A Very Present Help

 

యెహోవా, నీ వెందుకు దూరముగా నిలుచుచున్నావు? (కీర్తన 10:1)

బాధల్లో ప్రత్యక్షంగా సహాయపడేవాడు మన దేవుడు. కాని బాధలు మనల్ని తరుముతుంటే చూస్తూ ఉంటాడు, మన మీద పడుతున్న వత్తిడి తనకేమీ పట్టదన్నట్టు. మనం ఆ బాధలు పడడానికి అనుమతిచ్చిన దేవుడు ఆ బాధల్లో మనతో ఉన్నాడు. శ్రమల మబ్బులు తొలగిపోయినప్పుడే ఆయన మనతో ఉన్నాడన్నట్టు గమనిస్తాము. కాని ఆయన కష్టకాలంలోనూ మన చెంతనే ఉన్నాడన్న విషయాన్ని రూఢిగా నమ్మాలి. మన హృదయం ప్రేమిస్తున్న మన ప్రభుని, మన కళ్ళు చూడలేకపోవచ్చు. అంతా చీకటి. మన కళ్ళకి గంతలు ఉన్నాయి. మన ప్రధాన యాజకుడు మనకి కనిపించకపోవచ్చును గాని ఆయన మన దగ్గరే ఉన్నాడు. కనిపించే దానిమీద కాక మనల్ని మోసపుచ్చని ఆయన విశ్వాస్యత గురించిన నమ్మకం మీద ఆధారపడాలి. మనం ఆయన్ని చూడకపోయినా ఆయనతో మాట్లాడాలి. ఆయన సన్నిధి “తెరలో ఉన్నట్టు” ఉన్నప్పటికీ, ఆయన మన ఎదుట ఉన్నట్టే నేరుగా మాట్లాడితే, నీడల్లో నిలబడి మనలను ఆయన కనిపెడుతున్నట్టుగానే ఆయన జవాబిస్తాడు. నువ్వు నీలాకాశం కింద నిలుచున్నప్పుడు దేవుడు నీకెంత దగ్గరగా ఉన్నాడో నువ్వు సొరంగంలోంచి వెళ్తున్నప్పుడు కూడా అంతే చేరువలో ఉన్నాడు.

దారి తెలియకపోతేనేం? కష్టాల కారుచీకటైతేనేం?

నీడల్లో నాకు తోడు నీ కోమల పాదాల చప్పుడు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Why, Lord, do you stand far off? Why do you pay no attention during times of trouble? - (Ps - 10:1) 

God is “a very present help in trouble.” But He permits trouble to pursue us, as though He were indifferent to its overwhelming pressure, that we may be brought to the end of ourselves, and led to discover the treasure of darkness, the unmeasurable gains of tribulation. We may be sure that He who permits the suffering is with us in it. It may be that we shall see Him only when the trial is passing, but we must dare to believe that He never leaves the crucible. Our eyes are holden, and we cannot behold Him whom our soul loveth. It is dark—the bandages blind us so that we cannot see the form of our High Priest; but He is there, deeply touched. Let us not rely on a feeling, but on faith in His unswerving fidelity; and though we see Him not, let us talk to Him. Directly we begin to speak to Jesus, as being literally present, though His presence is veiled, there comes an answering voice which shows that He is in the shadow, keeping watch upon His own. Your Father is as near when you journey through the dark tunnel as when under the open heaven! —Daily Devotional Commentary

“What though the path be all unknown?

What though the way be drear?

Its shades I traverse not alone

When steps of Thine are near.”

Music and the Rest

 

అరణ్య ప్రదేశమునకు ఏకాంతముగా వెళ్ళెను (మత్తయి 14:13)

వాయిద్య సమ్మేళనం మధ్యలో కొద్ది క్షణాలు మౌనం ఆవరిస్తుంది. వెంటనే సంగీతం మళ్ళీ మొదలవుతుంటుంది. ఈ మౌనంలో సంగీతమేమీ వినిపించదు. మన జీవితపు సంగీత సమ్మేళనంలో ఇలాటి మౌనాలు వచ్చినప్పుడు మనం రాగం అయిపోయిందని భ్రమపడతాము. దేవుడు తానే ఒక్కొక్కసారి మనకిష్టం లేని విశ్రమాన్ని, అనారోగ్యాన్ని, మన అంచనాల వైఫల్యాన్ని, ప్రయత్నాల పరాజయాన్నీ మనకి కలిగించి సాగుతున్న రాగం ఆగిపోయేలా చేస్తాడు. మన స్వరం మూగవోయింది అని చిన్నబుచ్చుకుంటాం. మన సృష్టికర్త ఆనందానికై జరిగే సంగీత కచేరిలో మన గొంతు కలపడం లేదే అని నిరాశపడతాము. సంగీత విద్వాంసులు ఈ మౌనం ఎంతసేపు ఉండాలో ఎలా తెలుసుకుంటారు? జాగ్రత్తగా గమనిస్తే తెలుస్తుంది. మౌనంలో కూడా వాళ్ళు తాళం వేసుకుంటూనే ఉంటారు. ఆ తాళం ప్రకారం ఖచ్చితమైన సమయానికి సంగీతం మళ్ళీ ఎత్తుకుంటారు.

