Believing Prayer

 

యేసు – నీవు వెళ్ళుము; నీ కుమారుడు బ్రతికియున్నాడని అతనితో చెప్పగా ఆ మనుష్యుడు యేసు తనతో చెప్పిన మాట నమ్మి వెళ్లిపోయెను. (యోహాను 4:50)

ప్రార్ధన చేయునప్పుడు మీరు అడుగుచున్నవాటినెల్లను పొందియున్నామని నమ్ముడి.(మార్కు 11:24)

ఏదైనా విషయాన్ని ఖచ్చితంగా ప్రార్ధన చేయవలసి వచ్చినప్పుడు, దేవుని మీద నమ్మకం కుదిరే దాకా ప్రార్ధించాలి. జవాబు ఇచ్చినందుకు దేవునికి హృదపూర్వకంగా కృతజ్ఞతలు చెప్పగలిగేంత వరకూ ప్రార్ధించాలి. జవాబు యింకా ప్రత్యక్షం కాకపోతే అది అవుతుందా లేదా అన్న అపనమ్మకం నీలో ఉన్నట్టుగా ప్రార్ధించకూడదు (ఇది జరిగేలా లేదు, జరిగేలా చెయ్యి ప్రభువా అన్ని ప్రార్ధించకూడదన్న మాట). అలాంటి ప్రార్ధన ఏమీ సహాయం చేయదు సరికదా, అడ్డుబండ అయి కూర్చుంటుంది. ఇలాంటి ప్రార్ధన నువ్వు చేసినప్పుడు నీకు ఉన్న కాస్తో కూస్తో విశ్వాసం కూడా పూర్తిగా తుడిచిపెట్టుకుపోతుంది. ఇలాంటి ప్రార్ధన చెయ్యాలి అనే  ప్రేరేపణ ఖచ్చితంగా సైతాను నుండి వచ్చినదే. అవసరమైన విషయాన్ని మరోసారి దేవుని ఎదుట విజ్ఞప్తి చెయ్యడంలో తప్పులేదు. అయితే ఆ ప్రార్ధనలో విశ్వాసం ఉట్టిపడుతూ ఉండాలి. విశ్వాసం ఆవిరైపోయేలా ప్రార్ధించవద్దు. “జవాబు కోసం కనిపెడుతున్నాను. నీ మీద నమ్మకంతో ఉన్నాను.  నీనుండి రాబోతున్న ఆ జవాబు కొరకు వందనాలు” అంటూ  ప్రార్ధించాలి. జవాబు వస్తుందని తెలిసి దానికోసం స్తోత్రాలు చెల్లించడంకన్నా గట్టి విశ్వాసం వేరే లేదు. విశ్వాసాన్ని తుడిచిపెట్టే దీర్ఘ ప్రార్ధనలు దేవుని వాగ్దానాలను తృణీకరించడమే కాక మన హృదయాలలో ‘అవును’ అంటూ మెల్లగా వినిపించే ఆయన స్వరాన్ని కూడా నోక్కేస్తాయి.

ఇలాంటి ప్రార్ధనలు హృదయంలోని అల్లకల్లోలాన్ని తెలిజేస్తాయి. అల్లకల్లోలానికి కారణం జవాబు రాదన్న అపనమ్మకమే. “విశ్వాసులమైన మనము (విశ్వాసము ఉన్న మనము) ఆ విశ్రాంతిలో ప్రకాశించుచున్నాము.” (హెబ్రీ 4:3). విశ్వాసాన్ని ఇంకిపోజేసే ప్రార్ధన ఎలా వస్తుందంటే దేవుని వాగ్దానం గురించి పట్టించుకోకుండా మనం అడిగిన విషయం ఎంత అసాధ్యమైనదో అన్న దానిమీద మనసు లగ్నం చేసినప్పుడు వస్తుంది. అబ్రహాము “తన శరీరము మృతతుల్యమైనట్టు... (భావించెను గాని) అవిశ్వాసము వలన దేవుని వాగ్దానమునుగూర్చి సందేహించ లేదు” (రోమా 4:19,20). విశ్వాసాన్ని వాడిపోయేలా చేసే ప్రార్ధనలు మనం చెయ్యకుండా ఉండేలా జాగ్రత్త పడదాం.

