Praise in Advance

బావీ ఉబుకుము. దాని కీర్తించుడి. (సంఖ్యా 21:17).

ఇది చాలా వింతైన పాట. ఇది వింతైన బావి. ఇశ్రాయేలీయులు ఎడారి దారుల్లో నడిచి వస్తున్నారు. కనుచూపు మేరలో నీళ్ళు లేవు, దాహంతో నోరెండిపోతున్నది. అప్పుడు దేవుడు మోషేతో ఇలా చెప్పాడు.

“ప్రజలను సమకూర్చు, నేను వాళ్ళకి నీళ్ళిస్తాను” ఇసుక తిన్నెల మీద చుట్టూ నిలబడ్డారు జనమంతా. తమ కర్రలతో మలమల మాడిపోతున్న ఇసుకలో లోతుగా తవ్వారు. తవ్వుతూ పాటపాడారు.

‘బావి ఉబుకుము, దానిని కీర్తించుడి.” చూస్తుండగానే బుడబుడమని శబ్దంతో నీళ్ళు పైకి ఉబికి ఆ గుంటను నింపి పొర్లి పారాయి.

వాళ్ళు ఎడారిలో నేలను త్రవ్వారు. అలా త్రవ్వుతూ భూగర్భంలో పరుగులెడుతున్న ప్రవాహం వరకు వెళ్ళారు. ఎంతో కాలంగా కంటికి కనిపించని ప్రవాహాలను చేరుకున్నారు.

ఇది ఎంత మనోహరమైన దృశ్యం! ఆశీర్వాదపు ఊటలు మన జీవితపు ఎడారుల్లో మన కంటికి కనిపించకుండా ఎక్కడో లోతున ప్రవహిస్తూ ఉంటాయట. మనం విశ్వాసం తోను, స్తుతి కీర్తనల తోను త్రవ్వుతూ వెళ్ళగలిగితే, ఎండిన ఎడారుల్లో కూడా మన అవసరాలకేమీ లోటు ఉండదు.

ఈ ఊటలోని నీళ్ళను వాళ్ళెలా బయటికి తీసారు? స్తుతి పాటల ద్వారా తమ విశ్వాస గీతాలు ఆ ఇసుకపై పాడారు, వాగ్దానాలనే గునపాలతో ఆ బావిని తవ్వారు.

మన స్తుతికి ఎడారుల్లోని ఊటల్ని తెరిచే శక్తి ఉంది. సణుగుడు అయితే మన మీదికి తీర్పు తెస్తుంది. 

స్తుతి తప్ప దేవుణ్ణి సంతోష పెట్టేది మరోటి లేదు. కృతజ్ఞతలు చెప్పగలగడమే అన్నిటి కంటే కఠినమైన విశ్వాస పరీక్ష, నువ్వు చాలినంతగా దేవుణ్ణి స్తుతిస్తూ ఉన్నావా? అసంఖ్యాకంగా నీపై కురుస్తున్న కంటికి కనిపించే ఆశీర్వాదాలకై దేవునికి కృతజ్ఞతలు చెపుతున్నావా? శ్రమల లాగా కనిపిస్తూ వాస్తవానికి ఆశీర్వాదాలయిన వాటికై దేవునికి కృతజ్ఞతాస్తుతులు చెల్లించే విశ్వాసం నీకుందా? నీకింకా అనుగ్రహించబడని దీవెనల కోసం ముందుగానే స్తుతించడం నేర్చుకున్నావా?

*విడుదలకోసం వేచియున్నావా*

*నా హృదయమా, ఎంతో కాలంగా*

*నీ విడుదల నీ స్తుతిపాటల్లోనే*

*వేచి ఉంది తెలుసా నీకు.*

*నిట్టూర్పుకు విడుదల ఎంతో దూరం లేదు*

*కట్టిన నీ కాళ్ళ గొలుసులు ఇట్టే విడిపోతాయి*

*విమోచన గీతాలతో*

*ప్రభువు నిన్ను ముంచెత్తుతాడు.*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Spring up, O well; sing ye unto it. (Num - 21:17)

This was a strange song and a strange well. They had been traveling over the desert’s barren sands, no water was in sight and they were famishing with thirst. Then God spake to Moses and said:

“Gather the people together, and I will give them water,” and this is how it came.

They gathered in circles on the sands. They took their staves and dug deep down into the burning earth and as they dug, they sang,

“Spring up, O well, sing ye unto it,” and lo, there came a gurgling sound, a rush of water and a flowing stream which filled the well and ran along the ground.

When they dug this well in the desert, they touched the stream that was running beneath, and reached the flowing tides that had long been out of sight.

How beautiful the picture given, telling us of the river of blessing that flows all through our lives, and we have only to reach by faith and praise to find our wants supplied in the most barren desert.

How did they reach the waters of this well? It was by praise. They sang upon the sand their song of faith, while with their staff of promise they dug the well.

Our praise will still open fountains in the desert, when murmuring will only bring us judgment, and even prayer may fail to reach the fountains of blessing.

There is nothing that pleases the Lord so much as praise. There is no test of faith so true as the grace of thanksgiving. Are you praising God enough? Are you thanking Him for your actual blessings that are more than can be numbered, and are you daring to praise Him even for those trials which are but blessings in disguise? Have you learned to praise Him in advance for the things that have not yet come? —Selected

“Thou waitest for deliverance!  

O soul, thou waitest long!  

Believe that now deliverance  

Doth wait for thee in song!  

“Sigh not until deliverance  

Thy fettered feet doth free:  

With songs of glad deliverance  

God now doth compass thee.”

Eternal Glory Struggles

ఏర్పరచబడినవారు నిత్యమైన మహిమతో కూడ క్రీస్తు యేసు నందలి రక్షణ పొందవలెనని నేను వారి కొరకు సమస్తము ఓర్చుకొనుచున్నాను*_ (2 తిమోతి 2:10).

యోబు బూడిదలో కూర్చుని, తనకి వాటిల్లిన శ్రమ గురించి హృదయాన్ని క్షీణింపజేసుకుంటూ ఉన్నప్పుడు ఒక విషయం ఆయనకి తెలిసినట్టయితే ఎంతో ధైర్యం తెచ్చుకునేవాడు - ఈ లోకానికి సంబంధించిన ఒక సమస్యను పరిష్కరించడంలో, ఏ మనిషైనా దేవుడికి సహాయపడుతున్నాడూ అంటే, తానే ఆ మనిషి అని. కేవలం తన కోసమే ఏ మనిషి బ్రతకడు. యోబు బ్రతుకు కూడా నీ, నా బ్రతుకుల్లాటిదే. కాకపోతే అది పెద్ద అచ్చులో రాయబడింది. కాబట్టి మన కోసం కాచుకుని ఉన్న శ్రమలేమిటో మనకి తెలియకపోయినా మనకి ఒక నమ్మకం ఉండాలి. యోబు తనను చుట్టుముట్టిన నికృష్ట స్థితిలో పోరాడిన రోజులే ఆయన్ని మనం మాటిమాటికీ గుర్తు చేసుకునేలా చేసాయి. ఆ శ్రమలు యోబుకి రాకపోయినట్టయితే ఆయన పేరు జీవ గ్రంథంలో రాయబడేది కాదేమో. అలానే మనం పెనుగులాడుతూ గడిపిన రోజులూ, దారీ తెన్నూ తెలియక కొట్టుమిట్టాడిన రోజులే మన జీవితాల్లో అతి ప్రాముఖ్యమైన రోజులు అని గుర్తుంచుకోండి.

మనకి అతి విచారకరంగా అనిపించిన రోజులే అతి శ్రేష్టమయిన రోజులు. మనం మొహం నిండా చిరునవ్వుతో వసంత కాలపు పుష్పాలు నిండిన మైదానాల్లో గంతులేస్తూ పరుగెత్తే రోజుల్లో హృదయానికి మాత్రం ఏమీ మేలు జరుగదు.

ఎప్పుడూ ఉల్లాసంతో, ఉత్సాహంతో ఉండే ఆత్మ జీవితపు లోతుల్ని తరచి చూడదు. అలాటి స్థితిలో ఉండాల్సిన ఆనందం సంతృప్తి ఉన్నాయి కాని హృదయం మాత్రం ఎదగదు. ఔన్నత్యాన్నీ, లోతైన అనుభవాలనూ తరచి చూడవలసిన మన ప్రవృత్తి మాత్రం ఏ అభివృద్ధి లేకుండా అలానే ఉండిపోతుంది. జీవితం కొవ్వొత్తిలాగా గుడ్డిగా వెలిగి చివరికంటా కాలిపోతుంది. దానికి నిజమైన సంతోషపు ధగధగలు ఉండవు.

“దుఃఖపడువారు ధన్యులు.” చలికాలపు సుదీర్ఘమైన రాత్రుల అంధకారంలోనే చుక్కలు కాంతివంతంగా ప్రకాశిస్తాయి. కొన్ని కొండపూలు మనం ఎక్కలేని ఉన్నత శిఖరాల పైనే వింతరంగులతో విరబూస్తాయి. బాధ అనే గానుగలోనే దేవుని వాగ్దానాలనే చిక్కటి ద్రాక్షారసం బయటికి వస్తుంది. చింతాక్రాంతుడైన యేసు తత్వం ఎలాటిదో దుఃఖాలను రుచి చూసిన వాడికే అర్థమవుతుంది.

నీ జీవితంలో సూర్యకాంతి ప్రకాశించడం లేదు. కాని ఇప్పుడున్న మబ్బు పట్టిన స్థితిలో కూడా నీకు తెలియని మేలు ఉంది. ఎందుకంటే కొంతకాలం ఎండలు కాస్తే నేలంతా ఎండిపోయి ఎడారిలా తయారవుతుందేమో. దేవుడికి అంతా తెలుసు. సూర్యుడు, మబ్బులు ఆయన చేతుల్లోనే ఉన్నాయి.

------------------------------------------------------------------------- I endure all things for the sake of God's own people; so that they also may obtain salvation...and with it eternal glory* (2 Tim - 2:10)

If Job could have known as he sat there in the ashes, bruising his heart on this problem of Providence—that in the trouble that had come upon him he was doing what one man may do to work out the problem for the world, he might again have taken courage. No man lives to himself. Job’s life is but your life and mine written in larger text….So, then, though we may not know what trials wait on any of us, we can believe that, as the days in which Job wrestled with his dark maladies are the only days that make him worth remembrance, and but for which his name had never been written in the book of life, so the days through which we struggle, finding no way, but never losing the light, will be the most significant we are called to live. —Robert Collyer

Who does not know that our most sorrowful days have been amongst our best? When the face is wreathed in smiles and we trip lightly over meadows bespangled with spring flowers, the heart is often running to waste.

The soul which is always blithe and gay misses the deepest life. It has its reward, and it is satisfied to its measure, though that measure is a very scanty one. But the heart is dwarfed; and the nature, which is capable of the highest heights, the deepest depths, is undeveloped; and life presently burns down to its socket without having known the resonance of the deepest chords of joy.

“Blessed are they that mourn.” Stars shine brightest in the long dark night of winter. The gentians show their fairest bloom amid almost inaccessible heights of snow and ice.

God’s promises seem to wait for the pressure of pain to trample out their richest juice as in a wine-press. Only those who have sorrowed know how tender is the “Man of Sorrows.” —Selected

Thou hast but little sunshine, but thy long glooms are wisely appointed thee; for perhaps a stretch of summer weather would have made thee as a parched land and barren wilderness. Thy Lord knows best, and He has the clouds and the sun at His disposal. —Selected

“It is a gray day.” “Yes, but dinna ye see the patch of blue?” —Scotch Shoemaker

Wait on God's Time

దేవుడు అబ్రాహాముతో చెప్పిన నిర్ణయ కాలములో శారా గర్భవతియై అతని ముసలితనమందు అతనికి కుమారుని కనెను. (ఆది 21:2). 

_*“యెహోవా ఆలోచన సదాకాలము నిలుచును. ఆయన సంకల్పములు తరతరములకు ఉండును”*_ (కీర్తన 33:11)

అయితే దేవుడు అనుకున్న సమయం వచ్చే దాకా మనం వేచియుండడానికి సిద్దపడాలి. దేవునికి కొన్ని నిర్ణీతమైన సమయాలున్నాయి. "ఎప్పుడు" అనేది మనకి తెలియని మర్మం. మనకవి తెలియవుగాని ఆ సమయాలకోసం మనం ఎదురు చూడాల్సి ఉంది.

అబ్రాహాము హారానులో కాపురమున్నప్పుడే దేవుడు ఆయనతో మరో ముప్పయి యేళ్ళకి నీకు కొడుకు పుడతాడు అని చెప్పినట్టయితే అబ్రాహాము అంత కాలం కనిపెట్టాలి కాబోలు అనుకొని నిరుత్సాహపడేవాడే. కాని దేవుడు తన ప్రేమకొద్దీ ఆ సంవత్సరాల తరబడి కనిపెట్టడాన్ని అబ్రాహాముకి లేకుండా చేసి, ఆ వాగ్దానం నెరవేరడానికి ఇంకా కేవలం నెలల గడువు ఉందనగా అబ్రాహాముతో చెప్పాడు. 'ఈ కాలమున, నిర్ణయకాలమందు . . . శారాకు కుమారుడు కలుగును” (ఆది 18:14)

నిర్ణయకాలం ఎట్టకేలకు రానే వచ్చింది. ఆ ఇంట్లో పసివాడి నవ్వులు కేరింతలు వింటూ ఆ ముసలి దంపతులు గతకాలమంతా తాము పడిన తమ మనస్తాపాన్ని మర్చిపోయారు.

కళ్ళు కాయలు కాసేలా కనిపెట్టే క్రైస్తవుడా, నిరుత్సాహపడకు. నువ్ ఎవరికోసమైతే కనిపెడుతున్నావో ఆయన నిరాశపర్చేవాడు కాడు. తాను నియమించిన సమయానికి ఐదు నిమిషాలుకూడా ఆలస్యం చేయడు. శీఘ్రంగానే నీ విచారం ఉత్సాహంగా మారుతుంది.

