాని మొదటి విఘాతం నుండి తేరుకున్నాక మనం కళ్ళు పైకెత్తి చూసి “దేవుడున్నాడు” అని అనుకున్నప్పుడు చితికిపోయిన మన నిరీక్షణను మన విశ్వాసం లేవనెత్తుతుంది. దేవుని పాదాల దగ్గరికి ఎత్తిపడుతుంది. ఇలా ఆత్మవిశ్వాసం, శాంతిక్షేమాలతో మన శ్రమ అంతమవుతుంది.

*జీవనంలో పెనుతుఫాను రేగింది.*

*జీవిత నౌక శ్రమల అలలకి అల్లాడింది.*

*అంచనాలు కొట్టుకు పోయాయి*

*గుండె బాధతో నిండింది.*

*ఆశ అడుగంటింది*

*చివరికాయన కనులు తెరిచాడు*

*అంతా ప్రశాంతత పరచుకుంది.*

*అనుమానాల పెను తుఫాన్లు*

*భయాల గాలి వానలు కలవరపరిచాయి*

*నడిపించే వెలుగు వెలవెలబోయింది.*

*చీకటి రాత్రి చరచరా చిందులేసింది*

*చివరికాయన కనులు తెరిచాడు.*

*కృపా సూర్యుడు కోటి కిరణాలతో ఫక్కున నవ్వాడు.*

*అగ్ని పరీక్షల్లో చెలరేగే దుఃఖంలో*

*క్రుంగింది మానసం, నేలకొరిగింది*

*ఆవరించింది అంతా శూన్యం, నిస్పృహ*

*వెన్ను తట్టి ధైర్యపరచేవారు లేరు.*

*చివరికాయన కనులు తెరిచాడు*

*అంతా సద్దుమణిగింది, ఆయనే దేవుడు.*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

We went through fire and through water: but thou broughtest us out into a wealthy place* (Ps - 66:12)

Paradoxical though it be, only that man is at rest who attains it through conflict. This peace, born of conflict, is not like the deadly hush preceding the tempest, but the serene and pure-aired quiet that follows it.

It is not generally the prosperous one, who has never sorrowed, who is strong and at rest. His quality has never been tried, and he knows not how he can stand even a gentle shock. He is not the safest sailor who never saw a tempest; he will do for fair-weather service, but when the storm is rising, place at the important post the man who has fought out a gale, who has tested the ship, who knows her hulk sound, her rigging strong, and her anchor-flukes able to grasp and hold by the ribs of the world.

When the first affliction comes upon us, how everything gives way! Our clinging, tendril hopes are snapped, and our heart lies prostrate like a vine that the storm has torn from its trellis; but when the first shock is past, we can look up, and say, “It is the Lord,” faith lifts the shattered hopes once more, and binds them fast to the feet of God. Thus the end is confidence, safety, and peace. —Selected

The adverse winds blew against my life;  

My little ship with grief was tossed;  

My plans were gone—heart full of strife,  

And all my hope seemed to be lost—  

“Then He arose”—one word of peace.  

“There was a calm”—a sweet release.  

A tempest great of doubt and fear  

Possessed my mind; no light was there  

To guide, or make my vision clear.  

Dark night! ’twas more than I could bear—  

“Then He arose,” I saw His face—  

“There was a calm” filled with His grace.  

My heart was sinking ’neath the wave  

Of deepening test and raging grief;  

All seemed as lost, and none could save,  

And nothing could bring me relief—  

“Then He arose”—and spoke one word,  

“There was a calm!” IT IS THE LORD.  

—L. S. P.

Lie Still and Trust

 

నమ్మకము నాకు లేనియెడల నేనేమవుదును?.  (కీర్తన 27:13). 

ఇలాంటి సందర్భాలలో మనక్కలిగే శోధన ఎంత అపారం! మన జీవితంలో భరించరాని క్షోభలు, ఎడబాట్లు కలిగినప్పుడు మన ఆత్మ ఎంత క్రుంగిపోతుంది! విశ్వాసం ఎంత చలించిపోతుంది! హృదయం ఎంత కలవరపడుతుంది! 

ఇక నేను తట్టుకోలేను. ఈ పరిస్థితులు నన్ను క్రుంగదీస్తున్నాయి. నేనేం చెయ్యాలి? విసుగు చెందవద్దంటున్నాడు దేవుడు. కాని కష్టాలకు సొమ్మసిల్లిపోయే పరిస్థితి వచ్చినప్పుడు ఎవరు మాత్రం ఏం చెయ్యగలరు?

అసలు ఎవరైనా స్పృహ తప్పబోతున్నప్పుడు ఏం చేస్తారు? ఎవరూ ఏమీ చెయ్యలేరు. నీ శరీరం నీ స్వాధీనంలో ఉండదు. స్పృహ తప్పే ముందు నీకు తోడుగా నిలబడ్డ నీ సన్నిహితుడి భుజాల మీద ఆనుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తావు, వాలిపోతావు. విశ్రాంతి తీసుకుంటావు. నువ్వు నేల మీద పడకుండా అతను నిన్ను పట్టుకుంటాడన్న నమ్మకంతో అతన్ని ఆనుకుంటావు.

