Deliverance in the Stormy Winds

మోషే సముద్రము వైపు తన చెయ్యి చాపగా యెహోవా ఆ రాత్రి అంతయు బలమైన తూర్పుగాలి చేత సముద్రమును తొలగించి దానిని ఆరిన నేలగా చేసెను. నీళ్లు విభజింపబడగా ఇశ్రాయేలీయులు సముద్రము మధ్యను ఆరిన నేల మీద నడిచిపోయిరి. ఆ నీళ్లు వారి కుడి యెడమ ప్రక్కలను వారికి గోడవలె నుండెను. - (నిర్గమ 14:21,22). 

గడిచిన కాలంలో క్రూరుడైన ఫరోతో తన ప్రజల కోసం దేవుడెలా పోరాడేడో చూడండి. మహా బలమైన పెనుగాలులు ప్రజల విమోచనలో పాలుపంచుకున్నాయి. ఆ బ్రహ్మాండమైన దేవుని బల ప్రదర్శనలో, గర్విష్ఠులైన ఐగుప్తు ప్రజల అహంకారం మీద దేవుడు చివరగా ఒక చావు దెబ్బ తీశాడు. ఇశ్రాయేలు ప్రజలకి ఇలా సముద్రం ఒడ్డున తాము చిక్కుబడిపోవడం అటూ, ఇటూ తప్పించుకొనే ఆశ లేకుండా ఎత్తయిన పర్వతాలు, ఆ రాత్రంతా చెలరేగిన మహా బలమైన పెనుగాలులు, ఇదంతా విధి తమతో అతికౄరంగా ఆడే చెలగాటంగా అనిపించి ఉండవచ్చు. ఐగుప్తు నుండి విడిపించిన ఆ మొదటి విమోచన తమను మృత్యువు కోరలకి అప్పగించడానికే అనిపించి ఉండవచ్చు. ఆ భయోత్పాతాలమధ్య 'ఐగుప్త సైన్యం వచ్చేస్తున్నారు' అనే ఆక్రందనలు వినిపిస్తున్నాయి. 

శత్రువు ఉరిలో తాము చిక్కుకున్నామని వణికిపోయే వేళ ఆ గొప్ప విడుదల దొరికింది. పెనుగాలి ముందుకు దూకి, ఎగిసిపడే అలల్ని ప్రక్కకి నిలబెట్టింది. ఇశ్రాయేలు జనాంగం ముందుకి దాటిపోయారు. ఆ అగాధంలో దిగి నడిచిపోయారు. దేవుని వాత్సల్యం మూలంగా వాళ్ళ కోసం ఆ సముద్రపు లోతుల్లో వాళ్ళకి దారి ఏర్పడింది.

అటూ ఇటూ స్పటికంలాంటి గోడలు దేవుని సన్నిధి వెలుగులో తళతళలాడుతూ నిలిచాయి. ఆ నీటి గోడలకు పైగా పెనుగాలి వీస్తూనే ఉంది. ఆ రాత్రంతా ఆ గాలి అలా నీటిని నిలబెట్టే ఉంచింది. ఉదయమయ్యే వరకూ ఇశ్రాయేలీయులందరూ అవతలి ఒడ్డున కాలు మోపే వరకు ఆ పెనుగాలి తన పనిని విరమించుకోలేదు.

పెనుగాలి దేవుని పనిచేసిందంటూ దేవునికి స్తుతి గీతాలు పాడారు వారు. శత్రువనుకున్నాడు. “వాళ్ళని తరుముతాను. వాళ్ళని కలుసుకుంటాను. దోపుడు సొమ్ము దక్కించుకుంటాను”, అయితే నీవు నీ గాలిని విసిరికొట్టావు. సముద్రం వారిని కప్పింది. వారు మహా అగాధమైన నీళ్ళలో సీసంలాగా మునిగిపోయారు.

ఒక రోజున దేవుని దయవల్ల మనం కూడా స్పటిక సముద్రంపై నిలబడతాము. దేవుని వీణలు చేబూని దేవుని సేవకుడైన మోషే పాట పాడతాము. “పరిశుద్ధులకి రాజువైన దేవా, నీ మార్గాలు న్యాయమైనవి” అంటూ గొర్రెపిల్ల పాట పాడతాము. పెనుగాలులు మన విమోచనకి ఎలా తోడ్పడ్డాయో గుర్తుచేసుకుంటాము. 