దేవుడు నిన్ను ఆనందంలో ముంచెత్తినప్పుడు ఎంత దీవెనకరమైన స్థితి అది! సూర్యోదయానికి ముందు చీకటి పటాపంచలైనట్టే ఆ సమయం వచ్చేసరికి విచారం, ఏడుపు దూరంగా పారిపోతాయి.

మనం ప్రయాణికులమే. ప్రయాణపు చిత్రపటాలను, దిక్సూచినీ కెలకడం మనకి తగదు. సర్వం తెలిసిన మన పైలెట్ ఆ వ్యవహారమంతా చూసుకుంటాడు.

కొన్ని పనులు ఒక్క రోజులో అయిపోవు. సూర్యాస్తమయ సమయంలో ఆకాశంలో సాక్షాత్కరించే వింత రంగులు ఒక్కక్షణంలో తయారయ్యేవి కావు.

*ఓ శుభ దినాన బండరాళ్ళు చదును అవుతాయి*

*ఏ రోజది? ఎవరికి తెలుసు?*

*నెర్రెలు విచ్చిన నేల నీరు తాగుతుంది నిండుగా*

*అడ్డు గడియలు విరుగుతాయి, తలుపులు తెరుచుకుంటాయి*

*కఠినమైన చోట్లు సాఫీ అవుతాయి, వంకర దారులు తిన్నగా అవుతాయి*

*ఓపికగా కని పెట్టే హృదయమున్నవాడికి జరుగుతాయి ఇవన్నీ* 

*దేవుడు నిర్ణయించిన ఘడియల్లో అది రేపో మాపో ఎవరికి తెలుసు?*

*తెలిసిందల్లా తప్పక జరుగుతాయని మాత్రమే*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sarah bare Abraham a son in his old age, at the set time of which God had spoken to him. (Gen - 21:2)

The counsel of the Lord standeth forever, the thoughts of His heart to all generations Ps - 33:11

But we must be prepared to wait God’s time. God has His set times. It is not for us to know them; indeed, we cannot know them; we must wait for them.

If God had told Abraham in Haran that he must wait for thirty years until he pressed the promised child to his bosom, his heart would have failed him. So, in gracious love, the length of the weary years was hidden, and only as they were nearly spent, and there were only a few more months to wait, God told him that “according to the time of life, Sarah shall have a son.” (Gen. 18:14.)

The set time came at last; and then the laughter that filled the patriarch’s home made the aged pair forget the long and weary vigil.

Take heart, waiting one, thou waitest for One who cannot disappoint thee; and who will not be five minutes behind the appointed moment: ere long “your sorrow shall be turned into joy.”

Ah, happy soul, when God makes thee laugh! Then sorrow and crying shall flee away forever, as darkness before the dawn. —Selected

It is not for us who are passengers, to meddle with the chart and with the compass. Let that all-skilled Pilot alone with His own work. —Hall

“Some things cannot be done in a day. God does not make a sunset glory in a moment, but for days may be massing the mist out of which He builds His palaces beautiful in the west.”

“Some glorious morn—but when? Ah, who shall say?  

The steepest mountain will become a plain,  

And the parched land be satisfied with rain.  

The gates of brass all broken; iron bars,  

Transfigured, form a ladder to the stars.  

Rough places plain, and crooked ways all straight,  

For him who with a patient heart can wait.  

These things shall be on God’s appointed day:  

It may not be tomorrow—yet it may.”

At Wit's End

వారు ఎటుతోచక యుండిరి. శ్రమకు తాళలేక వారు యెహోవాకు మొఱ్ఱపెట్టిరి. ఆయన వారి ఆపదల్లో నుండి వారిని విడిపించెను*_ (కీర్తన 107:27, 28).

ఎన్ని తాళం చెవులతో ప్రయత్నించినా తలుపు తెరుచుకోకపోతుంటే నిరాశ పడకండి. తాళం చెవుల గుత్తిలోని ఆఖరితాళం సరైన తాళమేమో.

*ఎటూ తోచక ఓ మూలను శోక వదనంతో నిలబడి*

*ముందేం జరగనున్నదోనని చేతులు నలుపుకుంటూ*

*లోకమంతా పగవారై ఉంటే* 

*ఒంటరితనంలో గుబులు గుబులుగా*

*దిగులు పడుతున్నావా క్రైస్తవ విశ్వాసీ*

*ఎటూ తోచక నువ్ నిలిచిపోయిన ఆ మూలే*

*దైవశక్తి కనిపించే మహిమా వేదిక*.

*ఎటూ తోచక ఓ మూలను దుర్భరమైన బాధ కాలుస్తుంటే*

*ఇక సహించలేనంటూ మనస్సు మూలుగుతుంటే*

*నిలబడిపోయావా ఎడతెరిపిలేని శ్రమ కృంగదీస్తుంటే*

*కళ్ళు చీకట్లు కమ్మి ఒళ్ళు మొద్దుబారితే*

*ఎటూతోచక నువ్ నిలిచిపోయిన ఆ మూలే*

*క్రీస్తు ప్రేమ ప్రకాశించే మహిమా వేదిక*

*ఎటూ తోచక ఓ మూలను మొదలెట్టిన పని నిరర్థకమైపోతే*

*పూర్తికాకుండా ఆగిపోతే మనసూ తనువూ భారంతో కృంగిపోతే*

*పని పూర్తి చేయడానికి శక్తి కరువైతే*

*చేతుల్లో బలం లేక వణికితే*

*ఎటూ తోచక నువ్ నిలిచిపోయిన ఆ మూలే*

 *నీ భారాన్ని మోసేవాడు నిలిచి ఉన్నాడు.*

*ఎటూ తోచక ఓ మూలను నిలబడ్డావా సంతోషించు*

*ఆశ్చర్యకరమైన అద్భుతాలు చేసే శక్తి*

*నిన్నెన్నడూ విడనాడని దైవశక్తి*

*నీ అడుగుల్ని వెలుగులోకి*

*నిస్సందేహంగా నడిపించే పరమ శక్తి*

*ఎదురు చూస్తున్నది నిన్ను ఆదుకోవడానికి*

*ఎటూ తోచక నువ్ నిలిచిపోయిన ఆ మూలే*

*సమర్థుడైన దేవుడు నీకు తెలుస్తాడు.*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

At their wit's end, they cry unto the Lord in their trouble, and he bringeth them out. (Ps - 107:27-28)

Are you standing at “Wit’s End Corner,”  

Christian, with troubled brow?  

Are you thinking of what is before you,  

And all you are bearing now?  

Does all the world seem against you,  

And you in the battle alone?  

Remember—at “Wit’s End Corner”  

Is just where God’s power is shown.  

Are you standing at “Wit’s End Corner,”  

Blinded with wearying pain,  

Feeling you cannot endure it,  

You cannot bear the strain,  

Bruised through the constant suffering,  

Dizzy, and dazed, and numb?  

Remember—at “Wit’s End Corner”  

Is where Jesus loves to come.  

Are you standing at “Wit’s End Corner”?  

Your work before you spread,  

All lying begun, unfinished,  

And pressing on heart and head,  

Longing for strength to do it,  

Stretching out trembling hands?  

Remember—at “Wit’s End Corner”  

The Burden-bearer stands.  

Are you standing at “Wit’s End Corner”?  

Then you’re just in the very spot  

To learn the wondrous resources  

Of Him who faileth not:  

No doubt to a brighter pathway  

Your footsteps will soon be moved,  

But only at “Wit’s End Corner”  

Is the “God who is able” proved.  

—Antoinette Wilson

Do not get discouraged; it may be the last key in the bunch that opens the door. Stansifer

He Worketh

ఆయన... నెరవేర్చును. (కీర్తన 37:5). 

“నీ మార్గమును యెహోవాకు అప్పగింపుము. నీవు ఆయనను నమ్ముకొనుము. ఆయన నీ కార్యమును నెరవేర్చును” అనే ఈ వాక్యానికి ఒకరు ఇలా అనువాదం చేసారు.

“యెహోవా అనే మార్గం మీద పయనించు. ఆయన్ని నమ్ము, ఆయన పనిచేస్తాడు.”

మనం నమ్మినప్పుడు, దేవుడు వెంటనే తన పనిని జరిగిస్తాడన్న సత్యాన్ని మనకు చూపిస్తుందీ వాక్యం. మన చేతుల్లో ఉన్న భారమంతటినీ ఆయన మీదికి పొరలించు. అది దుఃఖకరమైన సంగతి కావచ్చు, శారీరకావసరం కావచ్చు లేదా మనకిష్టులైన వాళ్ళెవరన్నా మారుమనస్సు పొందాలన్న ఆత్రుత కావచ్చు.

ఆయన నెరవేరుస్తాడు, ఎప్పుడు? ఇప్పుడే ఆయన మన నమ్మకాన్ని శీఘ్రముగా గౌరవిస్తాడన్న సత్యాన్ని మనం గుర్తించక మన చేతులారా వాయిదా వేస్తున్నాము. ఆయన వెంటనే నెరవేరుస్తాడు. అందుకని ఆయన్ని స్తుతించండి.

మనం అలా ఆయన మీద ఆశలు పెట్టుకోవడమే ఆ పని ఆయన నెరవేర్చడానికి ఆయనకు సహాయపడుతుంది. మనకైతే ఆ పని అసాధ్యం. దాని విషయం మనమిక ఏమీ కల్పించుకోము. ఆయనే నెరవేరుస్తాడు.

ఇక ఆ పని విషయంలో నిశ్చింతగా ఉండి, మరిక దాన్లో వేలు పెట్టవద్దు. ఎంత హాయిగా ఉంటుంది! ఆ కష్టం గురించి దేవుడే పాటుపడతాడు.

ఇలా చెయ్యడం వల్ల నాకేం ఫలితం కనిపించడంలేదు అని కొందరనుకోవచ్చు. పర్వాలేదు, ఆయన పనిచేస్తున్నాడు. నీ పని అంతా ఆయన మీదికి నెట్టేసావుగా. నీ విశ్వాసానికి పరీక్ష జరుగుతున్నదేమో. మొత్తానికి ఆయన మాత్రం పనిమీదే ఉన్నాడు, సందేహం లేదు.

*మహోన్నతుడైన దేవునికి నా కార్యము సఫలము చేయు దేవునికి నేను మొఱ్ఱపెట్టుచున్నాను* (57:2). మరొక అనువాదం ఇలా ఉంది. “నా చేతిలో ఉన్న పనిని ఆయన చక్కబెడుతున్నాడు.” ఈ రోజుల్లో ఇది మన స్వానుభవంలోకి రావడం లేదా? నా చేతిలో ప్రస్తుతం ఉన్న పని, లేక ఈ రోజు నేను చెయ్యవలసిన పని, నా తలకి మించిన ఈ పని, చెయ్యగలనులే అనుకొని నా శక్తి సామర్థ్యాల మీద నమ్మకంతో నా నెత్తిన వేసుకున్న పని - ఈ పనే నేను ఆయనకి అప్పగించి నాకోసం దాన్ని చేసి పెట్టమంటాను. ఇహ చీకు చింతా లేకుండా హాయిగా ఉంటాను. ఆయన చూసుకుంటాడు. 

దేవుడు తాను చేసిన నిబంధన ప్రకారం తన పని తాను చేసుకుపోతూ ఉంటాడు. తన చేతిలోకి తీసుకున్న పని ఏదైనా సరే దాన్ని పూర్తి చేస్తాడు. కాబట్టి గతంలో ఆయన నుండి మనం అనుభవించిన కృప, భవిష్యత్తులోనూ ఇలాగే ఉంటుందన్న హామీ, ఇవి చాలవా, ప్రతి నిత్యమూ ఆయన వైపు చేతులు చాపడానికి?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

He worketh. (Ps - 37:5)

The translation that we find in Young of “Commit thy way unto the Lord; trust also in him; and he shall bring it to pass,” reads: “Roll upon Jehovah thy way; trust upon him: and he worketh.”

It calls our attention to the immediate action of God when we truly commit, or roll out of our hands into His, the burden of whatever kind it may be; a way of sorrow, of difficulty, of physical need, or of anxiety for the conversion of some dear one.

“He worketh.” When? Now. We are so in danger of postponing our expectation of His acceptance of the trust, and His undertaking to accomplish what we ask Him to do, instead of saying as we commit, “He worketh.” “He worketh” even now; and praise Him that it is so.

The very expectancy enables the Holy Spirit to do the very thing we have rolled upon Him. It is out of our reach. We are not trying to do it any more. “He worketh!”

Let us take the comfort out of it and not put our hands on it again. Oh, what a relief it brings! He is really working on the difficulty.

But someone may say, “I see no results.” Never mind. “He worketh,” if you have rolled it over and are looking to Jesus to do it. Faith may be tested, but “He worketh”; the Word is sure! —V. H. F.

“I will cry unto God most high; unto God that performeth all things for me” (Ps. 57:2).

The beautiful old translation says, “He shall perform the cause which I have in hand.” Does not that make it very real to us today? Just the very thing that “I have in hand”—my own particular bit of work today, this cause that I cannot manage, this thing that I undertook in miscalculation of my own powers—this is what I may ask Him to do “for me,” and rest assured that He will perform it. “The wise and their works are in the hands of God.” —Havergal

The Lord will go through with His covenant engagements. Whatever He takes in hand He will accomplish; hence past mercies are guarantees for the future and admirable reasons for continuing to cry unto Him. —C. H. Spurgeon

Remember My Song in the Night

నేను పాడిన పాట రాత్రియందు జ్ఞాపకము చేసికొందును. (కీర్తన 77:6).