మన జీవన రాగాలను కూడా దేవుడు తాళం వెయ్యకుండా ఆలపించడు. రాగం ఏమిటో తెలుసుకోవడం మన విధి. అది తెలిస్తే మౌనం ఎంతసేపు ఉంటుందో తెలుస్తుంది. ఈ మౌనాలు, సంగీతానికి అడ్డు రావు, తాళాన్ని అధిగమించవు, పాటలోని మాధుర్యాన్ని చెడగొట్టవు.  మనం దేవుని వైపుకి చూస్తే దేపుడే మన రాగాలకు తాళం వేస్తూండడం చూస్తాము. ఆ తాళాన్ని అనుసరిస్తే మౌనం తరువాత వచ్చే స్వరాన్ని సరిగ్గా ఎత్తుకోగలుగుతాము. మౌనం వచ్చినప్పుడు సంగీతం ఆగిపోయిందని నిరుత్సాహపడితే వెనుకబడి పోతాము. మౌనంలో కూడా సంగీతం ఉందని మరచిపోవద్దు, జీవన రాగం ఆలపించడం చాలా కష్టమైన పని. దేవుడు మనకి ఎంతో ఓపికతో నేర్పిస్తున్నాడు. ఎంత కాలమైనా ఆ రాగాలను మనం నేర్చుకోవాలని ఎదురుచూస్తున్నాడు.

దైనందిన జీవితపు హడావుడిలోంచి

ప్రపంచ పోకడల పరుగు పందేలనుంచి   

పరలోకపు నీడలోకి, పరిశుద్ధుని జాడలోకి

కాసింత సేపు ఇటు రమ్మని కబురందిందా? 

బహుశా ఎడారి సీమల్లోకి

ఒంటరి తనలోకి, దేవుని సన్నిధిలోకి

ఈ ఏకాంతంలో నాతో గడపమంటున్న

ఆయన కోమల స్వరం వినడానికి పిలుపు అందిందా? 

క్రీస్తు నడచిన ఇరుకు దారుల్లోకి 

జీవజలం ప్రవహించే వాగుల్లోకి 

దేవునితో కలిసి నడిచే ధన్యతలోకి

ఆయన ఇల్లు కనిపించే చేరువలోకి పిలుపు అందిందా? 

నీడ కోసం, నైర్మల్యం కోసం 

దేవా నీకు వందనాలు

నీ ప్రేమ చూపిన రహస్య బాటల కోసం 

చీకటిలో మాకు నేర్పిన చిత్రమైన పాఠాల కోసం 

దేవా నీకు వందనాలు

అన్నిటినీ అందంగా నిర్వహిస్తాడు

ఆయనతో ఉంటే మన భారం వహిస్తాడు

నీ సిలువనీడలో, ఏకాంతంలో

నను పిలిచినందుకు దేవా, ఇవే నా కృతజ్ఞతలు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Into a desert place apart - (Matt - 14:13)

     “There is no music in a rest, but there is the making of music in it.” In our whole life melody the music is broken off here and there by “rests,” and we foolishly think we have come to the end of the tune. God sends a time of forced leisure, sickness, disappointed plans, frustrated efforts, and makes a sudden pause in the choral hymn of our lives; and we lament that our voices must be silent, and our part missing in the music which ever goes up to the ear of the Creator. How does the musician read the “rest”? See him beat the time with unvarying count and catch up the next note true and steady as if no breaking place had come between.

