Trained to Comfort

 

మీ దేవుడు సెలవిచ్చిన మాట ఏదనగా, - నా జనులను ఓదార్చుడి ఓదార్చుడి (యెషయా 40:1)

నీ దగ్గరున్న ఓదార్పును పోగుచేసుకొని ఉండు. ఇది దేవుడు యెషయా ప్రవక్తకిచ్చిన ఆజ్ఞ. ఓదార్పు లేని హృదయాలతో ప్రపంచమంతా నిండిపోయింది. ఈ గొప్ప సేవకు నీవు సరిపోతావు. అయితే నీకు ముందు కొంత శిక్షణ అవసరం. అది సామాన్యమైన శిక్షణ కాదు. నువ్వు పూర్తిగా సుశిక్షితుడివి కావాలంటే ఈనాడు ప్రపంచంలో లెక్కలేనన్ని హృదయాల్లోంచి రక్తాన్నీ, కన్నీళ్ళనీ పిండుతున్న శ్రమలనే నువ్వు కూడా ముందుగా భరించాలి. దైవసంబంధమైన ఓదార్పును ముందుగా నువ్వు నీ హృదయంలోనే అనుభవపూర్వకంగా నేర్చుకోవాలి. నీవు గాయపడాలి. నీ పరమ వైద్యుడు నీ గాయాలకు కట్లు కడుతుంటే దాన్ని చూసి నువ్వు కూడా ఇతరుల గాయాలకి చికిత్స చెయ్యడం నేర్చుకోవాలి. నీకు ఒక ప్రత్యేకమైన దుర్గతి ఎందుకు పట్టిందోనని ఆశ్చర్యపడకు. కొన్నేళ్ళు ఆగు. అలాటి స్థితిలోనే ఉన్న కొందరు ఊరడింపు కోసం నీ దగ్గరకు వస్తారు. అప్పుడు నువ్వు వాళ్ళకి చెబుతావు – ‘నాకూ ఇలాటి పరిస్థితే వచ్చింది. ఓదార్పు కూడా దొరికింది’ అని. నువ్వీ మాటలు చెబుతూ, దేవుడు ఒకప్పుడు నీకు పూసిన ఔషధాన్ని వాళ్ళకి పూస్తూ, వాళ్ళ కళ్ళల్లోని ఆశల మెరుపుల్ని, నిష్క్రమిస్తూన్న నిరాశల చీకట్లని చూసినప్పుడు – అప్పుడు దేవుణ్ణి కొనియాడతావు. నీ జీవితంలో ఆయన నేర్పిన క్రమశిక్షణ కోసం, ఆయన అనుగ్రహించిన గొప్ప అనుభవాల కోసం కృతజ్ఞుడవై ఉంటావు. 

మనల్ని దేవుడు ఓదార్చేది మనల్ని ఓదార్చడానికే కాదు, మనల్ని ఓదార్చేవాళ్ళుగా చెయ్యడానికే. 

గులాబి రేకను 

చిదిమి వెయ్యాలట

అలా చేస్తేనే వచ్చేది 

పరిమళ తైలమట 

కోయిలని పట్టి

పంజరంలో పెట్టాలట 

అప్పుడే నిశ్శబ్దంలోంచి 

దాని పాట మోగుతుందట

ప్రేమ రక్తం ఒలకాలట 

స్నేహాశ్రువులు చిందాలట

అప్పుడే వాటికి ఈ లోకంలో సార్ధకత 

విలువైన వాటన్నిటి

కథలన్నీ ఇంతేనా 

వాటి బ్రతుకుల్లో 

సుఖం లేదా ఓ రవ్వంతైనా

అవును, నలిగిన రాత్రులు 

బంధించిన పంజరాలు 

నాటుకున్న  ముళ్ళు 

ఇవే మనకు దీవెనలు

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Comfort ye, comfort ye my people, saith your God - (Isa  - 40:1)

    Store up comfort. This was the prophet’s mission. The world is full of comfortless hearts, and ere thou art sufficient for this lofty ministry, thou must be trained. And thy training is costly in the extreme; for, to render it perfect, thou too must pass through the same afflictions as are wringing countless hearts of tears and blood. Thus thy own life becomes the hospital ward where thou art taught the Divine art of comfort. Thou art wounded, that in the binding up of thy wounds by the Great Physician, thou mayest learn how to render first aid to the wounded everywhere. Dost thou wonder why thou art passing through some special sorrow? Wait till ten years are passed, and thou wilt find many others afflicted as thou art. Thou wilt tell them how thou hast suffered and hast been comforted; then as the tale is unfolded, and the anodynes applied which once thy God wrapped around thee, in the eager look and the gleam of hope that shall chase the shadow of despair across the soul, thou shalt know why thou wast afflicted and bless God for the discipline that stored thy life with such a fund of experience and helpfulness.  —Selected

    God does not comfort us to make us comfortable but to make us comforters.  —Dr. Jowett

“They tell me I must bruise

The rose’s leaf,

Ere I can keep and use

Its fragrance is brief.