పాటలు పాడే ఒక పిట్ట గురించి విన్నాను. అది తన పంజరం మీద వెలుగు పడుతున్నప్పుడు యజమాని కోరిన పాట ఎంతమాత్రమూ పాడదు. ఓ కూనిరాగం తీస్తుందేమోగాని పూర్తి పాట మాత్రం పంజరం మీద దుప్పటి కప్పి చీకటి చేస్తేనే తప్ప పాడదు.

చాలామంది చీకటి అలుముకుంటేనే గాని పాటలు పాడడం నేర్చుకోరు. నైటింగేల్ పక్షుల గురించి ఓ మాట ఉంది. ఆ పక్షి ముల్లుకేసి తన శరీరాన్ని గుచ్చుతూ పాట పాడుతుందట. దూతలు పాడే పాటలు రాత్రిళ్ళు మాత్రమే వినిపిస్తుంటాయి. ‘ఇదిగో పెండ్లి కొడుకు వస్తున్నాడు, ఎదురు వెళ్ళండి' అనే కేక అర్ధరాత్రప్పుడు వినిపిస్తుంది.

నిజంగానే ఆకాశం మబ్బులు కమ్మి, చీకట్లు ఆవరించే వరకూ ఆత్మకు తనను ఊరడించి సంతృప్తి పరచే దేవుని అపారమైన ప్రేమ అర్థం కాదు.

వెలుగు చీకట్లోనే జన్మిస్తుంది, ఉదయకాంతి అనేది రాత్రి చీకటి కడుపులోనుంచే వస్తుంది.

నటాలీ అనే పదవీ భ్రష్టురాలైన మహారాణి కోసం దక్షిణ ఐరోపా ప్రాంతాల్లో వెదకడానికి వెళ్ళిన జేమ్స్ క్రీల్మన్ అనే ఆయన ఇలా రాస్తాడు.

“అదో మరుపురాని ప్రయాణం, గులాబి పూల పరిమళ తైలం అంతా దక్షిణ ఐరోపా ప్రాంతాలనుండే ఎగుమతి ఔతుందని నాకప్పుడే తెలిసింది. అక్కడ నాకు తెలిసిన విచిత్రమైన విషయం ఏమిటంటే గులాబి పువ్వుల్ని కారు చీకటి సమయంలోనే కొయ్యాలి. పూలు కోసేవాళ్ళు అర్ధరాత్రి ఒంటిగంటకు మొదలుకొని రెండు గంటలకు ముగించేస్తారు.

మొదట్లో ఇది నాకు మూఢాచారం అనిపించింది. అయితే ఈ దివ్యమైన మర్మాన్ని అడిగి తెలుసుకొన్నాను. వైజ్ఞానిక పరీక్షలు ఋజువు చేసిందేమిటంటే ఉదయం అయ్యేసరికి గులాబి పూలలో నుండి 40 శాతం పరిమళం తగ్గిపోతుందని.”

ఈ ఉదాహరణను మన ఆత్మలకు ఎలా అన్వయించుకోగలం? ఆ గులాబీలు చీకట్లో ఉన్నపుడు కలిగినంత పరిమళం వెలుగులో ఉన్నప్పుడు కలిగి ఉండటం లేదు. అలాగే మనం కూడా చీకటి బాధలలో ఉన్నప్పుడే ఎక్కువగా క్రీస్తు పరిమళాలను పోగు చేసుకుంటాం.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I call to remembrance my song in the night. (Ps - 77:6)

I have read somewhere of a little bird that will never sing the melody his master wishes while his cage is full of light. He learns a snatch of this, a bar of that, but never an entire song of its own until the cage is covered and the morning beams shut out.

A good many people never learn to sing until the darkling shadows fall. The fabled nightingale carols with his breast against a thorn. It was at the night that the song of the angels was heard. It was at midnight that the cry came, “Behold, the bridegroom cometh; go ye out to meet him.”

Indeed it is extremely doubtful if a soul can really know the love of God in its richness and in its comforting, satisfying completeness until the skies are black and lowering.

Light comes out of darkness, morning out of the womb of the night.

James Creelman, in one of his letters, describes his trip through the Balkan States in search of Natalie, the exiled Queen of Serbia.

“In that memorable journey,” he says, “I learned for the first time that the world’s supply of attar of roses comes from the Balkan Mountains. And the thing that interested me most,” he goes on, "is that the roses must be gathered in the darkest hours. The pickers start out at one o’clock and finish picking them at two.

“At first it seemed to be a relic of superstition, but I investigated the picturesque mystery, and learned that actual scientific tests had proven that fully forty percent of the fragrance of roses disappeared in the light of day.”

And in human life and human culture that is not a playful, fanciful conceit; it is a real veritable fact. -Malcolm J. McLeod

Receive the Cup of Sorrow

తండ్రి నాకు అనుగ్రహించిన గిన్నెలోనిది నేను త్రాగకుందునా. (యోహాను 18:11).

ఒక చిత్రకారుడు తాను చిత్రిస్తున్న పటం గురించి ఎంత శ్రద్ధ తీసుకుని చిత్రిస్తాడో అంతకంటే ఎన్నో వేల రెట్లు ఎక్కువగా దేవుడు మన జీవితాలను లక్ష్యపెడుతూ ఉంటాడు. ఆయన తన కుంచెతో ఎన్నో దుఃఖాలను మన జీవిత చిత్రంపై గీస్తుంటాడు. ఎన్నో పరిస్థితుల రంగుల్ని పులుముతుంటాడు. ఈ విధంగా తన దృష్టిలో అత్యున్నతమైన, అతి మనోహరమైన చిత్రంగా తీర్చిదిద్దుతాడు. ఆయన ఇస్తున్న చేదును సవ్యమైన భక్తి ప్రవత్తులతో మనం జీర్ణం చేసుకోగలగాలి.

కానీ ఈ పాత్రను మనం పక్కకి నెట్టేసినట్టయితే ఈ తలంపులను నోరు నొక్కేసి తొక్కిపట్టి ఉంచినట్టయితే, మన ఆత్మకు మరెన్నటికీ నయం కాని గొప్ప గాయం అవుతుంది. ఈ చేదును మనకి త్రాగనివ్వడంలో దేవుని ప్రేమ ఎంత అంతులేనిదో ఎవరూ గ్రహించరు. కాని మన ఆత్మ క్షేమం కోసం మనం తప్పకుండా తాగవలసిన ఈ చేదును మన ఆత్మ మాంద్యంలో, మత్తులో ప్రక్కకి నెట్టేస్తాం.

ఆపైన “అయ్యో ప్రభూ! నేను ఎండిపోయాను, నాలో చీకటి నిండింది” అంటూ మనం దేవునికి ఫిర్యాదులు చేస్తాము. నా ప్రియమైన పిల్లలారా, బాధకి మీ హృదయాల్లో చోటివ్వండి. మీ హృదయం అంతా భక్తి పారవశ్యాలతో నిండి ఉండడం కంటే వేదనలు నిండి ఉండడమే ఎక్కువ ఆత్మీయాభివృద్ధికి మూలం.

*దేవా బాధని తొలగించు*

*ఆక్రోశించాడు మనిషి*

*నువ్వు చేసిన ప్రపంచాన్ని*

*చీకటి అలుముకుంది*

*గుండెని గొలుసులతో కట్టి*

*రెక్కల్ని నేలకి బిగబట్టి*

*నొక్కిపట్టాయి ఈ ఇక్కట్లు*

*నువ్వు చేసిన ప్రపంచాన్ని*

*బాధలనుండి విడిపించు*

*బాధను రూపుమాపమంటావా?*

*గంభీరంగా పలికాడు దేవుడు*

*ఓర్చుకుని శక్తినొందే అవకాశాన్ని*

*నీ ఆత్మకు లేకుండా చేయమంటావా?*

*గుండెను గుండెను ముడి వేసే సానుభూతిని*

*సమూల నాశనం చేస్తే*

*త్యాగాన్ని లోకం నుండి తొలగిస్తే*

*నీ హత సాక్షులు ఇంకెవరు?*

*అగ్నికి ఆహుతై ఆకాశానికి ఎగసేదెవరు?*

*ప్రాణం పెట్టే ప్రేమను*

*ఆ ప్రేమ తెచ్చే చిరు నవ్వునూ*

*తీసెయ్యమంటావా?*

*క్రీస్తు సిలువకు ఎగబ్రాకే కరుణా శక్తిని*

*నీ జీవితం నుండి తీసెయ్యమంటావా?*

*తీసెయ్యమంటావా?*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Shall I refuse to drink the cup of sorrow which the Father has given me to drink? (John - 18:11)

God takes thousand times more pains with us than the artist with his picture, by many touches of sorrow, and by many colors of circumstance, to bring us into the form which is the highest and noblest in His sight, if only we receive His gifts of myrrh in the right spirit.

But when the cup is put away, and these feelings are stifled or unheeded, a greater injury is done to the soul that can ever be amended. For no heart can conceive in what surpassing love God giveth us this myrrh, yet this which we ought to receive to our souls’ good we suffer to pass by us in our sleepy indifference, and nothing comes of it.

Then we come and complain: “Alas, Lord! I am so dry, and it is so dark within me!” I tell thee, dear child, open thy heart to the pain, and it will do thee more good than if thou were full of feeling and devoutness. —Tauler

“The cry of man’s anguish went up to God,  

 ’Lord takes away pain:  

The shadow that darkens the world Thou hast made,  

The close-coiling chain  

That strangles the heart, the burden that weighs  

On the wings that would soar,  

Lord, take away the pain from the world Thou hast made,  

That it love Thee the more.’  

“Then answered the Lord to the cry of His world:  

’Shall I take away the pain,  

And with it the power of the soul to endure,  

Made strong by the strain?  

Shall I take away pity, that knits heart to heart  

And sacrifice high?  

Will ye lose all your heroes that lift from the fire  

White brows to the sky?  

Shall I take away the love that redeems with a price  

And smiles at its loss?  

Can ye spare from your lives that would climb unto Me  

The Christ on His cross?”

Attitude of Trust

అతడు మాటలాడుట చాలింపకముందే... అబ్రాహామను నా యజమానుని దేవుడైన యెహోవా స్తుతింపబడునుగాక, ఆయన నా యజమానునికి తన కృపను తన సత్యమును చూపుట మానలేదు (అనెను). (ఆది 24:15,27).

యథార్థమైన ప్రతి పార్ధనకీ ఆ ప్రార్థన ముగియకముందే జవాబు దొరుకుతుంది. మనం మాటలాడుట చాలించకముందే మన మనవి అంగీకరించబడుతుంది. ఎందుకంటే దేవుడెప్పుడో మాట యిచ్చాడు. క్రీస్తు నామం పేరిట (అంటే క్రీస్తుతో ఏకమై ఆయన చిత్తం ప్రకారం) విశ్వాసంతో మనం అడిగినవన్నీ అనుగ్రహింపబడతాయని వాగ్దానం చేశాడు. 

దేవుని మాట నిరర్థకం కానేరదు. ప్రార్థనకి సంబంధించిన ఈ కొన్ని నిబంధనలనూ మనం అనుసరిస్తే, మనం ప్రార్థిస్తున్నప్పుడే మన ప్రార్థనలకి జవాబు వస్తుంది. పూర్తి అవుతుంది. అది ఇహలోకంలో మన కంటికి కనిపించడం ఆలస్యం అయితే కావచ్చు.

కాబట్టి ప్రతి ప్రార్థననూ స్తుతులతో ముగించడం అలవాటు చేసుకోవాలి. అడుగుతున్నప్పుడే జవాబిచ్చేసిన దేవుణ్ణి కీర్తించాలి. ఆయన తన కృపని, సత్యాన్ని చూపించడం మానడు (దానియేలు 9:20-27, 10:12 కూడా చదవండి).

మనం ఒక ఆశీర్వాదం వస్తుందని ఎదురు చూసేటప్పుడు అది విశ్వాస సహితంగా ఉండాలి. ఆ ఆశీర్వాదం మనకి దక్కిందన్నట్టే మన పనులూ, ప్రార్థనలూ ఉండాలి. మనం అడిగినదానిని దేవుడు ఇచ్చేశాడు అన్నట్టు ఆయనతో వ్యవహరించాలి. మనం అడిగినదానిని బట్టి ఆ భారాన్ని దేవుని మీదే మోపాలి. దాన్ని దేవుడు మనకు ఇచ్చేసినట్టే అనుకోవాలి. ఇదే మనకి ఉండవలసిన నమ్మకం.

ఒక కన్యక పెళ్ళయినప్పుడు ఆమె దృక్పధం అంతా ఒక్కసారిగా మారిపోతుంది. ఆ వాస్తవానికి తగినట్టుగా ఆమె ప్రవర్తన అంతా ఉంటుంది. అలాగే మనం క్రీస్తును మన రక్షకునిగా, పరిశుద్ధపరిచేవానిగా, బాగుచేసేవానిగా, విడిపించేవానిగా స్వీకరించినప్పటి నుంచీ ఆయన మీద మనం ఎలాటి ఆశపెట్టుకున్నామో దానికి తగిన రీతిలో ఆయనకి స్థానం ఇవ్వాలని క్రీస్తు కోరుకుంటాడు. ఆయనే మనకి సర్వస్వం అన్నది గుర్తించి, ఆయన మన పట్ల ఏవిధంగా ఉండాలని ఎదురు చూస్తున్నామో అలా ఉంటున్నాడు అని నమ్మాలి.

*ప్రార్థనలో నేనడిగిన మాట*

*ప్రార్థించిన ప్రకారమే*

*ప్రార్థిస్తుండగానే దక్కింది నాకు.*

*దేవునికి స్తోత్రం*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And it came to pass, before he had done speaking...and he said, Blessed be Jehovah...who hath not forsaken his lovingkindness and his truth. (Gen - 24:15,27)

Every right prayer is answered before the prayer itself is finished—before we have “done speaking.” This is because God has pledged His Word to us that whatsoever we ask in Christ’s name (that is, in oneness with Christ and His will) and in faith, shall be done.

