Songs of Praise Rise From Affliction

నీ మార్గములు న్యాయములును సత్యములునైయున్నవి - (ప్రకటన 15:3-4).

ఇరవై ఐదేళ్ళకి పైగా బాధలననుభవించిన శ్రీమతి చార్లస్ స్పర్జన్ గారు ఈ విషయాన్ని చెప్పారు.

ఒక రోజంతా సూర్యుడు కనబడకుండా మసక చీకటిలోనే గడిచిపోయింది. రాత్రి అయింది. నేను విశ్రాంతిగా పడుకొని ఉన్నాను. వెచ్చని నా గది నిండా వెలుగుగానే ఉన్నప్పటికీ బయటున్న చీకటి కొంత నా ఆత్మలోకి ప్రవేశించి దాని దృష్టి మందగించినట్టు అనిపించింది. నా చేతిని నిరంతరమూ పట్టుకుని ఉంటుందనుకున్న చేయి కోసం వ్యర్థంగా తడుములాడాను. పొగమంచు కప్పిన బాధల బురద బాటలో నన్ను నడిపించే తోడు కోసం వెదికి అది దొరకక నా హృదయం మూలిగింది.

తన సంతానంతో దేవుడిలా ఎందుకు చేస్తున్నాడు? అప్పుడప్పుడూ నా చెంతకి ఈ పదునైన చేదు బాధను ఎందుకు పంపిస్తున్నాడు? ఆయన బిడ్డలకు నా చేతనైనంత సేవ చెయ్యాలని తహతహలాడే నాలో ఈ బలహీనతలను దీర్ఘకాలం ఎందుకు ఉండనిస్తున్నాడు.

ఈ చిరాకైన ప్రశ్నలకి వెంటనే సమాధానం దొరికింది. ఆ భాష చాలా కొత్తగా ఉంది. కాని నా గుండెల్లో వినిపించే గుసగుసలకు ఏ అనువాదకుడూ అక్కర్లేదు.

చాలాసేపు నా గదిలో నిశ్శబ్దం అలుముకుంది. ఉన్నట్టుండి ఒక మెల్లని తియ్యని మృదుస్వరం, చిన్న పక్షి మంద్రస్వరంతో పాడుతున్నట్టు వినిపించింది.

ఏమై ఉంటుంది? ఏదో పక్షి నా కిటికీమీద వాలి ఈ రాత్రిలో ఏదో పాట పాడుకుంటూ ఉందిలే అనుకున్నాను.

మళ్ళీ ఆ కోమల సంగీతం వినవచ్చింది. వీనుల విందుగా ఆహ్లాదపరుస్తూ, మనసుకి అర్థం కాకుండా.

అది ఆ ప్రక్కనే మండుతున్న కట్టెల్లోనుండి వస్తోంది! ఎండిన కట్టెల్లో ఎన్నోఏళ్లుగా బందీగా ఉన్న స్వరాలను మంటలో పుట్టిన వేడిమి బయటికి తెస్తున్నది.

ఆ కట్టె చెట్టులో ఒక భాగంగా ఉన్నప్పుడు పచ్చగా కళకళలాడుతూ ఉన్నప్పుడు ఆ సంగీతాన్ని దాచి పెట్టుకుందేమో. కొమ్మల మీద పక్షులు కిలకిలలాడినప్పుడు, ఆకుల్ని బంగారు రవి కిరణాలు ముద్దాడినప్పుడు ఆ సంగీతం దాన్లో నిండిందేమో. ఇప్పుడా కట్టె ముసలిదైపోయింది. లోపల ఉన్న రాగాలపై ఎన్నో ఏళ్ళ పెరుగుదల వలయాలు వలయాలుగా పెరిగి మూసేసిందేమో. ఆ రాగాలన్నీ లోపలెక్కడో పూడుకు పోయాయేమో. కాని అగ్ని తన నాలుకలు చాచి దాని కఠినత్వాన్ని దహించినప్పుడు దాని గుండెల్లోనుండి ఆ పాట చీల్చుకుని బయటికి వచ్చింది. త్యాగ గీతికగా వినిపించింది. నేననుకున్నాను. “శ్రమల అగ్ని జ్వాలలు మనలోని స్తుతి పాటల్ని వెలువరించినప్పుడు నిజంగా మనం శుద్ధులమవుతాము. మన దేవుడు మహిమ పొందుతాడు”.