ఈ విచారం నీకిప్పుడు అంతుబట్టకపోవచ్చు. కాని తరువాత నీకు తెలుస్తుంది. భయం, బాధలు నిండిన ఆ రాత్రిలో బెదిరించే శత్రువు ఎలా కొట్టుకుపోయాడో.

ఇప్పుడైతే జరిగిన నష్టాన్నే చూస్తున్నావు. కాని చెడుతనం నీకు సంకెళ్ళు వెయ్యబోతుండగా ఈ నష్టం ఎలా నిన్ను కాపాడిందో తరువాత చూస్తావు.

భయంకరంగా వీచే పెనుగాలుల్ని, ఉరిమే మేఘాలనూ చూసి ఇప్పుడు బెదిరిపోతున్నావు. కాని అవి నాశనపు సముద్రాన్ని రెండుపాయలుగా ఎలా చేసాయో, వాగ్దాన దేశానికి ఎలా దారి చూపాయో తరువాత చూస్తావు.

ఉదృతంగా గాలి వీచినా

ఈదరగాలి విసరికొట్టినా

నా మనసు మాత్రం

ప్రశాంతంగా పాటలు పాడుతుంది

తరంగాలపై వెళ్ళేది నా దేవుడేనని

ఏ ఉపద్రవము రానేరాదని

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Lord brought an east wind upon the land all that day, and all that night; and when it was morning, the east wind brought the locusts...Then Pharaoh called for Moses and Aaron in haste...And the Lord turned a mighty strong west wind, which took away the locusts, and cast them into the Red sea; there remained not one locust in all the coasts of Egypt - (Exod - 14: 21, 22.)

See how in the olden times, when the Lord fought for Israel against the cruel Pharaoh, the stormy winds wrought out their deliverance; and yet again, in that grandest display of power—the last blow that God struck at the proud defiance of Egypt. A strange, almost cruel thing it must have seemed to Israel to be hemmed in by such a host of dangers—in front the wild sea defying them, on either hand the rocky heights cutting off all hope of escape, the night of hurricane gathering over them. It was as if that first deliverance had come only to hand them over to more certain death. Completing the terror there rang out the cry: “The Egyptians are upon us!”

When it seemed they were trapped for the foe, then came the glorious triumph. Forth swept the stormy wind and beat back the waves, and the hosts of Israel marched forward, down into the path of the great deep—a way arched over with God’s protecting love.

On either hand were the crystal walls glowing in the light of the glory of the Lord, and high above them swept the thunder of the storm. So on through all that night; and when, at the dawn of the next day, the last of Israel’s host set foot upon the other shore, the work of the stormy wind was done.

Then sang Israel unto the Lord the song of the “stormy wind fulfilling his word.”

“The enemy said, I will pursue, I will overtake, I will divide the spoil…Thou didst blow with thy wind, the sea covered them: they sank as lead in the mighty waters.”

One day, by God’s great mercy, we, too, shall stand upon the sea of glass, having the harps of God. Then we shall sing the song of Moses, the servant of God, and the song of the Lamb: “Just and true are thy ways, thou King of saints.” We shall know then how the stormy winds have wrought out our deliverance.

Now you see only the mystery of this great sorrow; then you shall see how the threatening enemy has swept away in the wild night of fear and grief.

Now you look only at the loss; then you shall see how it struck at the evil that had begun to rivet its fetters upon you.

Now you shrink from the howling winds and muttering thunders; then you shall see how they beat back the waters of destruction and opened up your way to the goodly land of promise. —Mark Guy Pearse

“Though winds are wild,  

And the gale unleashed,  

My trusting heart still sings:  

I know that they mean  

No harm to me,  

He rideth on their wings.”