విశ్వాసం అన్నది ఒక ఆలోచన కాదు. ఒక దృశ్యం కాదు. ఒక వివేచన కాదు. దేవుని మాటను ఉన్నదున్నట్టుగా నమ్మడమే విశ్వాసం.

ఆందోళన ఎప్పుడు మొలకెత్తుతుందో విశ్వాసం అప్పుడే వాడిపోతుంది. నిజమైన విశ్వాసం పుట్టడమే ఆందోళనకి ముగింపు.

అన్నీ చక్కగా అమరుతూ ఉంటే నువ్వు విశ్వాసాన్ని ఎప్పుడూ నేర్చుకోలేవు. నిశ్శబ్దమైన  వేళల్లో దేవుడు తన వాగ్దానాలను మనకిస్తాడు. గంభీరమైన కృపగల మాటలతో మనతో తన నిబంధనను స్థాపిస్తాడు. ఇక వెనక్కి తగ్గి ఆ మాటల్లో ఎంత వరకు మనకు నమ్మకం ఉన్నదో కనిపెడతాడు, ఆ తరువాత శోధకుడిని మన దగ్గరకి వచ్చేందుకు అనుమతిస్తాడు. మనకు సంభవించేవన్నీ దేవుని మాటలకు వ్యతిరేకంగా జరుగుతున్నట్టు కనిపిస్తాయి. ఈ సమయంలో విశ్వాసానికి పట్టాభిషేకం జరుగుతుంది. నమ్మకం గెలుస్తుంది.

ఇప్పుడైతే మనం చెలరేగే తుపానులో మన సాటివాళ్ళంతా భయంతో వణికిపోతున్న వేళ  జయోత్సాహంతో కేక పెట్టాలి  - “ దేవుడు చెప్పినట్టే చివరికి జరుగుతుంది. నేనాయన్ని నమ్ముతున్నాను!” అని. 

దినకరుడు జీవించునంత కాలం

నక్షత్రాలు ప్రకాశించినంత కాలం

మరణంలోను మనుగడలోను విశ్వసించండి

ఆయన జ్ఞాన హస్తాలే మనల్ని  నడిపిస్తాయి

చీకటి దారైనా దివ్య సంకల్పపు

దివ్వెలు వెలుగుతుంటాయి.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jesus told him, “Go home; your son will live.” The man believed the word that Jesus spoke to him and set off for home. (John - 4:50 )

For this reason, I tell you, whatever you pray and ask for, believe that you have received it, and it will be yours.—Mark 11:24

When there is a matter that requires definite prayer, pray till you believe God, until with unfeigned lips you can thank Him for the answer. If the answer still tarries outwardly, do not pray for it in such a way that it is evident that you are not definitely believing in it. Such prayer in place of being a help will be a hindrance; and when you are finished praying, you will find that your faith has weakened or has entirely gone. The urgency that you felt to offer this kind of prayer is clearly from self and Satan. It may not be wrong to mention the matter in question to the Lord again if He is keeping you waiting, but be sure you do so in such a way that it implies faith. Do not pray yourself out of faith. You may tell Him that you are waiting and that you are still believing Him and therefore praise Him for the answer. There is nothing that so fully clinches faith as to be so sure of the answer that you can thank God for it. Prayers that pray us out of faith deny both God’s promise in His Word and also His whisper “Yes,” that He gave us in our hearts. Such prayers are but the expression of the unrest of one’s heart, and unrest implies unbelief about the answer to prayer. “For we which have believed do enter into rest” (Heb. 4:3). This prayer that prays ourselves out of faith frequently arises from centering our thoughts on the difficulty rather than on God’s promise. Abraham “considered not his own body,” “he staggered not at the promise of God” (Rom. 4:19, 20). May we watch and pray that we enter not into the temptation of praying ourselves out of faith. —C. H. P.

Faith is not a sense, nor sight, nor reason, but a taking God at His Word. —Evans

The beginning of anxiety is the end of faith, and the beginning of true faith is the end of anxiety. —George Mueller

You will never learn faith in comfortable surroundings. God gives us the promises in a quiet hour; God seals our covenants with great and gracious words, then He steps back and waits to see how much we believe; then He lets the tempter come, and the test seems to contradict all that He has spoken. It is then that faith wins its crown. That is the time to look up through the storm, and among the trembling, frightened seamen cry, “I believe God that it shall be even as it was told me.”

“Believe and trust; through stars and suns,

Through life and death, through soul and sense,

His wise, paternal purpose runs;

The darkness of His Providence

Is starlit with Divine intents.”