మనలో చాలామంది ఈ కట్టెలాంటి వాళ్ళమే. కఠినంగా, ఏ అనుభూతి లేక బండబారి ఉన్నామేమో. మనలోనుంచి వీనులవిందైన సంగీతం వినిపించాలి. మనచుట్టూ రగిలే ఈ మంటలే మనలో మోగే విధేయత పాటల్ని వినిపించేలా చేసేవి. 

నేనిలా ఆలోచించుకుంటూ ఉంటే మంట వెలుగుతూ ఉంది. నా ఎదుట జరిగిన ఆ ఉపమానం నన్నెంతో ఊరటపరిచింది. 

అగ్ని జ్వాలల్లో గీతాలాపన. అవును దేవుడు సహాయపడుతున్నాడు. మొద్దుబారి పోయిన గుండెల్లోంచి రాగాలు పలికించడానికి ఇదొక్కటే మార్గమయితే ఈ అగ్ని గుండం ఇంకా వేడిగా చెయ్యనియ్యండి.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Just and true are thy ways, thou King of saints - (Rev - 15:3)

The following incident is related by Mrs. Charles Spurgeon, who was a great sufferer for more than a quarter of a century:

“At the close of a dark and gloomy day, I lay resting on my couch as the deeper night drew on; and though all was bright within my cozy room, some of the external darkness seemed to have entered into my soul and obscured its spiritual vision. Vainly I tried to see the Hand which I knew held mine and guided my fog-enveloped feet along a steep and slippery path of suffering. In the sorrow of heart, I asked,

“’ Why does my Lord thus deal with His child? Why does He so often send sharp and bitter pain to visit me? Why does He permit lingering weakness to hinder the sweet service I long to render to His poor servants?’

“These fretful questions were quickly answered, and through a strange language; no interpreter was needed save the conscious whisper of my heart.

“For a while silence reigned in the little room, broken only by the crackling of the oak log burning in the fireplace. Suddenly I heard a sweet, soft sound, a little, clear, musical note, like the tender trill of a robin beneath my window.

“’ What can it be? surely no bird can be singing out there at this time of the year and night.’

“Again came the faint, plaintive notes, so sweet, so melodious, yet mysterious enough to provoke our wonder. My friend exclaimed,

“’ It comes from the log on the fire!’ The fire was letting loose the imprisoned music from the old oak’s inmost heart!

“Perchance he had garnered up this song in the days when all was well with him when birds twittered merrily on his branches, and the soft sunlight flecked his tender leaves with gold. But he had grown old since then, and hardened; ring, after ring of knotty growth had sealed up the long-forgotten melody, until the fierce tongues of the flames, came to consume his callousness, and the vehement heart of the fire wrung from him at once a song and a sacrifice. ’Ah,’ thought I, ’when the fire of affliction draws songs of praise from us, then indeed we are purified, and our God is glorified!’

“Perhaps some of us are like this old oak log, cold, hard, insensible; we should give forth no melodious sounds, were it not for the fire which kindles around us, and releases notes of trust in Him, and cheerful compliance with His will.

“’ As I mused the fire burned,’ and my soul found sweet comfort in the parable so strangely set forth before me.

“Singing in the fire! Yes, God helping us, if that is the only way to get harmony out of these hard apathetic hearts, let the furnace be heated seven times hotter than before.”