Strength From the Sorrow

యెహోవా సేవకుడైన మోషే మృతినొందిన తరువాత, యెహోవా నూను కుమారుడును, మోషే పరిచారకుడునైన యెహోషువకు ఈలాగు సెలవిచ్చెను- నా సేవకుడైన మోషే మృతినొందెను. కాబట్టి నీవు లేచి, నీవును ఈ జనులందరును ఈ యొర్దాను నది దాటి నేను ఇశ్రాయేలీయుల కిచ్చుచున్న దేశమునకు వెళ్ళుడి - (యెహోషువ 1:1,2). 

విచారం నీ ఇంట్లోకి ప్రవేశించింది. నీ ఇంటిని శూన్యం చేసింది. నీకు అనిపించేదేమిటంటే -ఇక పోరాటం చాలించి ఆశల శిధిలాల మధ్య కూలబడిపోవాలని. ఇలా ఎంతమాత్రం చెయ్యవద్దు. నువ్వు ప్రస్తుతం యుద్ధరంగంలో ఉన్నావు. అత్యవసర పరిస్థితి నెలకొని ఉంది. ఒక్క క్షణం తడబడడమంటే ఒక పరిశుద్ధ కార్యాన్ని నిర్లక్ష్యం చెయ్యడమే. నీ నిరుత్సాహం వల్ల ఇతర జీవితాలకు ప్రమాదమేమో చూసుకో. నువ్వు చేతులు ముడుచుకుంటే పవిత్ర కార్యాలు కుంటుపడతాయి. నీ విచారంలో మునిగి ఉన్నచోటనే ఆగిపోకూడదు. 

ఒక యుద్ధ సమయంలో ఒక జనరల్ తాను చూసిన ఓ హృదయవిదారకమైన సంగతి గురించి చెప్పాడు. ఆ జనరల్ గారి కుమారుడు ఆ సైన్యంలోనే లెఫ్టనెంటుగా ఉన్నాడు. దాడి జరుగుతోంది. తండ్రి ఆ దాడిని ముందుండి నడిపిస్తున్నాడు. యుద్ధరంగంలో ముందుకి వెళ్తుండగా హఠాత్తుగా ఆయన చూపు చచ్చి పడివున్న ఒక వ్యక్తిపై పడింది. ఆ శవం తన కొడుకేనని చిటికెలో అర్థమయ్యింది. తండ్రిగా ఆ శవం ప్రక్కన కూలబడి తన దుఃఖాన్ని తీర్చుకుందామని ప్రాణం లాగింది. కాని ఆ క్షణంలో తన కర్తవ్య నిర్వహణ ఆయన్ని ఆ దాడిలో ముందుకు సాగిపోవాలని వెన్ను తట్టింది. చనిపోయిన తన కుమారుణ్ణి ఒకసారి చప్పున ముద్దు పెట్టుకుని తన సైనికులతో ఆ దాడిలో ముందుకి కదిలాడు.

సమాధి ప్రక్కన కూర్చుని దయనీయంగా ఏడవడం వలన చేజారిన ప్రేమ సంపద తిరిగి రాదు. ఆలాటి దుఃఖం ద్వారా ఎలాటి దీవెనా రాదు. విచారం గాయపు మచ్చల్ని మిగిల్చిపోతుంది. చెరిగిపోని అక్షరాలతో బాధపడే గుండెల మీద రాస్తుంది. అంతులేని దుఃఖంలో నుండి మనం నిజంగా ఎన్నటికీ బయట పడలేము. అలాటి విచారాన్ని అనుభవించిన తరువాత మళ్ళీ ఎప్పటిలాగా ఉండడం కష్టం. అయితే విచారంలో కూడా మనసుని కడిగి సేదదీర్చే గుణమేదో ఉంది. దాన్ని సరైన విధంగా భరించగలిగితేనే దానిలోని ఈ సుగుణాన్ని మనం అనుభవించగలం. నిజంగా ఈ విచారాన్ని ఎప్పుడూ అనుభవించని వాళ్ళు, దాని మచ్చలు ఎక్కడా లేనివాళ్ళు దురదృష్టవంతులు. మనకున్న సంతోషం మన విచారాల మధ్యనుండి మేఘాల్లో నుండి ప్రకాశించే సూర్యుడిలాగా ప్రకాశించాలి. మన విధిని మనం నమ్మకంగా నెరవేర్చడం లోనే నిజమైన, ధన్యకరమైన ఆదరణ ఉంది. మన దుఃఖం గురించి తలపోసుకుంటూ కూర్చుంటే చీకటి చల్లగా మన అంతరంగంలోకి పాకి నిర్వీర్యుల్ని చేస్తుంది. కాని దిగులునుండి మనం ముఖం తప్పించి దేవుడు మనల్ని పిలిచిన పనులవైపు దృష్టి మళ్ళించినట్టయితే వెలుగు తిరిగి ఉదయిస్తుంది. శక్తి సమకూరుతుంది.