మనం శ్రమల్లో శోధింపబడి, సొమ్మసిల్లినప్పుడూ ఇంతే. “బలవంతులై, ధైర్యంగా ఉండండి” అని కాదు దేవుని సందేశం. ఎందుకంటే మన బలం, ధైర్యం మనల్ని విడిచి వెళ్ళిపోయాయని ఆయనకి తెలుసు. ఆయన మృదువుగా పలికే మాట ఒక్కటే “ఊరకుండండి, నేను దేవుడినని తెలుసుకోండి. నా మీదనే ఆధారపడండి, ఆనుకోండి. ”

భక్తుడైన హడ్సన్ టేలర్ తన అంతిమ దినాల్లో శారీరకంగా నీరసించిపోయిన స్థితిలో ఒక మిత్రుడికి ఇలా రాసాడు, “కలం పుచ్చుకుని రాయలేనంత బలహీనంగా ఉన్నాను. బైబిల్ ని చదవడానిక్కూడా శక్తిలేదు. ప్రార్థన కూడా చెయ్యలేను. నేను చెయ్యగలిగిందల్లా దేవుని చేతుల్లో పసిపాపలాగ పడుకుని ఆయన మీద నమ్మకం ఉంచడమే.”

ఈ భక్తవరేణ్యుడు తనలో ఉన్న ఆత్మ తీవ్రతను శారీరకమైన నీరసం, అవస్థలు మబ్బులాగా కమ్మినవేళ నిశ్చింతగా దేవుని చేతుల్లో వాలిపోయి నమ్మకం ఉంచాడు.

దేవుని బిడ్డలారా, దేవుడు మనల్ని అడిగేది కూడా ఇదే. శ్రమల అగ్నిజ్వాలల్లో నువ్వు సొమ్మసిల్లి పోయినప్పుడు, లేని ఓపిక, శక్తి తెచ్చుకోవడానికి నువ్వు ప్రయత్నించనక్కర్లేదు. ఆయన దేవుడని గుర్తించి అన్నీ ఆయనకప్పగించి నిశ్చింతగా ఉండడమే. ఆయన నిన్ను ఆదుకొంటాడు. క్షేమంగా ఒడ్డుకి చేరుస్తాడు.

మనం ఎంత గాఢంగా సొమ్మలిస్లితే దేవుడు అంత శక్తినిచ్చే మధురామృతాన్ని మనకి త్రాగనిస్తాడు.

_“ధైర్యము తెచ్చుకొని నీ హృదయమును నిబ్బరముగా నుంచుకొనుము”_ (కీర్తన 27:14).

*నిబ్బరంగా ఉండు*

*మోసగించ లేదు దేవుడు*

*ఇంతకు ముందెన్నడూ*

*ఎందుకు విడనాడేడు నేడు?*

*తన రెక్కల నీడ*

*నీకాశ్రయమని పలికాడు*

*దొరికేను నీకు క్షేమపు గూడు*

*తియ్యని పాట హాయిగా పాడు*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I had fainted unless...!* (Ps - 27:13)

“FAINT NOT!”

How great is the temptation at this point! How the soul sinks, the heart grows sick, and the faith staggers under the keen trials and testings which come into our lives in times of special bereavement and suffering.

“I cannot bear up any longer, I am fainting under this providence. What shall I do? God tells me not to faint. But what can one do when he is fainting?”

What do you do when you are about to faint physically? You cannot do anything. You cease from your own doings. In your faintness, you fall upon the shoulder of some strong loved one. You lean hard. You rest. You lie still and trust.

It is so when we are tempted to faint under affliction. God’s message to us is not, “Be strong and of good courage,” for He knows our strength and courage have fled away. But it is that sweet word, “Be still, and know that I am God.”

Hudson Taylor was so feeble in the closing months of his life that he wrote a dear friend: “I am so weak I cannot write; I cannot read my Bible; I cannot even pray. I can only lie still in God’s arms like a little child and trust.”

This wondrous man of God with all his spiritual power came to a place of physical suffering and weakness where he could only lie still and trust.

And that is all God asks of you, His dear child when you grow faint in the fierce fires of affliction. Do not try to be strong. Just be still and know that He is God, and will sustain you, and bring you through.

“God keeps His choicest cordials for our deepest faintings.”

“Stay firm and let thine heart take courage” (Psa. 27:14, —After Osterwald).

Stay firm, He has not failed thee  

In the past,  

And will He go and leave thee  

To sink at last?  

Nay, He said He will hide thee  

Beneath His wing;  

And sweetly there in safety  

Thou mayest sing.