    Not without design does God write the music of our lives. Be it ours to learn the tune, and not be dismayed at the “rests.” They are not to be slurred over, not to be omitted, not to destroy the melody, not to change the keynote. If we look up, God Himself will beat the time for us. With the eye on Him, we shall strike the next note full and clear. If we sadly say to ourselves, “There is no music in a ‘rest,’” let us not forget “there is the making of music in it.” The making of music is often a slow and painful process in this life. How patiently God works to teach us! How long He waits for us to learn the lesson!  —Ruskin

“Called aside—

From the glad working of thy busy life,

From the world’s ceaseless stir of care and strife,

Into the shade and stillness by thy Heavenly Guide

For a brief space thou hast been called aside.

“Called aside—

Perhaps into a desert garden dim;

And yet not alone, when thou hast been with Him,

And heard His voice in sweetest accents say:

‘Child, wilt thou not with Me this still hour stay?’

“Called aside—

In hidden paths with Christ thy Lord to tread,

Deeper to drink at the sweet Fountainhead,

Closer in fellowship with Him to roam,

Nearer, perchance, to feel thy Heavenly Home.

“Called aside—

Oh, knowledge deeper grows with Him alone;

In the secret of His deeper love is shown,

And learned in many an hour of dark distress

Some rare, sweet lesson of His tenderness.

“Called aside—

We thank thee for the stillness and the shade;

We thank Thee for the hidden paths Thy love hath made,

And, so that we have wept and watched with Thee,

We thank Thee for our dark Gethsemane.

“Called aside—

Oh, restful thought—He doeth all things well;

Oh, blessed sense, with Christ alone to dwell;

So in the shadow of Thy cross to hide,

We thank Thee, Lord, to have been called aside.”

He Has Overcome the World

 ఈ విషయాలేవీ నన్ను కదిలించవు (అపొ.కా. 20:24, స్వేచ్ఛానువాదం)

సమూయేలు గ్రంథంలో చదువుతాము - హెబ్రోనులో దావీదును అభిషేకించగానే ఫిలిష్తీయులంతా దావీదు మీద పడి దాడి చెయ్యడానికి వెదుక్కుంటూ వచ్చారు. ప్రభువు దగ్గరనుండి యోగ్యమైనది ఏదన్నా పొందామంటే వెంటనే సైతాను మనల్ని వెతుక్కుంటూ వచ్చేస్తాడు.

మనం దేవుడి కోసం ఏదన్నా గొప్పకార్యం చేయడానికి పూనుకున్నప్పుడు శత్రువు ఆదిలోనే మనకి అడ్డుపడ్డాడనుకోండి అది మనకి రక్షణ సూచన. రెండింతలు ఆశీర్వాదాలు, శక్తి, విజయం మనవి అవుతాయన్నమాట. ఫిరంగి పేలినప్పుడు దాని గుండు ఇరుకు గొట్టంలోగుండా వెళ్ళవలసి రావడంచేత దాని వేగం రెట్టింపవుతుంది. విద్యుచ్ఛక్తి పుట్టేది కూడా ఇలానే కదా. పవర్ హవుస్ లో తిరిగే చక్రాల రాపిడి వల్లనే ఈ శక్తి పుడుతుంది. ఈ విధంగా మన ఆశీర్వాదాలకు దేవుడు సైతానును కూడా సాధనంగా వాడుకుంటాడు అని అర్థమవుతుంది.

వీరుడి జీవితం విరిపాన్పు కాదు

ముళ్ళతోట అతని బాట

మహనీయుల నివాసాలు చెరసాలలే

పెనుగాలులు తగిలేది నేరుగా తెరచాపకే

విజయానికి బాటలే కష్టాలు. లోయ దారిగుండా నడిచి వెళ్తే రాజబాట వస్తుంది గదా. గొప్ప విజయాలన్నిటి మీదా కష్టాల ముద్ర కనిపిస్తుంది. కఠినమైన మూసల్లోనే కిరీటాలను పోత పోసేది. దుఃఖపు గానుగలో నలగకుండా ఎవరికీ ఘనవిజయం రాదు. చింతాక్రాంతుడైన యేసు నుదిటి మీద కలతల చారలతో హెచ్చరించాడు “ఈ ప్రపంచంలో మీకెన్నో ఉపద్రవాలు వస్తాయి.” ఈ మాటలు అన్న వెంటనే ప్రశస్తమైన వాగ్దానం వచ్చింది. “అయితే భయపడకండి, నేను లోకాన్ని జయించాను.” ఈ అడుగు జాడలు ఎక్కడికి వెళ్ళినా కన్పిస్తాయి. సింహాసనానికి దారితీసే మెట్ల మీద రక్తపు చారికలు కనిపిస్తాయి. గాయపు మచ్చలకి బహుమానమే రాజదండం. మన చేతిలో ఓడిపోయిన మహా బలవంతుల దగ్గరనుంచి కిరీటాలను మనం లాక్కుంటాము. గొప్పతనానికి వెనుకనే ఆవేదన ఉంటుంది. ఇది అందరికీ తెలిసిన రహస్యమే. 