చిన్న చిన్న భయాల వల్ల

మనకోసమై మనం వ్యర్థంగా

అర్థంలేని కన్నీరు కురిపిస్తే

గొప్పగొప్ప లాభాలు పోతాయి

దక్కించుకోవాలని చేయి చాస్తే

వాటిని చిక్కించుకోలేము

విశ్వాసంతో చేతులు కట్టుకుని

వెనక్కి చూడకుండా సాగిపోతే

ఎదురు చూస్తోంది నీకోసం

సంతోష కాలము, అభిషేక తైలము

రాజుగా నిన్ను అభిషేకిస్తుంది

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Now it came to pass after the death of Moses, the servant of the Lord, that the Lord spake unto Joshua, the son of Nun, Moses' minister, saying, Moses, my servant is dead; now, therefore arise, go over this Jordan, thou and all these people - ( Josh -1:1-2)

Sorrow came to you yesterday and emptied your home. Your first impulse now is to give up and sit down in despair amid the wrecks of your hopes. But you dare not do it. You are in the line of battle, and the crisis is at hand. To falter a moment would be to imperil some holy interest. Other lives would be harmed by your pausing, holy interests would suffer, should your hands be folded. You must not linger even to indulge your grief.

A distinguished general related this pathetic incident to his own experience in the time of war. The general’s son was a lieutenant of battery. An assault was in progress. The father was leading his division in a charge; as he pressed on in the field, suddenly his eye was caught by the sight of a dead battery officer lying just before him. One glance showed him it was his own son. His fatherly impulse was to stop beside the loved form and give vent to his grief, but the duty of the moment demanded that he should press on in the charge; so, quickly snatching one hot kiss from the dead lips, he hastened away, leading his command in the assault.

Weeping inconsolably beside a grave can never give back love’s banished treasure, nor can any blessing come out of such sadness. Sorrow makes deep scars; it writes its record ineffaceably on the heart which suffers. We really never get over our great griefs; we are never altogether the same after we have passed through them as we were before. Yet there is a humanizing and fertilizing influence in sorrow which has been rightly accepted and cheerfully borne. Indeed, they are poor who have never suffered, and have none of the sorrow’s marks upon them. The joy set before us should shine upon our grief as the sun shines through the clouds, glorifying them. God has so ordered, that in pressing on in duty we shall find the truest, richest comfort for ourselves. Sitting down to brood over our sorrows, the darkness deepens about us and creeps into our hearts and our strength changes to weakness. But, if we turn away from the gloom, and take up the tasks and duties to which God calls us, the light will come again, and we shall grow stronger.

—J. R. Miller

Thou knowest that through our tears  

Of hasty, selfish weeping  

Comes surer sin, and for our petty fears  

Of loss thou hast in keeping  

A greater gain than all of which we dreamed;  

Thou knowest that in grasping  

The bright possessions which so precious seemed  

We lose them; but if, clasping  

Thy faithful hand, we tread with steadfast feet  

The path of thy appointing,  

There waits for us a treasury of sweet  

Delight, royal anointing  

With the oil of gladness and of strength.  

—Helen Hunt Jackson

The Just Shall Live by Faith

 

నీతిమంతుడైనవాడు విశ్వాసమూలముగా జీవించును - (హెబ్రీ 10:38)

మన మనస్సులో ఏదో ఉప్పొంగుతున్నట్టు అనిపిస్తేనే మనలో నిజమైన విశ్వాసం ఉందని అనుకుంటాం. కాని ఆహ్లాదకరమైన మనోభావాలు, సంతృప్తి చెందిన మానసిక స్థితి, ఇవన్నీ క్రైస్తవ జీవితంలో కొన్ని భాగాలు మాత్రమే. శ్రమలు, పరీక్షలు, సంఘర్షణలు, పోరాటాలు ఉన్నా కూడా వాటిని దురదృష్ట పరిణామాలుగా పరిగణించకూడదు. అవి మనం క్రమశిక్షణలో ఉండడానికి సాధనాలే.