As God’s Word cannot fail, whenever we meet those simple conditions in prayer, the answer to our prayer has been granted and completed in Heaven as we pray, even though its showing forth on earth may not occur until long afterward.

So it is well to close every prayer with praise to God for the answer that He has already granted; He who never forsakes His loving-kindness and His truth. (See Daniel 9:20-27 and 10:12.) —Messages for the Morning Watch

When we believe for a blessing, we must take the attitude of faith, and begin to act and pray as if we had the blessing. We must treat God as if He had given us our request. We must lean our weight over upon Him for the thing that we have claimed, and just take it for granted that He gives it, and is going to continue to give it. This is the attitude of trust.

When the wife is married, she at once falls into a new attitude, and acts in accordance with the fact; and so when we take Christ as our Savior, as our Sanctifier, as our Healer, or as our Deliverer, He expects us to fall into the attitude of recognizing Him in the capacity that we have claimed, and expect Him to be to us all that we have trusted Him for. —Selected

“The thing I ask when God doth bid me pray,  

Begins in that same act to come my way.”

Instant Obedience

దేవుడు తనతో చెప్పిన ప్రకారము ఆ దినమందే సున్నతి చేసెను. (ఆది 17:23).

వెంటనే కనపరచే విధేయతే విధేయత. ఆలస్యమైన విధేయత అవిధేయత క్రిందే లెక్క. దేవుడు మనల్నొక పనికి పిలుస్తున్నప్పుడు మనతో ఒక నిబంధన చెయ్యబోతున్నాడన్న మాట. ఆ పిలుపుకి లొంగడమే మన కర్తవ్యం. ఆ నిబంధన మేరకు మనకు రాబోయే ప్రత్యేకమైన ఆశీర్వాదాలివ్వడం దేవుని వంతు.

విధేయత చూపించే ఒకే ఒక పద్దతి ఏమిటంటే అబ్రాహాములాగా “ఆ దిన మందే” విధేయత చూపించడం. చాలాసార్లు మనం చెయ్యవలసిన పనిని వాయిదా వేసి తరువాతెప్పుడో చేస్తుంటాము. అసలు బొత్తిగా చెయ్యకపోవడంకంటే ఇది నయమే. కాని ఇలా చేసిన పని ఆలోచించి చూస్తే ‘చెయ్యాలి కాబట్టి ఉసూరు మంటూ చేసిన పని’. ఈ పని అవిటిది, అందం చందం లేనిది. వాయిదా పడిన నెరవేర్పు దేవునినుండి పూర్తి పూర్తి ఆశీర్వాదాలనెప్పుడూ తీసుకురాలేదు. వెంటనే నెరవేర్చిన బాధ్యత అయితే దేవుడు ఇవ్వడానికి సంకల్పించిన ఆశీర్వాదాలను సంపూర్ణంగా తీసుకువస్తుంది. 

ఆలస్యం చేసి మనల్ని మనం నష్టపరచుకుంటూ, దేవుణ్ణి, మనతోటి వాళ్ళని కూడా నష్ట పరచడం ఎంత దుస్థితి! “ఆ దినమందే” అన్నది అబ్రహాము పనులు చేసే పధ్ధతి. ఇప్పుడు మీరు చెయ్యాల్సిన వాటిని నెరవేర్చండి.

మార్టిన్ లూథర్ అంటాడు, “నిజమైన విశ్వాసి -  ఎందుకు?” అనే ప్రశ్నని శిలువ వెయ్యాలి. ప్రశ్నలకి తావు లేకుండా కట్టుబడాలి. నా మట్టుకు నేనైతే ఏదో ఒక సూచన, అద్భుతం కనిపిస్తే తప్ప నమ్మని వారిలో చేరను. సందేహానికి తావులేకుండా నేను నమ్మకం ఉంచుతాను.”

*ఎదురు చెప్పడం మన పనికాదు*

*బదులుగా తర్కించడం తగదు*

*దాటరాదు మన అవధి*

*చావుకైనా తెగించి చెయ్యడమే మన విధి.*

విధేయత విశ్వాస ఫలం, సహనం ఆ చెట్టుకి పూసిన పూలగుత్తి.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

In the selfsame day, as God had said unto him. (Gen - 17:23)

Instant obedience is the only kind of obedience there is; delayed obedience is disobedience. Every time God calls us to any duty, He offers to make a covenant with us; doing the duty is our part, and He will do His part in special blessing.

The only way we can obey is to obey “in the selfsame day,” as Abraham did. We often postpone a duty and then, later on, do it as fully as we can. It is better to do this than not to do it at all. But it is then, at the best, only a crippled, disfigured, halfway sort of duty-doing; and a postponed duty never can bring the full blessing that God intended, and that it would have brought if done at the earliest possible moment.

It is a pity to rob ourselves, along with robbing God and others, by procrastination. “In the selfsame day” is the Genesis way of saying, “Do it now.” —Messages for the Morning Watch

Luther says that “a true believer will crucify the question, ‘Why?’ He will obey without questioning.” I will not be one of those who, except they see signs and wonders, will in no wise belief. I will obey without questioning.

“Ours not to make reply,  

Ours not to reason why,  

Ours but to do and die.”

Obedience is the fruit of faith; patience is the bloom on the fruit. —Christina Rossetti

Can Thine Heart Endure

 

మనము యుక్తముగా ఏలాగు ప్రార్థన చేయవలెనో మనకు తెలియదు. (రోమా 8:26)

మన క్రైస్తవ అనుభవాల్లో మనకు ఎక్కువ సార్లు బోధపడనిది ఏమిటంటే మన ప్రార్థనలకి జవాబు. మనం సహనం ఇమ్మని దేవుణ్ణి ప్రార్థిస్తాము. దేవుడు దానికి జవాబుగా మనల్ని వేధించే వాళ్ళని పంపిస్తాడు, ఎందుకంటే శ్రమ ఓర్పును అభివృద్ధి చేస్తుంది.

మనం విధేయత కోసం ప్రార్థిస్తాము. దేవుడు మన మీదికి శ్రమలను పంపుతాడు. ఎందుకంటే మనం శ్రమపడుతూ ఉన్నప్పుడే దేవునికి లొంగడం నేర్చుకుంటాము.

మాకు నిస్వార్థపరత ప్రసాదించమని అడుగుతాము. ఇతరుల భారాలను నెత్తిన వేసుకుని మన సోదరుల కోసం ప్రాణాలు పెట్టవలసి వచ్చే త్యాగం చెయ్యడానికి అవకాశాలను దేవుడిస్తాడు.

మనం శక్తి కోసం, నమ్రత కోసం ప్రార్థిస్తే సైతాను బంటు ఎవడో వస్తాడు. మనం ధూళిలో కూలిపోయి వాడు తొలగిపోయేలా మొర పెట్టే దాకా బాధిస్తాడు.

మా విశ్వాసాన్ని బలపరచు తండ్రీ అని ప్రార్థిస్తే మన డబ్బు రెక్కలు కట్టుకుని ఎగిరిపోతుంది. లేక మన పిల్లల ఆరోగ్యం దెబ్బతింటుంది. లేక ఇప్పటి వరకు కని విని ఎరుగని శ్రమ ఏదో సంభవిస్తుంది. అప్పటి దాకా ఎలాటి విశ్వాసాన్ని మనం అలవరచుకోలేదో అలాటి విశ్వాసం మనలో చిగురించడం మొదలుపెడుతుంది.

దీన మనస్సు కోసం ప్రార్థిస్తే ఎక్కడో తక్కువ స్థాయి సేవ మనకప్పగించబడుతుంది. మనకి ద్రోహాలు  జరిగిపోతుంటాయి. ప్రతీకారానికి తావుండదు. ఎందుకంటే వధకి తేబడే గొర్రెలాగా మన ప్రభువుని తీసుకెళ్ళారు. ఆయన నోరు మెదపలేదు.

ప్రసన్నత ప్రసాదించమని ప్రార్థిస్తాము. వెంటనే మన కోపాన్నీ దురుసుతనాన్నీ రేపేలా ఏదో ఒక శోధన వస్తుంది. ప్రశాంతత కోసం ప్రార్థిస్తే మనసు అల్లకల్లోలమైపోయే సంఘటన జరుగుతుంది . ఇందుమూలంగా దేవుని వైపు చూచి ఆయననుండి నేర్చుకుని ఆయన అనుగ్రహించే శాంతిని పొందుతాము.

మనలో ప్రేమ పెరగాలని ప్రార్థిస్తాము. దేవుడు ప్రత్యేకమైన బాధలను మనపైకి రప్పించి ప్రేమలేని మనుషుల మధ్య మనల్ని పడేస్తాడు. మనస్సుని గాయ పరిచే మాటలు, హృదయాన్ని కోసే మాటలూ వాళ్ళు యెడా పెడా మాట్లాడేస్తారు. ఎందుకంటే ప్రేమ దయ గలది, దీర్ఘశాంతం గలది. ప్రేమ అమర్యాదగా ప్రవర్తించదు. కవ్వింపుకి లొంగదు. అన్నింటినీ సహిస్తుంది. అన్నింటినీ నమ్ముతుంది. నిరీక్షణతో ఓర్చు కుంటుంది. ఎప్పుడూ మాట ఇచ్చి తప్పదు. మనం యేసు పోలికగా మారాలని దేవుణ్ణి వేడుకుంటాము. సమాధానంగా “శ్రమల కొలిమి పాలు చెయ్యడానికి నిన్ను ఎన్నుకున్నాను” అని జవాబు వస్తుంది. “నీ హృదయం భరించగలదా, నీ చేతులు బలంగా ఉంటాయా? వీటిని సహించడం నీకు చేతనౌతుందా?”

శాంతి, విజయాలను సాధించే ఏకైక మార్గం ఏమిటంటే ప్రతి పరిస్థితిని, శ్రమనీ ప్రేమమూర్తి అయిన దేవునినుండి నేరుగా స్వీకరించి మేఘాలకు పైగా పరిశుద్ధ స్థలాల్లో సింహాసనం ఎదుట నివసిస్తూ మన ప్రకృతిపై ప్రసరిస్తున్న దేవుని మహిమను దేవుని ప్రేమ చొప్పున తిలకించడమే.

*శక్తినిమ్మని వేడుకుంటే కొంతకాలం*

*అందరూ చెయ్యి విడిచి ఒంటరి చేసారు.*

*హత్తుకున్న ప్రేమ గాయాలు చేసింది*

*ఆసరాలన్నీ విదిలించి కొట్టి వదిలేసాయి*

*నిస్త్రాణలో, వణుకులో ఒంటరితనంలో*

*పరమ తండ్రి హస్తాలు నన్నెత్తి పట్టాయి*

*వెలుగునిమ్మని వేడుకుంటే దాక్కున్నారు సూర్యచంద్రులు*

*అనుమానాల పెనుమబ్బుల్లో మిణుకుమనే చుక్క*

*నా బేలతనం కేసి జాలిగా చూసింది.*

*నా చిరుదీపపు కాంతి కొడిగట్టింది*

*చీకటి కంబళి కప్పుకుని నీడల్లో తారాడుతుంటే*

*క్రీస్తు వదనం చీకట్లు చెదరగొట్టి వెలుగు నిచ్చింది.*

*శాంతినిమ్మని వేడుకుంటే, విశ్రాంతికై అర్రులు చాస్తే*

*బాధల చేదుమందు మింగి కళ్ళు మూతలుబడితే*

*ఆకాశాలు ఏకమై పెనుగాలిని పోగుచేశాయి*

*పగవారు కత్తులు నూరి సన్నద్ధులయ్యారు*

*పోరాటం రేగింది, పెను తుపాను సాగింది.*

*ప్రభువు మృదువైన స్వరము వినిపించి శాంతిని తెచ్చింది.*

*ప్రభూ వందనాలు, నా బలహీన ప్రార్థనలు పరిగణించి*

*నా విన్నపానికి భిన్నంగా దయచేసే జ్ఞానవంతుడవు.*

*జవాబుగా ఇచ్చిన ఈవులే, ఊహకి మించిన దీవెనలైనాయి*

*వర ప్రదాతా నా ప్రతి ప్రార్థనకూ*

*నీ జ్ఞానం చొప్పున నీ సమృద్దిలోనుండి*

*నా మనసుకి పట్టని ఈవులు ప్రసాదించు.*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

We know not what we should pray for as we ought* ( Rom - 8:26)

Much that perplexes us in our Christian experience is but the answer to our prayers. We pray for patience, and our Father sends those who tax us to the utmost; for “tribulation worketh patience.”

We pray for submission, and God sends sufferings; for “we learn obedience by the things we suffer.”

We pray for unselfishness, and God gives us opportunities to sacrifice ourselves by thinking on the things of others, and by laying down our lives for the brethren.

We pray for strength and humility, and some messenger of Satan torments us until we lie in the dust crying for its removal.

We pray, “Lord, increase our faith,” and money takes wings; or the children are alarmingly ill; or a servant comes who is careless, extravagant, untidy or slow, or some hitherto unknown trial calls for an increase of faith along a line where we have not needed to exercise much faith before.

We pray for the Lamb-life, and are given a portion of lowly service, or we are injured and must seek no redress; for “he was led as a lamb to the slaughter and…opened not his mouth.”

We pray for gentleness, and there comes a perfect storm of temptation to harshness and irritability. We pray for quietness, and every nerve is strung to the utmost tension, so that looking to Him we may learn that when He giveth quietness, no one can make trouble.

We pray for love, and God sends peculiar suffering and puts us with apparently unlovely people, and lets them say things which rasp the nerves and lacerate the heart; for love suffereth long and is kind, love is not impolite, love is not provoked. LOVE BEARETH ALL THINGS, believeth, hopeth and endureth, love never faileth. We pray for likeness to Jesus, and the answer is, “I have chosen thee in the furnace of affliction.” “Can thine heart endure, or can thine hands be strong?” “Are ye able?”