“They tell me I must break

The skylark’s heart,

Ere her cage song will make

The silence start.

“They tell me love must bleed,

And friendship weep,

Ere in my deepest need

I touch that deep.

“Must it be always so

With precious things?

Must they be bruised and go

With beaten wings?

“Ah, yes! by crushing days,

By caging nights, by scar

Of thorn and stony ways,

These blessings are!”

Shut Doors

ఆసియలో వాక్యము చెప్పకూడదని పరిశుద్ధాత్మ వారినాటంకపరచినందున…*_ (అపొ.కా. 16:6)

దేవుడు ఆ రోజుల్లో అపొస్తలులను నడిపించిన తీరు చాలా ఆసక్తిదాయకంగా ఉంటుంది. ఈ నడిపింపు ఎక్కువ భాగం అడ్డగింపులతోనే నిండి ఉంది. చాలాసార్లు దారి తప్పుతూ వెళ్ళారు ఈ అపొస్తలులు. ఎడమవైపుకి తిరిగి బితూనియకు వెళ్తుంటే మళ్ళీ ఆపాడు. తరువాత కాలంలో పౌలు జీవితం మొత్తానికి గర్వించదగ్గ సేవను ఆ ప్రదేశాల్లో చేశాడు. కాని ఇప్పుడు మాత్రం పరిశుద్ధాత్మ ఆ తలుపుల్ని మూసి ఉంచాడు. సైతాను పదిలంగా కట్టుకొన్న ఆ దుర్భేద్యమైన కోట గోడల్ని కూల్చే సమయం ఇంకా రాలేదు. ఆ పని కోసం అపొల్లో వచ్చి చేరవలసి ఉంది. ఇప్పుడు పౌలు, బర్నబాల అవసరం మరొక చోట ఉంది.  ఆసియాలో సువార్త చెప్పడం లాంటి బాధ్యతాయుతమైన పని కోసం వాళ్లకింకా శిక్షణ అవసరం. 

నీవు వెళ్ళవలసిన దారి గురించి ఏమన్నా సందేహముంటే దాన్ని వెంటనే ప్రభువుకి అప్పగించు. వెళ్ళవలసిన ద్వారం తప్ప మిగతా తలుపులన్నింటినీ మూసెయ్యమని ఆయన్నడుగు. 

“ఓ పరిశుద్ధాత్మ దేవా, దేవుని చిత్తం కాని దారుల్లో నా అడుగులు పడకుండా ఆ దారులన్నింటినీ మూసేసే బాధ్యత పూర్తిగా నీకే వదులుతున్నాను. నేను కుడి ప్రక్కకైనా ఎడమ ప్రక్కకైనా తిరిగితే నా వెనుకనుండి నీ స్వరం వినిపించు” అంటూ ప్రార్ధించాలి. 

ఈ లోపల నువ్వు నడుస్తున్న దారిలోనే సాగిపో. నీకు అందిన పిలుపుకి లోబడే ఉండు. పౌలుకి పరిశుద్ధాత్మ దేవుడు మార్గాన్ని ఎలా బోధించాడో నీకు కూడా అదే విధంగా బోధించాలని ఎదురుచూస్తున్నారు. 

అయితే ఆయన నిన్ను ఒక పని చెయ్యనియ్యకుండా ఏ మాత్రం అడ్డుపెట్టినా విధేయుడవ్వడానికి నువ్వు సిద్ధంగా ఉండాలి. నమ్మకం కలిగి ప్రార్ధన చేసిన తరువాత అడ్డంకులేవి కనిపించని పక్షంలో తేలిక హృదయంతో ముందడుగు వెయ్యి. కొన్ని సార్లు నీ ప్రార్ధనకి జవాబుగా ఒక తలుపు మూసుకుపోతే ఆశ్చర్యపోవద్దు. ఎడమకి కుడికి వెళ్ళే తలుపులు మూసుకుపోతే త్రోయ ప్రదేశానికి వెళ్ళే తలుపు తెరిచి ఉంటుంది. అక్కడ లూకా మీ కోసం ఎదురుచూస్తున్నాడు. దర్శనాలు మీకు కర్తవ్యాన్ని బోధిస్తాయి. అక్కడ అవకాశాలు పుష్కలంగా ఉన్నాయి. స్నేహితులు మీ కోసం ఎదురుచూస్తున్నారు. 