ఈ విభిన్నమైన పరిస్థితులన్నిటిలోను క్రీస్తు మన హృదయంలోనే ఉన్నాడని మర్చిపోకూడదు. మనం ఆయనకి విధేయులుగా ఉన్నంత కాలం మన మానసిక స్థితి ఏదైనా సరే ఆయన మనతోనే ఉన్నాడు. ఇక్కడే చాలామంది తప్పటడుగు వేస్తుంటారు. విశ్వాసంవల్ల కాక స్వంత తెలివితేటల సాయంతో సాగిపోవాలనుకుంటారు.

దేవుడు తనలోనుంచి వెళ్ళిపోయాడేమోనన్న అనుమానం కలుగుతున్నది అని ఒక విశ్వాసి నాతో ఒకసారి అంది. ఆయన కరుణ అంతా మాయమైపోయినట్టుంది. ఆమె కష్టకాలం ఆమెను ఆరు వారాలపాటు వేధించింది. అప్పుడు పరలోకపు ప్రేమామయుడు ఆమెతో అన్నాడు “నాకోసం బాహ్య ప్రపంచంలో నీ జ్ఞానంతో వెదికావు. కాని ఇంతకాలమూ నీలోనే ఉండి నీ కోసమే కనిపెడుతున్నాను. నీ ఆత్మ లోతుల్లో ఉన్నాను. నన్నక్కడ కలుసుకో."

దేవుని ప్రత్యక్షతకీ, దేవుడక్కడ ఉన్నాడు అని మన మనస్సుకి అనిపించడానికీ పోల్చి చూడండి. మన ఆత్మ దిక్కుమాలినదిగా అయిపోయినప్పటికీ మనం విశ్వాసంతో ఇలా చెప్పగలిగితే అది సంతోషమే. “దేవా నిన్ను నేను చూడలేక పోతున్నాను, తెలుసుకోలేకపోతున్నాను, కాని నువ్వు మాత్రం తప్పకుండా ఇక్కడ ఉన్నావు. నేను ఉన్న చోటనే, ఉన్నది ఉన్నట్టుగానే నాతో ఉన్నావు.” మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పండి. “నువ్విక్కడే ఉన్నావు, పొద కాలిపోయి మాడిపోయినట్టున్నా మంటలు దాన్ని కాల్చటం లేదు. నా చెప్పులు తీసేస్తాను. ఎందుకంటే నేను నిలబడింది పరిశుద్ధ స్థలం.”

నీ ఆలోచనలు, అనుభవాలపై కంటే దేవుని వాక్కుపై, శక్తిపై ఎక్కువ నమ్మకముంచు. నీ బండ క్రీస్తే. ఆటుపోటు వచ్చేది సముద్రానికే. బండ ఎప్పుడూ అక్కడే ఉంటుంది. దేవునికి స్తోత్రం కలుగును గాక హల్లెలూయ! 