The way to peace and victory is to accept every circumstance, every trial, straight from the hand of a loving Father; and to live up in the heavenly places, above the clouds, in the very presence of the Throne, and to look down from the Glory upon our environment as lovingly and divinely appointed. —Selected

I prayed for strength, and then I lost awhile  

All sense of nearness, human and divine;  

The love I leaned on failed and pierced my heart,  

The hands I clung to loosed themselves from mine;  

But while I swayed, weak, trembling, and alone,  

The everlasting arms upheld my own.  

I prayed for light; the sun went down in clouds,  

The moon was darkened by a misty doubt,  

The stars of heaven were dimmed by earthly fears,  

And all my little candle flames burned out;  

But while I sat in shadow, wrapped in night,  

The face of Christ made all the darkness bright.  

I prayed for peace, and dreamed of restful ease,  

A slumber drugged from pain, a hushed repose;  

Above my head the skies were black with storm,  

And fiercer grew the onslaught of my foes;  

But while the battle raged, and wild winds blew,  

I heard His voice and Perfect peace I knew.  

I thank Thee, Lord, Thou wert too wise to heed  

My feeble prayers, and answer as I sought,  

Since these rich gifts Thy bounty has bestowed  

Have brought me more than all I asked or thought;  

Giver of good, so answer each request  

With Thine own giving, better than my best.  

—Annie Johnson Flint

The Discipline of Faith

నమ్మువానికి సమస్తమును సాధ్యమే. (మార్కు 9:23). 

ఈ 'సమస్తమును' అనేది ఊరికే లభించదు. ఎందుకంటే విశ్వాసం అనే మార్గాన్ని మనకి బోధించాలని దేవుడెప్పుడూ సిద్ధంగా ఉంటాడు. మనం ఇలా విశ్వాసం అనే బడిలో చదువుకునేటప్పుడు విశ్వాసానికి పరీక్షలు కూడా ఉంటాయి. విశ్వాసంలో క్రమశిక్షణ, విశ్వాసంలో సహనం, విశ్వాసంలో ధైర్యం, ఇలా ఎన్నెన్నో మెట్లెక్కితేనే గాని విశ్వాసపు తుదిమెట్టుకి రాము. ఈ తుదిమెట్టు విశ్వాసంలో జయం. 

నైతికమైన సారం విశ్వాస మూలంగానే వస్తుంది. దేవుణ్ణి నువ్వు అర్ధించావు. కాని జవాబు లేదు. ఏం చెయ్యాలి? దేవుడి మాటల్ని నమ్మడం మానుకోగూడదు. నీకు కనిపించే వాటినీ, అనిపించేవాటినీ ఆధారంగా చేసికొని దైవ వాగ్దానాల నుండి తొలగి పోకూడదు. ఇలా స్థిరంగా నిలిచి ఉంటే విస్తారమైన శక్తి అనుభవాలు నీలో పోగవుతాయి. దేవుని మాటకి వ్యతిరేకంగా జరుగుతున్న సంఘటనలను చూస్తూ కూడా విశ్వాస పీఠం మీద చలించకుండా ఉన్నప్పుడు నువ్వు బలపడతావు.

ఒక్కోసారి దేవుడు కావాలనే ఆలస్యం చేస్తాడు. ఈ ఆలస్యం అన్నది కూడా నీ ప్రార్ధనకి జవాబు లాటిదే. నీ విన్నపం నెరవేరడం ఎలాంటిదో, ఆలస్యం కావడమూ ఆలాటిదే.

బైబిల్లోని భక్త శిఖామణులందరి జీవితాల్లోనూ దేవుడు ఇలానే పనిచేసాడు. అబ్రాహాము, మోషే, ఏలీయా మొదలైన వాళ్ళు ప్రారంభంలో గొప్పవారేమీ కాదు. కాని విశ్వాస శౌర్యంవల్ల గొప్పవాళ్ళయ్యారు. ఈ మార్గం ద్వారానే దేవుడు వాళ్ళకి నియమించిన మహత్తర కార్యాలను పూర్తి చేయగలిగారు.

ఉదాహరణకి దేవుడు యోసేపును ఐగుప్తు సింహాసనం ఎక్కించడానికి సిద్దపరుస్తూ ఉన్నప్పుడూ, దేవుడతన్ని పరీక్షించాడు. అతన్ని పరిశోధించినవి కారాగారంలోని కటికనేల మీద నిద్ర, చాలీ చాలని తిండీ కావు. దేవుడే ప్రారంభంలో అతనికి దక్కబోయే అధికారం ప్రతిష్టల గురించి, అతని అన్నలకంటే తాను ఘనుడౌతాడనీ అతనికి చెప్పాడు. ఈ వాగ్దానమే అన్ని సంవత్సరాలూ అతని మనసులో ఉంది. అయితే అతను ముందుకు వెళ్తున్న కొద్దీ అడుగడుక్కీ ఈ వాగ్దానం నెరవేరే సూచనలు కనుమరుగైనాయి. చివరికి చెయ్యని నేరానికి జైలుపాలయ్యాడు. నేరం చేసి బంధించబడిన నేరస్తులు ఒక్కొక్కరు విడుదలై వెళ్ళిపోతూ ఉంటే యోసేపు మాత్రం చెరసాలలోనే మ్రగ్గిపోయాడు. 

అక్కడ ఒంటరితనంలో గడిపిన ఆ ఘడియలే అతన్ని పదును పెట్టాయి. అవి ఆత్మాభివృద్ధి కలుగజేసే ఘడియలు. చివరికి అతని విడుదలకి ఆజ్ఞ వచ్చినప్పుడు, తన అన్నలతో ఎలా వ్యవహరించాలన్న జ్ఞానం అంతా అతనికి అబ్బింది. దేవునిలో తప్ప మరెక్కడా కనిపించని ఓర్పు, ప్రేమ అతనిలో నిలిచాయి.

ఇలాటి అనుభవాలు మనకి నేర్పేటంత శ్రేష్టమైన పాఠాలు మరెక్కడా నేర్చుకోలేము. ఒకసారి దేవుడు ఒక పనిచేస్తానంటూ పలికి రోజులు గడిచిపోతున్నా ఆయన దాన్ని చెయ్యకుండా ఉంటే అది మనకి కష్టంగానే ఉంటుంది. అయితే విశ్వాసంలో క్రమశిక్షణ నేర్చుకుని దేవునికి సంబంధించిన జ్ఞానాన్ని పెంపొందించుకోవడానికి ఇదే మార్గం. మరే విధంగానూ ఇది సాధ్యపడదు.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

All things are possible to him that believeth. (Mark - 9:23)

The “all things” do not always come simply for the asking, for the reason that God is ever seeking to teach us the way of faith, and in our training in the faith life there must be room for the trial of faith, the discipline of faith, the patience of faith, the courage of faith, and often many stages are passed before we really realize what is the end of faith, namely, the victory of faith.

Real moral fiber is developed through the discipline of faith. You have made your request of God, but the answer does not come. What are you to do?

Keep on believing God’s Word; never be moved away from it by what you see or feel, and thus as you stand steady, enlarged power and experience are being developed. The fact of looking at the apparent contradiction to God’s Word and being unmoved from your position of faith makes you stronger on every other line.

Often God delays purposely, and the delay is just as much an answer to your prayer as is the fulfillment when it comes.

In the lives of all the great Bible characters, God worked thus. Abraham, Moses, and Elijah were not great in the beginning but were made great through the discipline of their faith, and only thus were they fitted for the positions to which God had called them.

For example, in the case of Joseph whom the Lord was training for the throne of Egypt, we read in the Psalms:

“The word of the Lord tried him.” It was not the prison life with its hard beds or poor food that tried him, but it was the word God had spoken into his heart in the early years concerning elevation and honor which were greater than his brethren were to receive; it was this which was ever before him when every step in his career made it seem more and more impossible of fulfillment until he was there imprisoned, and all in innocency, while others who were perhaps justly incarcerated, were released, and he was left to languish alone.

These were hours that tried his soul, but hours of spiritual growth and development, that, “when his word came” (the word of release), found him fitted for the delicate task of dealing with his wayward brethren, with love and patience only surpassed by God Himself.

No amount of persecution tries like such experiences as these. When God has spoken of His purpose to do, and yet the days go on and He does not do it, that is truly hard; but it is a discipline of faith that will bring us into a knowledge of God that would otherwise be impossible.

Sailing Through the Tempest

మేము నిప్పులలోను నీళ్ళలోను పడితిమి. అయినను నీవు సమృద్ధిగల చోటికి మమ్ము రప్పించియున్నావు*_ (కీర్తన 66:12). 

వినేవాళ్ళకి విచిత్రంగా ఉండవచ్చు కాని, కష్టపడి సాధించినప్పుడే విశ్రాంతిగా ఉండగలం. మనిషి ఇలా సాధించిన ప్రశాంతత అనేది తుఫాను ముందు అలుముకునే భయంకర నిశ్శబ్దం లాంటిది కాదు. తుఫాను వెలిసిన తరువాత గిలిగింతలు పెట్టే మందమారుతం లాంటిది.

కన్నీళ్ళంటే తెలియని భాగ్యవంతుడైనవాడు స్థిరంగా ప్రశాంతంగా ఉండ లేడు. అతని గుణస్వభావాలు పరీక్షకి గురి కాలేదు. చిన్న విఘాతం కలిగినా దానిని తట్టుకోగలడో లేదో ఎవరికీ తెలియదు. సముద్రంలో గాలివాన ఎలాటిదో తెలియని నావికుడు నిజంగా నావికుడు కాదు. వాతావరణం ప్రశాంతంగా ఉన్నంతకాలం అతను పనికి వస్తాడు. కాని పెనుగాలి రేగినప్పుడు చుక్కాని దగ్గర ఉండవలసింది ఎవరంటే ఇంతకు ముందు తుపానులతో పోరాడి ఉన్నవాడే. తుపానుల్లో ఓడ బలాన్ని పరీక్షించి తెలుసుకుని ఉన్నవాడే.

మొట్టమొదటిసారిగా శ్రమలొచ్చి పడినప్పుడు మనం కట్టుకున్న మేడలన్నీ కూలిపోతాయి. అల్లిబిల్లిగా అల్లుకున్న ఆశాలతలు తెగిపోతాయి. గాలివానకి నేల కూలిన తీగె లాగా మన హృదయం కూలిపోతుంది. కాని మొదటి విఘాతం నుండి తేరుకున్నాక మనం కళ్ళు పైకెత్తి చూసి “దేవుడున్నాడు” అని అనుకున్నప్పుడు చితికిపోయిన మన నిరీక్షణను మన విశ్వాసం లేవనెత్తుతుంది. దేవుని పాదాల దగ్గరికి ఎత్తిపడుతుంది. ఇలా ఆత్మవిశ్వాసం, శాంతిక్షేమాలతో మన శ్రమ అంతమవుతుంది.

*జీవనంలో పెనుతుఫాను రేగింది.*

*జీవిత నౌక శ్రమల అలలకి అల్లాడింది.*

*అంచనాలు కొట్టుకు పోయాయి*

*గుండె బాధతో నిండింది.*

*ఆశ అడుగంటింది*

*చివరికాయన కనులు తెరిచాడు*

*అంతా ప్రశాంతత పరచుకుంది.*

*అనుమానాల పెను తుఫాన్లు*

*భయాల గాలి వానలు కలవరపరిచాయి*

*నడిపించే వెలుగు వెలవెలబోయింది.*

*చీకటి రాత్రి చరచరా చిందులేసింది*

*చివరికాయన కనులు తెరిచాడు.*

*కృపా సూర్యుడు కోటి కిరణాలతో ఫక్కున నవ్వాడు.*

*అగ్ని పరీక్షల్లో చెలరేగే దుఃఖంలో*

*క్రుంగింది మానసం, నేలకొరిగింది*

*ఆవరించింది అంతా శూన్యం, నిస్పృహ*

*వెన్ను తట్టి ధైర్యపరచేవారు లేరు.*

*చివరికాయన కనులు తెరిచాడు*

*అంతా సద్దుమణిగింది, ఆయనే దేవుడు.*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

We went through fire and through water: but thou broughtest us out into a wealthy place* (Ps - 66:12)

Paradoxical though it be, only that man is at rest who attains it through conflict. This peace, born of conflict, is not like the deadly hush preceding the tempest, but the serene and pure-aired quiet that follows it.

It is not generally the prosperous one, who has never sorrowed, who is strong and at rest. His quality has never been tried, and he knows not how he can stand even a gentle shock. He is not the safest sailor who never saw a tempest; he will do for fair-weather service, but when the storm is rising, place at the important post the man who has fought out a gale, who has tested the ship, who knows her hulk sound, her rigging strong, and her anchor-flukes able to grasp and hold by the ribs of the world.

When the first affliction comes upon us, how everything gives way! Our clinging, tendril hopes are snapped, and our heart lies prostrate like a vine that the storm has torn from its trellis; but when the first shock is past, we can look up, and say, “It is the Lord,” faith lifts the shattered hopes once more, and binds them fast to the feet of God. Thus the end is confidence, safety, and peace. —Selected

The adverse winds blew against my life;  

My little ship with grief was tossed;  

My plans were gone—heart full of strife,  

And all my hope seemed to be lost—  

“Then He arose”—one word of peace.  

“There was a calm”—a sweet release.  

A tempest great of doubt and fear  

Possessed my mind; no light was there  

To guide, or make my vision clear.  

Dark night! ’twas more than I could bear—  

“Then He arose,” I saw His face—  

“There was a calm” filled with His grace.  

My heart was sinking ’neath the wave  

Of deepening test and raging grief;  

All seemed as lost, and none could save,  

And nothing could bring me relief—  

“Then He arose”—and spoke one word,  

“There was a calm!” IT IS THE LORD.  

—L. S. P.

Lie Still and Trust

 

నమ్మకము నాకు లేనియెడల నేనేమవుదును?.  (కీర్తన 27:13). 