*నీ జీవితంలో విడదీయరాని చిక్కుందా?* 

*ఛేదించలేని రహస్యపు దిక్కుందా?* 

*నిజాలు వెలికి తీసే దేవుడున్నాడు* 

*ఆయన చేతిలోనే ఆ తాళముంది* 

*తండ్రిచేత మూయబడిన తలుపు నీ ముందుందా?* 

*అది తెరుచుకోవాలని నీ అంతరంగం ఉవ్విళ్ళూరుతుందా?* 

*ఆయనే ఆ తలుపు మూసినవాడు* 

*అది తిరిగి తీసేవాడు ఆయనే* 

*నెమ్మదిగల దేవునిపట్ల ఓర్పుగలిగి ఉండవద్దా?*

*సర్వజ్ఞాని ఆయనేననడానికి అభ్యంతరముందా?* 

*నీ భవిష్యజ్జీవితం నిర్ణయించినవాడు* 

*ఆయనే దాని తలుపుల్ని తెరిచేచాడు* 

*ధన్యకరమైన తాళం చెవి* 

*ఆయన దగ్గరుందని గుర్తిస్తే* 

*కడకు నీకే అది లభిస్తుంది* 

*ధన్యత అనేది ఆదరణ విశ్రాంతిగా మారుతుంది*.

---------------------------------------------------------------------

They were forbidden of the Holy Ghost to preach the Word in Asia*_ - (Acts - 16:6)

    It is interesting to study the methods of His guidance as it was extended towards these early heralds of the Cross. It consisted largely in prohibitions, when they attempted to take another course than the right. When they would turn to the left, to Asia, He stayed them. When they sought to turn to the right, to Bithynia, again He stayed them. In after years Paul would do some of the greatest work of his life in that very region; but just now the door was closed against him by the Holy Spirit. The time was not yet ripe for the attack on these apparently impregnable bastions of the kingdom of Satan. Apollos must come there for pioneer work. Paul and Barnabas are needed yet more urgently elsewhere, and must receive further training before undertaking this responsible task.

    Beloved, whenever you are doubtful as to your course, submit your judgment absolutely to the Spirit of God, and ask Him to shut against you every door but the right one. Say,

    “Blessed Spirit, I cast on Thee the entire responsibility of closing against my steps any and every course which is not of God. Let me hear Thy voice behind me whenever I turn to the right hand or the left.”

    In the meanwhile, continue along the path which you have been already treading. Abide in the calling in which you are called, unless you are clearly told to do something else. The Spirit of Jesus waits to be to you, O pilgrim, what He was to Paul. Only be careful to obey His least prohibition; and where, after believing prayer, there are no apparent hindrances, go forward with enlarged heart. Do not be surprised if the answer comes in closed doors. But when doors are shut right and left, an open road is sure to lead to Troas. There Luke awaits, and visions will point the way, where vast opportunities stand open, and faithful friends are waiting.  —Paul, by Meyer

Is there some problem in your life to solve,

Some passage seeming full of mystery?

God knows, who brings the hidden things to light.

He keeps the key.

Is there some door closed by the Father’s hand

Which widely opened you had hoped to see?

Trust God and wait—for when He shuts the door

He keeps the key.

Is there some earnest prayer unanswered yet,

Or answered NOT as you had thought ’twould be?

God will make clear His purpose by-and-by.

He keeps the key.

Have patience with your God, your patient God,

All wise, all knowing, no long tarrier He,

And of the door of all thy future life

He keeps the key.

Unfailing comfort, sweet and blessed rest,

To know of EVERY door He keeps the key.

That He at last when just HE sees ’tis best,

Will give it THEE.