Deliverance in the Stormy Winds

మోషే సముద్రము వైపు తన చెయ్యి చాపగా యెహోవా ఆ రాత్రి అంతయు బలమైన తూర్పుగాలి చేత సముద్రమును తొలగించి దానిని ఆరిన నేలగా చేసెను. నీళ్లు విభజింపబడగా ఇశ్రాయేలీయులు సముద్రము మధ్యను ఆరిన నేల మీద నడిచిపోయిరి. ఆ నీళ్లు వారి కుడి యెడమ ప్రక్కలను వారికి గోడవలె నుండెను. - (నిర్గమ 14:21,22). 

గడిచిన కాలంలో క్రూరుడైన ఫరోతో తన ప్రజల కోసం దేవుడెలా పోరాడేడో చూడండి. మహా బలమైన పెనుగాలులు ప్రజల విమోచనలో పాలుపంచుకున్నాయి. ఆ బ్రహ్మాండమైన దేవుని బల ప్రదర్శనలో, గర్విష్ఠులైన ఐగుప్తు ప్రజల అహంకారం మీద దేవుడు చివరగా ఒక చావు దెబ్బ తీశాడు. ఇశ్రాయేలు ప్రజలకి ఇలా సముద్రం ఒడ్డున తాము చిక్కుబడిపోవడం అటూ, ఇటూ తప్పించుకొనే ఆశ లేకుండా ఎత్తయిన పర్వతాలు, ఆ రాత్రంతా చెలరేగిన మహా బలమైన పెనుగాలులు, ఇదంతా విధి తమతో అతికౄరంగా ఆడే చెలగాటంగా అనిపించి ఉండవచ్చు. ఐగుప్తు నుండి విడిపించిన ఆ మొదటి విమోచన తమను మృత్యువు కోరలకి అప్పగించడానికే అనిపించి ఉండవచ్చు. ఆ భయోత్పాతాలమధ్య 'ఐగుప్త సైన్యం వచ్చేస్తున్నారు' అనే ఆక్రందనలు వినిపిస్తున్నాయి. 

శత్రువు ఉరిలో తాము చిక్కుకున్నామని వణికిపోయే వేళ ఆ గొప్ప విడుదల దొరికింది. పెనుగాలి ముందుకు దూకి, ఎగిసిపడే అలల్ని ప్రక్కకి నిలబెట్టింది. ఇశ్రాయేలు జనాంగం ముందుకి దాటిపోయారు. ఆ అగాధంలో దిగి నడిచిపోయారు. దేవుని వాత్సల్యం మూలంగా వాళ్ళ కోసం ఆ సముద్రపు లోతుల్లో వాళ్ళకి దారి ఏర్పడింది.

అటూ ఇటూ స్పటికంలాంటి గోడలు దేవుని సన్నిధి వెలుగులో తళతళలాడుతూ నిలిచాయి. ఆ నీటి గోడలకు పైగా పెనుగాలి వీస్తూనే ఉంది. ఆ రాత్రంతా ఆ గాలి అలా నీటిని నిలబెట్టే ఉంచింది. ఉదయమయ్యే వరకూ ఇశ్రాయేలీయులందరూ అవతలి ఒడ్డున కాలు మోపే వరకు ఆ పెనుగాలి తన పనిని విరమించుకోలేదు.

పెనుగాలి దేవుని పనిచేసిందంటూ దేవునికి స్తుతి గీతాలు పాడారు వారు. శత్రువనుకున్నాడు. “వాళ్ళని తరుముతాను. వాళ్ళని కలుసుకుంటాను. దోపుడు సొమ్ము దక్కించుకుంటాను”, అయితే నీవు నీ గాలిని విసిరికొట్టావు. సముద్రం వారిని కప్పింది. వారు మహా అగాధమైన నీళ్ళలో సీసంలాగా మునిగిపోయారు.

ఒక రోజున దేవుని దయవల్ల మనం కూడా స్పటిక సముద్రంపై నిలబడతాము. దేవుని వీణలు చేబూని దేవుని సేవకుడైన మోషే పాట పాడతాము. “పరిశుద్ధులకి రాజువైన దేవా, నీ మార్గాలు న్యాయమైనవి” అంటూ గొర్రెపిల్ల పాట పాడతాము. పెనుగాలులు మన విమోచనకి ఎలా తోడ్పడ్డాయో గుర్తుచేసుకుంటాము. 