ఇలాంటి సందర్భాలలో మనక్కలిగే శోధన ఎంత అపారం! మన జీవితంలో భరించరాని క్షోభలు, ఎడబాట్లు కలిగినప్పుడు మన ఆత్మ ఎంత క్రుంగిపోతుంది! విశ్వాసం ఎంత చలించిపోతుంది! హృదయం ఎంత కలవరపడుతుంది! 

ఇక నేను తట్టుకోలేను. ఈ పరిస్థితులు నన్ను క్రుంగదీస్తున్నాయి. నేనేం చెయ్యాలి? విసుగు చెందవద్దంటున్నాడు దేవుడు. కాని కష్టాలకు సొమ్మసిల్లిపోయే పరిస్థితి వచ్చినప్పుడు ఎవరు మాత్రం ఏం చెయ్యగలరు?

అసలు ఎవరైనా స్పృహ తప్పబోతున్నప్పుడు ఏం చేస్తారు? ఎవరూ ఏమీ చెయ్యలేరు. నీ శరీరం నీ స్వాధీనంలో ఉండదు. స్పృహ తప్పే ముందు నీకు తోడుగా నిలబడ్డ నీ సన్నిహితుడి భుజాల మీద ఆనుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తావు, వాలిపోతావు. విశ్రాంతి తీసుకుంటావు. నువ్వు నేల మీద పడకుండా అతను నిన్ను పట్టుకుంటాడన్న నమ్మకంతో అతన్ని ఆనుకుంటావు.

మనం శ్రమల్లో శోధింపబడి, సొమ్మసిల్లినప్పుడూ ఇంతే. “బలవంతులై, ధైర్యంగా ఉండండి” అని కాదు దేవుని సందేశం. ఎందుకంటే మన బలం, ధైర్యం మనల్ని విడిచి వెళ్ళిపోయాయని ఆయనకి తెలుసు. ఆయన మృదువుగా పలికే మాట ఒక్కటే “ఊరకుండండి, నేను దేవుడినని తెలుసుకోండి. నా మీదనే ఆధారపడండి, ఆనుకోండి. ”

భక్తుడైన హడ్సన్ టేలర్ తన అంతిమ దినాల్లో శారీరకంగా నీరసించిపోయిన స్థితిలో ఒక మిత్రుడికి ఇలా రాసాడు, “కలం పుచ్చుకుని రాయలేనంత బలహీనంగా ఉన్నాను. బైబిల్ ని చదవడానిక్కూడా శక్తిలేదు. ప్రార్థన కూడా చెయ్యలేను. నేను చెయ్యగలిగిందల్లా దేవుని చేతుల్లో పసిపాపలాగ పడుకుని ఆయన మీద నమ్మకం ఉంచడమే.”

ఈ భక్తవరేణ్యుడు తనలో ఉన్న ఆత్మ తీవ్రతను శారీరకమైన నీరసం, అవస్థలు మబ్బులాగా కమ్మినవేళ నిశ్చింతగా దేవుని చేతుల్లో వాలిపోయి నమ్మకం ఉంచాడు.

దేవుని బిడ్డలారా, దేవుడు మనల్ని అడిగేది కూడా ఇదే. శ్రమల అగ్నిజ్వాలల్లో నువ్వు సొమ్మసిల్లి పోయినప్పుడు, లేని ఓపిక, శక్తి తెచ్చుకోవడానికి నువ్వు ప్రయత్నించనక్కర్లేదు. ఆయన దేవుడని గుర్తించి అన్నీ ఆయనకప్పగించి నిశ్చింతగా ఉండడమే. ఆయన నిన్ను ఆదుకొంటాడు. క్షేమంగా ఒడ్డుకి చేరుస్తాడు.

మనం ఎంత గాఢంగా సొమ్మలిస్లితే దేవుడు అంత శక్తినిచ్చే మధురామృతాన్ని మనకి త్రాగనిస్తాడు.

_“ధైర్యము తెచ్చుకొని నీ హృదయమును నిబ్బరముగా నుంచుకొనుము”_ (కీర్తన 27:14).

*నిబ్బరంగా ఉండు*

*మోసగించ లేదు దేవుడు*

*ఇంతకు ముందెన్నడూ*

*ఎందుకు విడనాడేడు నేడు?*

*తన రెక్కల నీడ*

*నీకాశ్రయమని పలికాడు*

*దొరికేను నీకు క్షేమపు గూడు*

*తియ్యని పాట హాయిగా పాడు*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I had fainted unless...!* (Ps - 27:13)

“FAINT NOT!”

How great is the temptation at this point! How the soul sinks, the heart grows sick, and the faith staggers under the keen trials and testings which come into our lives in times of special bereavement and suffering.

“I cannot bear up any longer, I am fainting under this providence. What shall I do? God tells me not to faint. But what can one do when he is fainting?”

What do you do when you are about to faint physically? You cannot do anything. You cease from your own doings. In your faintness, you fall upon the shoulder of some strong loved one. You lean hard. You rest. You lie still and trust.

It is so when we are tempted to faint under affliction. God’s message to us is not, “Be strong and of good courage,” for He knows our strength and courage have fled away. But it is that sweet word, “Be still, and know that I am God.”

Hudson Taylor was so feeble in the closing months of his life that he wrote a dear friend: “I am so weak I cannot write; I cannot read my Bible; I cannot even pray. I can only lie still in God’s arms like a little child and trust.”

This wondrous man of God with all his spiritual power came to a place of physical suffering and weakness where he could only lie still and trust.

And that is all God asks of you, His dear child when you grow faint in the fierce fires of affliction. Do not try to be strong. Just be still and know that He is God, and will sustain you, and bring you through.

“God keeps His choicest cordials for our deepest faintings.”

“Stay firm and let thine heart take courage” (Psa. 27:14, —After Osterwald).

Stay firm, He has not failed thee  

In the past,  

And will He go and leave thee  

To sink at last?  

Nay, He said He will hide thee  

Beneath His wing;  

And sweetly there in safety  

Thou mayest sing.  

The Friend of God

 

అబ్రాహాము ఇంక యెహోవా సన్నిధిని నిలుచుండెను. (ఆది 18:22).

దేవుని స్నేహితుడు కాబట్టి ఇతరుల గురించి దేవునితో వాదించగలడు. అబ్రాహాములో మూర్తీభవించిన విశ్వాసం, దేవునితో స్నేహం మన స్వల్ప అవగాహనకి అందదేమో. అయినా దిగులు పడాల్సిన పనిలేదు. అబ్రాహాము విశ్వాసంలో క్రమంగా ఎదిగినట్టే మనమూ ఎదగవచ్చు. అబ్రాహాము తప్పటడుగులు వేస్తూ ముందుకు సాగాడేగాని ఒక్కసారి, ఒక్క గంతులో అంత విశ్వాసాన్ని అలవరచుకోలేదు.

ఎవరి విశ్వాసమైతే పరీక్షలకూ శోధనలకూ గురవుతుందో, ఆ శోధనల్లో ఏ మనిషయితే విజయం సాధిస్తాడో ఆ మనిషికి అంతకన్నా కష్టతరమైన పరీక్షలు ఎదురవుతాయి.

వెలగల రాళ్ళను అతి జాగ్రత్తగా చెక్కి, పదును పెడతారు. లోహం ఎంత విలువైనదైతే అంత వేడిమిగల కొలిమిలో దాన్ని శుద్ధి చేయాలి. అబ్రాహాము అతి జటిలమైన పరీక్షల నెదుర్కొని నిలబడకపోయి ఉన్నట్టయితే ఆయన్ని విశ్వాసులకి తండ్రి అని పిలిచేవారు కాదు. ఆదికాండం ఇరవై రెండవ అధ్యాయం చదవండి.

“నీకు ఒక్కడై ఉన్న నీ కుమారుని, అనగా నీవు ప్రేమించు ఇస్సాకును తీసికొని...’ - 

మోరియా కొండల్లో శోక వదనంతో, నమ్రతతో కొడుకు వంక బేలగా చూస్తూ ఎక్కిపోయే ఆ వృద్ధుణ్ణి ఓసారి ఊహించుకోండి. తాను నమ్మకంగా ప్రేమించి సేవిస్తూ వస్తున్న తన దేవుని ఆజ్ఞ మేరకు, తన బంగారుకొండ, తన కొడుకు తన ప్రక్కనే బలిగా చనిపోవడానికి నడుస్తూ వస్తుంటే ఆయనలో ఏ భావాలు చెలరేగాయో ఎవరికి తెలుసు?

దేవుడు మన జీవితాల్లో జోక్యం కలుగజేసుకుంటే విసుక్కునే మనకి ఇది ఎంత ఖచ్చితమైన గద్దింపో చూడండి. అబ్రాహాము మోరియా కొండ ఎక్కుతున్న దృశ్యం గురించి తేలికగా, అనుమానాస్పదంగా వచ్చే వ్యాఖ్యానాలను ప్రక్కకి నెట్టండి. యుగయుగాల వరకూ మనుషులంతా పాఠం నేర్చుకోవలసిన మహత్తరమైన దృశ్యం అది. దేవదూతలు అప్రతిభులై చూసారా దృశ్యాన్ని.

ఈ వృద్దుని విశ్వాసమే ప్రపంచమంతటా ఉన్న జనుల విశ్వాసానికి ప్రతీకగా, ప్రాకారంగా నిలిచిపోవాలి. తొట్రుపడని విశ్వాసం ఎప్పుడూ దేవుని విశ్వాస్యతని ఋజువు చేస్తుందన్న సత్యం ఈ సంఘటన ద్వారా స్థిరపడాలి. అంటే మనలో విశ్వాసం ఉంటే దేవుడెప్పుడూ దాన్ని వమ్ము చేయడు.

కాబట్టి ఈ విషమ పరీక్షకు తట్టుకుని విశ్వాసంతో విజయం సాధించినప్పుడు దేవుని దూత - అంటే యెహోవా లేక దేవుని వాగ్దానాలన్నీ సార్థకమైన పుణ్యమూర్తి యేసుప్రభువు - అబ్రాహాము భుజం తట్టి అన్నాడు, “నీవు దేవునికి భయపడువాడవని ఇందు వలన నాకు కనబడుచున్నది.” నువ్వు నన్ను గుడ్డిగా నమ్మావు. నేను దానిని వమ్ము చేయను. నిన్ను కూడా నేను నమ్ముతాను. నువ్వు నా స్నేహితుడివి. నిన్ను నేను ఆశీర్వదిస్తాను. నిన్ను ఆశీర్వాదంగా చేస్తాను.

అన్ని కాలాల్లోనూ ఈ కథ ఇంతే. ఇక ఎప్పటికీ ఈ వైనం మారదు. విశ్వాస సంబంధులైన వాళ్ళు అబ్రాహాముతో కూడా ఆశీర్వదించబడతారు. 

దేవునికి స్నేహితుడిగా ఉండడం అన్నది మామూలు విషయం కాదు.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Abraham stood yet before the Lord. (Gen - 18:22)

The friend of God can plead with Him for others. Perhaps Abraham’s height of faith and friendship seems beyond our little possibilities. Do not be discouraged, Abraham grew; so may we. He went step by step, not by great leaps.

The man whose faith has been deeply tested and who has come off victorious is the man to whom supreme tests must come.

The finest jewels are most carefully cut and polished; the hottest fires try the most precious metal. Abraham would never have been called the Father of the Faithful if he had not been proved to the uttermost. Read Genesis, twenty-second chapter:

“Take thy son, thine only son, whom thou lovest.” See him going with a chastened, wistful, yet humbly obedient heart up Moriah’s height, with the idol of his heart beside him about to be sacrificed at the command of God whom he had faithfully loved and served!

What a rebuke to our questionings of God’s dealings with us! Away with all doubting explanations of this stupendous scene! It was an object lesson for the ages. Angels were looking.

Shall this man’s faith stand forever for the strength and help of all God’s people? Shall it be known through him that unfaltering faith will always prove the faithfulness of God?

Yes; and when faith has borne victoriously its uttermost test, the angel of the Lord—who? The Lord Jesus, Jehovah, He in whom “all the promises of God are yea and amen”—spoke to him, saying, “Now I know that thou fearest God.” Thou hast trusted me to the uttermost. I will also trust thee; thou shalt ever be My friend, and I will bless thee, and make thee a blessing.

It is always so, and always will be. “They that are of faith are blessed with faithful Abraham.” —Selected

It is no small thing to be on terms of friendship with God.

The Road Uphill

 

…అగ్నిలో సంచరించుట చూచుచున్నాను.(దానియేలు 3:25).

వాళ్ళ కదలికను అగ్ని ఆపలేకపోయింది. దాని మధ్యలో వాళ్ళు నడుస్తున్నారు. తమ గమ్యానికి చేరడానికి అగ్ని కూడా ఒక రాజమార్గమే. క్రీస్తు బోధనలోని ఒక ఆదరణ ఏమిటంటే ఆయన దుఃఖంనుండి విడుదల ఇస్తాననలేదు. దుఃఖం ద్వారా విడుదల ఇస్తానన్నాడు.

నా దేవా, చీకట్లు అలుముకున్నప్పుడు నేను కేవలం ఓ సొరంగంలో మాత్రమే ఉన్నాను అని నాకు జ్ఞాపకం చెయ్యి. కొంతకాలానికి అంతా చక్కబడుతుందని తెలియడమే నాకు చాలు.

నేను ఒలీవ కొండ శిఖరం మీద నిలబడాలట. పునరుత్థానపు మహిమలో పాలుపొందాలట. కాని ప్రియ తండ్రీ, ఆ శిఖరానికి నేను ఎక్కి వెళ్ళడానికి కల్వరి దారి కావాలి. ఈ లోకం లోని కష్టాల నీడలు నీ పరలోకపు ఇంటి దారి లోని చెట్ల నీడలే కదా. తండ్రీ, నీ ఇల్లు కొండ మీద ఉంది. కష్టపడి నేనా కొండపైకి ఎగబ్రాకక తప్పదు. నేను అగ్నిజ్వాల మధ్యలో నడిస్తే నన్ను ఏ దుఃఖమూ అంటదు.