—Anonymou

Made Perfect Through Suffering

 

మనయెడల ప్రత్యక్షము కాబోవు మహిమ యెదుట ఇప్పటి కాలపు శ్రమలు ఎన్నతగినవి కావని ఎంచుకొనుచున్నాను*_  (రోమా  8:18)

ఒక సీతాకోకచిలుకకి చెందిన ఒక ప్యూపాను దాదాపు సంవత్సరం పాటు దాచిపెట్టాను. అది చూడ్డానికి చాలా విచిత్రంగా ఉంటుంది. అది కూజా ఆకారంలో ఉంది. దాని మెడ దగ్గర చిన్న రంధ్రం ఉంది. లోపల తయారవుతున్న కీటకం దాన్లోగుండా చీల్చుకొని బయటకి ఎప్పుడో వెళ్ళిపోయింది. ఖాళీ ప్యూపాకీ , కీటకం ఇంకా లోపలే ఉన్న ప్యూపాకీ ఆకారంలో ఏమీ తేడా లేదు. ఆ రంధ్రం చుట్టుతా ఉన్న సిల్కు దారాలు ఏమీ తెగిపోయినట్టుగాని, చెదరినట్టుగాని లేవు. కీటకం సైజుకీ, ఆ రంధ్రానికి ఉన్న తేడాను బట్టి చూస్తే కీటకం పడే పాట్లు వర్ణించనలవి కాదు. జీవశాస్త్రజ్ఞులు కనుక్కున్నదేమిటంటే అంత చిన్నరంధ్రంలో నుండి దూరి బయటికి వస్తున్నప్పుడు ఆ వత్తిడికి ఆ కీటకం శరీరంలోని జీవద్రవాలు దాని రెక్కల్లోని నాళాల్లోకి వెళ్తాయట. ఎందుకంటే ఆ జాతికి చెందిన కీటకాల్లో అప్పటిదాకా రెక్కలు సరిగ్గా తయారు కావట. ఆ ద్రవాలు రెక్కల్లోకి ప్రవహించే దాకా ఆ రెక్కలు ఎగరడానికి పనికిరావట. 

నా దగ్గర ఉంచుకున్న ఆ ప్యూపాలోనుండి కీటకం చెరలోనుండి బయటపడ్డట్టు బయటకి రావడాన్ని నేను చూసాను. ఓ మధ్యాహ్నమంతా అప్పుడప్పుడూ అటు ఒక కన్నేస్తూ దాన్ని గమనించాను. అది ఓపికగా పాటుపడుతూ, బయటపడడానికి  ప్రయత్నిస్తూ ఉంది. ఎంత కష్టపడినా అంగుళమైనా బయటకు వచ్చినట్టు అనిపించేది కాదు. చివరికి నాకు విసుగెత్తింది. బహుశా ఆ రంధ్రం చుట్టూ ఉన్న దారాలు పొడిగా ఉండడం చేత సాగడం లేదేమో. నేను ఆ ప్యూపాని చెట్టు మీదే ఉంచినట్టయితే  ఆ దారాలకు కాస్త చెమ్మ తగిలి రబ్బరులాగా సాగేవేమో. నేనే దాన్ని ఇంట్లోకి తీసుకువచ్చి దాన్ని సహజమైన సాగే గుణాన్ని చెడగొట్టానేమో అనుకొని ఆ రంధ్రాన్ని వదులు చేద్దామనుకొన్నాను . దాని సృష్టికర్తకంటే ఎక్కువ జ్ఞానం, జాలి నాకే ఉన్నట్టు దానికి సహాయం చేద్దామనుకొన్నాను. ఒక చిన్న కత్తెర తీసుకొని అది కాస్తంత తేలికగా బయటకి రావడానికి వీలుగా ఆ రంధ్రం అంచును కొద్దిగా కత్తిరించాను. చూస్తుండగానే హాయిగా, తేలికగా ఆ కిరీటం తన ఉబ్బిన శరీరాన్ని ఈడ్చుకుంటూ బయటకు వచ్చేసింది. దాని రెక్కలు మాత్రం కృశించిపోయి చిన్న చిన్న చింతాకులంత ఉన్నాయి. ఆ జాతి కీటకాల రెక్కలు వెడల్పుగా ఇంద్రధనుస్సు రంగులతో మెరిసిపోతుంటాయి. ఆ రెక్కలు విచ్చుకుంటాయని, మిరుమిట్లు గొలిపే ఆ రంగులు అలరిస్తాయని నేను ఆ కీటకం వంక ఆత్రుతగా చాలా సేపు చూశాను. 