సంస్కర్తలైనవాళ్ళను శ్రమలెప్పుడూ నీడల్లా వెంటాడాయి. పౌలు, లూథరు, నాక్స్, వెస్లీ తదితర విశ్వాస వీరుల కథలన్నీ ఇంతే. వాళ్ళు కీర్తివంతులు కావడానికి వాళ్ళు ఆపదల బాట మీదుగానే నడిచి వచ్చారు.

శాశ్వతంగా నిలిచిపోయిన పుస్తకాలన్నింటినీ వాటి రచయితలు తమ రక్తంతో రాసారు. “వీరంతా మహా శ్రమకాలం నుండి బయటికి వచ్చినవాళ్ళు.” గ్రీకుల్లో అసమానుడైన కవివర్యుడు ఎవరు? హోమర్, కాని ఆయన గ్రుడ్డివాడు. ‘యాత్రికుని ప్రయాణం' అనే కరిగిపోని కలను రచించిందెవరు? చీనాంబరాలు ధరించుకుని పట్టు పరుపుల మధ్య కూర్చున్న రాకుమారుడా? కాదు. ఆ కల వెలుగు బెడ్ ఫోర్డు జైలు చీకటి గోడలపై నీడలు పరిచింది. ఆ జైలు గదికి రాజు బన్యన్. ఆ దైవజ్ఞాని తనకి కనిపించిందంతా కాగితం మీద పెట్టాడు.

విజేత గొప్పవాడు, సరే. 

క్షతగాత్రుడై నెత్తురొల్కుతూ

కొన ఊపిరితో మూర్ఛితుడై

రణరంగంలో కడదాకా పోరాడుతూ

నేలకొరిగిన వీరుడు

అతనికంటే నిజంగా గొప్పవాడు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

None of these things move me - (Acts - 20:24)

     We read in the book of Samuel that the moment that David was crowned at Hebron, “All the Philistines came up to seek David.” And the moment we get anything from the Lord worth contending for, then the devil comes to seek us.

    When the enemy meets us at the threshold of any great work for God, let us accept it as “a token of salvation,” and claim double blessing, victory, and power. Power is developed by resistance. The cannon carries twice as far because the exploding power has to find its way through resistance. The way electricity is produced in the powerhouse yonder is by the sharp friction of the revolving wheels. And so we shall find someday that even Satan has been one of God’s agencies of blessing.  —Days of Heaven upon Earth

A hero is not fed on sweets,

Daily his own heart he eats;

Chambers of the great are jails,

And headwinds right for royal sails.

—Emerson

    Tribulation is the way to triumph. The valley-way opens into the highway. Tribulation’s imprint is on all great things. Crowns are cast in crucibles. Chains of character that wind about the feet of God are forged in earthly flames. No man is the greatest victor till he has trodden the winepress of woe. With seams of anguish deep in His brow, the “Man of Sorrows” said, “In the world, ye shall have tribulation”—but after this sob comes the psalm of promise, “Be of good cheer, I have overcome the world.” The footprints are traceable everywhere. Blood marks stain the steps that lead to thrones. Sears is the price of scepters. Our crowns will be wrested from the giants we conquer. Grief has always been a lot of greatness. It is an open secret.

“The mark of rank in nature.

Is the capacity for pain;

And the anguish of the singer

Makes the sweetest of the strain.”

    Tribulation has always marked the trail of the true reformer. It is the story of Paul, Luther, Savonarola, Knox, Wesley, and all the rest of the mighty army. They came through great tribulation to their place of power.

    Every great book has been written in the author’s blood. “These are they that have come out of great tribulation.” Who was the peerless poet of the Greeks? Homer. But that illustrious singer was blind. Who wrote the fadeless dream of “Pilgrim’s Progress”? A prince in royal purple upon a couch of ease? Nay! The trailing splendor of that vision gilded the dingy walls of old Bedford jail while John Bunyan, a princely prisoner, a glorious genius, made a faithful transcript of the scene.

Great is the facile conqueror;

Yet haply, he, who wounded sore,

Breathless, all covered o’er with blood and sweat,

Sinks fainting, but fighting evermore

Is greater yet.