*దారి కరుకుగా ఉంది*

*చాలా దూరం పైకెక్కిపోవాలి*

*పూలు కాదు ముళ్ళున్న దారి*

*ఆకాశం మబ్బులు పట్టింది.*

*ఆ మసక వెలుగులో ఎవరో*

*నా చేయి పట్టుకున్నారు*

*నా దారంతా పూలబాటగా పరచుకొంది.*

*శిలువ భయంకరం*

*నా వీపు మోయలేని భారం*

కర్కశం, కఠినం, పాషాణం*

*చేయూతనిచ్చే వాళ్ళు లేరు*

*ఒకరు మెల్లగా నా భుజం తట్టారు*

*“నాకు తెలుసు నేను నీకు తోడు*

*నేనర్థం చేసుకోగలను”*

*ఎందుకు బాధ, నిట్టూర్పు*

*సిలువ మోసేవాళ్ళలారా రండి*

*గమ్యమదిగో కన్పిస్తుంది*

*మన కల్ల పంట కనుచూపు మేరలో ఉంది.*

*మనం వేసే ప్రతి అడుగూ*

*వేద్దాం ప్రభు సన్నిధిలో.*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Walking in the midst of the fire* (Dan - 3:25)

The fire did not arrest their motion; they walked in the midst of it. It was one of the streets through which they moved to their destiny. The comfort of Christ’s revelation is not that it teaches emancipation from sorrow, but emancipation through sorrow.

O my God, teach me, when the shadows have gathered, that I am only in a tunnel. It is enough for me to know that it will be all right someday.

They tell me that I shall stand upon the peaks of Olivet, the heights of resurrection glory. But I want more, O my Father; I want Calvary to lead up to it. I want to know that the shadows of this world are the shades of an avenue the avenue to the house of my Father. Tell me I am only forced to climb because Thy house is on the hill! I shall receive no hurt from sorrow if I shall walk in the midst of the fire. —George Matheson

“’ The road is too rough,’ I said;  

’It is uphill all the way;  

No flowers, but thorns instead;  

And the skies overhead are grey.’  

But One took my hand at the entrance dim,  

And sweet is the road that I walk with Him.  

“The cross is too great,’ I cried—  

’More than the back can bear,  

So rough and heavy and wide,  

And nobody by to care.’  

And One stooped softly and touched my hand:  

’I know. I care. And I understand.’  

“Then why do we fret and sigh;  

Cross-bearers all we go:  

But the road ends by-and-by  

In the dearest place, we know,  

And every step in the journey we  

May take in the Lord’s own company.”

Beginning Without Finishing

 

వారు విసుకక నిత్యము ప్రార్థన చేయుచుండవలెననుటకు ఆయన వారితో ఈ ఉపమానము చెప్పెను. (లూకా 18:1) 

విసుగు పుట్టి ప్రార్థన చెయ్యడం మానుకోవడం అనేది క్రైస్తవ జీవితంలో అన్నింటి కంటే అతి భయంకరమైన శోధన. మనం ఒక విషయం గురించి ప్రార్థన చెయ్యడం మొదలు పెడతాము. ఒక రోజు, ఒక వారం, మహా అయితే ఒక నెల రోజులు దేవుడికి విన్నవించుకుంటాము. ఏదీ ఖచ్చితమైన సమాధానం రాకపోతే విసుగెత్తి ఇక బొత్తిగా ప్రార్థించడమే మానుకుంటాము.

ఇది చాలా ప్రమాదకరమైన పొరపాటు. ఇది ఆరంభ శూరత్వం. కనిపించిన ప్రతి పనీ మొదలు పెట్టి ఏది పూర్తి చెయ్యలేని పరిస్థితి. ఇది జీవితం నాశనం కావడానికి హేతువు. 

కార్యాన్ని మొదలుపెట్టి పూర్తిచెయ్యకుండా వదిలేసే పద్ధతిని అలవాటు చేసుకున్న వ్యక్తి పరాజయాలను అలవాటు చేసుకుంటున్నాడన్నమాట. ఒక ప్రయోజనం కోసం ప్రార్థించడం మొదలు పెట్టి సరైన జవాబు దొరికే దాకా ప్రార్థించని ప్రతి వ్యక్తీ ఇదే అలవాటు పడుతున్నాడు.

ప్రార్థనలో విసుగు చెందడం అంటే ఓడిపోవడం. ఈ ఓటమి ప్రార్థన అంటే ఆసక్తి, విశ్వాసం లేకుండా చేస్తుంది. జయ జీవితానికి ఇది ప్రక్కలో బల్లెం లాంటిది.

అయితే కొందరడుగుతారు, “ఎంత కాలం ప్రార్థన చెయ్యాలి? కొంత కాలం చేసాక ఇక దేవుడి చేతిలో ఆ విషయాన్ని వదిలి ఆయనకి మొరపెట్టడం మానెయ్యాలి కదా?”

దీనికి ఒకటే సమాధానం - మీరు అడిగిన విషయం మీకు దొరికే దాకా ప్రార్థించాలి. లేక అది దొరుకుతుంది అన్న నిశ్చయత మీ హృదయంలో కలిగే దాకా ప్రార్థించాలి.

మనం దేవుని సన్నిధిలో గోజాడడాన్ని ఈ రెంటిలో ఏదో ఒకటి జరిగే దాకా ఆపకూడదు. ఎందుకంటే ప్రార్ధన అంటే కేవలం దేవుణ్ణి అడగడం మాత్రమే కాదు. అది సైతానుతో పోరాటం కూడా. ఎందుకంటే ఈ పోరాటంలో దేవుడు మన ప్రార్ధనలను సైతానుకి వ్యతిరేకమైన ఆయుధంగా వాడుతున్నాడు. కాబట్టి ఎప్పుడు ప్రార్ధన చెయ్యడం ఆపాలో నిర్ణయించవలసింది దేవుడే. మనకి ఆ హక్కు లేదు. జవాబు వచ్చే దాకా లేక జవాబు వస్తుందన్న నిశ్చయత కలిగే దాకా మన ప్రార్థనలను ఆపే అధికారం మనది కాదు. 

మొదటి సందర్భంలో అయితే సమాధానం మన కంటికి కనిపించింది గనుక ప్రార్థించడం మానేస్తాము. రెండో సందర్భంలో అయితే సమాధానం వస్తుందని నమ్ముతాము గనుక మానేస్తాము. ఎందుకంటే మన హృదయంలోని నమ్మకం మన కంటికి కనిపించే దృశ్యాల వంటిదే. ఎందుకంటే ఈ నమ్మకం దేవునినుండి, దేవుని వలన కలిగిన నమ్మకం.

మనం ప్రార్థనా జీవితంలో అనుభవజ్ఞులమౌతున్న కొద్దీ దేవుడిచ్చే నిశ్చయత ఎలాటిది అనే విషయాన్ని మరింతగా గుర్తుపడుతుంటాము. ఆ నిశ్చయతను ఆధారం చేసుకుని ఎప్పుడూ నిశ్చింతగా ఉండవచ్చు. లేక ఎలాంటి పరిస్థితిలో మన ప్రార్థనని కొనసాగించాలి అనే సంగతి మనకర్థం అవుతుంది.

దేవుని వాగ్దానాల మజిలీలో వేచి ఉండండి. దేవుడొచ్చి మిమ్మల్ని అక్కడ కలుస్తాడు. తన వాగ్దానాల బాట మీదుగానే నడిచివస్తాడాయన.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

He spoke a parable unto them...that men ought always to pray, and not to faint. (Luke - 18:1)

No temptation in the life of intercession is more common than this failure to persevere. We begin to pray for a certain thing; we put up our petitions for a day, a week, a month; and then, receiving as yet no definite answer, straightway we faint and cease altogether from prayer concerning it.

This is a deadly fault. It is simply the snare of many beginnings with no completions. It is ruinous in all spheres of life.

The man who forms the habit of beginning without finishing has simply formed the habit of failure. The man who begins to pray about a thing and does not pray it through to a successful issue of the answer has formed the same habit in prayer.

To faint is to fail; then defeat begets disheartenment, and unfaith in the reality of prayer, which is fatal to all success.

But someone says, “How long shall we pray? Do we not come to a place where we may cease from our petitions and rest the matter in God’s hands?”

There is but one answer. Pray until the thing you pray for has actually been granted, or until you have the assurance in your heart that it will be.

Only at one of these two places dare we stay our importunity, for prayer is not only a calling upon God but also a conflict with Satan. And since God is using our intercession as a mighty factor of victory in that conflict, He alone, and not we, must decide when we dare cease our petitioning. So we dare not stay in our prayer until the answer itself has come, or until we receive the assurance that it will come.

In the first case, we stop because we see. On the other, we stop because we believe, and the faith of our heart is just as sure as the sight of our eyes; for it is faith from, yes, the faith of God, within us.

More and more, as we live the prayer life, shall we come to experience and recognize this God-given assurance, and know when to rest quietly in it, or when to continue our petitioning until we receive it. —The Practice of Prayer

Tarry at the promise till God meets you there. He always returns by way of His promises. 

The Secrets of Providence

 

యెహోవా మర్మము ఆయన యందు భయభక్తులుగల వారికి తెలిసియున్నది. (కీర్తన 25:14). 

దైవ సంకల్పానికి సంబంధించి దేవుని పిల్లలు నేర్చుకోవలసినవెన్నో రహస్యాలు ఉన్నాయి. వారితో ఆయన ప్రవర్తించే తీరు చూసేవారికి కొన్ని సార్లు అర్ధం కానట్టు గానూ, భయంకరమైనది గానూ కనిపించవచ్చు. మనలో ఉన్న విశ్వాసం అయితే ఇంకా లోతుకి గమనిస్తుంది. “ఇది దేవుని రహస్యం, మీరైతే పైపైనే చూస్తారు, నేనైతే వీటి వెనక దాగున్న పరమార్థాన్ని చూస్తాను” అంటుంది.

ఒక్కోసారి వజ్రాలను అస్తవ్యస్తంగా ఏదో ఒక కాగితంలో పొట్లం కడుతుంటారు, అవి విలువైనవని ఇతరులు గమనించకుండా చెయ్యడానికి. అరణ్యంలో ప్రత్యక్ష గుడారాన్ని కట్టినప్పుడు బయటనుండి చూస్తే దాన్ని కట్టడానికి ఖరీదైన సరుకులేమీ ఉపయోగించలేదు. దాని విలువ అంతా లోపల ఉన్నది. పైకి కనిపించే ఆ పొట్టేలు చర్మం, మేక వెంట్రుకలు లోపల ఉన్న వైభవాన్ని ఎంతమాత్రమూ చూపించడం లేదు.

ప్రియ మిత్రులారా, దేవుడు మీకు ఖరీదైన బహుమతులు పంపించవచ్చు. వాటి మీద చుట్టిన కాగితం మురికిగా, గరుకుగా ఉంటే కంగారు పడకండి. అవి ప్రేమ, జ్ఞానం దేవుని కరుణల ఊటలని ఏమాత్రం సందేహించకుండా నమ్మండి. ఆయన పంపిన వాటిని స్వీకరించి ఆయన మంచితనం మీద నమ్మకం ఉంచినట్టయితే, అంధకారంలో అయినా సరే దేవుని మర్మాలు మనకి తేటతెల్లం అవుతాయి.

*మగ్గం తిరగడం మానేదాకా*

*నేతగాని చేతులు ఆగేదాకా*

*వస్త్రంలోని వన్నెలర్థం కావు.*

*పరలోకంలోని పరమ సాలెవాని చేతిలో*

*వెండి, పసిడి దారాలెంత ముఖ్యమో*

*ఆయన సంకల్పం నెరవేరాలంటే*

*నల్లదారాలంతే ముఖ్యం.*

క్రీస్తు ఎవర్నయితే మచ్చిక చేసుకుని తన స్వాధీనంలోకి తీసుకుంటాడో అతను పరిస్థితులన్నిటినీ మచ్చిక చేసుకోగల సమర్థుడు. పరిస్థితులు మిమ్మల్ని అటూ ఇటూ నొక్కి వేధిస్తున్నాయా? దూరంగా నెట్టెయ్యకండి. కుమ్మరివాని చేతులవి. ఆ పరిస్థితుల నుంచి తప్పించుకోవడం వల్ల కాకుండా, క్రమశిక్షణతో భరిస్తే ఆయన పనితనం బయట పడుతుంది. నిన్నాయన ఘనతకి తగిన పాత్రగా మలచడమే కాదు, నీలో దాక్కుని ఉన్న శక్తి సామర్థ్యాలను బయటికి తేవడం కూడా చేస్తున్నాడు.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The secret of the Lord is with them that fear him* (Ps - 25:14)

There are secrets of Providence which God’s dear children may learn. His dealings with them often seem, to the outward eye, dark and terrible. Faith looks deeper and says, “This is God’s secret. You look only on the outside; I can look deeper and see the hidden meaning.”

Sometimes diamonds are done up in rough packages so that their value cannot be seen. When the Tabernacle was built in the wilderness there was nothing rich in its outside appearance. The costly things were all within, and its outward covering of rough badger skin gave no hint of the valuable things which it contained.

God may send you, dear friends, some costly packages. Do not worry if they are done up in rough wrappings. You may be sure there are treasures of love, and kindness, and wisdom hidden within. If we take what He sends, and trust Him for the goodness in it, even in the dark, we shall learn the meaning of the secrets of Providence.—A. B. Simpson

“Not until each loom is silent,  

And the shuttles cease to fly,  

Will God unroll the pattern  

And explain the reason why  

The dark threads are as needful  

In the Weaver’s skillful hand,  

As the threads of gold and silver  

For the pattern which He planned.”  

He that is mastered by Christ is the master of every circumstance. Does the circumstance press hard against you? Do not push it away. It is the Potter’s hand. Your mastery will come, not by arresting its progress, but by enduring its discipline, for it is not only shaping you into a vessel of beauty and honor, but it is making your resources available.