క్రీస్తు పూర్తిచేసిన నీతి అనే సువిశేషం మీద నీ దృష్టి నిలుపుకో. యేసును చూసి ఆయనపై నమ్మకముంచు. ఆయన ద్వారా జీవాన్ని పొందు. అంతే కాదు, ఆయన్ని చూస్తూ ధైర్యంగా నీ తెరచాపలెత్తి జీవనసాగరంలోకి ప్రయాణం కట్టు. అపనమ్మకపు నౌకాశ్రయంలో ఉండిపోకు. లేక నీడలో బద్ధకంగా నిద్రపోకు. క్రైస్తవ జీవితం అంటే నీ అనుభూతుల్ని తలపోసుకుంటూ కూర్చోవడం కాదు. ఒడ్డున కట్టి ఉన్న జీవిత నౌకను, లోతులేని నీటిలో నిరుపయోగంగా ఉన్న దాని విశ్వాసపు చుక్కానిని, ఆ బురద నీటిలో అటూ ఇటూ పొర్లాడుతూ ఉన్న  నిరీక్షణ అనే దాని లంగరును చూస్తూ విచారంగా కూర్ళోకు. నౌకను లోతుల్లోనికి నడిపించు. తెరచాపను గాలికి వ్యతిరేకంగా ఎత్తిపట్టు. పొంగిపొరలే జలరాసుల్ని పరిపాలించే దేవునిపై నమ్మకముంచి సాగిపో. పక్షులు ఎగురుతూ ఉంటేనే క్షేమంగా ఉంటాయి. అవి నేలకి దగ్గరగా వచ్చి తక్కువ ఎత్తులో ఎగిరితే వలలకు అందుబాటులో వచ్చి చిక్కుకుపోతాయి. మనం మానవానుభూతుల్లోనే కొట్టుమిట్టాడుతూ ఉంటే వేయి రకాలైన నిస్పృహలు, అనుమానాలు, శోధనలు, అపనమ్మకాలు చుట్టుకుంటాయి. "రెక్కలు గలది (పక్షి) చూచుచుండగా వలవేయుట వ్యర్థము" (సామెతలు 1:17). దేవునిలో నిరీక్షణ ఉంచు.

నిశ్చయతతో కూడిన విశ్వాసం నాకు కరువైనప్పుడు 'ఆధారపడే విశ్వాసం' మూలంగా జీవిస్తాను.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The just shall live by faith - (Heb - 10:38)

Seemings and feelings are often substituted for faith. Pleasurable emotions and deeply satisfying experiences are part of the Christian life, but they are not all of it. Trials, conflicts, battles, and testings lie along the way, and are not to be counted as misfortunes, but rather as part of our necessary discipline.

In all these varying experiences we are to reckon on Christ as dwelling in the heart, regardless of our feelings if we are walking obediently before Him. Here is where many get into trouble; they try to walk by feeling rather than faith.

One of the saints tells us that it seemed as though God had withdrawn Himself from her. His mercy seemed clean gone. For six weeks her desolation lasted, and then the Heavenly Lover seemed to say:

“Catherine, thou hast looked for Me without in the world of sense, but all the while I have been within waiting for thee; meet Me in the inner chamber of thy spirit, for I am there.”

Distinguish between the fact of God’s presence, and the emotion of the fact. It is a happy thing when the soul seems desolate and deserted if our faith can say, “I see Thee not. I feel Thee not, but Thou art certainly and graciously here, where I am as I am.” Say it again and again: “Thou art here: though the bush does not seem to burn with fire, it does burn. I will take the shoes from off my feet, for the place on which I stand is holy ground.” —London Christian

Believe in God’s word and power more than you believe your own feelings and experiences. Your Rock is Christ, and it is not the Rock which ebbs and flows, but your sea. —Samuel Rutherford

Keep your eye steadily fixed on the infinite grandeur of Christ’s finished work and righteousness. Look to Jesus and believe, look to Jesus and live! Nay, more; as you look to him, hoist your sails and buffet manfully the sea of life. Do not remain in the haven of distrust, or sleeping on your shadows in inactive repose, or suffering your frames and feelings to pitch and toss on one another like vessels idly moored in a harbor. The religious life is not brooding over emotions, grazing the keel of faith in the shallows, or dragging the anchor of hope through the oozy tide mud as if afraid of encountering the healthy breeze. Away! With your canvas spread to the gale, trusting in Him, who rules the raging of the waters. The safety of the tinted bird is to be on the wing. If its haunt is near the ground—if it fly low—it exposes itself to the fowler’s net or snare. If we remain groveling on the low ground of feeling and emotion, we shall find ourselves entangled in a thousand meshes of doubt and despondency, temptation and unbelief. “But surely in vain, the net is spread in the sight of THAT WHICH HATH A WING” (marginal reading Prov. 1:17). Hope thou in God. —J. R. Macduff

When I cannot enjoy the faith of assurance, I live by the faith of adherence. Matthew Henry