ఈ విచారం నీకిప్పుడు అంతుబట్టకపోవచ్చు. కాని తరువాత నీకు తెలుస్తుంది. భయం, బాధలు నిండిన ఆ రాత్రిలో బెదిరించే శత్రువు ఎలా కొట్టుకుపోయాడో.

ఇప్పుడైతే జరిగిన నష్టాన్నే చూస్తున్నావు. కాని చెడుతనం నీకు సంకెళ్ళు వెయ్యబోతుండగా ఈ నష్టం ఎలా నిన్ను కాపాడిందో తరువాత చూస్తావు.

భయంకరంగా వీచే పెనుగాలుల్ని, ఉరిమే మేఘాలనూ చూసి ఇప్పుడు బెదిరిపోతున్నావు. కాని అవి నాశనపు సముద్రాన్ని రెండుపాయలుగా ఎలా చేసాయో, వాగ్దాన దేశానికి ఎలా దారి చూపాయో తరువాత చూస్తావు.

ఉదృతంగా గాలి వీచినా

ఈదరగాలి విసరికొట్టినా

నా మనసు మాత్రం

ప్రశాంతంగా పాటలు పాడుతుంది

తరంగాలపై వెళ్ళేది నా దేవుడేనని

ఏ ఉపద్రవము రానేరాదని

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Lord brought an east wind upon the land all that day, and all that night; and when it was morning, the east wind brought the locusts...Then Pharaoh called for Moses and Aaron in haste...And the Lord turned a mighty strong west wind, which took away the locusts, and cast them into the Red sea; there remained not one locust in all the coasts of Egypt - (Exod - 14: 21, 22.)

See how in the olden times, when the Lord fought for Israel against the cruel Pharaoh, the stormy winds wrought out their deliverance; and yet again, in that grandest display of power—the last blow that God struck at the proud defiance of Egypt. A strange, almost cruel thing it must have seemed to Israel to be hemmed in by such a host of dangers—in front the wild sea defying them, on either hand the rocky heights cutting off all hope of escape, the night of hurricane gathering over them. It was as if that first deliverance had come only to hand them over to more certain death. Completing the terror there rang out the cry: “The Egyptians are upon us!”

When it seemed they were trapped for the foe, then came the glorious triumph. Forth swept the stormy wind and beat back the waves, and the hosts of Israel marched forward, down into the path of the great deep—a way arched over with God’s protecting love.

On either hand were the crystal walls glowing in the light of the glory of the Lord, and high above them swept the thunder of the storm. So on through all that night; and when, at the dawn of the next day, the last of Israel’s host set foot upon the other shore, the work of the stormy wind was done.

Then sang Israel unto the Lord the song of the “stormy wind fulfilling his word.”

“The enemy said, I will pursue, I will overtake, I will divide the spoil…Thou didst blow with thy wind, the sea covered them: they sank as lead in the mighty waters.”

One day, by God’s great mercy, we, too, shall stand upon the sea of glass, having the harps of God. Then we shall sing the song of Moses, the servant of God, and the song of the Lamb: “Just and true are thy ways, thou King of saints.” We shall know then how the stormy winds have wrought out our deliverance.

Now you see only the mystery of this great sorrow; then you shall see how the threatening enemy has swept away in the wild night of fear and grief.

Now you look only at the loss; then you shall see how it struck at the evil that had begun to rivet its fetters upon you.

Now you shrink from the howling winds and muttering thunders; then you shall see how they beat back the waters of destruction and opened up your way to the goodly land of promise. —Mark Guy Pearse

“Though winds are wild,  

And the gale unleashed,  

My trusting heart still sings:  

I know that they mean  

No harm to me,  

He rideth on their wings.”