Gentle Leading

*నా ముందర నున్న మందలు నడువగలిగిన కొలదిని, ఈ పిల్లలు నడువ గలిగిన కొలదిని వాటిని మెల్లగా నడిపించుకొని వచ్చెదను*_ (ఆది 33:14)

మందల గురించి, పిల్లల గురించి యకోబుకు ఎంత శ్రద్ధ! ఎంత ఆపేక్ష! వాటి క్షేమాన్ని గురించిన అతని శ్రద్ధను మనకు తెలిసేలా ఎంత చక్కగా రాయబడ్డాయి ఈ మాటలు! ఒక్క రోజు కూడా వాటిని వడిగా తోలుకుపోవడానికి అతనికి మనసొప్పడం లేదు. బలవంతుడైన ఏశావు వెళ్ళినంత వేగంగా తన మందల్ని తోలడం ఇష్టం లేదు. ఆ మంద ఎంత వేగంగా వెళ్ళగలదో అంతకంటే ఎక్కువ వడిగా తోలకూడదు. ఒక రోజులో అవి ఎంత దూరం ప్రయాణం చేయగలవో అతనికి తెలుసు. ఎంత వేగంగా తోలాలన్నది దీన్నిబట్టే అతడు నిర్ణయించాడు. అదే అరణ్య ప్రదేశాల్లో కొన్ని సంవత్సరాలు క్రితం అతడు ప్రయాణించి ఉన్నాడు. కాబట్టి ఆ ప్రాంతంలోని ఉష్ణోగ్రత, ప్రయాణంలో కష్టసుఖాలు, దూరభారాలు  అతనికి తెలుసు. అందుకే ‘నేను మెల్లగా నడిపించుకొని వస్తాను’ అంటున్నాడు. “మీరు వెళ్ళు త్రోవ మీరింతకు ముందుగా వెళ్ళినది కాదు,”

ఇంతకు ముందు మనం ఈ దారిలో వెళ్ళలేదు, కాని మన ప్రభువైన యేసు వెళ్ళాడు. మనకైతే ఆ దారి తెలియదు. కాని ఆయనకైతే వ్యక్తిగతమైన అనుభవం మూలంగా దారి అంతా తెలుసు. కాళ్ళు లాగేసే పల్లాలు, ఎదురు దెబ్బలు తగిలే కోసు రాళ్ళు, నీడ అన్నది లేకుండా మైళ్ళ తరబడి ఎండలో మనం అలసిపోయే ఎడారి దారులు, దారికడ్డంగా సుడులు తిరుగుతూ ఉరకలేసే ప్రవాహాలు, వీటన్నింటి మీదుగా యేసు ప్రభువు ఇంతకు ముందు నడిచాడు. ఈ దారిలో ఈ ప్రయాణాలతో ఆయన శ్రమపడి ఉన్నాడు. ఆయన మీదుగా ఎన్నో జలాలు ప్రవహించాయి. ఆయన ప్రేమ దాహం మాత్రం తీరలేదు. ఆయన అనుభవించిన శ్రమల వల్ల సరైన మార్గదర్శిగా మనం అంగీకరించడానికి ఆయన యోగ్యుడు. మనం నిర్మితమైన రీతి ఆయనకు తెలుసు. మనం మట్టితో చేయబడ్దామని ఆయన జ్ఞాపకం చేసుకుంటూనే ఉన్నాడు. మనల్ని ఆయన మెల్లిగా నడిపిస్తున్నాడా లేదా అని ఎప్పుడన్నా అనుమానం వస్తే ఈ సంగతి జ్ఞాపకం చేసుకోండి. ఆయనకి ఎప్పుడూ గుర్తుంటుంది. నీ పాదం వెయ్యగల అడుగులు కంటే ఒక్క అడుగు కూడా ఎక్కువ ఎక్కువ వేయించడాయన. తరువాత అడుగు వెయ్యగలనా లేదా అని నీకు సందేహం కలిగితే కలగనియ్యి. ఆయనకి తెలుసు. ఆ అడుగు వెయ్యడానికి బలాన్నివ్వాలా, లేక అక్కడితో ఆపి విశ్రాంతి నివ్వాలా? – ఆయనకే తెలుసు.