ఆ రంగులన్నీ ఉన్నాయిగాని కంటిక్కనిపించని చిన్న చిన్న బొట్లులా ఉన్నాయి. నేను అనవసరంగా కల్పించుకొని ఆ రంగులన్నీ పూర్తిగా రూపుదిద్దుకొనకుండా చేసాను. కీటకాన్ని అలా బయటకి రప్పించడం గర్భస్రావంలాంటిది తప్ప మరేమీ కాదు. అది ఆకాశ వీధుల్లో రెక్కలార్చి ఎగిరిపోవలసింది. అయితే దయనీయంగా నా ఎదుట నేల మీద కాస్సేపు పాకింది, అంతే. 

బాధలో, చిరాకులో, దుఖంలో, అయోమయంగా తిరుగులాడుతూ ఉండేవాళ్ళని చూస్తూ దీన్ని గురించి నేను చాలా సార్లు ఆలోచించాను. క్రమశిక్షణను కత్తెరతో కత్తిరించేసి పూర్తి బలం తెచ్చుకునే అవకాశాన్ని జారవిడుచుకుంటారు దూరదృష్టిలేని మనుషులు. కాసేపు ఉండి అంతరించిపోయే బాధను  మనల్ని ప్రేమించే ముందు చూపు గల జ్ఞానవంతుడైన దేవుడు మన కోసం సిద్ధంచేస్తే, మనం దాని నుండి మొహం చాటేసి అవిటివాళ్ళుగా మిగిలిపోతాము. మన పరమ తండ్రి తన పిల్లలను ప్రేమిస్తాడు గనుకనే తన పరిశుద్ధతలో మనం పాలుపంచుకోవాలని మనల్ని శిక్షకు గురిచేస్తాడు. ఆయన పథకం ప్రకారం మన అంతము మహిమకరమై ఉంటుంది. అందుకనే మనం ఏడ్చి గోలపెట్టినా ఆయన చలించడు. మనం  శ్రమల మూలంగా మచ్చలేని వాళ్ళంగా అవుతాము. దేవుని పిల్లలు విధేయత అనే శిక్షణ పొంది, శ్రమల ద్వారా మహిమలోకి ప్రవేశిస్తారు.

---------------------------------------------------------------------For I reckon that the sufferings of this present time are not worthy to be compared with the glory which shall be revealed in us*_ - (Rom  - 8:18) 

    I kept for nearly a year the flask-shaped cocoon of an emperor moth. It is very peculiar in its construction. A narrow opening is left in the neck of the flask, through which the perfect insect forces its way, so that a forsaken cocoon is as entire as one still tenanted, no rupture of the interlacing fibers having taken place. The great disproportion between the means of egress and the size of the imprisoned insect makes one wonder how the exit is ever accomplished at all—and it never is without great labor and difficulty. It is supposed that the pressure to which the moth’s body is subjected in passing through such a narrow opening is a provision of nature for forcing the juices into the vessels of the wings, these being less developed at the period of emerging from the chrysalis than they are in other insects.

    I happened to witness the first efforts of my prisoned moth to escape from its long confinement. During a whole forenoon, from time to time, I watched it patiently striving and struggling to get out. It never seemed able to get beyond a certain point, and at last my patience was exhausted. Very probably the confining fibers were drier and less elastic than if the cocoon had been left all winter on its native heather, as nature meant it to be. At all events I thought I was wiser and more compassionate than its Maker, and I resolved to give it a helping hand. With the point of my scissors I snipped the confining threads to make the exit just a very little easier, and lo! immediately, and with perfect case, out crawled my moth dragging a huge swollen body and little shrivelled wings. In vain I watched to see that marvelous process of expansion in which these silently and swiftly develop before one’s eyes; and as I traced the exquisite spots and markings of divers colors which were all there in miniature, I longed to see these assume their due proportions and the creature to appear in all its perfect beauty, as it is, in truth, one of the loveliest of its kind. But I looked in vain. My false tenderness had proved its ruin. It never was anything but a stunted abortion, crawling painfully through that brief life which it should have spent flying through the air on rainbow wings. I have thought of it often, often, when watching with pitiful eyes those who were struggling with sorrow, suffering, and distress; and I would fain cut short the discipline and give deliverance. Short-sighted man! How know I that one of these pangs or groans could be spared? The far-sighted, perfect love that seeks the perfection of its object does not weakly shrink from present, transient suffering. Our Father’s love is too true to be weak. Because He loves His children, He chastises them that they may be partakers of His holiness. With this glorious end in view, He spares not for their crying. Made perfect through sufferings, as the Elder Brother was, the sons of God are trained up to obedience and brought to glory through much tribulation.  —Tract.