Strength From the Sorrow

యెహోవా సేవకుడైన మోషే మృతినొందిన తరువాత, యెహోవా నూను కుమారుడును, మోషే పరిచారకుడునైన యెహోషువకు ఈలాగు సెలవిచ్చెను- నా సేవకుడైన మోషే మృతినొందెను. కాబట్టి నీవు లేచి, నీవును ఈ జనులందరును ఈ యొర్దాను నది దాటి నేను ఇశ్రాయేలీయుల కిచ్చుచున్న దేశమునకు వెళ్ళుడి - (యెహోషువ 1:1,2). 

విచారం నీ ఇంట్లోకి ప్రవేశించింది. నీ ఇంటిని శూన్యం చేసింది. నీకు అనిపించేదేమిటంటే -ఇక పోరాటం చాలించి ఆశల శిధిలాల మధ్య కూలబడిపోవాలని. ఇలా ఎంతమాత్రం చెయ్యవద్దు. నువ్వు ప్రస్తుతం యుద్ధరంగంలో ఉన్నావు. అత్యవసర పరిస్థితి నెలకొని ఉంది. ఒక్క క్షణం తడబడడమంటే ఒక పరిశుద్ధ కార్యాన్ని నిర్లక్ష్యం చెయ్యడమే. నీ నిరుత్సాహం వల్ల ఇతర జీవితాలకు ప్రమాదమేమో చూసుకో. నువ్వు చేతులు ముడుచుకుంటే పవిత్ర కార్యాలు కుంటుపడతాయి. నీ విచారంలో మునిగి ఉన్నచోటనే ఆగిపోకూడదు. 

ఒక యుద్ధ సమయంలో ఒక జనరల్ తాను చూసిన ఓ హృదయవిదారకమైన సంగతి గురించి చెప్పాడు. ఆ జనరల్ గారి కుమారుడు ఆ సైన్యంలోనే లెఫ్టనెంటుగా ఉన్నాడు. దాడి జరుగుతోంది. తండ్రి ఆ దాడిని ముందుండి నడిపిస్తున్నాడు. యుద్ధరంగంలో ముందుకి వెళ్తుండగా హఠాత్తుగా ఆయన చూపు చచ్చి పడివున్న ఒక వ్యక్తిపై పడింది. ఆ శవం తన కొడుకేనని చిటికెలో అర్థమయ్యింది. తండ్రిగా ఆ శవం ప్రక్కన కూలబడి తన దుఃఖాన్ని తీర్చుకుందామని ప్రాణం లాగింది. కాని ఆ క్షణంలో తన కర్తవ్య నిర్వహణ ఆయన్ని ఆ దాడిలో ముందుకు సాగిపోవాలని వెన్ను తట్టింది. చనిపోయిన తన కుమారుణ్ణి ఒకసారి చప్పున ముద్దు పెట్టుకుని తన సైనికులతో ఆ దాడిలో ముందుకి కదిలాడు.

సమాధి ప్రక్కన కూర్చుని దయనీయంగా ఏడవడం వలన చేజారిన ప్రేమ సంపద తిరిగి రాదు. ఆలాటి దుఃఖం ద్వారా ఎలాటి దీవెనా రాదు. విచారం గాయపు మచ్చల్ని మిగిల్చిపోతుంది. చెరిగిపోని అక్షరాలతో బాధపడే గుండెల మీద రాస్తుంది. అంతులేని దుఃఖంలో నుండి మనం నిజంగా ఎన్నటికీ బయట పడలేము. అలాటి విచారాన్ని అనుభవించిన తరువాత మళ్ళీ ఎప్పటిలాగా ఉండడం కష్టం. అయితే విచారంలో కూడా మనసుని కడిగి సేదదీర్చే గుణమేదో ఉంది. దాన్ని సరైన విధంగా భరించగలిగితేనే దానిలోని ఈ సుగుణాన్ని మనం అనుభవించగలం. నిజంగా ఈ విచారాన్ని ఎప్పుడూ అనుభవించని వాళ్ళు, దాని మచ్చలు ఎక్కడా లేనివాళ్ళు దురదృష్టవంతులు. మనకున్న సంతోషం మన విచారాల మధ్యనుండి మేఘాల్లో నుండి ప్రకాశించే సూర్యుడిలాగా ప్రకాశించాలి. మన విధిని మనం నమ్మకంగా నెరవేర్చడం లోనే నిజమైన, ధన్యకరమైన ఆదరణ ఉంది. మన దుఃఖం గురించి తలపోసుకుంటూ కూర్చుంటే చీకటి చల్లగా మన అంతరంగంలోకి పాకి నిర్వీర్యుల్ని చేస్తుంది. కాని దిగులునుండి మనం ముఖం తప్పించి దేవుడు మనల్ని పిలిచిన పనులవైపు దృష్టి మళ్ళించినట్టయితే వెలుగు తిరిగి ఉదయిస్తుంది. శక్తి సమకూరుతుంది.