*లేబచ్చిక మైదానాల్లో* 

*నా ప్రభువు నడిపిస్తాడు*

*పచ్చదనం కోల్పోయిన తావుల్లో* 

*కరుణ కవోష్ణ ధృక్కులతో నడిపిస్తాడు*

------------------------------------------------------------------*Let my lord go on ahead of his servant. I will travel more slowly, at the pace of the herds and the children, until I come to my lord at Seir.”*_ (Gen -  33:14 )

What a beautiful picture of Jacob’s thoughtfulness for the cattle and the children! He would not allow them to be overdriven even for one day. He would not lead on according to what a strong man like Esau could do and expected them to do, but only according to what they were able to endure. He knew exactly how far they could go in a day; and he made that his only consideration in arranging the marches. He had gone the same wilderness journey years before, and knew all about its roughness and heat and length, by personal experience. And so he said, “I will lead on softly.” “For ye have not passed this way heretofore” (Josh.3:4.).

We have not passed this way heretofore, but the Lord Jesus has. It is all untrodden and unknown ground to us, but He knows it all by personal experience. The steep bits that take away our breath, the stony bits that make our feet ache so, the hot shadeless stretches that make us feel so exhausted, the rushing rivers that we have to pass through—Jesus has gone through it all before us. “He was wearied with his journey.” Not some, but all the many waters went over Him, and yet did not quench His love. He was made a perfect Leader by the things which He suffered. “He knoweth our frame; he remembereth that we are dust.” Think of that when you are tempted to question the gentleness of His leading. He is remembering all the time; and not one step will He make you take beyond what your foot is able to endure. Never mind if you think it will not be able for the step that seems to come next; either He will so strengthen it that it shall be able, or He will call a sudden halt, and you shall not have to take it at all. —Frances Ridley Havergal

In “pastures green”? Not always; sometimes He

Who knowest best, in kindness leadeth me

In weary ways, where heavy shadows be.

So, whether on the hill-tops high and fair

I dwell, or in the sunless valleys, where

The shadows lie, what matter? He is there.

—Barry----------------------------------------

Climb Upward

_*ఆ గోడ మేడ గదులకు ఎక్కిన కొలది అవి మరి వెడల్పుగా పెరిగెను, పైకెక్కిన కొలది మందిరము చుట్టునున్న యీ మేడ గదుల అంతస్థులు మరి వెడల్పగుచుండెను గనుక మందిరపు పైభాగము మరి వెడల్పుగా ఉండెను; పైకెక్కిన కొలది అంతస్థులు మరి వెడల్పుగా ఉండెను.*_ యెహెజ్కేలు 41 : 7

 