Sing Praise to the Lord !

 

వారు పాడుటకును, స్తుతించుటకును మొదలుపెట్టగా యెహోవా యూదావారి మీదికి వచ్చిన అమ్మోనీయుల మీదను, మోయాబీయుల మీదను, శేయీరు మన్యవాసుల మీదను మాటుగాండ్రను పెట్టెను గనుక వారు హతులైరి. (2 దిన 20:22).

మన కష్టాల గురించి ఆలోచించి మనసు పాడు చేసుకోవడం కంటే పాటలు పాడి స్తుతించడం ఎంత మంచిది! సంగీత వాయిద్యాలుగా ఉపయోగించవలసిన ఎన్నో విషయాలను మనం కాళ్ళకి బంధాలు వేసే గొలుసులుగా చేసుకుంటున్నాము. వాటి ద్వారా స్తుతి పాటలు పాడడం ఎలాగో నేర్చుకోము.

కొందరైతే తమకీ ఆటంకాలు, అడ్డుబండలు పదేపదే వస్తున్నాయెందుకని తీవ్రంగా ఆలోచించి, జీవిత రంగాన్ని పరీక్షించి చూసి దేవుని చర్యల్ని వీక్షించి బుర్రబద్దలు కొట్టుకుంటూ ఉంటారు. తనలో తాను రంగుల రాట్నంగా తిరుగుతూ, లోలోపల తలపోసుకుంటూ ఉండే బదులు రోజురోజుకి తనకి సంభవించే అనుభవాలను ప్రార్థన జెండాలుగా పైకెత్తి దేవుణ్ణి ఘనపరిస్తే అది ఎంత మేలుకరం! 

మన శ్రమలను ఆలోచించడం ద్వారా మర్చిపోలేం గాని హల్లెలూయ కీర్తనలు పాడడం ద్వారా రూపుమాపవచ్చు. ఉదయాన్నే పాటలు పాడండి. పక్షులు మీతో శ్రుతి కలుపుతాయి. పక్షులు ఉన్నంత హాయిగా, ఏ దిగులూ లేకుండా, నాకు తెలిసినంత వరకు మరే జీవి ఉండదు. 

సాయం సమయాల్లో పాడండి. పిచ్చుకలు నిద్రపోయేముందు చేసే ఆఖరు పని అదే. వాటికి ఆ రోజు పని ముగిసింది. గూటికి చేరుకున్నాయి. తినవలసిన ఆ చిన్న ఆహారపు కణికను తిన్నాయి. ఇక చిటారు కొమ్మపై చతికిలబడి గొంతెత్తి దేవుణ్ణి కీర్తిస్తాయవి.

మనం కూడా ఉదయం, సాయంత్రం స్తుతి పాటలు పాడ గలిగితే అది ఎంత క్షేమకరం! మన పాట మరొకరిలో పాటను వెలిగించి అంతా గొంతులు కలిపి దేవుణ్ణి స్తుతించాలి.

*జీవన రాగాన్ని శ్రుతి తప్పనియ్యకు*

*తగ్గుముఖం పడితే పట్టవచ్చు*

*అదే అందుకుంటుంది.*

*నీకలవడిన రాగమై ప్రవహిస్తుంది.

*భ్రాంతులెన్నో చెలరేగి, ఆకాశాన్ని కప్పి*

*సూర్యకాంతిని అడ్డగించవచ్చు*

*నీ పాట కుంటుపడకుంటే*

*నీ నీడలు దొలగి సూర్యుడు వస్తాడు.*

*జీవన రాగాల్ని శ్రుతి తప్పనియ్యకు*

*గొంతు తడబడితే తడబడవచ్చు.*

*స్వరానికి గ్రహణంపట్టి అదుపు తప్పవచ్చు*

*ఆత్మలో నీ పాట సాగిపోనీ*

*జీవన రాగాన్ని శ్రుతి తప్పనియ్యకు*

*ఇక్కడుండగా ఆత్మలో మోగనీ*

*అక్కడికి చేరినప్పుడు వెంటాడుతుందది*

*మరో ప్రపంచంలో నీతో ఉంటుంది*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*When they began to sing and praise, the Lord set ambushments...and they were smitten* (2 Chr - 20:22)

Oh, that we could reason less about our troubles, and sing and praise more! There are thousands of things that we wear as shackles which we might use as instruments with music in them if we only knew how.

Those men that ponder, and meditate, and weigh the affairs of life, and study the mysterious developments of God’s providence, and wonder why they should be burdened and thwarted and hampered—how different and how much more joyful would be their lives, if, instead of forever indulging in self-revolving and inward thinking, they would take their experiences, day by day, and lift them up, and praise God for them.

We can sing our cares away easier than we can reason them away. Sing in the morning. The birds are the earliest to sing, and birds are more without care than anything else that I know of.

Sign in the evening. Singing is the last thing that robins do. When they have done their daily work; when they have flown their last flight, and picked up their last morsel of food, then on a topmost twig, they sing one song of praise.

Oh, that we might sing morning and evening, and let song touch song all the way through. —Selected

“Don’t let the song go out of your life  

Though it chance sometimes flow  

In a minor strain; it will blend again  

With the major tone, you know.  

“What though shadows rise to obscure life’s skies,  

And hide for a time in the sun,  

The sooner they’ll lift and reveal the rift,  

If you let the melody run.  

“Don’t let the song go out of your life;  

Though the voice may have lost its trill,  

Though the tremulous note may die in your throat,  

Let it sing in your spirit still.  

“Don’t let the song go out of your life;  

Let it ring in the soul while here;  

And when you go hence, ’twill follow you thence,  

And live on in another sphere.”

The Mountain After the Quake

 

ఆయన గాయ పరచి గాయమును కట్టును. ఆయన గాయము చేయును, ఆయన చేతులే స్వస్థపరచును*_ (యోబు 5:18).

భూకంపం మూలంగా గతంలో స్థానాలు తప్పిన కొండల్లోగుండా మనం వెళ్తే మనకి తెలుస్తుంది. అల్లకల్లోలం జరిగిపోయిన వెంటనే మనోజ్ఞమైన నెమ్మది అలుముకుంటుందని. అస్తవ్యస్తంగా కూలిపోయిన బండరాళ్ళ క్రింద ప్రశాంతమైన సరస్సులు పలుకరిస్తాయి. ఆ బండరాళ్ళ నీడల్లో నీటి తుంగ మొదలైన అనేక విధాలైన జల వల్లులు మొలకలెత్తాయి. నాశనం జరిగిపోయిన తరువాత బాధాకరమైన జ్ఞాపకాల సమాధుల మీద వాతావరణం సరికొత్త రూపు దిద్దుకుంటుంది. దాని ఆలయ శిఖరం తెల్లగా తుపాను వెలిసిన మసక కాంతుల్లో దేవుని వైపుకి రక్షణ కోసం అర్రులు చాస్తున్నట్టు ఆకాశం వైపుకి చూస్తుంటుంది. భూమి పునాదులు ఆయన చేతిలో ఉన్నాయి. పర్వతాల గాంభీర్యం ఆయనదే.

*భూకంపం కల్పించి ఆయన భూమిని దున్నాడు,*

*లోతుగా నెర్రెలుచేసి గాయపరిచాడు.*

*నిద్రపోయే మైదానాలు ఉలిక్కిపడ్డాయి.*

*కొండలు బండలు ఎగిరెగిరి పడ్డాయి.*

*పర్వతాలకి తెలుసు దైవ రహస్యం*

*అనాదిగా మదిలో దాచుకున్న సత్యం*

*దేవుని శాంతి ఉంటుంది నిత్యం,*

*ఇదే వాటి విశ్రాంతికి ఆధారం.* 

*అందాన్ని వాటికి కిరీటంగా పెట్టాడు.*

*తన కృపకు అవే జన్మ స్థానాలు*

*తన ఉదయాన్ని వాటిపై వెలిగించాడు.*

*చేసాయవి సంధ్యాకాంతిలో స్నానాలు* 

*కొండగాలి వాటికి వార్తాహరుడు*

*సుడిగాలులు కేంద్రంనుండి వచ్చే సమాచారాలు*

*కారుమబ్బు వర్షపు ధారలు ప్రేమ గీతాలు*

*లోయల్లో ధ్వనించి వ్యాపించే సంగీతాలు.*

*పర్వతాల ప్రశాంతతలోని రహస్యం వినండి.*

*వాటి అణువణువులో నిండిన అందాన్ని కనండి.*

*శ్రమలు విరుచుకుపడ్డప్పుడు*

*కష్టాలు ముంచుకొచ్చినప్పుడు* 

*దేవుడు తన పర్వతాలను తన నాగలితో దున్నుతున్నాడని*

*కృపా సమృద్ధి బీజాలను విత్తనున్నాడని*

*నిత్యమైన ఆయన శాంతిని తలచి*

*తత్తరపాటును మానండి*

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

He maketh sore, and bindeth up he woundeth and his hands make whole* (Job - 5:18)

The ministry of great sorrow.

As we pass beneath the hills which have been shaken by the earthquake and torn by convulsion, we find that periods of perfect repose succeed those of destruction. The pools of calm water lie clear beneath their fallen rocks, the water lilies gleam, and the reeds whisper among the shadows; the village rises again over the forgotten graves, and its church tower, white through the storm twilight, proclaims a renewed appeal to His protection “in whose hand are all the corners of the earth, and the strength of the hills is his also.” —Ruskin

God plowed one day with an earthquake,  

And drove His furrows deep!  

The huddling plains upstarted,  

The hills were all a leap!  

But that is the mountains’ secret,  

Age-hidden in their breast;  

“God’s peace is everlasting,”  

These are the dream words of their rest.  

He made them the haunts of beauty,  

The home elect of His grace;  

He spreadeth His mornings upon them,  

His sunsets light their face.  

His winds bring messages to them  

Wild storm news from the main;  

They sing it down the valleys  

In the love song of the rain.  

They are nurseries for young rivers,  

Nests for His flying cloud,  

Homesteads for new-born races,  

Masterful, free, and proud.  

The people of tired cities  

Come up to their shrines and pray;  

God freshens again within them,  

As He passes by all day.  

And lo, I have caught their secret!  

The beauty is deeper than all!  

This faith—that life’s hard moments,  

When the jarring sorrows befall,  

Are but God plowing His mountains;  

And those mountains yet shall be  

The source of His grace and freshness,  

And His peace everlasting to me.  

—William C. Gannett

Call Upon the Lord

 

ఆ దినమున యెహోవా నామమును బట్టి ఆయనకు ప్రార్థన చేయువారందరును రక్షింపబడుదురు*_ (యోవేలు 2:32).

నా దేవుడు నేను చేసే అతి మెల్లని ఆర్త ధ్వని కూడా ఆలకించేటంత దగ్గరగా ఉన్నప్పుడు నేను ప్రక్కింటి వాళ్ళ దగ్గరికి ఎందుకు పరుగెత్తాలి? ఆయనకే ఎందుకు నేరుగా మొర్ర పెట్టకూడదు? నాకై నేను కూర్చుని పథకాలూ, అంచనాలు వేసుకోవడం దేనికీ? ఏ గొడవా లేకుండా నన్నూ నా భారాన్ని ఆయన మీద వెయ్యడానికి అభ్యంతరం ఏమిటి?

గమ్యం దగ్గరికి సరళ రేఖలో పరుగెత్తేవాడే సరైన పందెగాడు. అలాంటప్పుడు నేను అటూ, ఇటూ పరుగెత్తడం దేనికీ? సహాయం కోసం మరెక్కడో వెదికితే నాకు మిగిలేది నిరాశ తప్ప మరేమిటి? అయితే దేవుని దగ్గర నాకు అన్ని సమస్యలనుండి విడుదల దొరుకుతుంది. ఆ నిశ్చయతను ఆయన నాకిచ్చాడు.

ఆయన్ని పిలిచి సహాయం కోసం అడగవచ్చునా లేదా అని కనుక్కోనక్కర్లేదు. ఎందుకంటే “ప్రార్థన చేయు వారందరును” అనే మాట అంతు లేనిది. 'వారందరును’ అనే దాన్లో నేను కూడా ఉన్నాను. అంటే దేవుణ్ణి అడిగినవాళ్ళు ఎవరైనా, అందరికీ అది వర్తిస్తుంది. ఈ వాగ్దానాన్ని బట్టి ఇంత పెద్ద వాగ్దానం చేసిన మహిమగల దేవునికి వెంటనే ప్రార్థన చేసి సహాయం అర్థిస్తాను. 

నాకు క్షణాల మీద సహాయం అందాలి. ఎలా అందుతుందో నాకైతే అర్థం కావడం లేదు. అయితే అది నాకనవసరం. వాగ్దానం చేసినవాడే దాన్ని నిలబెట్టుకునేందుకు మార్గాలు, పద్దతులు ఆలోచించుకుంటాడు. నా పని కేవలం ఆయన ఆజ్ఞకు లోబడడమే. ఆయనకి సలహాలివ్వడానికి నేనెవరిని? నేనాయన భృత్యుణ్ణి మాత్రమే. మంత్రిని కాను. మొర్రపెట్టడమే నా వంతు. విడిపించడం ఆయన పని.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

And it shall come to pass that whosoever shall call on the name of the Lord shall be delivered* (Joel - 2:32)

Why do not I call on His name? Why do I run to this neighbor when God is so near and will hear my faintest call? Why do I sit down and devise schemes and invent plans? Why not at once roll me and my burden upon the Lord?

Straightforward is the best runner—why do not I run at once to the living God? In vain shall I look for "deliverance anywhere else; but with God, I shall find it; for here I have His royal shall to make it sure.

I need not ask whether I may call on Him or not, for the word “Whosoever” is a very wide and comprehensive one. Whosoever means me, for it means anybody and everybody who calls upon God. I will therefore follow the leading of the text, and at once call upon the glorious Lord who has made so large a promise.