చిన్న చిన్న భయాల వల్ల

మనకోసమై మనం వ్యర్థంగా

అర్థంలేని కన్నీరు కురిపిస్తే

గొప్పగొప్ప లాభాలు పోతాయి

దక్కించుకోవాలని చేయి చాస్తే

వాటిని చిక్కించుకోలేము

విశ్వాసంతో చేతులు కట్టుకుని

వెనక్కి చూడకుండా సాగిపోతే

ఎదురు చూస్తోంది నీకోసం

సంతోష కాలము, అభిషేక తైలము

రాజుగా నిన్ను అభిషేకిస్తుంది

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Now it came to pass after the death of Moses, the servant of the Lord, that the Lord spake unto Joshua, the son of Nun, Moses' minister, saying, Moses, my servant is dead; now, therefore arise, go over this Jordan, thou and all these people - ( Josh -1:1-2)

Sorrow came to you yesterday and emptied your home. Your first impulse now is to give up and sit down in despair amid the wrecks of your hopes. But you dare not do it. You are in the line of battle, and the crisis is at hand. To falter a moment would be to imperil some holy interest. Other lives would be harmed by your pausing, holy interests would suffer, should your hands be folded. You must not linger even to indulge your grief.

A distinguished general related this pathetic incident to his own experience in the time of war. The general’s son was a lieutenant of battery. An assault was in progress. The father was leading his division in a charge; as he pressed on in the field, suddenly his eye was caught by the sight of a dead battery officer lying just before him. One glance showed him it was his own son. His fatherly impulse was to stop beside the loved form and give vent to his grief, but the duty of the moment demanded that he should press on in the charge; so, quickly snatching one hot kiss from the dead lips, he hastened away, leading his command in the assault.

Weeping inconsolably beside a grave can never give back love’s banished treasure, nor can any blessing come out of such sadness. Sorrow makes deep scars; it writes its record ineffaceably on the heart which suffers. We really never get over our great griefs; we are never altogether the same after we have passed through them as we were before. Yet there is a humanizing and fertilizing influence in sorrow which has been rightly accepted and cheerfully borne. Indeed, they are poor who have never suffered, and have none of the sorrow’s marks upon them. The joy set before us should shine upon our grief as the sun shines through the clouds, glorifying them. God has so ordered, that in pressing on in duty we shall find the truest, richest comfort for ourselves. Sitting down to brood over our sorrows, the darkness deepens about us and creeps into our hearts and our strength changes to weakness. But, if we turn away from the gloom, and take up the tasks and duties to which God calls us, the light will come again, and we shall grow stronger.

—J. R. Miller

Thou knowest that through our tears  

Of hasty, selfish weeping  

Comes surer sin, and for our petty fears  

Of loss thou hast in keeping  

A greater gain than all of which we dreamed;  

Thou knowest that in grasping  

The bright possessions which so precious seemed  

We lose them; but if, clasping  

Thy faithful hand, we tread with steadfast feet  

The path of thy appointing,  

There waits for us a treasury of sweet  

Delight, royal anointing  

With the oil of gladness and of strength.  

—Helen Hunt Jackson