*పైకి పైపైకి సాగిపో పైకి* 

*ప్రార్ధనలో ఆరాధనలో* 

*రోజులు సంవత్సరాలు* 

*కాలాలు గతిస్తూ ఉంటే* 

*పైకి పైపైకి ప్రతి యేడు* 

*అలయక సొలయక* 

*మెట్లెక్కుతూ అడుగులేస్తూ* 

*రక్షకుడి వెంట*

*పైపైకి ఆత్మలో సాగిపో*   

*కష్టాలు రాని నష్టాలు రాని* 

*శోకాలు గుండెల్ని చీల్చనీ* 

*శోధనలే సోపానాలు క్రీస్తులో* 

*పైకి పైపైకి ఉదయమయ్యేదాకా* 

*నీడలు కరిగేదాకా* 

*స్వర్గ ద్వారాలు పిలిచేదాకా* 

*స్వర్ణ సింహాసనం ఎదుట నిలిచేదాకా*

పర్వత శిఖరం మనల్ని పిలుస్తుంటే లోయల్లోని పొగమంచులో ఆగిపోకూడదు. కొండలపై కురిసే మంచు ముత్యాలెంత స్వచ్చమైనవి! కొండగాలి ఎంత పరిశుభ్రమైనది! అక్కడ నివసించేవాళ్ళు దేవునికి సమీపంగా ఉంటారు. చాలా మంది విశ్వాసులు బొగ్గు గనుల్లో, మూసుకుపోయిన ప్రదేశాల్లో జీవితం అంతా గడిపేస్తారు. వాళ్ళు సూర్యకాంతిని చూడటానికి నోచుకోరు. పరమ తైలంతో అభిషేకించవలసిన వాళ్ళ ముఖం మీద కన్నీటి చారికలు తప్ప మరేమీ కనిపించవు. చాలామంది విశ్వాసులు అంతఃపుర సౌధాల మీద నడిచే బదులు చీకటి కొట్లలో జీవితాలు గడుపుతారు. విశ్వాసీ, నీ దీనస్థితి  నుండి మేలుకో. నీ బద్దకాన్ని, మత్తునీ, జడత్వాన్ని, చల్లారిపోయి చప్పబడిన ఆత్మనీ, క్రీస్తు యొక్క పరిశుద్ధ ప్రేమ నుండి నిన్ను ఎడబాపే మరి దేనినైనా వదిలించుకో. నీ జీవితానికి ఆయనే పరిధి, జన్మస్థానం, కేంద్ర బిందువు, సంతోష కిరణం. మరుగుజ్జు విజయాలతో సంతృప్తి చెందకు. ఇంకా ఉన్నతమైన, సంపూర్ణమైన జీవితాన్ని ఆశించు. పరలోకం వైపుకు దేవునికి దగ్గరగా సాగిపో. 

*ఉన్నత శిఖరాలనెక్కాలి*

*ఉజ్వల మహిమోదయం చూడాలి* 

*పరలోకం కనిపించేదాకా ప్రార్ధించాలి* 

*దేవా, నీవే పైకి నడిపించాలి* 

మనలో చాలామంది గడపవలసినంత ఆశీర్వాదకరమైన జీవితం గడపడం లేదు. మనం కొండలెక్కడానికి సంకోచించి క్రిందనే ఉండిపోతున్నాం. ఆ కొండల గాంభీర్యం, ఎత్తూ, మనల్ని కంగారుపెడుతున్నాయి. అందుకని లోయల్లో, పొగ మంచులో నిలిచిపోతున్నాం. కొండ శిఖరాల పైన మర్మమైన విషయాలు మనకి తెలియడం లేదు. ఇలా మనం సోమరితనంగా ఉండడంవల్ల మనకి కలిగే నష్టం మనకర్ధం కావడం లేదు. ఆ కొండలనెక్కగలిగే ధైర్యం ఉంటే ఎంతటి మహిమ మన కోసం వేచి ఉందో, ఎన్ని ఆశీర్వాదాలు ఎదురుచూస్తున్నాయో కళ్ళారా చూడగలం.

---------------------------------------------------------------------

_*The side chambers surrounding the temple were wider at each successive story; for the structure HVsurrounding the temple went up story by story all around the temple. For this reason the width of the temple increased as it went up, and one went up from the lowest story to the highest by the way of the middle story.*_ (Ezek -  41:7 )

“Still upward be thine onward course:

For this I pray today;

Still upward as the years go by,

And seasons pass away.

“Still upward in this coming year,

Thy path is all untried;

Still upward may’st thou journey on,

Close by thy Savior’s side.

“Still upward e’en though sorrow come,

And trials crush thine heart;

Still upward may they draw thy soul,

With Christ to walk apart.

“Still upward till the day shall break,

And shadows all have flown;

Still upward till in Heaven you wake,

And stand before the throne.”

We ought not to rest content in the mists of the valley when the summit of Tabor awaits us. How pure are the dews of the hills, how fresh is the mountain air, how rich the fare of the dwellers aloft, whose windows look into the New Jerusalem!

Many saints are content to live like men in coal mines, who see not the sun. Tears mar their faces when they might anoint them with celestial oil. Satisfied I am that many a believer pines in a dungeon when he might walk on the palace roof, and view the goodly land and Lebanon. Rouse thee, O believer, from thy low condition! Cast away thy sloth, thy lethargy, thy coldness, or whatever interferes with thy chaste and pure love to Christ. Make Him the source, the center, and the circumference of all thy soul’s range of delight. Rest no longer satisfied with thy dwarfish attainments. Aspire to a higher, a nobler, a fuller life. Upward to heaven! Nearer to God! —Spurgeon

“I want to scale the utmost height,

And catch a gleam of glory bright;

But still I’ll pray, till heaven I’ve found,

Lord, lead me on to higher ground!”

Not many of us are living at our best. We linger in the lowlands because we are afraid to climb the mountains. The steepness and ruggedness dismay us, and so we stay in the misty valleys and do not learn the mystery of the hills. We do not know what we lose in our self-indulgence, what glory awaits us if only we had courage for the mountain climb, what blessing we should find if only we would move to the uplands of God. —J. R. M

“Too low they build who build beneath the stars.”